สิ้นสุดคำพูดของหลิวเหอ แม่ยายของเขาก็ปล่อยโฮแล้วเข้ามาทุบตีเขาไม่ยั้ง “ใยเจ้าถึงต้องให้เขาไปด้วย ทำไม ต้าจ้วงอายุแค่ 18 ปี เมียก็ยังไม่มีเลย ฮือ ~”

หลิวเหอมีลูกชายทั้งหมด 5 คน โดยลูกชาย 4 คนแรกของเขาก็แต่งงานมีครอบครัวไปหมดแล้ว หลิวต้าจ้วงเป็นลูกชายคนสุดท้อง ซึ่งก็แปลว่าเขาเป็นลูกคนสุดท้ายที่จะได้มีหลานให้กับตระกูล แต่ถ้าพูดตามความจริง หลิวเหอกับภรรยารักลูกคนนี้มากที่สุดในบรรดาลูกทั้ง 5 คน แต่ก็จำเป็นที่จะต้องให้ต้าจ้วงเสียสละแทนพี่ ๆ ที่มีครอบครัวแล้ว ดังนั้นทั้งภรรยาและแม่ยายของหลิวเหอจึงรับไม่ได้กับการที่ต้าจ้วงต้องออกไปเสี่ยงอันตราย

หลิวเหอเองก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่นี่เป็นทางที่ดีที่สุดและเพื่อความยุติธรรมกับหลานตัวน้อยของเขาด้วย

ในขณะเดียวกันหลิวเหอก็ยังรู้สึกลังเลใจ เพราะถ้าหากว่าพวกชาวบ้านยังไม่ยอมตัดสินใจเสียตอนนี้ เกรงว่าเขาจะรับมือไม่ได้กับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อหลังจากที่มู่หยางหลิงกลับมา

และเขาก็รู้ว่าลูกชายอีก 4 คนของเขาไม่เห็นด้วยแน่ ๆ กับเรื่องที่เขาปล่อยให้ต้าจ้วงไปกับมู่หยางหลิง เขารู้ว่าถ้าหากเขาต้องเลือก 1 ใน 4 คนนี้ไปแทน พวกเขาจะต้องเกี่ยงกันวุ่นวายแน่

และแน่นอนว่าเมื่อหลิวเหอตัดสินใจแบบนี้ไปแล้ว ทุกอย่างก็ราบรื่นกว่าหนทางแบบอื่น ในขณะที่ชาวบ้านบางครอบครัวก็ยังไม่เต็มใจที่จะให้ลูกชายหรือลูกสาวของพวกเขาต้องออกไปร่วมรบอยู่แนวหน้า จึงอาสาตัวเองออกมาแทน ทั้ง ๆ ที่อายุอานามก็ไม่ใช่หนุ่ม ๆ แล้ว ชายหนุ่มบางคนก็ไม่ยอมให้พ่อของตัวเองออกไปเสี่ยงตาย จึงอาสาตัวเองขึ้นมาแทนกันจนได้

บางคนยอมผลักภาระให้กับคนอื่น หรือไม่ก็ลำเอียงกับคนในครอบครัวไปบ้าง เพื่อที่จะรักษาผลประโยชน์ของคนในครอบครัวไว้ให้ได้มากที่สุด แล้วมันก็ลวงเลยมากว่า15 นาทีแล้ว ที่มู่ฉือต้องยืนดูฉากพ่อแม่ลูกแต่ละครอบครัวคร่ำครวญกันไม่หยุดหย่อนอย่างนี้ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะย้อนกลับมาดูตัวเอง แล้วครอบครัวของเขาล่ะ มีสิทธิจะเสียใจอย่างนี้ไหม?

ความรู้สึกในใจของมู่ฉือตอนนี้มันเหมือนถูกแช่แข็งไปแล้ว  ที่ลูกเต้าของพวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว มีก็แต่มู่หยางหลิงลูกสาวคนโตของเขาเท่านั้น ที่เป็นแค่เด็กหญิงวัย 9 ขวบ หนำซ้ำยังไม่ได้บรรลุนิติภาวะเหมือนคนอื่นเลยด้วย!

มู่ฉือได้แต่คิดว่า เขาจะยอมให้ลูกไปเสี่ยงอันตรายขนาดนั้นอีกได้ยังไง?

เขาก้าวไปข้างหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ครอบครัวของข้า ข้าอาสาเอง พออาหลิงกลับมา ให้นางพาแม่กับน้อง ๆ หนีไปซะ”

สิ้นสุดคำพูดของมู่ฉือ ชาวบ้านที่ยืนอยู่ระแวกนั้นก็พากันโล่งใจ เพราะพวกเขารู้สึกสบายใจกว่ามาก ถ้าจะต้องฝากชีวิตไว้กับมู่ฉือ

หลิวเหอไม่ได้ขัดอะไรมู่ฉือ เขาเพียงแต่ตอบกลับมาว่า “อีกเดี๋ยวอาหลิงก็คงจะกลับมาแล้ว ตอนนี้ขอให้ทุกท่านรีบไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อยกันก่อน มีอะไรอยากจะสั่งเสียกับครอบครัว ก็ให้รีบ ๆ จัดการซะ แต่อย่าส่งเสียงดังเด็ดขาด เพราะพวกชาวหูมันยังอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้”

พวกชาวบ้านทั้งบีบให้เขาต้องออกจากหมู่บ้าน ซ้ำยังทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อตาแม่ยายต้องอ่อนแอลง แต่ทำไมเขาต้องเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือคนพวกนี้เหมือนอย่างพ่อด้วย?

เมื่อก่อนมู่หยางหลิงเองก็มีแต่ความคิดที่จะดูแลครอบครัวของนางให้อยู่รอดปลอดภัย เขาเองก็ยังภูมิใจด้วยซ้ำที่ลูกสาวคนโตมีความคิดที่เหมือนกันกับเขาได้ และคิดแค่เพียงว่าเด็กคนนี้มีแค่หน้าตาเท่านั้นที่เหมือนกับพ่อของเขา แต่นิสัยและจิตใจนั้นต่างกันแน่นอน แต่บัดนี้ก็ได้เห็นชัดเจนแล้วว่า นิสัย จิตใจและความคิดก็ถอดแบบพ่อของเขาหมดทุกอย่างนั่นแหละ เห็นแก่ประโยชนส่วนรวมเหมือนกันทั้งปู่ทั้งหลาน ปากอย่างใจอย่าง พูดไว้ดิบดีว่าจะตัดขาด แต่ก็ยังเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเหลืออยู่ตลอด

หรือจริง ๆ แล้ว เป็นเขาเองที่แปลกแยกไปจากตระกูลมู่?

เมื่อมู่หยางหลิงเห็นว่าพ่อของนางยังดื้อดึงไม่ฟังเหตุผล นางจึงจูงมือมู่ฉือไปพูดคุยกันตามลำพัง “ท่านพ่อ ท่านคิดว่าเราจะพาท่านแม่กับน้อง ๆ หนีไปได้เร็วแค่ไหน? ช่วยพวกเขาก็เท่ากับช่วยพวกเราเองด้วยนะท่านพ่อ ไม่อย่างนั้น ท่านแม่กับน้อง ๆ ก็จะมีแค่เราสองคนที่ต้องช่วยกันปกป้อง แล้วถ้าพวกชาวหูมันบุกเข้ามารุมเราเป็นฝูงล่ะ เราสองคนจะปกป้องพวกเขาได้หรือ?”

น้ำเสียงของมู่หยางหลิงเริ่มจริงจังขึ้น “ท่านพ่อ ข้าแยกออกน่า ระหว่างคนนอกกับคนในครอบครัวน่ะ” มู่หยางหลิงเป็นคนที่มีอุดมการณ์และเป้าหมายที่ชัดเจน แต่นางรู้ตัวดีว่าตอนนี้นางเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ทหารเหมือนในอดีตชาติ หนำซ้ำการปกครองของชาตินี้ยังต่างจากชาติที่แล้วโดยสิ้นเชิง และถึงแม้ว่านางจะเป็นคนที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ของตัวเองมากแค่ไหน แต่นางก็จะไม่เลือกเดินทางผิดเหมือนอย่างชาติที่แล้วเป็นแน่ ตอนนี้นางคิดแค่ว่า ถ้าหากนางต้องตาย การตายของนางจะต้องปกป้องคนดีให้อยู่รอดต่อไปให้ได้ด้วย

มู่ฉือมองหน้าลูกสาวคนโตด้วยสีหน้าประหลาดใจ “เจ้าพูดจริงรึ?” เพราะจริง ๆ แล้วนางก็ช่วยเหลือพวกชาวบ้านมาตลอดตั้งแต่พาเข้าป่าไปล่าสัตว์แล้ว

มู่หยางหลิงพยักหน้ารัว ๆ “ข้าไม่โกหกท่านหรอก แล้วข้าก็เอาตัวรอดเก่งมากด้วยนะท่านพ่อ เพราะถ้าหากว่าข้าสู้กับพวกชาวหูไม่ได้ ข้าก็จะหนีเข้าไปในหุบเขา เข้าไปหลบซัก 2-3 วัน พอสถานการณ์เริ่มดีขึ้นข้าก็จะกลับออกมาหาพวกท่านไงจ้ะ”

แม้ว่ามู่ฉือจะยังไม่วางใจ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะคัดค้านลูกเหมือนอย่างเช่นทุกทีแล้ว

มู่หยางหลิงจึงฉวยโอกาสนี้พูดกับพ่อต่อว่า “ท่านพ่อ ครอบครัวเราสูญเสียท่านไปไม่ได้จริง ๆ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถอะนะจ้ะ”

มู่ฉือตอบกลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ไม่ได้……”

“ท่านพ่อ” มู่หยางหลิงตวาดเสียงดัง “เด็ก 9 ขวบอย่างข้าจะไปทำอะไรได้? ข้าไม่มั่นใจในตัวเองด้วยซ้ำว่าดูแลท่านแม่ได้ดีพอหรือไม่ แต่ที่แน่ ๆ เรื่องเอาตัวรอดกับเรื่องการต่อสู้ ข้าไม่เป็นรองท่านพ่อหรอกนะ”

“ต่อสู้?” มู่ฉือขมวดคิ้วแน่น “เจ้าต่อสู้เป็นด้วยรึ?” การที่ลูกสาวของเขามีทักษะในการเอาตัวรอดที่ยอดเยี่ยมนั้น เขารู้อยู่เต็มอก แต่ทว่าเรื่องของการต่อสู้เนี่ย มันเป็นไปได้อย่างไร?

“โถ่ท่านพ่อ นี่เป็นพรสวรรค์ที่ถูกส่งต่อมาจากบรรพบุรุษเชียวนะ ข้าเพิ่งค้นพบก็ตอนที่ข้าต้องปะทะกับพวกชาวหูนั่นแหละ ตอนนั้นจู่ ๆ ในหัวของข้าก็มีเสียงดังกังวาลเข้าแทรก แล้วมันก็สั่นสะท้านไปถึงเส้นประสาทในสมองของข้า แล้วกระบวนท่าการต่อสู้ต่าง ๆ ก็แวบเข้ามาให้หัวของข้าเลย จริง ๆ นะจ้ะ ข้าไม่ได้โกหกท่านเลยนะ ไม่อย่างนั้นท่านคิดว่าข้าจะกล้าพาคนแค่ 5-6 คนนี้ไปบุกตีพวกชาวหูตั้ง 20 กว่าคนนั้นได้ยังไงกันล่ะ?”

มู่ฉือฟังแล้วก็เชื่อทันที เพราะความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งสองคนนั้นถูกส่งต่อมาจากบรรพบุรุษของพวกเขาจริง ๆ อีกอย่าง พละกำลังของลูกสาวคนโตก็มากกว่าเขาหลายเท่า แล้วมันก็มีความเป็นไปได้สูงที่พรสวรรค์ของบรรพบุรุษในด้านการต่อสู้จะตกถึงมู่หยางหลิงอย่างเต็มรูปแบบ

มู่หยางหลิงโล่งอกที่เห็นพ่อของนางเชื่อแบบนั้นได้ แต่บรรพบุรุษตระกูลมู่ก็มีพรสวรรค์ในด้านนี้จริง ๆ เพราะไม่ว่าใครจะเดือดร้อนเรื่องอะไร เป็นต้องพากันมาขอความช่วยเหลือจากคนตระกูลมู่ตลอด ซึ่งพวกเขาก็ได้รับการช่วยเหลืออย่างรวดเร็วและดีประหนึ่งได้พระโพธิสัตว์มาโปรดเลยก็ว่าได้