เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 98 ความสามัคคีของห้อง
ตอนที่98 : ความสามัคคีของห้อง
ในขณะที่ความสนใจทั้งหมดในชั้นเรียนมุ่งมาที่เรา ผมกับมาชิโระเริ่มการชิมขนมทันที
มาชิโระยิ้มแย้มแจกขนมหวานที่จัดเรียงอย่างสวยงามในถาดอลูมิเนียมให้เพื่อนๆในชั้นเรียน และเพราะว่าเป็นแค่การชิม ดังนั้นขนมทั้งหมดจึงจัดเตรียมไว้เป็นขนาดพอดีคำ แต่รสชาติของขนมที่ผมทำเริ่มส่งต่อถึงคนในชั้น
“เห้ยๆ เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรเนี่ย โคตรอร่อยเลย!”
“จริงด้วย อร่อยมาก”
“ความหวานกำลังพอดี ไม่เลี่ยนเลยแฮะ”
“ฉันชอบแบบนี้นะ”
ปฏิกิริยาของทุกคนที่ได้ชิมขนมของผมนั้นดีมาก โดยเฉพาะเสียงชื่นชมจากกลุ่มผู้หญิงที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ทุกคนยิ้มแย้มสนุกสนาน ลิ้มรสขนมหวานไปพร้อมๆกับพูดคุยอย่างมีความสุข ผมแจกชานมไข่มุกให้ทุกคนจนทำให้บรรยากาศในห้องเรียนกลายเป็นเหมือนร้านคาเฟ่
ในขณะเดียวกัน ฝ่ายผู้ชายดูเหมือนจะให้ความสนใจกับมาชิโระมากกว่าขนมหวาน
“เอ่อ…คุณอามานัตสึ มาชิโระใช่ไหมครับ? ผมเป็นแฟนคลับคุณมาตลอดเลย…”
“เฮ้! อย่าชิงตัดหน้าสิ! ฉันเองก็ชื่นชมมาชิโระจังมานานแล้วเหมือนกัน!”
“โอ๊ย พระเจ้า นางฟ้ามาชิโระลงมาอยู่ในห้องเราแล้ว! โคตรสุดยอด!”
“เห็นใกล้ๆแบบนี้อย่างกะนางฟ้าจริงๆเลย…ฉันหมดห่วงแล้วล่ะ”
ทุกคนกรูกันเข้ามาหามาชิโระจนเธอดูตกใจกับความสนใจที่มากมายเกินคาด
“อะ เอ่อ….. คือว่า….”
มาชิโระ ผู้ที่เคยถูกมองว่าเป็นสาวแกลตัวร้ายในเทอมแรก แต่กลับเปลี่ยนภาพลักษณ์ใหม่จนกลายเป็นสาวสวยเรียบร้อยในสายตาทุกคน เธอได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วและรอยยิ้มที่เปล่งประกายของเธอก็ทำให้ทุกคนหลงใหล
(แค่เป็นตัวของตัวเอง มาชิโระก็ดึงดูดความสนใจได้ขนาดนี้แล้วสินะ)
ตอนนี้ มาชิโระกลายเป็นตัวแทนของ “นางฟ้าประจำโรงเรียน” และเป็นที่นิยมอย่างมาก โดยในงานเทศกาลโรงเรียนครั้งนี้ ชั้นเรียนของเธอวางแผนจะเปิดร้านเมดคาเฟ่
ระหว่างที่ผมยังคงยุ่งกับการแจกจ่ายขนม ฮิเมโนะก็เดินเข้ามาช่วยมาชิโระที่กำลังถูกล้อมด้วยกลุ่มผู้ชาย
“นี่! พวกนาย! มาชิโระจังลำบากใจอยู่นะ! พอได้แล้ว!”
“เอ๊ะ! คุณฮิเมโนะ!?”
“ตอนนี้ตั้งใจชิมขนมก่อน! เข้าใจไหม?”
“คะ ครับ!”
ด้วยคำพูดที่เด็ดขาดของฮิเมโนะ บรรยากาศก็กลับมาสงบอีกครั้ง มาชิโระถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วกล่าวขอบคุณฮิเมโนะ
“ขอบคุณค่ะ คุณฮิเมโนะ คุณช่วยฉันไว้เยอะเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ปล่อยให้ใครมาทำให้มาชิโระจังลำบากหรอก”
ฮิเมโนะยิ้มอย่างน่ารักให้มาชิโระ พวกเธอยิ้มตอบกันอย่างอบอุ่น
ขณะเดียวกัน เรโอะก็กำลังปลอบไรโตะที่ดูเหมือนจะไม่พอใจกับสถานการณ์ในตอนนี้
“ไรโตะ เราควรยอมรับความพยายามของริวสุเกะก่อนนะ”
“แต่ถ้าทำตามที่ชินโดพูดแล้วงานเทศกาลล้มเหลวล่ะ…”
“ถึงมันจะล้มเหลว แต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดีได้นี่ เทศกาลโรงเรียนสำคัญที่กระบวนการมากกว่าผลลัพธ์ ผมคิดว่าสิ่งสำคัญคือการร่วมมือกันสร้างความทรงจำดีๆไม่ใช่เหรอ?”
(ความรับผิดชอบครั้งนี้ช่างใหญ่หลวงจริงๆ…)
ผมกลืนน้ำลายเพราะตระหนักถึงภาระที่ต้องรับ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะแปรเปลี่ยนเส้นทางนี้ให้เป็นความสำเร็จแม้ว่าจะไม่ใช่ในแบบต้นฉบับก็ตาม
“นี่ ริวสุเกะ! ทุกคนบอกว่าขนมวาฟเฟิลที่นายทำอร่อยมากเลยล่ะ!”
“จริงอย่างที่คุณมาชิโระพูดเลยนะ ริวสุเกะ เพราะนายทุกคนถึงได้มีรอยยิ้มแบบนี้เลยนะ”
“ใช่เลย! ทุกคนชอบมาก นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดแล้ว ชินโด นายควรภูมิใจในตัวเองนะ”
“ทุกคน… ขอบคุณนะ”
มาชิโระวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมรอยยิ้มสดใสราวกับเด็กน้อย เธอทำให้ความกังวลของผมสลายหายไปภายในพริบตา
เรโอะกล่าวปลอบใจผมอย่างอ่อนโยน ส่วนฮิเมโนะยิ้มให้กำลังใจพร้อมกระตุ้นให้ผมมั่นใจในตัวเอง
ความกังวลกับเส้นทางใหม่ที่ไม่เคยมีในต้นฉบับและความกลัวว่าจะทำมันไม่สำเร็จเพียงลำพัง ต่างถูกบรรเทาลงด้วยคนสำคัญเหล่านี้
ดังนั้น ผมจึงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำให้งานวัฒนธรรมครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน
แม้ว่าจะเป็นอนาคตที่ไม่เหมือนกับต้นฉบับ แต่ผมต้องการให้ทุกคนจดจำมันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
ด้วยความตั้งใจนั้น ผมกลับไปที่หน้าโต๊ะครูและกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงชัดเจน
“ไม่ว่าจะเลือกทำตามแผนขนมโฮมเมดของฉันหรือทำตามแผนร่วมมือกับร้านขนมของฟุเสะคาวะก็ตาม ฉันก็จะยอมรับในสิ่งที่ทุกคนเลือก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากขอร้อง”
ทุกคนตั้งใจฟังคำพูดของผมอย่างสงบ ผมจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่ว่าพวกเราจะเลือกแผนไหน ฉันสัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อให้ทุกคนสร้างความทรงจำที่ยอดเยี่ยมที่สุดได้ เพราะงั้น ฉันขอเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของนายทีเถอะ ได้โปรด ให้ฉันเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นและสร้างความทรงจำนี้ไปด้วยกันเถอะนะ… รบกวนด้วยนะครับ!”
ผมพูดจบและก้มศีรษะลงอย่างลึกที่สุดเพื่อแสดงความจริงใจ
เสียงในชั้นเรียนเงียบลงเพียงครู่เดียว ก่อนที่ความเงียบจะเปลี่ยนเป็นเสียงปรบมืออันอบอุ่น
“ชินโดคุง เงยหน้าขึ้นมาเถอะ”
“ใช่เลย! มาสร้างความทรงจำที่ดีที่สุดไปด้วยกันเถอะ!”
“มาทำให้เทศกาลครั้งนี้สำเร็จด้วยกันนะ!”
“ชินโดคุง เราคาดหวังในตัวนายนะ!”
เสียงปรบมือและคำพูดให้กำลังใจจากเพื่อนๆในชั้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมา และสิ่งที่เห็นก็คือสายตาอันอบอุ่นและรอยยิ้มจากทุกคน
การชิมขนมครั้งนี้จบลงด้วยความสำเร็จ และเพื่อนร่วมชั้นที่เคยเมินเฉยก็เปิดใจยอมรับผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มอย่างอบอุ่นที่สุด
(TL : ไปธุระมาครับ เดี๋ยวลงเพิ่มให้ตอนนึง จุ๊บๆ)
YOU MAY ALSO LIKE
