เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 156 ขนาดเขายืนอยู่บนโคลนยังทำให้คนชอบเขาได้

    บทที่ 156 ขนาดเขายืนอยู่บนโคลนยังทำให้คนชอบเขาได้

    

    ตอนสวี่ชิงพาไป๋หลางมาถึงบ้าน พวกของเกาจ้านก็ทำงานบนหลังคากันแล้ว

    

    ไม่รู้ว่าพวกเขาไปขนดินมาไกลจากที่ไหน มันไม่เหมือนกับดินจากห้องเก็บผักที่ถูกขุดออกไปเมื่อเช้า เป็นดินเหนียวที่มีเนื้อค่อนข้างละเอียดกว่านำมาผสมกับฟางข้าวสาลีสับก่อนจะนำมาฉาบเป็นชั้นหนาทั่วหลังคา

    

    โจวจินหนานสวมเสื้อกล้ามสกรีนลายตัวเลข ท่อนล่างเป็นกางเกงลายทหาร ขากางเกงพับขึ้นมาถึงเข่า ทั้งหน้าแข้งเรียวแข็งแรงเปื้อนดินเหนียวไปแล้วทั้งหมด

    

    เท้าเปล่าเหยียบบนดินเหนียว ขณะถือพลั่วฉาบโคลนอยู่

    

    ทุกการเคลื่อนไหว กล้ามเนื้อไหล่และแขนก็จะขยับตามไปด้วย แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องระหว่างใบไม้ได้ตกกระทบลงบนร่างของเขา เผยพลังของเสน่ห์ชายชาตรีไปทุกที่

    

    เห็นได้ชัดว่าอีกสองสามคนเองก็แต่งตัวไม่ต่างกัน

    

    ทว่าสวี่ชิงกลับจับจ้องไปที่ตัวของโจวจินหนานคนเดียว พอได้ออกกำลังกลับยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มาก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกปากคอแห้งผากขึ้นมา

    

    เกาจ้านยังคงยืนชี้นิ้วสั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อมองเห็นสวี่ชิงกลับมาก็ยิ้มทักทาย “น้องสะใภ้กลับมาแล้ว ซื้อของเยอะแบบนี้อีกแล้ว ดูเหมือนเย็นนี้จะลาภปากพวกเราอีกแล้ว”

    

    สวี่ชิงได้สติกลับมาในตอนนั้นเอง พยักหน้ายิ้ม “ใช่ค่ะ เย็นนี้จะทำของอร่อยให้พวกคุณกินกันนะคะ”

    

    สวีหย่วนตงยืนอยู่บนหลังคายิ้ม “น้องสะใภ้ ถ้าครั้งหน้าที่บ้านคุณมีงานอะไรอีกเรียกพวกเราอีกได้เลย แค่ทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้กินก็พอแล้ว”

    

    สวี่ชิงยิ้มตาหยี “ถึงไม่มีธุระอะไร ถ้าพวกคุณว่างก็สามารถมาที่นี่ได้เสมอค่ะ ฉันจะทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้กินเอง”

    

    สวีหย่วนตงโบกมือ “เกรงใจเกินไปล่ะครับ หรือเอาเป็นว่าฉันกลับไปเอากลับนกพิราบมาให้เธอดีกว่า”

    

    โจวจินหนานมองสวี่ชิงกับคนอื่น ๆ คุยกันเงียบ ๆ สายตาสังเกตเห็นคอเสื้อสวี่ชิงว่าคอเสื้อของเธอมีรอยเปียก สายตาจึงสำรวจลงมาที่เท้าของหล่อน

    

    แล้วดึงสายตากลับมาฉาบดินเหนียวต่ออยู่ไม่พูดอะไร

    

    สวี่ชิงทำกับข้าวเสร็จแล้ว จึงออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนร่างตัวเอง แล้วเรียกให้โจวจินหนานเอาไก่ไปเฉือด

    

    โจวจินหนานเชื่อฟังหล่อนอย่างมากเดินเข้าไปในครัวช่วยสวี่ชิงฆ่าไก่

    

    สวี่ชิงเห็นว่าถึงเวลาที่ฉินเสวี่ยเหม่ยเลิกงานแล้ว จึงเดินไปเรียกให้ฉินเสวี่ยเหมยมาช่วยทอดแป้งทอด

    

    ยิ่งมีแม่บ้านเพิ่มขึ้นมาช่วยล้างผักสองคนในครัว บ้านหลังเล็กก็ดูเหมือนจะคนแน่นไปหมด

    

    อีกทั้งต่างก็ยังเป็นคนหนุ่มสาว เวลาพูดคุยกันก็ยิ่งคคึกครื้น

    

    ฉินเสวี่ยเหมยช่วยสวี่ชิงกลับด้านแป้งทอดไปด้วย ถอนหายใจไปด้วย “โจวจินหนานนี้มีเส้นสายเยอะจริงๆ ขนาดทำงานจิปะถะเรื่อยเปื่อยก็มาคนเยอะแยะมาช่วยทำงานมากขนาดนี้”

    

    สวี่ชิงยิ้ม “เมื่อก่อนพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน น่าจะเพราะผ่านประสบการณ์ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน เลยยิ่งสนิทสนมกันมากน่ะ”

    

    ฉินเสวี่ยเหมยพยักหน้า “อืม แม้ว่าฉันจะไม่เคยมีประสบการณ์ผ่านความเป็นตายมาก่อน แต่พวกเราก็ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันเยอะแยะมากมาย ก็สนิทสนมมากเหมือนกัน”

    

    สวี่ชิงหัวเราะ “นั่นมันแน่นอน จริงสิ เธอลองดูหนุ่มที่ลานบ้านสิมีคนไหนถูกตาต้องใจบ้างไหม เดี๋ยวให้โจวจินหนานแนะนำให้เธอรู้จัก เมื่อตอนเที่ยงฉันถามมาแล้ว ต่างคนต่างก็ยังโสดนะ”

    

    ฉินเสวี่ยเหมยหน้าแดงเป็นแถบ “ฉันไม่เอาหรอก ไอหยา รีบตักแป้งลงมาได้แล้วเร็ว ๆ เลย”

    

    สวี่ชิงยิ้มมองหน้าหล่อน “ไม่ต้องเขนไปหรอก ฉันคิดว่าผางเจิ้งหัวก็ไม่เลว เมื่อกี้ใบหน้าอวบอิ่มของหมอสวีก็ไม่เลว ถึงเขาจะเป็นหมอรักษาหมา แต่เป็นคนดีมากเลยนะ”

    

    ใบหน้าฉินเสวี่ยเหมยยิ่งแดงก่ำ “ฉันไม่สนหรอกว่าหน้าตาเขาจะเป็นยังไง”

    

    สวี่ชิงกลัวว่ายิ่งพูดฉินเสวี่ยเหมยจะเขินจนไม่อยู่กินข้าวด้วยกันแล้ว จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ค่อย ๆ ดูตอนกินข้าวแล้วกัน”

    

    ฉินเสวี่ยเหมยยิ้มทั้งที่หน้าแดงอยู่ จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องซุบซิบเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้ “น้ารองของฉันมาบอกฉันเมื่อตอนเที่ยง หม่าเสวี่ยหลานบอกว่าฟางหลานซินกับหวังต้าฉินทะเลาะกันแล้ว”

    

    สวี่ชิงรู้ว่าหวังต้าฉินเป็นภรรยาของฟางคุน ที่สะใภ้ของฟางหลานซิน

    

    ก่อนหน้านี้หล่อนช่วยฟางหลานซินเอาไว้ไม่น้อย ทำไมจู่ ๆ ถึงทะเลาะกันได้?

    

    ฉินเสวี่ยเหมยกลับแป้งทอดไปแล้วก็พูดไปด้วยว่า “หวังต้าฉินไม่ชอบที่ฟางหลานซินมาอยู่บ้านแล้วยังต้องให้คอยรับใช้หล่อน ตอนนี้บนตัวของฟางหลานซินไม่มีเงินสักเฟินเดียว กลับยังมากินข้าวข้าวฟรี ๆ ถ้าหล่อนยังมีความสุขอยู่ไม่ใช่ว่ายิ่งน่าแปลกเหรอ”

    

    สวี่ชิงคิดแล้วก็รู้สึกเห็นด้วย แต่ว่านี่ก็เท่าเป็นเรื่องซวยของฟางหลานซิน

    

    ฉินดสวี่ยเหมยพูดจบ ก็พูดเรื่องแปลก ๆ อีกเรื่องขึ้นมา “หม่าเสวี่ยหลานยังบอกฉันว่ามีผู้หญิงแปลกหน้ามาแอบฟังพวกเธอด้วยนะ คนคนนั้นหน้าตาเหมือนกับเธอเลย”

    

    สวี่ชิงพลันนึกถึงผู้หญิงชุดแดงขึ้นมาได้ นี้ยิ่งเป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายจะพุ่งเข้ามาหาหล่อนเอง

    

    เพียงแต่เธอไม่พูดเรื่องนี้ให้ฉินเสวี่ยเหมยรู้ หลังจากด้านนี้ทอดแป้งเสร็จ ไก่ตุ๋นก็สุกเรียบร้อยดีแล้วเช่นกัน

    

    ในไก่ตุ๋น สวี่ชิงใส่มันฝรั่งกับพริกหม่าล่า และยังมีวุ้นเส้น วิธีทำคล้ายกับไก่ผัดพริกเล็กน้อย แต่แค่เพิ่มวุ้นเส้นเข้าไปด้วย

    

    ทั้งหมดเป็นไก่บ้านที่เลี้ยงมามากว่าหนึ่งปี ทำให้มีเนื้อแน่นมาก

    

    น้ำซุปเข้มข้นเมื่อใส่วุ้นเส้นเข้าไป เส้นก็ซึมซับน้ำแกงเต็มที่

    

    ฉินเสวี่ยเหมยยืนมองสวี่ชิงทำอยุ่ข้าง ๆ ถอนหายใจเล็กน้อย “แค่ดูก็รู้แล้วว่าอร่อยมาก น่าแปลกที่เพื่อนบ้านเธอไม่เคยออกความคิดเห็นว่าบ้านเธอวัน ๆ ทำแต่ของอร่อย ๆ กินเลย”

    

    สวี่ชิงรู้สึกภูมิใจนิดหน่อย “คือว่าต้องเลี้ยงเด็กจอมงอแงน่ะ”

    

    ฉินเสวี่ยเหมยยิ้ม หันหน้ากลับไปเห็นสวีหย่วนตงกำลังช่วยไป๋หลางเกาแก้คันอยู่ สายตาแอบมองบนร่างสวีหย่วนตง กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

    

    หัวใจพลันเต้นแรง จนต้องรีบหันหน้ากลับมา

    

    สวี่ชิงมองเห็นการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นั่นของฉินเสวี่ยเหมย แล้วก็หันกลับไปมองสวีหยวนตง ชายหนุ่มเป็นคนที่ทำให้คนชอบได้ไม่ยากคนหนึ่ง

    

    ไว้เดี๋ยวเตรียมถามโจวจินหนานดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน

    

    หลังมื้อเย็นที่คึกครืนจบลง อาหารที่สวี่ชิงทำก็ถูกกิจนเรียบไม่มีเหลือ

    

    ภายในบ้านหลังเล็กเพราะว่ามีวัยรุ่นอยู่รวมตัวกันหลายคน ทำให้บรรยากาศคึกครืนและมีชีวิตชีวา

    

    ……….

    

    

    ใบหมู่บ้านเขตโรงงาน สวี่จื้อกั๋วจ้องผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ

    

    หลังจากแตกหักกับฟางหลานซิน ทั้งหมู่บ้านต่างก็รู้แล้วว่าฟางหลานซินคือผู้หญิงแพศยา เขาก็ต้องใช้ชีวิตแบบเจ้างั่งตัวหนึ่งมาโดยตลอด ไม่ไปทำงาน ไปกินเหล้ากลับมาทุกวัน มีอะไรให้กินก็กินอย่างนั้น

    

    กินแล้วก็เมาปล่อยบ้านเละแทะไปหมด

    

    ในบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าราวกับขยะอย่างไรอย่างนั้น

    

    เย่เหม่ยขมวดคิ้วนั่งอยู่ในบ้านเหม็น ๆ นี้ สายตาเย็นชามองผู้ชายสภาพหนวดเครารุงรัง ในใจก็รู้สึกยากจะอธิบาย

    

    นี่น่ะหรือคือผู้ชายที่เย่หนานหาได้!

    

    สวีจื้อกั๋วจ้องเย่เหม่ย มือและเท้าพลันเย็นเชียบ ตกใจจนสร่างเมาไปครึ่งหนึ่ง ยังนึกว่าเย่หนานกลับมาแล้ว

    

    ไม่ เย่หนานดูดีกว่าผู้หญิงตรงหน้าเสียอีก

    

    เย่เหม่ยมองเขาอย่างดูถูกโดยไม่คิดปิดบังแม้แต่น้อย “สวี่จื้อกั๋ว? พี่สาวของฉันหาสวะอย่างคุณมาได้ยังไงกัน”

    

    หน้าผากสวี่จื้อกั๋วเต้นตุบ ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไร

    

    เย่เหม่ยยิ้มเย็น “ฉันยังนึกว่าผู้ชายที่ทำให้เย่หนานทิ้งทุกอย่างจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากเสียอีก คิดไม่ถึงว่าฉันจะได้เปิดหูเปิดตาแล้ว!”

    

    สวี่จื้อกั๋วพยายามเอ่ยปากพูด “เธอคือน้องสาวของเย่หนานจริงเหรอ”

    

    เย่เหม่ยยิ้มเยาะเย้ย “ฉันจะโกหกคุณให้มันได้อะไรล่ะ ตอนนั้นหล่อนออกมาพร้อมกล่องใบหนึ่งใช่ไหม มันอยู่กับคุณหรือว่าสวี่ชิง”

    

    สวี่จื้อกั๋วมุ่นคิ้ว “กล่องอะไร ผมไม่รู้”

    

    เย่เหม่ยยิ้มนิด ๆ ทว่าดวงตากลับทอประกายเย็นชา “ฟางหลานซินรู้แล้ว คุณจะไม่รู้ได้ยังไง คุณต้องช่วยฉันหาของที่เหมือนกันอย่างหนึ่ง”

    

    หล่อนใช้น้ำเสียงออกคำสั่งราวกับว่ามั่นใจว่าสวี่จื้อกั๋วไม่มีวันปฏิเสธ

    

    สวี่จื้อกั๋วตะลึงงัน “ทำไมผมต้องช่วยคุณหาของด้วย?”

    

    เย่เหม่ยแสยะยิ้ม รู้สึกถึงรังสีดำมืดทั้งยังดูน่ากลัวอย่างประหลาด “เพราะฉันรู้ว่าการตายของพี่สาวฉันเกี่ยวข้องกับคุณน่ะสิ คุณคิดว่าฉันจะปล่อยคุณไปงั้นเหรอ”

    ………………………………………………………………………………………………………………………….

    สารจากผู้แปล

    เจอคนอวดสามีกับรับงานแม่สื่อแล้วหนึ่ง

    เย่เหม่ยไปขู่อะไรจื้อกั๋วไว้บ้างเนี่ย

    ไหหหม่า(海馬)