ณ หมู่บ้านทางตะวันตกของเมืองฮาเวสตี้

หรือก็คือหมู่บ้านที่ครอบครัวของอลันเคยอาศัยอยู่ ในครั้งก่อนที่ภามมามันเป็นฤดูช่วงประมาณปลายฤดูใบไม้ผลิยังเสื่อมโทรมแห้งแล้งมาก ยิ่งมาในตอนนี้ที่อีกไม่กี่วันหิมะก็จะตกเมื่อเข้าหน้าหนาว สถานที่แห่งนี้จึงไร้ซึ่งร่องรอยแห่งชีวิตชีวา ไม่ต่างจากหมู่บ้านร้าง

ภาม และบีดีเลียในเสื้อคลุมยาวสีดำมีฮู้ดใหญ่ปกปิดใบหน้า และศีรษะก้าวเดินไปตามทางเรื่อยๆ หากพบชาวบ้านก็จะเอ่ยถามทางไปยังที่อยู่ของเป้าหมายบ้าง ในครั้งนี้บุตรีแห่งดยุคเพียงเดินตามเกษตรกรหนุ่มเงียบๆเท่านั้น เพราะไม่อาจให้ใครพบเห็นตัวเธอได้

ระหว่างทางทั้งชายหนุ่ม และหญิงสาวไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมาย เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจเกินไป นั่นจึงทำให้บีดีเลียมีเวลาว่างพอที่จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอจ้องมองไปที่แผ่นหลังของชายในชุดคลุมสีดำตรงหน้าของตัวเอง มันทำให้นึกถึงเรื่องในวันที่เขาเข้าไปลักพาตัวเธอออกมาจากงานเลี้ยง

ณ ที่ทำการเจ้าเมืองฮาเวสตี้ ในคืนงานเลี้ยง ที่บุตรสาวเจ้าเมืองถูกลักพาตัวไป

ในเงามืดมุมตึกด้านหนึ่งของที่ทำการเจ้าเมือง ชายในชุดแบทเทิลสูทสีดำสวมหมวกเหล็กราชสีห์ทมิฬกำลังกดปุ่มบางอย่างที่หน้าจอดิจิทัลตรงที่ถุงมือยาวบนแขนข้างซ้ายของเขา ในขณะที่หญิงสาวสูงศักดิ์กำลังจ้องมองด้วยความสนใจ

“ท่านภามท่านทำอะไรอยู่น่ะ ไหนว่าเรากำลังจะออกไปจากที่นี่ คงไม่ใช่ว่าท่านผ่านม่านพลังที่ครอบคลุมที่ว่าการฯไว้ไม่ได้หรอกนะ” บีดีเลียถามด้วยความไม่มั่นใจ

“ฮะๆ มาถึงตอนนี้แล้วยังจะกังวลอะไรอีกท่านหญิง ถ้าสุดท้ายเราออกไปไม่ได้ก็แค่รอจนม่านพลังนี่ปิดไปเองก็เท่านั้น มันกินพลังงานเวทย์มากมายเกินกว่าจะเปิดใช้ได้เกินหนึ่งวันนะ แต่สรุปก็คือไม่ต้องคิดมากแล้ว ตอนนี้เราพร้อมเดินทางแล้วล่ะ จับตัวข้าไว้ให้แน่นก็พอ” ภามอธิบายอย่างใจเย็นเพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องเป็นกังวลมากเกินไป เพราะทางที่เธอเลือกเดินในวันนี้มันไม่อาจย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

เพียงพริบตาร่างของชายหญิงทั้งสองก็สลายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีแม้แต่ละอองมานาสักเล็กน้อยให้ใครตรวจจับได้ และเพียงเสี้ยววินาทีภาม และบีดีเลียก็ปรากฏตัวขึ้นในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยแสงสว่าง จากหลอดไฟมากมาย

บุตรสาวเจ้าเมืองต้องค่อยๆปรับสายตาสักพัก เพื่อให้เข้ากับแสงสว่างจ้าอย่างกะทันหันนั้นได้ เธอลองมองกวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อสำรวจสถานที่แปลกๆนี้ สิ่งที่เธอพบเห็นเป็นอย่างแรกก็คือ พวกเธอยืนอยู่บนแท่นวงกลมที่เต็มไปด้วยอักขระเวทย์ ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยห้องที่ผนังทำจากกระจกใสจนเห็นภายนอก

สถานที่แห่งนี้ก็คือห้องบัญชาการรบที่พระเจ้าได้เตรียมไว้ให้กับภาม ซึ่งมันอยู่ในห้างสรรพสินค้าของพระเจ้าอีกทีหนึ่ง ส่วนวงแหวนอักขระเวทย์ใต้เท้านั้นก็คือวงแหวนเวทย์เคลื่อนย้ายที่ชายหนุ่มใช้มันเดินทางไปยังที่ว่าการเจ้าเมืองแต่แรกนั่นเอง

แสงสว่างที่จ้าจากหลอดไฟนับพันบนเพดานสูง ทำให้บีดีเลียได้เห็นชั้นวางสินค้าสูงใหญ่มากมายตรงหน้า มันเต็มไปด้วยสิ่งประหลาดแปลกตาจนเธอถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“เป็นอะไรไปเหรอ?” ภามที่ตอนนี้ถอดหมวกเหล็กออกมาแล้ว กล่าวถามหญิงสาวที่กำลังอ้าปากค้างอยู่

“คะ…คือข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน! มันน่าอัศจรรย์มาก ที่นี่คือคลังแสงใต้พิภพอย่างนั้นรึ?” บีดีเลียหันกลับมาถามภามด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

“เอ่อ…ไม่ใช่หรอกนะ ที่นี่เป็นร้านขายของสารพัด ที่มีขนาดใหญ่มากๆเท่านั้นเอง แล้วก็มันไม่ใช่ของข้าด้วย แค่มีข้าเป็นลูกค้าเพียงคนเดียวเท่านั้น” ชายหนุ่มพยายามหาคำอธิบายใหกับหญิงสาวตรงหน้า

“แล้วท่านไม่เคยพาใครมาที่นี่อย่างนั้นรึ?” บุตรสาวเจ้าเมืองเกิดความสงสัย ในเมื่อสินค้ามีมากมายขนาดนี้ อย่างน้อยก็น่าจะมีคนมาช่วยขนของบ้าง

“คนอื่นไม่มีใครเคยมาที่นี่หรอก เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าพามาน่ะ บีดีเลีย” ภามหันไปยิ้มตอบกับหญิงสาว ศีรษะ และใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อสะท้อนกับแสงไฟสว่างจ้ามันทำให้เขาดูมีเสน่ห์อย่างมาก รวมทั้งชุดแบทเทิลสูทรัดรูปสีดำนั้นอวดโฉมรูปลักษณ์ที่แข็งแกร่งของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

“ข้าเป็นคนแรกอย่างนั้นเหรอ?” หญิงสาวที่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจจากชายหนุ่มจอมเวทย์ลึกลับสุดเท่ที่ต่างจากเกษตรกรคนเดิมราวฟ้ากับเหว มันทำให้เธอถึงกับเผลอเคลิ้มไป

แล้วบีดีเลียก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิดอันเหม่อเลยของตน เมื่อชายหนุ่มหยุดยืนขวางหน้าเธอเพื่อไม่ให้ก้าวไปต่อ หญิงสาว และภามภายใต้เสื้อคลุมมีฮู้ดสีดำ ได้มาถึงบ้านโทรมๆหลังหนึ่งที่อยู่กลางทุ่งกว้าง และมีโรงนาเก่าๆอยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มแผ่จิตสัมผัสออกไปทั่วรัศมี 2 กิโลเมตรเพื่อหาสิ่งมีชีวิต หรือที่จริงแล้วเขาต้องการหามนุษย์ที่อยู่ใกล้ๆตัวเขานั่นเอง ซึ่งสัมผัสระดับเทพของภามก็ไม่ทำให้ผิดหวัง มีคนอยู่ในบ้าน เพียงแต่ว่าคนคนนั้นเงียบมาก เงียบจนผิดปกติ

“เขาน่าจะรู้ว่าเรามา แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ความเงียบแบบนี้อาจหมายความว่าทางนั้นเตรียมอาวุธไว้รับมือกับเราแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวเตือนหญิงสาวด้านข้าง

“ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะไปเรียกเขาเอง” บุตรสาวเจ้าเมืองตัดสินใจ แล้วก้าวออกไปด้านหน้าทันที

“ช้าก่อน!” ภามรีบคว้าแขนของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับร้องห้าม

“ท่าน!” หญิงสาวในฮู้ดสีดำตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มมาแตะเนื้อต้องตัวเธอ ถึงแม้ภามจะสวมถุงมือ และแขนของเธอก็อยู่ในเสื้อคลุมหนาก็ตาม แต่หน้าของหญิงสาวก็ขึ้นสีด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจ

“ขอโทษที ข้าแค่ต้องรีบห้ามเจ้า ทางนั้นเห็นเราจากที่โล่งแบบนี้ เขาน่าจะเตรียมธนู หรือหน้าไม้เอาไว้แล้ว ถ้าเจ้าเข้าไปอาจโดนยิงก่อนก็ได้ เจ้าบอกข้าเองไม่ใช่เหรอว่าเขาคือสุดยอดนักธนูแห่งกองทัพฮาเวสตี้” ภามรีบชี้แจงเหตุผลออกไปโดยไม่ได้สังเกตอาการของหญิงสาวที่ถูกฮู้ดปกปิดอยู่แม้แต่น้อย

“อะ…เอ่อ ใช่ ข้าก็ลืมไป แล้วถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรดีล่ะ?” บีดีเลียที่หน้าแดงเล็กน้อยกล่าวถาม ตอนนี้หัวสมองของเธอชาไปแล้วจึงคิดอะไรไม่ออก

“จะตะโกนออกไปก็ไม่ได้ เพราะอาจทำให้ชาวบ้านแถวนี้เกิดความสนใจ แค่เราไปถามทางพวกเขามาก็น่าสงสัยพอแล้ว เอาเป็นว่าข้าจะเดินไปทักเขาก่อน ถ้าปลอดภัยแล้วข้าจะเรียกเจ้าตามไป” ชายหนุ่มอธิบายขั้นตอนปฏิบัติอย่างชัดเจน

“เอ๋? แล้วม่านพลังเวทย์ของเราป้องกันลูกธนูของเขาไม่ได้หรือไง? เหตุใดต้องกลัวด้วย? อีกอย่างถ้าเขาเห็นหน้าข้าเขาต้องต้อนรับอย่างดีเป็นแน่” บุตรีแห่งดยุคกล่าวด้วยความมั่นใจในตัวของคนที่เธอเคยรู้จัก

“เราจะไม่ใช้พลัง หรือแสดงใบหน้าในที่สาธารณะเด็ดขาด เราไม่รู้ว่าใครคือสายลับของพวกมันบ้าง อีกอย่างเรามาดีไม่ได้มาร้ายไม่ควรแสดงการตอบโต้ออกไป หรือถ้าเกิดเลวร้ายที่สุด มือธนูคนนี้อาจเป็นฝ่ายตรงกันข้ามกับเราไปแล้ว ไม่ประมาทจะดีที่สุด” ด้วยประสบการณ์อันโชกโชนของอดีตทหาร จึงชี้แจงวิธีการที่เหมาะสมให้หญิงสาวได้เข้าใจ

สิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวออกมานั้นสมเหตุสมผล หญิงสาวจึงพยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ แม้ในใจจะหวั่นเกรงว่าภามจะเป็นอันตราย แต่ความทรงจำก็กระตุ้นเตือนเธอว่าเกษตรกรผู้นี้เก่งกาจกว่าจอมเวทย์ระดับสูงมากมายนัก เพราะฉะนั้นจึงไม่จำเป็นเลยที่จะต้องกังวลเรื่องเขา แต่เป็นเธอเองต่างหากที่ต้องระวัง

ภามเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านเรื่อยๆ พร้อมกับเปิดรับประสาทสัมผัสทั้งหกอย่างมีสติ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการแสดงพลังเวทย์เพื่อต่อสู้ แต่เขาก็ไม่อยากเป็นฝ่ายถูกทำร้ายก่อนเช่นกัน ชายหนุ่มสังเกตสิ่งของต่างๆที่วางกระจายอยู่บนลานดินรอบตัวบ้าน มันทำให้เขาต้องหยุดคิดอยู่ชั่วครู่

‘จอบ คราด เสียม กองฟางเล็กๆ เกวียนเก่าๆ ของพวกนี้มันไม่ควรมาวางกองอยู่รอบบ้านแบบนี้สิ ถ้าที่นี่ไม่มีคนอยู่ก็เป็นเครื่องปกติ แต่นี่ในบ้านมีคนอยู่ แถมพื้นที่รอบๆก็สะอาดสะอ้านเรียบร้อยด้วย อืม…เขาตั้งใจวางพวกมันไว้อย่างนั้นสินะ’