เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 531 พบเจอกับเจียงชีชีครั้งแรก

บทที่ 531 พบเจอกับเจียงชีชีครั้งแรก

เจียงหว่านนิ่งเงียบไป… ใช่แล้ว ทำไมเธอถึงลืมพวกข้าราชการไปได้นะ

เธอนวดขมับไปมา รู้สึกกลัดกลุ้มนิดหน่อย

เกาซิ่วเหมยเห็นเธอกลุ้มก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจไปด้วย “ใจเย็น ๆ ยังมีวิธีอื่นอีก กลับไปฉันจะให้เพื่อนสองสามคนลองมาสมัครดูนะ”

เจียงหว่านตอบพึมพำ ก่อนจะมองเกาซิ่วเหมยดี ๆ “วันนี้ป้าเกาแต่งตัวดูดีจัง”

วันนี้เกาซิ่วเหมยสวมใส่เสื้อคลุมสีแดงเข้มยาวคลุมสะโพก

ด้วยรูปร่างที่สูงเพียวและท่าทางอันงดงาม ผมยาวถึงกลางหลังถูกมัดรวบเป็นหางม้า ทำให้เธอดูเหมือนกับนางแบบไม่มีผิด

เมื่อได้ยินคำชม เกาซิ่วเหมยก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทันที

“ฉันจะไปตัดผมน่ะ รู้สึกว่าผมยาวเกินไป อีกอย่างพอดัดผมแล้วก็จะรู้สึกว่าหัวใหญ่เกิน!”

เจียงหว่านยิ้ม “งั้นต้องดัดผมเป็นลอนใหญ่ ๆ ค่ะ”

เกาซิ่วเหมยสงสัย “ลอนใหญ่ ๆ คืออะไร?”

เจียงหว่านอยากจะอธิบาย และพอคิดว่าที่สำนักพิมพ์ไม่น่าจะมีคนมาสมัครงาน เธอจึงไปเป็นเพื่อนป้าเกาดัดผมเสียเลย!

“ไปค่ะ ฉันจะพาป้าไปเอง ป้าฟังที่ฉันบอก รับรองป้าจะต้องออกมาดูดีแน่!”

เกาซิ่วเหมยยังรู้สึกมึนงงอยู่ แต่ก็ถูกเจียงหว่านจูงมือเดินไปแล้ว

ร้านดัดผมที่ทั้งสองจะไปอยู่ไม่ไกลจากสำนักพิมพ์

เจียงหว่านบอกทรงผมที่ต้องการจะดัดกับช่างดัดผม ซึ่งช่างค่อนข้างมีความสามารถจึงจัดทรงผมตามคำพูดของเจียงหว่านได้ทุกกระเบียดนิ้ว

แต่ดัดผมยังไม่ทันเสร็จ ประตูก็เปิดออก พร้อมกันนั้นก็มีผู้หญิงสามคนเดินเข้ามา

ทั้งสามหันมองไปที่เกาซิ่วเหมยโดยสัญญาณชาติ พวกหล่อนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาเบา ๆ

“แย่จริง นี่เราออกจากบ้านมาโดยไม่ได้ดูปฏิทินหวงลี่*[1]รึไงนะ?!”

เจียงหว่านมองทั้งสามด้วยความสงสัย… โอ้ โลกนี้มันช่างกลมจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะเจอเจียงเสวี่ยที่นี่

เจียงเสวี่ยที่แต่งงานไปแล้วยังคงมีความสง่างาม ดูแล้วก็รู้สึกน่าหลงใหลและมีเสน่ห์ทีเดียว

โดยเฉพาะตอนนี้ฐานะของเธอดีขึ้นมาก เพราะเด็กรุ่นหลัง ๆ ในตระกูลเกามีเพียงคนเดียวที่เป็นผู้ชายคือเกาเผิงจวี่

ซึ่งยังไงในอนาคต เกาเผิงจวี่ก็จะต้องได้เป็นหัวหน้าตระกูลเกา ด้วยเหตุนี้เจียงเสวี่ยก็ถือว่าน้ำขึ้นเรือย่อมสูงตาม*[2]

ฉะนั้นไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน คนรอบตัวจึงมองเธออย่างเคารพ

วันนี้มีเด็กผู้หญิงวัยรุ่นสองคนตามเจียงเสวี่ยมาด้วย หนึ่งในนั้นแต่งตัวค่อนข้างธรรมดา แม้ตอนนี้เป็นฤดูใบไมผลิแต่อากาศก็หนาวเย็น ทว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กลับใส่แค่รองเท้าแตะ

เสื้อบนตัวของเธอก็ดูธรรมดามาก ๆ ตอนที่เธอยกมือขึ้นก็เห็นรอยปะบาง ๆ ที่อยู่ใต้รักแร้ได้ด้วยซ้ำ

แต่แม้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะสวมใส่เสื้อผ้าที่ธรรมดามาก ทว่ากิริยาท่าทางการพูดของเธอกลับดูสุขุม

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ไม่มีแววของความขี้ขลาดเลยสักนิด ทั้งยังใสแจ๋วราวกับน้ำ ดูซื่อตรงและมีความยุติธรรม

มองเพียงแค่แวบเดียว เจียงหว่านก็รู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเป็นเท่าตัว

ส่วนข้าง ๆ ยังมีผู้หญิงอีกคน น่าจะอายุสามสิบต้น ๆ รูปร่างหน้าตาดูสวยแบบฉูดฉาด และหล่อนก็ประจบสอพลอเจียงเสวี่ยทุกอย่าง

ทั้งสามคนก็มาดัดผมเหมือนกัน เพราะร้านตัดผมแห่งนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงในหมู่คนชนชั้นสูงของเหยียนจิง

โดยปกติสตรีผู้ดีต่างมาดัดผมที่นี่ทั้งนั้น

ตอนนี้หลังทั้งสามคนเข้ามา พวกเธอก็พูดกระซิบกระซาบกันโดยที่ไม่สนใจเกาซิ่วเหมยกับเจียงหว่านที่อยู่ตรงนั้นเลย

“ซวยจริง ๆ ทำไมต้องมาเจอพวกเธอด้วยนะ!” เกาซิ่วเหมยบ่นพึมพำด้วยความกลัดกลุ้มใจ

เจียงหว่านหัวเราะเบา ๆ และกระซิบถามหล่อน “สองคนที่อยู่ข้างเจียงเสวี่ยคือใครเหรอคะ?”

เกาซิ่วเหมยตอบ “คนที่แต่งตัวฉูดฉาดไร้รสนิยมคนนั้นเป็นญาติห่าง ๆ ที่มาจากชนบทของตระกูลเกา และหล่อนก็เอาแต่กลัวมากว่าคนอื่นจะดูถูกว่าเธอแต่งตัวไร้รสนิยม”

“เจียงเสวี่ยเจอคู่แต่งงานที่ดีและแนะนำให้หล่อน หล่อนจึงได้แต่งกับหัวหน้าของโรงงานทอผ้า ตอนนี้ก็ทำงานอยู่ที่โรงงานทอผ้าและเป็นถึงผู้จัดการคลังสินค้า!”

“ส่วนอีกคนเพิ่งจะมาใหม่ ได้ยินมาว่าเธอเพิ่งจบมัธยมปลาย กำลังจะเข้ามหาลัย แต่ก็ถูกคนอื่นแทนที่ไปเสียก่อน”

“ครอบครัวของเธอจึงให้เธอเข้าเมืองมาหาเจียงเสวี่ยและอยากให้เจียงเสวี่ยหางานที่เป็นงานรัฐวิสาหกิจให้กับเธอ”

เจียงหว่านประหลาดใจ “เธอก็เป็นคนตระกูลเกาเหรอคะ?”

เกาซิ่วเหมยส่ายหน้า “ไม่ใช่ เป็นคนตระกูลเจียงน่ะ!”

เจียงหว่านแค่ตอบรับ และไม่สนใจอีก

ตอนที่เกาซิ่วเหมยดัดผมต่อ บรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด

เจียงหว่านกับเกาซิ่วเหมยจึงคุยเล่นกันไปเรื่อย พอเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง จู่ ๆ ก็มีเสียงกระจกแตกดังมาจากทางด้านของพวกเจียงเสวี่ย

จากนั้นก็มีเสียงทะเลาะกันดังออกมา

เจียงหว่านไม่สนใจที่จะฟัง แต่เกาซิ่วเหมยอยากรู้อยากเห็น เธอจึงวิ่งไปพร้อมหมวกดัดผมที่อยู่บนหัวของเธอ

เจียงหว่านเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปขวางไว้ “อย่าค่ะ ป้ารออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะไปดูให้”

เกาซิ่วเหมยรู้สึกเสียดายนิดหน่อย

เจียงหว่านถอนหายใจ “หากฉันได้ยินคำนินทา ก็จะเอามาเล่าให้ป้าฟังทันทีเลย!”

เกาซิ่วเหมยรีบพยักหน้า “เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเกลียดเจียงเสวี่ยขนาดไหน แค่ได้ยินว่ายัยนั่นมีเรื่อง ฉันก็มีความสุขแล้ว”

เจียงหว่านปลอบเธอเสร็จ ก็มาแอบฟังอยู่ตรงประตู

ภายในอีกห้อง เสียงของเจียงเสวี่ยตะโกนดังลั่นอย่างเหลืออด

“เจียงชีชี แกหมายความว่าอะไร!”

เจียงชีชีอาจจะเป็นเด็กผู้หญิงที่แต่งตัวธรรมดา ๆ คนนั้น

เธอตอบด้วยเสียงที่ชัดแจ๋วแต่กลับหนักแน่น “พ่อแม่ของฉันไม่อยู่แล้ว ก่อนที่พวกเขาจะตายพวกเขาอยากให้ฉันมาอาศัยอยู่กับคุณและอยากให้คุณช่วยแนะนำงานให้ฉัน!”

“ไม่สำคัญว่าจะเป็นงานรัฐวิสาหกิจหรือเปล่า ขอแค่เป็นงานที่สุจริตก็พอ”

“แต่ว่าคุณน่ะ นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะบอกให้ฉันไปแต่งงานกับคนอื่น อีกทั้งผู้ชายคนนั้นก็ยังถูกไล่ออกจากโรงงานอีก”

“คุณคิดจะทำอะไร กำลังแนะนำงานให้กับฉันหรือแนะนำให้ฉันรับแขกกันแน่!”

“กะ แกบังอาจนักนะ!” เจียงเสวี่ยโมโหมาก

“แกก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ที่ฉันสนใจแกเพราะเห็นว่าแกใช้แซ่เจียงเหมือนกันกับฉัน ไม่อย่างนั้นแกที่เป็นแค่นังบ้านนอก คิดจะแต่งงานกับคนเหยียนจิงได้เหรอ?”

“แกทำได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ!”

“ฉันจะฟ้อง พ่อแม่ของแกติดหนี้ค่ารักษาพยาบาลฉันอยู่สามร้อยหยวน”

“ถ้าตอนนี้แกไม่หาเงินมาคืนฉัน แกก็ต้องยอมแต่งงาน แกไม่มีสิทธิ์เลือก!”

เจียงเสวี่ยเพิ่งตะโกนเสร็จ เจียงชีชีก็ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

“เงินน่ะไม่มี และฉันก็ไม่อยากแต่งงานด้วย!”

“หากคุณยังคิดว่าพวกเราเป็นแซ่เจียงเหมือนกัน งั้นก็ให้เวลาฉันเจ็ดวัน ฉันหาเงินมาคืนคุณได้แน่นอน”

เจียงเสวี่ยยิ้มเยาะ “เจ็ดวัน? ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่หนี!”

ชีชีโมโห “เจียงเสวี่ย ถ้าเขียนคำว่า ‘เจียง’ ไม่ได้ในคราเดียว คุณจะต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ถ้าคุณยืนกรานที่จะบีบบังคับฉัน อย่างมากที่สุดฉันก็จะให้ชีวิตนี้กับคุณ!”

พอเจียงชีชีพูดจบ จู่ ๆ ภายในห้องก็มีเสียงสิ่งของแตกกับเสียงกรีดร้องอีกครั้ง

“กรี๊ดด แกจะทำอะไร บ้าไปแล้วเหรอ!”

ภายในห้องดูจะวุ่นวายนิดหน่อย และเจียงเสวี่ยก็กรีดร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ส่วนเจียงหว่านที่ได้ยินชื่อเจียงชีชี ก็รู้สึกคุ้น ๆ นิดหน่อย

แต่เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก ก็รีบถีบประตูพุ่งเข้าไปแล้ว

ภายในห้องมีเศษกระจกที่แตกกระจายและคราบเลือดอยู่บนพื้น

ตรงมุมห้องมีเด็กสาวสะอาดสะอ้านที่มาจากชนบทนั่งคุดคู้อยู่ และข้อมือข้างหนึ่งของหล่อนก็เต็มไปด้วยเลือด

ทว่าในขณะเดียวกันนี้ นัยน์ตาของหล่อนก็ยังคงสว่างสดใสและเป็นประกาย

เจียงชีชีมองเจียงเสวี่ยด้วยสายตาที่ไม่ยอมศิโรราบ ห้ามเลือดที่ข้อมือก่อนซักถาม

“แบบนี้พอใจแล้วหรือยัง?”

สีหน้าของเจียงเสวี่ยซีดเผือด ดวงตาทั้งสองข้างมองราวกับจะกลืนกินอีกฝ่าย

“กะ แกกล้าข่มขู่ฉัน!”

เจียงชีชีตอบอย่างไม่ถือดี “ฉันแค่จะใช้หนี้คืน เพราะตอนนี้ทั้งตัวฉันมีแค่ชีวิตนี่แหละที่พอจะใช้คืนได้ แค่นี้พอไหม?”

เจียงเสวี่ยโมโหมากจึงตอบกลับ “ชีวิตเน่า ๆ ของแกมันไร้ค่า”

เจียงชีชีตกตะลึง ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง แทบทนไม่ไหว อยากจะพ่นเปลวไฟที่ลุกโชนออกมาใส่หน้าอีกฝ่าย

แต่ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังตกอยู่ในสภาพที่จนตรอก จู่ ๆ ก็มีเสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้น

“เด็กนี่ติดหนี้เธอเท่าไหร่? ฉันจะชดใช้แทนเอง”

เสียงนี้มัน…

เมื่อเจียงเสวี่ยเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นเจียงหว่าน ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็กลายเป็นสีดำราวกับก้นหม้อ

“เจียงหว่าน ทำไมแกถึงสาระแนได้ทุกทีเลยฮะ!”

[1] หวงลี่ แปลว่า ดวงซวย

[2] น้ำขึ้นเรือย่อมสูงตาม อุปมาว่า เมื่อฐานะดีขึ้นสถานการณ์ของตนก็จะดีตาม