เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 523 ไห่หรงเทียนคลั่ง ไม่ยอมรับเฉียวเหลียนเฉิงเด็ดขาด

บทที่ 523 ไห่หรงเทียนคลั่ง ไม่ยอมรับเฉียวเหลียนเฉิงเด็ดขาด

หลังมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เดินจากไปโดยไม่คิดแยแส ไห่หรงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะสับสนเล็กน้อย

พวกเขาแข่งขันกันมาตั้งแต่ยังเด็กก็ตาม เขาและเกาเสียงเติบโตมาด้วยกัน

พวกเขาอยู่โรงเรียนชั้นเดียวกัน และทุกครั้งที่ไห่หรงเทียนเป็นที่หนึ่ง เกาเสียงจะเป็นที่สอง

ด้วยเหตุผลนี้เองเกาเสียงจึงถูกเรียกขานว่าที่สองหมื่นปี

หลังจากเข้าร่วมกองทัพ พวกเขาก็อยู่ในกองทัพเดียวกัน

ในทุกการแข่งขัน เกาเสียงจะเป็นอันดับหนึ่ง และไห่หรงเทียนเป็นอันดับสอง

คราวนี้ตำแหน่งที่สองหมื่นปีได้กลายเป็นของไห่หรงเทียนแทน กระทั่งทั้งสองออกจากค่ายทหาร และเข้าทำงานในสำนักงาน

ตลอดมาเส้นทางของพวกเขามีเพียงการแข่งขันเสมอ

เวลานี้เกาเสียงกลับเข้าหาอย่างกะทันหัน จึงทำให้ไห่หรงเทียนอดไม่ได้ที่จะสับสน

แม้ว่าเขาจะเดินออกไปแล้ว แต่ไห่หรงเทียนก็ยังคงสับสนและนึกคิดว่าซี่โครงของเกาเสียงอาจจะมีบางอย่างผิดปกติ!

หลังจากสับสนเรื่องเกาเสียง บริเวณที่ไห่หรงเทียนยืนอยู่ก็เริ่มมืดลง

เขาจึงเดินไปยังประตูและกำลังจะเปิดมันออก แต่ขณะนั้นกลับมีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกเขา

“นายพลไห่ โปรดรอสักครู่!”

ไห่หรงเทียนหยุดเดิน นี่คือพื้นที่ของทหาร คนธรรมดาไม่สามารถเข้ามาภายในได้

เช่นนั้นก็ควรจะเป็นคนในกองทัพที่วิ่งเข้ามาหาเขา

แต่ทันทีที่หันกลับมา เขากลับเห็นสตรีร่างสูงเดินมาภายใต้แสงไฟสลัว

ผู้หญิงร่างใหญ่ ผมสั้น มองครั้งแรกนึกว่าเป็นชายหนุ่ม

แต่ท่าทางการเดินของหล่อนยังคงแสดงออกถึงความเป็นผู้หญิง

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่ในกองทัพทหารแน่นอน

ไห่หรงเทียนขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมองเจียงหว่านด้วยสีหน้าไม่แยแส

เจียงหว่านเดินเข้ามาหยุดด้านหน้าของไห่หรงเทียน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา

ภายใต้แสงสลัว ร่างสูงยืดตัวขึ้นอย่างสง่างาม

ใบหน้าและดวงตาของเขาคล้ายกับเฉียวเหลียนเฉิงมาก และยังมีกลิ่นอายแห่งความน่าเกรงขามที่เหมือนกันอย่างชัดเจน

รูปร่างหน้าตาของเขาแตกต่างจากเฉียวเหลียนเฉิงเล็กน้อย เพราะเฉียวเหลียนเฉิงได้รับความหล่อเหลามาจากความสวยของแม่

ผู้ชายคนนี้เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเฉียวเหลียนเฉิงงั้นเหรอ?

เจียงหว่านมองใบหน้านั้น ภายในรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมพูดอะไรออกมา ไห่หรงเทียนจึงถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว

“สหาย คุณมีอะไรกับผมหรือเปล่า?”

แม้ว่าไห่หรงเทียนจะลดเสียงลงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ต่างจากเกาเสียง เขาเป็นคนไม่ข่มผู้อื่นและไม่แสดงอำนาจ ถึงอย่างนั้นแล้วน้ำเสียงของเขาก็ยังคงเปรียบเสมือนเศษแก้วที่คมปลาบ

เจียงหว่านเม้มปากก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นลูกสาวบุญธรรมของเกาเสียง ชื่อเจียงหว่าน!”

“นายพลไห่ ฉันขอเวลาคุณสักสองสามนาทีได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ!”

ไห่หรงเทียนขมวดคิ้ว ยิ่งได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นลูกสาวบุญธรรมของเกาเสียง คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น

เกาเสียงเข้ามาขัดขวางการกลับบ้านของเขา และพูดเรื่องไร้สาระต่าง ๆ มากมายจนกระทั่งมืดค่ำ

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงตรงหน้านี้หรอกเหรอ?

แล้วเธอต้องการอะไร!

ไห่หรงเทียนหยุดคิดเรื่องนั้นก่อนจะมองเจียงหว่านด้วยแววตาเย็นชา

“สหายน้อย คุณเป็นลูกสาวบุญธรรมของเกาเสียง ถ้าคุณมีอะไรก็ควรจะไปพูดคุยกับเกาเสียง มาหาฉันทำไม?”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับสหายจริง ๆ!”

“และตอนนี้ก็มืดแล้ว คุณควรรีบกลับไปซะ!”

หลังพูดจบ ไห่หรงเทียนก็เดินออกไป

ช่วงขณะนั้นเองเจียงหว่านก็พูดขึ้นว่า “เรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับคุณคือเรื่องของเฉียวเหลียนเฉิงค่ะ!”

หลังได้ยินคำว่าเฉียวเหลียนเฉิง ฝีเท้าของไห่หรงเทียนพลันหยุดลง

เขาหันมองเจียงหว่านด้วยแววตาคมปลาบ ก่อนจะเอ่ยถามช้า ๆ

“คุณว่ายังไงนะ? คุยเรื่องของใคร?”

เจียงหว่านเงยหน้า ก่อนจะยืดตัวตรงและตอบกลับ “เฉียวเหลียนเฉิงเป็นสามีของฉัน”

ไห่หรงเทียนประหลาดใจเล็กน้อย เขาจำได้ว่าคราวนั้นที่ได้เห็นภรรยาของเฉียวเหลียนเฉิง เธอเป็นหญิงอ้วนหนักกว่าร้อยโล

แต่ตอนนี้ดูเหมือนรูปร่างของเธอจะดีขึ้น มีทรวดทรงโค้งเว้า ไม่มีร่องรอยของความอ้วนเหลือเลยสักนิด

ไห่หรงเทียนเงียบก่อนจะพูดต่อ “อยากจะคุยเรื่องเฉียวเหลียนเฉิง? เขาขอให้คุณมาหาฉัน?”

เมื่อเอ่ยคำว่าเฉียวเหลียนเฉิง ไห่หรงเทียนก็รู้สึกถึงความร้อนรุ่มในใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาทั้งโกรธ เสียใจ และขุ่นเคืองต่ออีกฝ่าย

กระนั้นเขาเองก็อยากจะรู้ว่าเจียงหว่านต้องการพูดอะไร

แต่นี่จะมืดแล้ว จึงเป็นเรื่องไม่เหมาะสมหากทั้งสองคนจะพูดคุยกันด้านนอก ไห่หรงเทียนจึงกล่าวเชิญ

“ในเมื่อคุณเป็นลูกสาวบุญธรรมของเกาเสียง อย่างนั้นเข้ามาในบ้านของฉันก่อน แล้วเราค่อยคุยกันดี ๆ!”

เจียงหว่านส่ายศีรษะ “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากพบกับลูกสาวของคุณ!”

ไห่หรงเทียนสับสน “เกิดอะไรขึ้น? คุณรู้จักลูกสาวของฉันด้วยเหรอ?”

เจียงหว่านหัวเราะเยาะ “เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่ถ้าลูกสาวของคุณรู้ว่าฉันมาหาคุณที่นี่ ฉันกลัวว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสพูดไปตลอดชีวิต!”

ใบหน้าของไห่หรงเทียนแปรเปลี่ยน ผู้หญิงคนนี้พูดเรื่องอะไรกัน!

ไม่มีโอกาสพูดไปตลอดชีวิต หมายความว่ายังไง?

ก่อนที่เขาจะคิดอะไร ๆ ให้กระจ่าง เจียงหว่านก็ชี้ไปยังศาลาเล็ก ๆ ไม่ไกลนัก

“ไปที่นั่นเถอะค่ะ”

“เรื่องที่จะพูดค่อนข้างยาว ยืนคุยตรงนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่”

ไห่หรงเทียนพยักหน้ารับ เขามั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง และไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะมีแผนชั่วร้าย จึงเดินตามเจียงหว่านไปยังศาลาเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างออกไป

ทั้งสองคนนั่งลง จากนั้นเจียงหว่านก็หยิบนาฬิกาออกมา

“คุณจำนาฬิกาเรือนนี้ได้ไหมคะ?”

ไห่หรงเทียนหยิบนาฬิกาขึ้นมา ทันใดแววตาของเขาก็มีประกายวูบไหว

“คุณเอามาจากไหน?”

เจียงหว่านรู้ว่าเขาจะตื่นเต้นเมื่อได้เห็นนาฬิกาอีกครั้ง เธอจึงตอบกลับอย่างใจเย็น

“ฉันได้สิ่งนี้มาจากแม่สามี!”

“แม่สามีบอกว่าตอนเธอจะคลอดลูก เธอได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งในทุ่งนาที่กำลังคลอดลูกอยู่ และเธอช่วยผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ ครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นจึงมอบนาฬิกาเรือนนี้ให้เพื่อแทนคำขอบคุณ!”

สีหน้าของไห่หรงเทียนแปรเปลี่ยน ดวงตาของเขาจ้องมองเจียงหว่าน

“เจ้าของนาฬิเรือนนี้ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน?”

เจียงหว่านตอบกลับ “เธอชื่อหลี่หงเหมย มาจากหมู่บ้าน… เมือง… มณฑลก้านซู!”

หลี่หงเหมย!

คำสามพยางค์นี้คล้ายจะนำพาความทรงจำเก่า ๆ กลับมา ทำให้ใบหน้าของไห่หรงเทียนยิ่งบิดเบี้ยว

เขามองดูนาฬิกาในมือ พร้อมกับประกายในแววตากลับคืนเป็นเย็นชาอย่างช่วยไม่ได้

“งั้นเฉียวเหลียนเฉิงก็คือลูกชายของหลี่หงเหมยสินะ!”

เจียงหว่านรู้สึกว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายผิดแปลกไปเล็กน้อย เธอขมวดคิ้วก่อนจะพูดต่อไปอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่ เขาคือลูกชายของหลี่หงเหมย… ไม่สิ เขาเป็นลูกชายคนโตของหลี่หงเหมย!”

“และยังเป็นเด็กที่เกิดวันเดียวกันกับไห่หนิงซวงด้วย!”

“หรือฉันควรจะบอกว่า เขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณ… ไห่หรงเทียน!”

“ที่ฉันมาหาคุณวันนี้ก็เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น!”

ทว่าขณะเจียงหว่านกำลังจะเล่าเรื่องในเวลานั้น ไห่หรงเทียนก็คำรามลั่น

“พอแล้ว!”

เจียงหว่านสะดุ้งเฮือก

ตอนแรกก็คุยกันดี ๆ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงตะโกนเสียงดังล่ะ?!

ก่อนที่เจียงหว่านจะตอบสนอง ไห่หรงเทียนก็พลันลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

“ดูเหมือนตระกูลเฉียวจะโลภเหมือนกันหมด? ย้อนกลับไปตอนนั้น หลี่หงเหมยโลภมากเกินกว่าจะรับได้”

“และตอนนี้มาบอกว่าฉันมีลูกชาย!”

ไห่หรงเทียนคิดถึงสิ่งที่เฉียวเหลียนเฉิงพูดออกมาตอนที่ปฏิเสธเข้าร่วมกองทัพของทีมปฏิบัติการพิเศษ เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่พอใจ

แล้วทำไมถึงไม่พอใจ?

ระหว่างทางกลับ เขายังนึกสงสัยว่าเฉียวเหลียนเฉิงได้รู้มาก่อนหรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้ตัวเองจะได้เป็นผู้บัญชาการกองทัพ?

แต่ต่อมาเมื่อไม่มีตำแหน่งผู้บัญชาการ อีกฝ่ายจึงไม่พอใจที่จะได้เป็นเพียงแค่ทหารธรรมดา!