เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 219

< < 141 Sec1 > >

ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

การระเบิดครั้งใหญ่ บริเวณงานประชุมโลกนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์โดยรอบในระดับหนึ่ง อย่างต้นไม้ที่ล้มกันยาวเยียดหรือว่าภูเขาที่ถล่มลงมา สายน้ำที่แปรเปลี่ยนจากการสั่นสะเทือนของเปลือกโลก ทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนก่อให้เกิดตัวเลขผู้ตายขึ้นอย่างแน่นอน แม้จะไม่ใช่จำนวนที่มาก แต่ก็มีคนตายจากผลกระทบของการระเบิดอยู่ ..

ภายใต้ข่าวลือมากมาย ทางโลกได้ประกาศให้ทุกคนรู้แจ้งถึงเหตุการณ์คราวนี้ว่า ‘เป็นฝีมือของผู้ก่อการร้าย เรน’ ซึ่งถูกยกระดับความอันตรายขึ้นมาระดับ ‘ภัยพิบัติต่อโลก’ การเกิดขึ้นของสิ่งนี้ย่อมทำให้หลายคนมีข้อครหาในใจอย่างแน่นอน ทว่าทั้งหมดก็ได้หมดไปทันทีที่ทราบว่าเรนได้ก่อเรื่องอะไรบ้างภายในงานประชุมโลก

จอมเวทย์อัจฉริยะ จอมเวทย์แห่งแสง ว่าที่ราชาจอมเวทย์ ‘บลาซ’ ได้เสียชีวิตจากการจู่โจมของเรน

ราชาจอมเวทย์ ‘วินดาฟ’ ได้เสียชีวิตจากการจู่โจมของเรน

คนใหญ่คนโตหลายอาณาจักรได้เสียชีวิตจากการบุกโจมตีของเรน และต่อมาก็เกิดการชิงอำนาจรึความโกลาหลในระดับสูงขึ้นภายในอาณาจักรหลายแห่ง เพราะบางที่คนที่รับหน้าที่เป็นราชาก็ถึงขึ้นตายเลยทีเดียว

แม้แต่คนที่รอดชีวิตไปได้ก็ยังมีปัญหา หลายแห่งเริ่มต่อต้านราชามังกรกลอเลียส และเรียกร้องให้กลอเลียสรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะการสูญเสียทั้งหมดส่วนหนึ่งเป็นความผิดของกลอเลียสที่ปล่อยให้เรนเข้ามาจนทำให้หลายอาณาจักรสูญเสียได้ บ้างก็เรียกร้องให้ตรวจสอบกลอเลียสว่าอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรน–เพราะว่าหลายอาณาจักรนั้นก็มีคนทรยศแฝงอยู่ ซึ่งถูกจับได้ในภายหลัง และเป็นที่รู้กันดีว่ายังมีคนใหญ่คนโตอีกมากมายที่หนุนหลังให้เรนอยู่ และตอนนี้ก็ยังคงลอยนวลอยู่ในสภาโลกเหมือนปกติ …

เป็นอันแน่นอนว่าการจู่โจมตัวงานประชุมโลกของเรนคราวนี้ก็ทำให้หลายๆฝ่ายได้รับความเสียหายอย่างมาก 

ข่าวของเรน และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทั่วทั้งโลกเกิดการเปลี่ยนแปลงในมหาศาล ทั้งองค์กรที่สร้างขึ้นมาล่าหัวเรนโดยเฉพาะ ทั้งอาณาจักรหลายๆแห่งที่จับมือกับเฉพาะกิจ เกิดเป็นพันธมิตรที่ยิ่งใหญ่ขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นไม่ต่างกับจุดเริ่มต้นของสงครามเลย

นอกจากนั้นก็มีการถือกำเนิดของ ‘นักเวทย์ขั้นบรรลุ’ คนใหม่ขึ้น หลังจากที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนเลยนับสิบปีตั้งแต่คราวของบลาซผู้คิดค้นอาณาจักรแห่งแสง

‘เรเซอร์ ดราแคล์’ บุตรชายคนเดียวของดยุคดราแคล์ ถูกบรรจุชื่อเป็นจอมเวทย์ขั้นบรรลุ ซึ่งปัจจุบันนี้บนโลกเหลืออยู่แค่เก้าคนรวมตัวเอง โดยเวทมนตร์ที่ทำให้ได้รับการบรรจุก็คือ– ‘อาณาจักรแห่งเปลวเพลิง’ เวทมนตร์ขั้นบรรลุที่คิดค้นได้ยากที่สุด และอีกเรื่อง เป็นเพียงข่าวลือที่รู้กันในบางพื้นที่ว่า—เรเซอร์ ดราแคล์ คนนี้ถือครองเวทมนตร์ขั้นบรรลุรูปแบบที่ต่างออกไปกับเวทมนตร์ทั้งหมด โดยมันคือ ‘เพลิงสีทองที่มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูร่างกายได้’ ข่าวลือสุดท้าย ที่เป็นข่าวลือที่รู้กันดีว่า-มันมีโอกาสเป็นจริงสูงอย่างมาก และวงในก็รู้กันดีว่ามันคือความจริง

ข่าวลือที่ว่าก็คือ เรเซอร์ ดราแคล์ ได้ใช้งานเวทมนตร์ในตำนานที่หายสาบสูญไปของราชาผู้พิชิตได้อย่าง ‘โนอาห์ คาโน่(ปืนใหญ่วันสิ้นโลก)’ เวทมนตร์ตระกูลวันสิ้นโลกโนอาห์ นับพันปีที่เวทมนตร์วันสิ้นโลกได้หายสาบสูญไปจนกลายเป็นแค่ตำนานหลอกเด็ก ทว่าเวทมนตร์นี้ก็ถูกใช้งานขึ้นอีกครั้ง และอาณุภาพของเวทมนตร์ก็มากพอจะยกย่องในฐานะเวทมนตร์วันสิ้นโลกได้ด้วย

ทุกเรื่องรวมถึงเรื่องนี้เองก็สร้างความแตกตื่นให้หมู่คนในแวดวงการเมืองโลก และสภานักเวทย์ในแต่ละอาณาจักร รวมถึง ‘คณะกรรมการเวทมนตร์แห่งฟัฟนิร์’ แล้วก็สรวงสวรรค์แห่งความรู้โลก ‘อิกดราซิล’

การปรากฏตัวของเรเซอร์ในฐานะจอมเวทย์ขั้นบรรลุ ทำให้โลกของเหล่าจอมเวทย์เกิดประเด็นร้อนขึ้นมากมาย ทั้งเรื่องของเวทย์ตระกูลอาณาจักรที่เพิ่มขึ้นเป็นห้าจากแปดธาตุ และเรื่องของเพลิงอมตะในข่าวลือนั่น ที่ว่ากันว่า หากสามารถแกะเพลิงนี่ได้ เวทมนตร์จะถูกยกระดับขึ้นมาเหนือกว่าทุกๆศาสตร์ชนิดเทียบไม่ติด และเรื่องของเวทมนตร์แห่งวันสิ้นโลกโนอาห์ ที่หากได้ภูมิความรู้ของคนๆนี้มาก็อาจจะฟื้นฟูเวทมนตร์วันสิ้นโลกอีกแปดบทขึ้นมาใหม่ได้ก็เป็นได้ 

นอกจากเรเซอร์ก็มีข่าวลือว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งได้สังหาร ‘มังกรนภา วารันเรียเร่’ ลงได้ในพื้นที่ใกล้เคียงกับงานประชุมโลก ..ผู้พบเห็นเหตุการณ์กล่าวว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีผิวหนังที่แข็งยิ่งกว่ามังกร มีพลังที่มากกว่ามังกร และมีพลังกายที่มากกว่า เด็กหนุ่มคนนี้ยืนอยู่เฉยๆเพียงแค่นั้นร่างของมังกรนภาในตำนานก็ถูกแยกออกจากกันอย่างน่าสยดสยอง 

รายงานว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้ชายที่ดูคล้ายเด็กผู้หญิงเล็กน้อย มีเลือนผมสีดำปลายน้ำเงินอันเป็นเอกลักษณ์ ..ถึงจะไม่ทราบชื่อและไม่ทราบตัวตน แต่ข่าวลือและศพของมังกรนภาก็เป็นที่เลื่องลือไปทั่วไม่แพ้เรื่องของ เรเซอร์ ดราแคล์ แห่งอาณาจักรฟัฟนิร์เลย 

สองตัวตนที่มีชื่อขึ้นมาในช่วงนี้ นั้นคือสัญลักษณ์ที่–ประหนึ่งว่าโลกกำลังดำเนินไปสู่บทต่อไป กำลังมุ่งสู่การผลัดเปลี่ยนของยุคสมัย

อย่างไรก็ตาม ยุคสมัยกำลังจะเปลี่ยน ..ทั่วทั้งโลกต่างเข้าใจเช่นนี้กัน

 

****

ไกลออกไปจากทั้งสี่ทวีป บริเวณเกาะร้างแห่งหนึ่งนั้นมีประสาทเก่าๆโทรมๆตั้งอยู่ ถึงอย่างนั้นสภาพภายในตัวประสาทก็ไม่ได้เละอะไรมาก ทำให้สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ ..จึงอาจไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ที่ในประสาทแห่งนี้จะมี มนุษย์? มาอาศัยอยู่

“อาณาจักรแห่งเปลวเพลิง เพลิงอมตะ แล้วก็ ..โนอาห์ คาโน่ ของเจ้าหนูโอลิเวอร์”

หญิงสาวตัวเล็กผู้ปิดคลุมใบหน้าและทั่วทั้งตัวด้วยผ้าคลุมสีโทนม่วงเข้ม ปิดปากด้วยผ้าคลุมปากสีดำและสาวมถุงมือยาวสีดำเอาไว้ด้วย หากมองจากภายนอกแล้วก็พอแยกได้ว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก แต่ก็ยากจะดูออกภายใต้การปิดบังตัวตนนี้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

หญิงสาวผู้ปิดบังตัวตนนอนอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์อิกดราซิลจากบนโซฟา ระหว่างที่เธอกำลังอ่านอย่างสนอกสนใจนั้นก็มีคนเดินมาจากข้างหลังพร้อมกับถาดอาหารที่มีขนมปังราวสี่ชิ้น และนมร้อนๆสองแก้ว

เขาคือชายที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผล ประหนึ่งว่าคอสเพลย์เป็นมัมมี่อยู่อย่างไรอย่างนั้น ..

“ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้วนะ ‘คาร่า’”

‘คาร่า’ คือนามของหญิงสาวผู้ปิดบังใบหน้า ..และอย่างที่รู้กันดีในช่วงงานเทศกาลโลหิตมังกรว่าตัวจริงของคาร่าคือใคร

นามที่แท้จริง ‘เอโด-เวโด้’ เทพแห่งธรรมชาติ หนึ่งในสิบเทพเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตจากจอมมารมาได้

ปัจจุบันนี้เธอปิดบังตัวตน และใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่คนทั่วไปไม่อาจมาถึงได้ในประสาทและเกาะร้าง

เมื่อถูกบอกอย่างนั้นคาร่าจึงหันไปมองชายผู้คลุมทั้งตัวด้วยผ้าพันแผลด้วยแววตาที่เย้ายวนเป็นปกติ ดวงตาสีม่วงเป็นประกายงดงาม นัยน์ตาเป็นลายใบไม้ ความสวยงามของดวงตานี้ราวกับว่ามันคือมณีที่ทรงคุณค่า และแสนจะน่าหลงใหล แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานานพอสมควร ทำให้ชายหนุ่มไม่ตกหลุมพลางของแววตาเย้ายวนนี่และลงไปนั่งโซฟาตรงข้ามของคาร่า พร้อมกับวางถาดอาหารไว้ตรงกลางโต๊ะที่คั่นกลางระหว่างพวกเขาเอาไว้

“กลายเป็นผู้ชายน่าเบื่อไปแล้วสินะ คุณชาย ‘การ์ป’”

..ใช่แล้ว ชายผู้อยู่ภายใต้ผ้าคลุมแผลคือ ‘การ์ป’ คนที่คอยตามรังควานยูจิแทนเรเซอร์ที่ไม่ได้ทำหน้าที่เดิม จากนั้นก็จับผลัดจับผูได้กลายเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับเทพ และก็ทำการใหญ่ที่งานเทศกาลโลหิตมังกร ก่อนจะถูกหนิงทำร้ายปางตาย และก็ถูกคาร่าช่วยไว้จากเรนที่ตามมาฆ่าทิ้งอีกทอดหนึ่ง

ปัจจุบันนี้ การ์ปก็ผลันตัวมาเป็นคนรับใช้ให้คาร่า ตามอย่างที่คาร่ากล่าวเอาไว้

“เดี๊ยนละเศร้าใจ”

คาร่ากลับมานั่งดีๆและยื่นหนังสือพิมพ์ให้การ์ป

“อ่านมาแล้วละ”

“เหรอ แล้วคิดอย่างไรบ้างล่ะ? อยากรู้ความเห็นน่ะ”

การ์ปหรี่ตาลงเล็กน้อยคล้ายกำลังนึกถึงเรื่องเมื่ออดีต

“เรเซอร์ ..หมอนั่นแข็งแกร่งไม่ผิดแน่ เป็นสัตว์ประหลาดคนหนึ่งภายในวิทยาลัยเลยละ แต่ไม่คิดว่าจะพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้”

“ทีแรกตัวตนอย่าง เรเซอร์ ดราแคล์ ก็ควรจะสุดแค่นั้นนั่นแหละนะ แต่ว่า-”

“ ‘ข้อผิดพลาดของโลก’ ”

“ใช่แล้วจ๊ะการ์ป สิ่งที่อยู่ภายในตัว เรเซอร์ ดราแคล์ ก็คือคุณสมบัติการเป็นจอมมาร อำนาจวิเศษที่ทำให้หลุดพ้นจากกฏของโลกใบนี้ได้ ..พลังที่สามารถใช้ฆ่าทวยเทพอย่างพวกเราได้” คาร่ายิ้มมุมปากเล็กน้อย “พลังของผู้ที่มีสิทธิ์ขึ้นเป็น ‘พระเจ้าสูงสุด’ ยังไงละจ๊ะ ไม่ใช่แค่แหกกฏได้ บางเวลาก็สามารถตั้งกฏเองได้ นั่นแหละคือความน่ากลัวของข้อผิดพลาดของโลก เหมือนดั่งที่ท่านผู้สร้างของพวกเราทวยเทพและจอมมารในอดีตได้ทำเอาไว้”

ท่านผู้สร้าง–พระเจ้าสูงสุดผู้ที่สร้างทวยเทพและโลกขึ้นมา

“..จะบอกว่าเรเซอร์มันทัดเทียมกับพระเจ้าสูงสุดเหรอครับ?”

“แค่เป็นตัวตนใกล้เคียงกัน แต่ไม่ใช่จ๊ะ อย่างตอนที่เจอกันคราวก่อน ข้อผิดพลาด ในตัวของเรเซอร์ ดราแคล์ ก็ไม่ได้ล้นออกมาดั่งที่จอมมารเป็นนะจ๊ะ ให้ว่ากันตามตรง คนที่จะขึ้นเป็นพระเจ้าสูงสุดได้น่ะมีแค่จอมมารนี่แหละจ๊ะ อย่าง เรเซอร์ ดราแคล์ นั้นไม่มีโอกาสเลย ..ว่ายังไงดีนะ แค่มองก็รู้ว่าห่างกับจอมมารนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพลังที่มีอยู่เป็นของจริง”

“…”

“คิดว่าเร็วๆนี้ทางนี้ก็ต้องเริ่มเคลื่อนไหวแล้วเหมือนกัน ปล่อยไว้เฉยๆไม่รู้ว่า ‘ออโรโบรอส(เทพแห่งวัฐจักร’ จะทำเรื่องที่แสนจะน่ากลัว-น่ากลัวเอาได้”

กล่าวจบคาร่าก็หยิบขนมปังและหันหน้าไปทางอื่น ก่อนเปิดปากตัวเองกินขนมปังโดยไม่ให้การ์ปได้เห็นผิวกาย

“ถ้าเห็นเข้า ทุกชีวิตจะตกหลุมรักคาร่า จนคลั่งและเกิดสงครามสินะ ..เป็นผิวที่สร้างปัญหาจังนะ”

“เพราะทวยเทพเป็นตัวตนที่พิเศษน่ะนะ ความพิเศษนี้ที่ได้มา บอกตามตรง เดี๊ยนก็ไม่ได้อยากได้นักหรอก ฮุฮุฮุ แต่ในเมื่อท่านผู้สร้างให้มาแล้วก็มีแต่จะต้องรับเอาไว้”

คาร่าใช้เวลาไม่นานในการกินก็ปิดปากตัวเองด้วยผ้าคลุมปาก และหันไปยิ้มให้การ์ป

“แล้วการ์ปล่ะ? ตั้งใจจะติดตามเดี๊ยนไปถึงที่สุดเลยมั้ยจ๊ะ?? เห็นบอกว่าอยากทดแทนคุณให้คุณชายยูจิด้วย หรือว่าคิดแก้แค้นคุณชายเรนตาขาวที่แอบชักใย?”

…การ์ปเงียบไปสักพัก ก่อนตอบด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด

“จะยังไงก็ได้ …ยังไงชีวิตนี้มันก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว”

การ์ปจับเส้นผมของตัวเองและขยี้อย่างหดหู่ คาร่ามองการ์ปอย่างหน่ายใจ

“เป็นมนุษย์ที่ไม่มีอะไรเลยนะ แต่ก็ดีแล้วละ ..กับเดี๊ยนแล้ว คนที่ประหนึ่งว่าเป็นหุ่นเชิดอย่างการ์ปนี่แหละถึงเหมาะแก่การเป็นข้ารับใช้ที่สุด” 

คาร่าแอบยิ้มอย่างน่าหวาดกลัว–อย่างไรซะ เธอก็คือเทพ ตัวตนสูงสุดของโลกใบนี้ เธอย่อมยกตัวเองเหนือกว่าทุกชีวิตเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว มุมมองต่อชีวิตของมนุษย์นั้นเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ความคิดก็เป็นเช่นนี้มาตลอด ..

“ถ้าขืนมีความคิดเป็นเอกเทศขึ้นมา มันจะก่อให้เกิดตัวหายนะแบบจอมมารเข้าเอาน่ะนะ”

ใช่แล้ว เหมือนกับเรื่องในอดีต จุดเริ่มต้นของจุดจบยุคแห่งทวยเทพก็คือการที่–มนุษย์ผู้หนึ่งเกิดมีความรู้สึกขึ้นมานั่นแหละ เพราะอย่างนั้นการ์ปที่ไร้ตัวตนในตอนนี้คือเครื่องมือชั้นเยี่ยมที่ไม่สามารถหาได้ เป็นเหมือนดั่งเหล่ามนุษย์ในยุคแรกเริ่มของโลก

คาร่ายื่นมือไปสัมผัสหัวของการ์ป

 

****

เกิดเรื่องขึ้นมากมายภายในวันๆเดียว ..ทั้งถูกรีดข้อมูลบางส่วน ทั้งจู่ๆก็โดนยื่นชื่อเป็นนักเวทย์ขั้นบรรลุ ทั้งโดนเรลันต้าชักชวนมาเป็นคนของตัวเอง เห็นเรลันต้าจะเข้าไปซัดเกรลด้วย เห็นเกรลเอาแต่จู๋จี๋กับเจ้าชายลีออนด้วย เจอหนิงนอนอยู่บนพื้น ส่วนยูจินั้นก็ ..อ่า แล้วก็ แล้วก็-อีกหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างเลย

แต่รู้ตัวอีกที ผมก็มาโผล่บนเตียงและนอนรับแสงแดดยามเช้า ..เหมือนว่าร่างกายจะมีกลไกประหลาดอยู่ที่ทำให้ต่อให้ผมจะอดนอนหรือเหนื่อยแค่ไหน ผมก็มักจะตื่นราวๆตีห้ากว่าๆเสมอ และก็เหมือนกับทุกวัน ผมตื่นเวลานี้เช่นเคย

เมื่อวานกว่าจะได้นอนนั้นกี่โมงกันนะ ..อ๋อ ราวๆตีสามกระมัง? คิดๆดูแล้วก็ง่วงแฮะ ได้นอนแค่นิดเดียวทั้งที่ออกแรงไปตั้งมากแท้ๆ

ผมเอาแขนข้างซ้ายสัมผัสที่อกของตัวเอง เปลวไฟสีทองประทุขึ้นมาแต่เพียงครู่เดียวผมก็ดับมันทิ้งโดยที่มันยังไม่ได้เข้าปกคลุมร่างกายของตัวเองอย่างที่ควร

“…”

รู้สึกประหลาด อย่างน้อยๆก็ความง่วงและขีดจำกัดทางร่างกายนี้ หากไม่จำเป็น ก็อยากจะให้ตัวเองรู้สึกต่อไปเรื่อยๆ ความง่วงจากการอดนอน ความหิวของการพึ่งเหนื่อย ความรู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถนอนเต็มอิ่มได้ สุดท้ายก็ความรั้งในใจตัวเองที่ทำให้ตัวเองได้นอนแค่นิดเดียว ทั้งๆที่ไม่จำเป็นก็ได้

ทุกอย่างในจิตใจคือสิ่งที่น่ารำคาญใจ แต่ก็ขาดไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะมันคือความเป็นมนุษย์

เหมือนว่าผมจะยังอยากเป็น ‘มนุษย์’ อยู่ละ ถ้าเกิดใช้วิหคอมตะมันซะทุกเรื่อง ผมคงกลายเป็นตัวตนที่เข้าใกล้นิรันดร์มากที่สุด ทั้งไม่หิว ทั้งไม่จำเป็นต้องนอน ตายได้ยากด้วย ตัวตนที่ทำได้ขนาดนั้นไม่ใช่มนุษย์ เกินขอบเขตุของมนุษย์ไปไกลเลยแหละ

สุดท้ายผมก็ยังถือทิฐิประหลาดเอาไว้อยู่ ทั้งๆที่ใช้วิหคอมตะซะมันก็สะดวกกับตัวเองมากกว่าแท้ๆ คงจะมีเวลาทำหลายๆเรื่องได้มากกว่านี้แท้ๆ แต่เลือกจะไม่เอา ..สิ่งที่เรียกว่ามนุษย์เนี่ยเข้าใจยากเหลือเกิน 

ผมลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปหน้าตูเสื้อผ้าจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกาย

ตามกิจวัตรประจำวัน ผมต้องไปรีดเหงื่อยามเช้าหน่อย

ผมเร่งทำกิจกรรมยามเช้า ใช้เวลาทั้งสิ้นชั่วโมงครึ่ง เมื่อถึงเวลาเจ็ดโมงเช้าผมก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง และถอดเสื้อออก เหลือไว้เพียงกางเกง

ต่อจากออกกำลังกายก็ฝึกควบคุมมานา

ผมเสกเปลวเพลิงขึ้นมา และฝึกฝนการเปลี่ยนร่างของเพลิงให้หลากหลายขึ้น-เพราะมณีอัคคี ทำให้ความเข้าใจด้านเปลวเพลิงมากขึ้นมหาศาล แม้จะไม่ได้ถือ แต่ภูมิความรู้ก็ยังคงอยู่ในหัวผมอย่างน้อยก็หนึ่งในสิบ ซึ่งแค่นั้นก็ยกระดับตัวเองไปได้ไกลโขแล้ว-ผมเสกเพลิงมาพร้อมกับสิบลูกและเปลี่ยนรูปมันให้กลายเป็นอาวุธหลากหลาย บางอันคิดไม่ออกว่าเอาอะไรดีก็เอาเป็นตุ๊กตาหมีละกัน

เร็วๆนี้จะถึงวันเกิดของเรเซลกับอันนาแล้ว เป็นเรื่องบังเอิญที่ทั้งสองเกิดใกล้ๆกัน ทำให้ต้องคิดเรื่องของขวัญที่จะให้ ..รู้ตัวอีกที เพลิงทั้งสิบก็เป็นของขวัญในลิสต์ที่ตัดสินใจจะให้ทั้งสอง

“จำเป็นต้องคัดมาสองชิ้นสินะ”

ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ผมก็ทำการดับเพลิงทั้งหมดทิ้ง จบการฝึกฝนยามเช้าแล้ว

ผมเข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลานานมากและไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จเสียที เพราะความคิดมากมายที่ตีกันในหัว ทำให้ผมเอาแต่แช่น้ำจากฝักบัวจนลืมเวลา ..สายตาจับจ้องไปที่พื้นซึ่งมีน้ำหยดลงมาจำนวนมหาศาล พอมองสายน้ำนั้นนานๆเข้าก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยไปไหนก็ไม่รู้ คิดด้วยว่าตลอดเวลาตัวเองทำอะไรอยู่ ทำได้ดีแค่ไหน แก้ใครอะไรให้ดีได้ดีขึ้นบางมั้ยนะ ..พอคิดไปคิดมาแล้ว จู่ๆก็นึกถึงเรื่องของเบลลามีอีก สักพักจากเบลลามีก็เปลี่ยนเป็นเรื่องเงินเก็บ ทั้งๆที่ไม่น่าใช่ประเด็นสำคัญแท้ๆ

เมื่อวานเองกับยูจิก็เกิดเรื่องด้วยสินะ ..อ่า เคียวยะตอนนี้เก่งขึ้นขนาดไหนแล้วนะ ..เรย์คิดค้นการแยกของวิชาดาบได้ยังนะ ..เบลลามีทำอะไรอยู่นะ ..ผมกำลังทำอะไรอยู่กันนะ

ใจลอยไปหมด …

อ๋อ ใช่ จะว่าไป ..เผลอใช้ไปแล้วสินะ ดาบสะบั้นมิติ

ผมแบมือดูนิ้วตัวเอง นับจำนวนอายุขัยของตัวเองที่หายไปถึงครึ่งหนึ่ง

ถ้าใช้อีกครั้งเดียว—ก็คงอยู่ได้แปปๆสินะ ตัวผม ..ถ้าใช้สี่ครั้ง ก็จะหายไปทันที ขืนเป็นแบบนี้ก็อดเห็นหน้าลูกตัวเองสิ

‘ท่าจะบ้านะคะ มาสเตอร์’

จู่ๆยูนาก็โพล่งขึ้นมาในหัว ทำให้ผมเรียกวิญญาณที่หลุดลอยไปไกลได้

‘ยังไม่คิดจะทำอะไรพวกเธอเลยก็คิดเรื่องลูกแล้ว มาสเตอร์นี่เป็นตัวแทนหนุ่มเวอร์จิ้นชั้นเยี่ยมเลยนะคะ’

“ช่างฉันเถอะน่า แค่คิดภาพครอบครัวสุขสันต์ในหัวเอง”

ยังไงซะ ครอบครัวสุขสันต์ก็ห่างไกลกับผมราวสิบห้าปีแสงได้ ไม่แปลกหรอกที่จะโหยหานิดหน่อย

‘ฉันไม่อยากเห็นช้างน้อยของมาสเตอร์เป็นชั่วโมงหรอกนะคะ’

นั่นสินะ อาบน้ำอยู่นี่นะเรา ตอนนี้อยู่ในสภาพโชว์อนาจารย์ให้ยูนาดู แต่ไม่ใช่ว่าเห็นจนชินแล้วรึไง ยูนาเห็นมันตั้งแต่ขนยังไม่ขึ้นเสียด้วยซ้ำนี่ อีกอย่าง ผมเนี่ยนะเล็ก? วัดตามมาตรฐานโลก ไม่สิ มาตรฐานของคนยุโรปเลย คิดว่าของผมค่อนไปทางใหญ่ทีเดียว ไม่สิ ใหญ่เลยแหละ

ว่าตามตรง ความเห็นของสาวจิ้นอย่างยูนายากที่จะเชื่อได้ คนที่ไร้ประสบการณ์ยิ่งกว่าผมไม่มีสิ่งใดน่าเชื่อถือ คาดว่ายูนาที่ได้เห็นน้องชายคนอื่นครั้งแรกน่าจะช็อคสลบน้ำลายฝูมปาก หรือไม่ก็ สติกระเจิงแน่นอน คงไม่มีโอกาสได้วัดไซส์จริงๆจังๆ ด้วยข้อสรุปเกี่ยวกับยูนามากมาย ฉะนั้น ความเห็นที่ว่าของผมคือช้างน้อยก็คงเป็นแค่ลมปากของยูนาดั่งทุกที เสมือนการหายใจ ยูนาเด่นด้านการบ่นผมอยู่แล้ว

ไร้น้ำหนักสิ้นดี

ผมทำการปิดฝักบัว หยิบผ้าขนหนูมาผาดไหล่ และยิ้มให้ยูนา

“มังกรต่างหาก”

สติกลับมาครบแล้ว—ได้เวลาก้าวต่อไป