พ่อค้ามันป่ายังคงนั่งเซ็งไปจนถึงบ่าย เรียกได้ว่าถนนทั้งสายนี้เหลือเขาเพียงคนเดียวที่ตั้งร้านอยู่ ผู้คนที่เดินผ่านก็แทบจะไม่มีใคร อย่างกับว่าเมืองแห่งนี้กลายเป็นเมืองร้างไปอย่างนั้น ที่สุดชายหนวดเครารุงรังเปิดฮู้ดที่คลุมหัวของตัวเองออกจนเผยให้เห็นใบหน้า เขาก็คือ มหาจอมเวทย์นาธานนั่นเอง

วันนี้ก็ยังคงเป็นอีกวันหนึ่งที่ครูใหญ่แห่งโรงเรียนเวทมนตร์ลูน่าซองค์ ออกตามหาผู้มีพรสวรรค์ที่จะมาเป็นศิษย์เอกของเขา ตั้งแต่เช้าตรู่ยันเย็นครูใหญ่ทักถามทั้งเด็กน้อยเด็กหนุ่มที่พอจะมีออร่าพลังเวทย์ปรากฏชัดเจนไปแล้วหลายคน แต่ก็ดูเหมือนว่าทุกคนจะกลัวจนหนีกันไปหมด

“เฮ้อ! การหาลูกศิษย์ทำไมมันช่างยากเย็นอย่างนี้นะ ข้ามหาจอมเวทย์ผู้สำเร็จในวิชามากมาย กลับไม่มีผู้มีพรสวรรค์สนใจจะมาเป็นศิษย์เลยสักคน นี่ขนาดถามจากคนที่มีพลังน้อยพอๆกับพวกลูกขุนนางขี้อวดพวกนั้นแล้วนะ หรือสุดท้ายข้าต้องรับคุณหนูคุณชายพวกนั้นมาเป็นผู้สืบทอดจริงๆ ไม่น้า!!!!” ชายหนวดเครารุงรังบ่นกับตัวเองไปยืดยาว แล้วก็ตะโกนออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ยิ่งทำให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นไม่อยากเข้าใกล้

สุดท้ายหลังจากถอดใจในวันนี้ครูใหญ่ในชุดเก่าๆอย่างกับขอทาน ก็เข็นรถเข็นที่มีมันป่าอยู่เต็มกระบะไปตามถนนเพื่อกลับสู่ปราสาทลูน่าซองค์อันเป็นบ้านของเขา โดยระหว่างทางก็ได้แต่คิดโทษโชคชะตาเรื่อยเปื่อยไปตามประสาอัจฉริยะเกินคน

‘เสียดายแม่หนูแอนเน่คนนั้นจริงๆ เธอมีภูติน้ำติดตามตัว แถมยังมีพรสวรรค์คุยกับสัตว์ได้ด้วย แม้แต่พลังเวทย์ที่หลับใหลในร่างกายยังมีมหาศาล ถึงเจ้าภามจะให้เธอมาเรียนที่ลูน่าซองค์แล้วก็เถอะ แต่ถ้าเรารับเธอมาเป็นศิษย์สืบทอดล่ะก็ มีหวังเจ้านั่นได้มาหาเรื่องทดสอบไม่หยุดแน่ เฮ้อ!’ ครูใหญ่กลุ้มใจถึงขนาดตอนคิดในใจยังถอนหายใจได้ด้วย แต่เมื่อชายในชุดผ้าขี้ริ้วเหม่อลอยจนมาถึงทางแยก…

“ว้าย!” เสียงหญิงสาวร้องตกใจ จนทำให้ครูใหญ่ได้สติ

“เฮ้ย! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าขอโทษนะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” จอมเวทย์นาธานรีบเข้าไปถามไถ่หญิงสาวทันที ด้วยเกรงว่ารถเข็นของเขาจะไปชนเธอเข้า

“ขะ…ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะท่านลุง” หญิงสาวภายใต้ฮู้ดเก่าๆเช่นเดียวกัน ตอบกลับไปยังพ่อค้ามัน แต่นั่นก็ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ยิ่งทำให้ครูใหญ่ถึงกับตาโตตกตะลึงในความงามของใบหน้านั้น แต่ก็เพียงพริบตาที่เขาเหลือบไปเห็นส่วนอื่นของร่างกายเธอ หญิงสาวกำลังตั้งครรภ์อยู่

“มะๆๆ ไม่ได้ๆให้ข้าดูหน่อย เจ้ากำลังท้องกำลังไส้ ถ้าเด็กเกิดเป็นอะไรมาจะทำอย่างไร” ในใจมหาจอมเวทย์กำลังร้อนรน เขาได้แต่โทษความประมาทของตัวเองที่อาจทำให้หญิงสาวต้องแท้งลูก

แต่ว่าเหตุการณ์วุ่นวายนี้ก็ได้เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างพอสมควร จนทำให้คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งสองด้วยท่าทางเร่งรีบ

กลุ่มคนที่เข้ามาหาดูก็รู้ว่าไม่น่าไว้ใจ แต่ละคนล้วนหน้าตาโหดเหี้ยมยิ่งกว่านักเลงข้างถนนทั่วไป จิตสังหารที่ปลดปล่อยออกมานั้นไม่ธรรมดา ถ้าไม่ใช่คนที่เคยฆ่าคนจะไม่มีทางปล่อยความรู้สึกแบบนี้ออกมาได้แน่นอน ครูใหญ่ที่สัมผัสฉับไวได้เตรียมตัวรับมือทันที

“นั่นเจ้าท้องอยู่รึ? เปิดฮู้ดคลุมหัวออกมาสิ!” ชายร่างเล็กแต่แววตาแหลมเล็กโหดเหี้ยมเป็นคนกล่าวออกมาด้วยเสียงข่มขู่ที่ดุดันเกินตัว เพียงมองก็รู้แล้วว่ามันเป็นหัวหน้าของชายร่างใหญ่อีกสี่คนด้านหลัง

“อ้ะ!.. คือว่าท่านมีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?” หญิงสาวกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว พร้อมกับก้มหน้าลงไม่ให้พวกมันเห็นใบหน้า

“เจ้าถามว่ามีอะไรงั้นหรา! นี่เจ้ากำลังหาเรื่องพวกข้าอยู่สินะ!” เพียงพูดจบหัวหน้าแก็งค์ก็ยื่นมือเพื่อหวังจะคว้าฮู้ด เขาตั้งใจจะเปิดมันออกมาดูใบหน้าของเธอทันที หญิงสาวได้แต่หลับตาแน่นด้วยความกลัว แล้วบรรยากาศโดยรอบก็เริ่มแปรเปลี่ยนไป

สายลมแรงไม่ทราบที่มาก็พัดมืออันหยาบกร้านของชายร่างเล็กนั้นออกไปจากตัวเธอ พร้อมกับฮู้ดที่เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าหญิงสาวชัดเจน แม้ว่าชายทรงโจรคนนั้นจะไม่ได้เป็นคนเปิดฮู้ดออก แต่พวกมันทั้งหมดก็ได้เห็นใบหน้านั้นแล้ว

“เฮ้ย!” เหล่าคนโฉดทั้งห้าถึงกับชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาว นั่นก็เพราะมันช่างน่าเกลียดน่ากลัวอย่างกับแม่มดร้ายถูกคำสาปอย่างไรอย่างนั้น ผมที่หงอกขาว จมูกที่แหลมยาวงองุ้ม ใบหน้าเหี่ยวย่น และมีติ่งเนื้อกับจุดด่างดำเต็มใบหน้าไปหมด แถมฟันหน้าที่ยื่นออกมาเหมือนหนูท่อนั่นอีก แล้วก็มีเสียงเรียกที่ทำให้พวกมันได้สติ

“พวกท่านคงจำคนผิดแล้วกระมัง นางเป็นเมียของข้าเอง ปกตินางก็ไม่ค่อยได้ออกบ้านไปไหนคงไม่มีปัญหากับใครหรอก” เป็นชายหนวดเครารุงรังที่อยู่ด้านหลังรถเข็นกล่าวขึ้น

“อะ…อึก ข้าจำคนผิดเองแหละ ยังไงเจ้าก็พานางไปหาหมอด้วยล่ะ!” หัวหน้าแก็งค์ถึงกับไปไม่ถูกเมื่อรู้ว่าทักคนผิดจึงพูดแก้เก้อ แล้วก็รีบเดินจากไปไม่ขอโทษสักคำ

หญิงสาวผู้น่าเกลียดน่ากลัวยังคงสั่นสะท้าน แม้ว่าคนเหล่านั้นจะจากไปแล้ว แต่เธอก็ได้สติเมื่อพ่อค้ามันจับฮู้ดขึ้นมาคลุมศีรษะให้เธอ หญิงสาวหันไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“ข้าว่าเจ้ากำลังต้องการความช่วยเหลือสินะ ตอนนี้ข้าทำให้ใครๆก็จำหน้าเจ้าไม่ได้ และไม่ต้องกลัวไปหรอกว่าใครจะมาทำร้ายเจ้าได้ หากข้ายังอยู่” ชายซอมซ่อจ้องตาหญิงสาวน่าเกลียดด้วยความจริงจัง

“จะ…เจ้าค่ะ” เธอตอบรับ และเดินตามชายแปลกหน้าไป แม้ไม่รู้ว่าเขาช่วยเธอให้พ้นจากคนที่ตามหาตัวเธอได้อย่างไร แต่เธอมั่นใจว่าชายตรงหน้าเป็นคนช่วยเธอไว้ และรู้สึกได้เลยว่าเขาเป็นคนดี

ณ ศาลาที่พัก แห่งหนึ่ง ในเมืองฮาเวสตี้

ครูใหญ่ และหญิงสาวนั่งมองหน้ากันสักครู่ ด้วยท่าทางกลัวๆ และขี้อายของหญิงสาวที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองน่ากลัวแค่ไหนทำให้ชายวัยกลางคนต้องพูดออกมาก่อน

“เจ้าตั้งครรภ์อยู่เช่นนี้ กลับต้องมาหนีการตามล่าแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องปกติสินะ สามีเจ้าอยู่ที่ใดกันจึงไม่อาจปกป้องเจ้าได้?” คนซอมซ่อกล่าวถามหญิงสาว

“สามีข้าถูกจับตัวไปเจ้าค่ะ บังเอิญวันนั้นข้ากลับมาบ้านทีหลัง จึงได้แอบฟังคนพวกนั้นคุยกันว่าพวกมันตั้งใจมาจับข้าไปแทนค่าเสียหายที่สามีข้าทำไว้ แต่เพราะข้าไม่อยู่ เขาจึงถูกจับตัวไปเพื่อทรมานแทน จนกว่าพวกมันจะหาตัวข้าพบเจ้าค่ะ ข้าจึงได้แต่หนีไปตามบ้านเพื่อนในเมืองไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าวันไหนจะถูกจับ ถ้าข้าไม่ได้ตั้งท้องอยู่คงจะเข้าไปเพื่อแลกตัวสามีข้าออกมาแล้ว” หญิงสาวเล่าที่มาอย่างละเอียดซึ่งทำให้ครูใหญ่ถึงกับรู้สึกเศร้าไปด้วย และนับถือในความรักที่เธอมีต่อสามี

“เอาอย่างนี้ละกัน เจ้าไปอยู่กับเพื่อนข้าที่หมู่บ้านใกล้ๆปราสาทลูน่าซองค์ก่อนดีหรือไม่ ถ้ายังอยู่ในเมืองต่อไปทั้งเจ้า และลูกจะเป็นอันตรายได้ แล้วข้าจะหาทางช่วยสามีเจ้าอีกที” ชายหนวดเทาๆกล่าวเสนอทางออก

“ข้าไม่อยากพาอันตรายไปหาท่าน พวกมันมีอิทธิพลมากในเมืองนี้ แม้แต่เจ้าเมืองยังต้องเกรงใจมันเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวแม้รู้ว่าตัวเองต้องลำบาก แต่ก็ไม่อยากพาคนอื่นให้ต้องเดือดร้อนไปด้วย

“เพื่อนของข้าเป็นอัศวินแห่งปราสาทลูน่าซองค์ การซ่อนตัวเจ้าไว้ที่บ้านนั้นไม่มีปัญหาหรอกน่า มาเถอะ เจ้าต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อลูก และสามีอย่าลืมสิ” ครูใหญ่ยื่นมือไปหาหญิงสาวเพื่อจะดึงเธอให้ลุกขึ้น เป็นสัญญาณให้เธอตอบรับ

หญิงสาวจ้องมาใบหน้าชายที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มบาท แต่สายตามั่นคงแน่วแน่ของเขานั้นบ่งบอกได้ถึงความจริงใจ ทำให้ในที่สุดเธอก็จับมือชายหนวดรุงรังตรงหน้า และลุกขึ้นยืนด้วยกำลังใจเต็มเปี่ยม

“ข้าชื่อนาธาน เป็นพ่อค้ามัน แล้วเจ้าล่ะ?” มหาจอมเวทย์เอ่ยแนะนำตัว

“ข้า..เดซี่ เจ้าค่ะ เป็นภรรยาของพ่อค้าเคลย์” หญิงสาวกล่าวออกไปตามตรง

“เคลย์!?” ครูใหญ่ทวนซ้ำชื่อนั้นด้วยความประหลาดใจ