อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 86 อัศวินดำคุงกับครอบครัวธรรมดา
พออากาเนะติดต่อไปหาครอบครัวของเธอ ก็เหมือนว่าพวกเขาจะอนุญาตให้ฉันไปอยู่ด้วยได้
ฉันเลยออกจากฐานชั่วคราวมาพร้อมกับข้าวของนิดหน่อยโดยสงสัยว่าทำไมมันง่ายขนาดนี้
「โฮ่ย อากาเนะ ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวธรรมดาจริงๆ ใช่ไหม? 」
「หืม? พ่อของฉันก็เป็นพนักงานบริษัทธรรมดา แม่ก็เป็นแม่บ้าน พี่สาวคนโตเป็นช่างทำผม อีกคนเรียนมหาลัยอยู่ ส่วนฉันก็น้องคนสุดท้องน่ะ」
「…ถามจริง? ไม่ใช่ว่าครอบครัวเธอมีดาบปราบมารอะไรทำนองนั้นสืบทอดมาด้วยใช่ไหม? 」
「นี่นายมองครอบครัวฉันเป็นยังไงกันยะ!!!」
อากาเนะบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
「ก็แบบว่าทุกครั้งที่เธอต่อสู้ เหมือนเธอจะใช้ดาบได้ดีขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ อย่างการต่อสู้กับฉันหลังเอาชนะโอเมก้าลงได้ ก็เหมือนเธอจะตื่นรู้อะไรสักอย่างด้วย ดูสิตอนนั้นเธอฟังสูทฉันจะเละเลยไม่ใช่เหรอ? 」
แค่คิดก็ขนลุก สูทที่ต้านได้แม้กระทั่งการโจมตีของสัตว์ประหลาดแม็กม่า กลับถูกฟันทิ้งอย่างง่ายดาย
「ก็ตอนนั้นคัตสึมิคุงดูเอาจริงสุดๆ เลยนี่นา」
「เป็นแผนที่ฉันวางไว้ต่างหาก」
มีบางสิ่งกำลังมุ่งเป้ามาที่อัลฟ่า
เมื่อฉันสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของฉัน บางสิ่งที่ไม่ใช่แค่ภัยคุกคามจากพวกสัตว์ประหลาด
ทว่าฉันก็ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะต้องรับมือกับใคร หรืออย่างไร ฉันจึงต้องหาทางปกป้องอัลฟ่าเท่าที่ตัวเองจะทำได้
「ทั้งที่นายมาขอความช่วยเหลือจากพวกเราก็ได้แท้ๆ ……」
「ก็รู้ว่าพวกเธอไว้ใจได้ แต่ฉันไม่สามารถไว้ใจองค์กรของเธอได้ทั้งหมดหรอก ท้ายที่สุด ทางที่ฉันเลือกคงจะดีที่สุด….พลังของอัลฟ่ามันก็แข็งแกร่งไปจริงๆ นั่นแหละ」
ถึงอัลฟ่าจะยังมีจิตใจเหมือนเด็กน้อย แต่ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
ทว่าหากพวกที่เล็งเธอเอาไว้คิดจะเอาพลังของเธอไปใช้ในทางที่ผิดละก็เรื่องใหญ่แหง ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจว่าจะซ่อนตัวตนของเธอเอาไว้
「ตอนนั้นฉันก็ยอมรับแหละ ว่าฉันคิดอะไรโง่ไปหน่อย」
「ตอนที่นายจะระเบิดตัวเองทิ้งสินะ? 」
「อ้า นอกจากโอเมก้าแล้วก็มีเพียงฉันที่รู้ตัวตนของอัลฟ่า ดังนั้นถ้าฉันหายไป ก็น่าจะไม่มีใครหาเธอเจออีก นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด」
หากได้ตัวฉัน พวกมันก็อาจจะได้ตัวอัลฟ่าด้วย
ดังนั้นเมื่อโอเมก้าพ่ายแพ้ไปแล้ว ฉันก็ตัดสินใจว่าจะฝากโลกไว้กับจัสติสครูเซเดอร์เสียที
「ฉันจึงตัดสินใจว่าจะสู้กับพวกเธอสุดตัว และมั่นใจว่าพวกเธอจะเอาชนะฉันได้แน่นอน」
「…มาเชื่อใจกันแบบนี้ฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะ ไม่รู้เลยหรือไงว่าพวกฉันรู้สึกยังไงที่ต้องโจมตีนายน่ะ….ไหนจะเรื่องที่นายพยามระเบิดตัวตายอีก….」
「ฉันปล่อยให้พวกเธอกลายเป็นฆาตกรไม่ได้หรอก….แต่อาโออิก็ดันหยุดไว้ซะงั้น」
เรื่องในตอนนั้นฉันจำได้แม่นเลย แถมยังสงสัยว่ายัยนั่นใช้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์แบบไหน เพราะการแก้ระเบิดของเธอมันช่างง่ายดายเหลือเกินจนฉันยังตกใจ
「คือว่านะ」
「หือ? 」
อึก! อากาเนะหยุดเดินแล้ววิ่งเข้ามากอดฉัน
ก็แอบตกใจอยู่หรอก ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอแล้วมันก็ชวนให้ใจเต้นนิดหน่อย จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างต่ำ
「จำไว้นะ อย่าได้คิดจะทำแบบนั้นอีก ชีวิตไม่ใช่ของที่จะคว้างทิ้งได้ง่ายสักหน่อย!!」
「……อ้า」
「ตอบให้มันจริงจังหน่อยสิ!! ไม่รู้เลยหรือไงว่ามีคนรอการกลับมาของนายอยู่!!」
「เข้าใจแล้วครับ……」
ฉันพยักหน้ารับให้กับเธอที่ปล่อยออร่าแปลกๆ ออกมา
เหมือนว่าเธอจะพอใจ จึงถอนหายใจออกมาแล้วเดินต่อ
「นี่แหละบ้านของฉัน」
「……ก็ปกตินี่หว่า」
บ้านธรรมดาในย่านชุมชมอยู่อาศัย
นี่คือบ้านของอากาเนะ
อันที่จริงในหัวฉันจินตนาการว่าเป็นโรงฝึกดาบด้วยซ้ำ น่าประหลาดใจชะมัด
「เอาเป็นว่า เชิญเข้ามาได้เลย」
ฉันพยักหน้าให้อากาเนะแล้วเดินเข้าไปข้างในรั้วบ้าน
ในฐานะคนที่ยังไม่ชินกับการไปมาบ้านคนอื่นเลยไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง แต่อย่างน้อยฉันก็ต้องพยายามทำตัวมีมารยาทสักหน่อย
「โฮ่ง!!」
「หือ? 」
ทันใดนั้นเองก็มีสุนัขขนสีขาวตัวหนึ่งวิ่งมาจากทางหลังบ้าน
มันมาจอดอยู่ที่เท้าของฉันแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เป็นมิตร
「อากาเนะ หมาตัวนี้? 」
「เด็กคนนี้ชื่อคิโนโกะน่ะ」
「คิโนโกะ……? 」
มันเป็นหมาตัวกลมขนฟูเหมือนกับสายใหม่ แต่ดันชื่อคิโนโกะเนี่ยนะ?
ตัวก็ประมาณกลางๆ ….เป็นหมาสายพันธุ์ไหนกันนะ
เพราะส่วนตัวฉันไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้มากด้วยสิ
「เป็นหมาพันธุ์ซามอยด์น่ะ น่ารักไหม? 」
「โฮ่ง!」
ดูเหมือนว่ามันอยากจะให้ลูบหัว ฉันก็เลยเข้าไปลูบสักหน่อย จากนั้นหางของมันก็แกว่งไปมาก่อนจะนอนแผ่ท้องให้ฉัน
ท่าทางอยากจะให้ลูบท้องด้วยละมั้ง
「ว่าแต่แบบนี้มันจะดีเหรอ? เจ้านี้มันยอมเล่นกับคนแปลกหน้าได้ง่ายมันจะไม่ดีเอานะ」
「ฮ่าๆๆ …ไม่เป็นไรหรอกน่า เด็กคนนี้เข้ากับคนอื่นได้ง่ายก็ดีออก…. 」
เอาจริงดิ?
ฉันว่ามันไม่ใช่ปฏิกิริยาของหมาที่ควรทำตอนเจอกับคนแปลกหน้าครั้งแรกนะ
「อากาเนะกลับมาแล้วเหรอ? 」
「!」
ในขณะที่กำลังเล่นกับคิโนโกะ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากข้างในบ้าน
หรือจะเป็นแม่ของอากาเนะ?
เพราะฉันรู้สึกว่าพวกเธอคล้ายกันพอสมควร
「กลับมาแล้วค่ะ พวกพี่ๆ ล่ะ? 」
「เดี๋ยวคงจะถึง ว่าแต่….」
สายตาของแม่อากาเนะจ้องมาทางฉัน
「เธอคือคัตสึมิคุงสินะ…ฉันเห็นเธออยู่บ่อยๆ เลยล่ะ」
เห็นบ่อยเหรอ
คงจะเป็นฉันในทีวีละมั้ง
「ขอโทษที่อยู่ดีๆ ก็มานะครับ」
「ไม่หรอก ไม่เป็นไร ห้องที่บ้านก็เหลือด้วยสิ….ฉันแม่ของอากาเนะ ชิออน อาราซากะจ้า」
แค่เห็นก็รู้แล้ว
แม่ของอากาเนะเองก็มีผมสีแดงเหมือนกับเธอ
ในขณะที่ฉันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป มือของชิออนซังก็เข้ามาลูบหัวของฉัน
「สูงจังน้อ」
「คะ ครับ……」
「เพราะมีแต่ลูกสาวบ้าๆ บอๆ ก็เลยแอบดีใจนิดหน่อยน่ะ」
「แล้วทำไมต้องมาพูดบ้าๆ บอๆ ต่อหน้าลูกตัวเองด้วยล่ะ……? 」
อากาเนะบ่นออกมา ทว่าชิออนซังก็ไม่สนใจแล้วถามฉันต่อ
「มีอาหารอะไรที่ไม่ชอบไหม? 」
「ไม่มีเป็นพิเศษครับ……」
「เข้าใจแล้ว เดี๋ยวมื้อเย็นกำลังจะเสร็จ เธอก็ไปนั่งพักรอที่โซฟาก่อนนะ」
「คะ ครับ……? 」
ชิออนซังพูดออกมาก่อนจะตรงเข้าไปในครัว
หลังจากล้างมือเสร็จ ฉันก็ถามอากาเนะถึงสิ่งที่แม่ของเธอทำ
「…ทะ ทำไมอยู่ดีๆ แม่ของเธอถึงมาลูบหัวฉันฟะ? 」
「ฉันคิดว่าเธอคงทำไปเพราะอยากจะให้นายคลายความกังวลอะไรทำนองนั้นละมั้ง」
「……แม่ลูกนี่เนอะ」
「เดี๋ยวเถอะ หมายความว่ายังไงกันยะ? 」
ก็คงไม่แปลกอะไรมั้ง
「แต่นี่มันครอบครัวธรรมดาจริงๆ ด้วย」
「พูดบ่อยไปไหม……? 」
「ไม่ใช่ว่าเธอมีโรงฝึกดาบลับอยู่ใต้ดินของบ้านนะ? 」
「ยั่วโมโหกันหรือไง? 」
นอกเหนือจากสิ่งที่แม่เธอทำแล้ว ฉันก็คิดว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวธรรมดา แตกต่างจากครอบครัวของคิราระจริงๆ ด้วย
แม้ความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวของฉันจะเหลือไม่มากนัก แต่ก็ชวนให้รู้สึกคิดถึงแปลกๆ
「「กลับมาแล้วค่ะ」」
ฉันได้ยินเสียงสองเสียงจากทางเข้าบ้าน
「ระหว่างทางกลับเจอจิเสะพอดีก็เลยกลับมาด้วยกันน่ะ…หือ? 」
「แม่คะ มื้อเย็นเป็นอะไรเหรอ หิวแล้วอ้า….เอ๋? 」
หญิงสาวสองคนที่หน้าตาคล้ายอากาเนะโผล่ออกมา
คนแรกผมหยักศกและสูงกว่าอีกคนหนึ่งซึ่งปล่อยผมยาวถึงไหล่
แต่สิ่งที่เหมือนกันเลยก็คือสีผมของพวกเธอแดงปนดำเหมือนกับอากาเนะ
สายตาของพวกเธอจ้องมองมาที่ฉันซึ่งนั่งตรงโซฟาห้องนั่งเล่น
จะ จริงสิ ฉันต้องทักทายพวกเธอก่อน….
「ขอโทษที่มารบกวนนะครับ ผมโฮมุระ เพราะความกรุณาของน้องสาวพวกคุณก็เลยได้มาอาศัยอยู่ที่นี่สักพักครับ」
「「……」」
……ไม่มีเสียงตอบกลับ……?
ในขณะที่ฉันกำลังกังวลว่าทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า หญิงสาวทั้งสองที่น่าจะเป็นพี่สาวของอากาเนะก็ตรงไปหาอากาเนะที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉัน
「โฮมุระคุง」
「ฉันขอยืมตัวน้องสาวงี่เง่าคนนี้เดี๋ยวนะ」
「หะ? หือ? อะไรของพวกพี่เนี้ย? 」
อากาเนะถูก 2 สาวลากไปยังมุมหนึ่งของห้อง
『อากาเนะ ฉันเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าการลักพาตัวมันเป็นความคิดที่แย่สุดๆ ……』
『ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่สาวคนนี้อยู่ข้างเธอเสมอ ว่าแต่ช่วยบอกวิธีสะกดจิตแล้วลากเด็กหนุ่มเข้าบ้านให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม? 』
『เป็นครั้งแรกเลยที่อยากจะตัดความสัมพันธ์กับพวกเธอทิ้งซะ』
เหมือนพวกเธอจะคุยอะไรกันสักอย่าง
คงจะแปลกใจกันสินะที่อยู่ดีๆ ก็เจออัศวินดำในบ้านตัวเอง
『เดี๋ยวนะ เด็กคนนั้น…!! อัศวินดำคุงใช่ไหม!!』
『จริงด้วยสิ ไม่เห็นเหมือนกับในทีวีเลย!! ดูท่าทางที่เขินๆ เพราะนั่งอยู่คนเดียวนั่นสิ!!』
『ได้โปรดอย่าทำอะไรแปลกๆ ระหว่างเขาอยู่ที่นี่นะ เข้าใจไหม ฉันขอร้อง!』
เอาเป็นว่าอย่าไปสนใจการคุยกันของพี่น้องดีกว่า
『พอกลับมาจากที่ทำงานก็เจอกับน้องเขยแล้วเหรอเนี่ย』
『บางทีเด็กคนนี้คงจะกลายมาเป็นน้องเขยของบ้านเราแล้วสินะ….』
『ฉันน่าจะซัดพวกเธอให้หมดสติไปเลยคงจะดี น่าอายชะมัด…!!』
ระหว่างนั้นฉันก็ลูบคิโนโกะที่นั่งอยู่บนตักของฉันไปพลางๆ
แปลกชะมัด เจ้านี่มันลืมสัญชาตญาณสัตว์ไปหมดแล้วหรือไงนะ แบบนี้จะรอดจากโลกภายนอกได้จริงเหรอ
「โฮก!」
「โฮ่ง」
ชิโระเหมือนจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง จึงพุ่งเข้าไปโจมตีคิโนโกะ ทว่าก็ถูกขนสีขาวของมันเด้งการโจมตีกลับ
เจ้าก้อนขนสายไหมนี่เด้งดึ๋งดีจริงๆ
「อย่าทะเลาะกันสิ」
「โฮก……!」
「หงิง」
ในขณะที่ฉันกำลังจะหยุดพวกชิโระ พี่สาวทั้งสองก็เดินเข้ามาหาฉันเหมือนบอกว่าการพูดคุยของพี่น้องจบแล้ว
「ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันคุรุมิ ลูกสาวคนโตของบ้านอาราซากะ คันจิจะใช้คำว่า สีแดง และ ลูกพีชมาผสมกัน จะเรียกว่าคุรุมิเฉยๆ ก็ได้นะ」
「ฉันจิเสะ ลูกสาวคนรองข้างบ้าน ยินดีที่ได้รู้จักนะ โฮมุระคุง ว่าแต่ตัวสูงจัง」
「ผมคัตสึมิ โฮมุระครับ……」
หลังพูดจบทั้งสองก็มานั่งข้างๆ ฉันโดยไม่ถงไม่ถามอะไรสักคำ
ถึงจะไม่ค่อยเหมือนกับที่บ้านของคิราระแต่แรงกดดันแปลกๆ นี่มันอะไรกัน?!
「เดี๋ยวเถอะ ยัยพวกของขาดอย่าไปยุ่งกับคัตสึมิคุงสิ」
「「กล้าดียังไงมาเรียกลูกสาวตัวเองว่าพวกของขาดยะ!!」」
แม่ของอากาเนะที่กำลังเตรียมข้าวเย็นอยู่ในครัวพูดขึ้น ก่อนที่สองสาวจะตะโกนกลับไปด้วยความโมโห
สนิทสนมกันดีจริงๆ
「พวกไม่มีหนุ่มเข้ามาเฉียดแล้วเอาแต่ไปดื่มกับพวกเพื่อนตอนวันหยุด พอกลับบ้านมาก็นอนจนถึงเที่ยงน่ะไม่มีสิทธิ์ ช่วยเข้าใจคนที่ต้องมาดูแลพวกเธอบ้างไหม……」
「……แปลกเหรอครับ? 」
「「อึก」」
ฉันอยากรู้ก็เลยถาม แต่เหมือนคุรุมิซังกับจิเสะซังจะได้รับดาเมจทางจิตซะงั้ย
มันแปลกตรงไหนกันนะ
「ฟังนะพวกเธอ ไม่ว่าอากาเนะจะแสดงส่วนที่น่าสยองอย่างการเป็นนักดาบสีเลือดในทีวีสักแค่ไหน แต่ผลลัพธ์ก็คือทุกสิ่ง」
「เดี๋ยวนะ แม่ มาเรียกลูกสาวตัวเองว่านักดาบสีเลือดนี่มันได้เหรอ? 」
ชิออนซังพูดต่อโดยไม่ได้สนใจการโต้แย้งของอากาเนะเลยสักนิด
「ขนาดเด็กคนนี้ยังสามารถใช้มนต์ดำสะกดเพื่อทำให้เขามาที่บ้านได้ พวกเธอเองก็คงไม่โง่พอจะไม่เข้าใจความหมายนี้ใช่ไหม? 」
「「……คึก」」
「แล้วทำไมถึงสรุปไปจบที่ว่าหนูพาคัตสึมิคุงมาที่บ้านด้วยวิธีการผิดปกติกันล่ะ? คนเป็นแม่ควรจะไว้ใจลูกสาวตัวเองมากกว่านี้หน่อยไหม? 」
ชิออนซังยิ้มออกมาก่อนจะเช็ดมือแล้วเดินมาวางมือไว้บนไหล่ของอากาเนะ
「แม่น่ะเชื่อใจลูกเสมอนะ อากาเนะ ส่วนคุรุมิกับจิเสะ….พวกเธอต่างก็เป็นลูกของฉันแต่ทำไมถึงดันมีสเน่ห์แค่กับเพศเดียวกันเหมือนฉันไม่มีผิดเลยนะ」
「ก็ว่าแล้วทำไมมันแปลกๆ ทั้งที่พวกฉันออกจะสวยขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีใครมาจีบ!!」
「สรุปเป็นเพราะคำสาปของตระกูลใช่ไหมเนี้ย!? 」
「นี่บ้านเรามันมีคำสาปติดตัวกันมาตั้งแต่เกิดเหรอ!? 」
ชิออนซังเหมือนจะสนุกกับการล้อเล่นกับลูกสาวทั้ง 3 ของเธอ
ดูมีชีวิตชีวากันจริงๆ
「แม่เองก็พยายามอย่างหนักเลยนะกว่าจะได้เขามา」
「ทำไมถึงพูดเหมือนกับพ่อเป็นของรางวัลหรืออะไรทำนองนั้นได้ล่ะ……? 」
พูดคุยกันในเรื่องที่เหลือจะเชื่อ
นี่สินะการพูดคุยของครอบครัวปกติ….คนที่ใช่ชีวิตกันปกติเป็นแบบนี้นี่เอง
ว่ากันตามตรงฉันจำเรื่องครอบครัวของตัวเองไม่ได้มากนัก แถมยังไม่ได้ติดตามโลกโซเชียลหรือทีวีอะไร จึงไม่เข้าใจสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวปกติเท่าไหร่
ตอนแรกได้เห็นครอบครัวของคิราระที่ค่อนข้างแปลก แต่ครอบครัวนี้ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
「แต่ว่า……」
ให้ฉันเชื่อได้จริงๆ ใช่ไหมว่าครอบครัวของอากาเนะคือครอบครัวแบบปกติ?
มันเป็นเรื่องปกติสินะที่จะมีปฏิสัมพันธ์กันแบบนี้?
「ขอโทษด้วยนะคัตสึมิคุงที่พวกพี่ทำตัวแปลกๆ กัน」
「ก็ดูร่าเริงกันดีออก……ครอบครัวปกติเขาเป็นแบบนี้กันสินะ……」
「….ฉันว่ามันไม่น่าใช่แล้วนะ เหมือนว่าคัตสึมิคุงจะเข้าใจอะไรผิดไปสักหน่อยนะ!」
ไม่เห็นต้องแก้ตัวเลย
เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าตัวเองมาจากครอบครัวธรรมดา
หากครอบครัวของอาโออิก็เป็นประมาณนี้ฉันจะน่าจะพอเข้าใจความหมายของคำว่าครอบครัวธรรมดาที่โลกเขาเป็นกันสักที
–จบ—
ถามว่าครอบครัวปกติไหม มันก็ปกติตรงไม่มีโรงฝึกดาบ หรืออะไรทำนองนั้นอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ปกติแบบ….ปกติอ่ะ 5555
บ้านคิราระ อาจจะมีเธอคนเดียวที่ปกติ แต่บ้านนี้มันแปลกทั้งบ้าน จากผิดปกติก็เลยกลายเป็นปกติของบ้านนี้แหง แถมบ้านที่จะไปถัดไปเป็นบ้านอาโออิ คำว่าปกติของคัตสึมิคงไม่เหลือ….
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code