ณ โกดังบริษัทแม็กซิมัส ตอนนี้สินค้าที่พวกเขาตั้งเป้าไว้ขายออกไปจนหมดแล้ว แม้ว่าภายในโกดังยังมีของเหลืออยู่อีกมากมาย แต่พวกมันก็จะถูกจัดส่งไปให้กับลูกค้าที่สั่งซื้อในจำนวนมากไว้แล้วก่อนหน้านี้ในราคาขายส่ง พวกคนงานที่ขายหน้าร้านจึงได้มีเวลาพักผ่อนเสียที

แม็กซ์ และอามินซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบงานขายของจึงเดินไปทั่วโกดัง เพื่อหาคนไปกินอาหารกลางวันเป็นเพื่อน เพราะพวกเขาตั้งใจว่าจะไปเที่ยวตลาดกลางเมืองฟลอริสตี้ในวันนี้ให้ได้ ก่อนที่ภามจะมีงานอะไรให้พวกเขาต้องไปทำอีก เพราะโอกาสได้ออกมาเที่ยวแบบนี้หายากมากๆสำหรับชาวไร่หนุ่มทั้งสองคน

“พี่ทีโอเรียไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหมขอรับ?” เด็กชายวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังตรวจนับสินค้าบนเกวียนอยู่

“งานทางนี้ข้ายังไม่เสร็จเลย พวกเจ้าไปกันเองเถอะลูกค้าที่สั่งสินค้าของเรามีมากจริงๆ ยังไงก็ต้องขอบคุณพวกเจ้าล่ะนะที่โฆษณาจนพวกเขาสนใจของเรามากขนาดนี้” ชายหนุ่มชาวเมืองฟลอริสตี้ปฏิเสธไปตามตรง เพราะงานของเขานั้นค่อนข้างสำคัญไม่อาจผิดพลาดได้ ยิ่งเป็นการค้าขายในวันแรกๆยังมีเรื่องติดขัดให้แก้ไขปัญหาอยู่มากมายนัก

“น่าเสียดายจัง ไว้คราวหน้าก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรข้าไม่รบกวนแล้วล่ะขอรับ” อามินเสียดายเล็กน้อยที่ชายหนุ่มที่ช่วยงานกันมาตั้งแต่เช้ายังไม่ว่าง แต่ก็ด้วยหน้าที่การงานไม่เหมือนกันทำให้ต้องปล่อยวางไปเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน กลุ่มที่ไปเที่ยวซื้อของในตลาดเมื่อเช้าก็กลับมาได้สักพักแล้ว แต่พวกเขายังรวมตัวกันอยู่ และคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น หรือก็คือการหายตัวไปของแอนเน่นั่นเอง แม้ว่าภามกับมีอาจะทราบที่อยู่ของเด็กหญิงตัวน้อย และรีบตามไปแล้ว แต่ยังไงพวกเขาก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

ตัวของวานีลเองเธอนั้นดูเหมือนจะเป็นห่วงแอนเน่กว่าใครๆ ยิ่งตอนที่อยู่ในตลาดเมื่อเช้าเป็นตัวเธอเองที่เดินแทบจะตัวติดกับเด็กหญิงเลยทีเดียว แต่สุดท้ายก็คลาดกันจนได้แม้ว่าจะละสายตาไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น ตอนนี้สีหน้าของหญิงสาวผมแดงหม่นหมองลงไปอย่างมาก

“ท่านวานีลคลายกังวลหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ท่านภามกับท่านมีอาก็ไปถึงที่อยู่ของแอนเน่แล้ว แค่ยังไม่สะดวกพาตัวออกมาเท่านั้น อีกอย่างแอนเน่ก็ยังปลอดภัยดี ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย” เบลล่าบุตรสาวของเบ็นหัวหน้าพลหอกพยายามกล่าวปลอบใจบุตรีอดีตบารอน

“ไม่ว่าอย่างไรการที่นางหายตัวไปก็เป็นความผิดของข้า ที่สำคัญนางไม่ได้แค่หลงทางแต่ถูกผู้อื่นลักพาตัวไป ข้าที่เป็นทั้งอาจารย์ของนาง และผู้ดูแลแต่กลับผิดพลาดมากถึงเพียงนี้จะให้ข้าไม่โทษตัวเองได้อย่างไร อย่างน้อยท่านภามก็น่าจะพาข้าไปด้วย ข้าไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆได้แต่รอฟังข่าวเช่นนี้

“ท่านวานีลอย่าได้โทษตัวเองเลยขอรับ เป็นข้ามากกว่าที่ผิดเองท่านภามให้ข้าเป็นคนคุ้มกันดูแลความปลอดภัยของพวกท่านแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้” แม่ทัพใหญ่แห่งซีเคร็ตการ์เด้นก็รู้สึกผิดที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดีเช่นกัน แต่อย่างน้อยตอนนี้ภามก็เข้าควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว เขาจึงผ่อนคลายขึ้นมาก และยังพยายามปลอบใจวานีลด้วยอีกคน

หญิงสาวผมแดงเข้าใจความหวังดีของทั้งสองคน และตอนนี้เธอก็ไม่ได้กลัวว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะได้รับอันตราย เพราะภามได้ไปถึงที่หมายพร้อมกับแจ้งข่าวกลับมาแล้ว แต่สิ่งที่เธอเป็นกังวลก็คือ…

‘พวกเจ้าสองคนจะไปเข้าใจอะไร ข้าที่ปล่อยให้แอนเน่ซึ่งท่านภามเอ็นดูนางเหมือนน้องสาวแท้ๆหายตัวไป เขาก็มองว่าข้าไร้ความสามารถแล้ว เขากับมีอายังไปช่วยนางด้วยกันอีก แล้วอย่างนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ต้องเพิ่มขึ้นอีกแน่ๆ แล้วอย่างนี้ข้าจะเหลืออะไรในใจท่านภามอีกล่ะ’ ความคิดในใจของวานีลตอนนี้ร้อนรุ่มกังวลไปไกลมากทีเดียว

ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังนั่งสนทนากันอยู่ในห้องรับแขกของโกดัง อามิน และแม็กซ์ที่เดินมาถึงตั้งนานแล้วก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเช่นกัน ซึ่งทำให้ตอนนี้เด็กชายถึงกับนิ่งเงียบไปด้วยกำลังประมวลผลเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของตน แต่สิ่งนี้กลับทำให้คนด้านข้างเป็นกังวลมากกว่า

“อามิน อามินเจ้าเป็นอะไรไป เอ่อ…ใจเย็นๆก่อนนะเดี๋ยวท่านภามก็พาแอนเน่กลับมาแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกนะ” แม็กซ์ที่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน แต่เขาก็สามารถควบคุมสติ และกล่าวปลอบเด็กชายตรงหน้าไว้ก่อน

เมื่อเสียงชายหนุ่มดังขึ้น คนทั้งสามในห้องรับแขกก็รับรู้ได้ถึงการมาของคนอื่น เมื่อหันไปมองตามเสียงนั้นก็ต้องตกใจที่อามินก็อยู่ตรงนั้นกับแม็กซ์ด้วย พวกเขาทั้งหมดไม่ต้องการให้เด็กชายได้รับรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับน้องสาวของเขา เพราะกลัวว่าเด็กหนุ่มจะคิดมากเกินไป แต่สุดท้ายเขาก็ได้รับรู้เรื่องนี้จนได้

วานีลผู้ที่เรียกได้ว่าวิตกกังวลกับเรื่องนี้มากกว่าใคร แม้จะรู้ว่าแอนเน่ปลอดภัยอยู่ก็ตามแต่เธอยังไม่รู้ว่าอามินจะรู้สึกตกใจเพียงใด จึงเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไปโอบกอดปลอบใจเด็กชาย

“อามินไม่ต้องกังวลไปนะ ท่านภามอยู่ข้างกายแอนเน่แล้ว เขาต้องไม่ปล่อยให้นางเป็นอะไรอย่างแน่นอน!” หญิงสาวกล่าวด้วยความหนักแน่น เพื่อเพิ่มความเชื่อมั่น และคลายกังวลแก่อามิน

เด็กชายได้สติขึ้นมาจากแรงสัมผัสของหญิงสาวผมแดง แต่เขากลับไม่ได้แสดงสีหน้าที่วิตกกังวลใดๆ กลับกลายเป็นรอยยิ้มแปลกๆที่แสดงออกมาแทน

“พี่วานีลไม่ต้องเป็นห่วงแอนเน่หรอกขอรับ ถึงท่านภามจะยังตามที่อยู่ของนางไม่พบ แต่แอนเน่ก็สามารถเอาตัวรอดได้แน่นอน ฝ่ายที่น่าเป็นห่วงคือคนที่พาตัวนางไปมากกว่า พวกเขาคงไม่คาดคิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะสร้างหายนะให้พวกเขาได้ขนาดไหน” คำพูดของอามินไม่ได้ทำให้เพียงแค่วานีลประหลาดใจเท่านั้น แต่แอดเลอร์ และเบลล่าก็รู้สึกไม่ต่างกัน

ณ ปราสาทสีเทา ฐานบัญชาการกลุ่มโอเมก้า ประจำเมืองฟลอริสตี้ ภาม และมีอาในตอนนี้ออกจากโหมดพรางกายของชุดแบทเทิลสูทแล้ว พวกเขาทั้งสองนั่งอยู่บนยอดหอคอยสูงสุดของปราสาท ที่ซึ่งเงียบเชียบปลอดผู้คน เพื่อปรึกษาหารือเรื่องการพาแอนเน่ออกไปจากที่แห่งนี้

“ท่านภามท่านทนได้อย่างไรที่คนเหล่านั้นมากล่าวหาว่าท่านโง่!หากเป็นข้าคงเข้าไปสั่งสอนพวกมันแล้วเผาปราสาทแห่งนี้ทิ้งซะ!” มีอามีอารมณ์โกรธแทนชายหนุ่ม หลังจากทั้งสองไปแอบฟังบทสนทนาของผู้นำโอเมก้าทั้งสาม ซึ่งมันค่อนข้างระคายหูคนฟังพอสมควร

“ใจเย็นก่อนมีอา พวกมันจะประชุมกันเย็นนี้ นั่นต่างหากเป็นเวลาลงมือที่เหมาะสม ข้อมูลที่ได้มาจากพันธมิตรโลเลี่ยนบ่งบอกชัดเจนว่า อำนาจเบ็ดเสร็จของกลุ่มโอเมก้าแห่งฟลอริสตี้อยู่ในมือของผู้นำทั้งสิบสามคน ข้าจะจัดการพวกมันในคราวเดียวซะ” น้ำเสียง และแววตาของภามบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ซึ่งไม่ใช่เรื่องปกติของอดีตทหารที่จะนิ่งสุขุมอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าจะพบเจอกับปัญหาอะไรก็ตาม

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว! แต่สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจคือท่านนั้นดีกับแอนเน่มากมายนัก แต่เหตุใดด้วยสิ่งล่อลวงเพียงเล็กน้อยก็ทำให้นางตามตาแก่ฮานนั่นมาได้ หรือเพราะว่าที่ฟาร์มของเราไม่มีขนมหวานเหมือนในตลาดอย่างนั้นรึ? หรือว่านางอยากมีอาจารย์เป็นจอมเวทย์ที่มีชื่อเสียงกัน!” แม่ค้าไวน์ยังคงอารมณ์เสีย และขุ่นเคืองแทนภามไม่หาย

“เฮ้อ! มีอาเจ้าลองคิดดูให้ดีสิ แอนเน่คือผู้ที่มหาจอมเวทย์อย่างครูใหญ่ต้องการรับเป็นศิษย์โดยตรงจากพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่กำเนิด แล้วตลอดระยะเวลากว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ข้าก็เป็นคนสอนวิชาการต่อสู้ และการสัมผัสพลังธรรมชาติให้นาง เจ้าคิดว่าแอนเน่จะสนใจจอมเวทย์แบบฮานจริงเหรอ?” ภามถามย้ำให้หญิงสาวข้างกายได้คิดดูอีกครั้ง

“อย่างนั้นก็เป็นเพราะขนมแน่ๆ” มีอายังคงกล่าวออกมาด้วยอคติ ซึ่งทำให้ชายหนุ่มถึงกับต้องกุมขมับแล้วส่ายหัวอย่างกลุ้มใจ ก่อนจะตอบกลับไป

“จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ที่ฟาร์มของเราทั้งอาหารทั้งขนมอร่อยกว่าข้างนอกตั้งเยอะ! สิ่งที่ข้าจะบอกเจ้าก็คือ แอนเน่นางฉลาดกว่าที่เราคิดไว้ การที่นางตามฮานมาที่นี่อาจเป็นเพราะมีแผนการบางอย่าง”