องค์หญิงหมอเทวะ - ตอนที่ 2 : มาใหม่

ซูมู่เกอกลับลงไปนอนในโลงศพและหลับตาลงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ท่านขุนนาง มันเป็นเรื่องจริง เราทุกคนเห็นว่าคุณหนูใหญ่ลืมตาขึ้นมา!  นางตายด้วยความเสียใจชั่วนิรันดร์!”

 

“พวกเจ้าทุกคนหุบปากซะ!” ซูหลุนเข้ามาในห้องโถงไว้ทุกข์โดยสวมชุดหลวม ๆ ด้วยสีหน้าร้อนรนราวกับว่าหญิงสาวที่ตายแล้วไม่ใช่ลูกสาวของเขา

 

เขาตื่นขึ้นมาในห้องของนางสนม  ดังนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่อดทน

 

เขาไม่เชื่อในคำกล่าวที่ว่า“ ตายด้วยความเสียใจชั่วนิรันดร์” อย่างไรก็ตาม  เมื่อเขาเข้าไปในห้องโถง ลมหนาวพัดผ่านฝ่าเท้าของเขาและวิ่งตรงไปด้านหลัง เขาตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้

 

เข้าไปในห้องโถง  ซูหลุนได้เห็นโลงศพสีดำ  เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว  เขาไม่ชอบลูกสาวคนนี้มาโดยตลอด  ยิ่งไปกว่านั้น  แม้ว่านางจะตายไปแล้วก็ตาม นางก็ยังคงขัดจังหวะเขา

 

“ท่านขุนนาง มันมืดมากในตอนเย็น ข้ากลัวว่าพวกเขาจะแตกตื่น  หมอยืนยันว่าคุณหนูใหญ่ไม่มีลมหายใจแล้ว”

 

เสียงของผู้หญิงมาจากนายหญิงอันผู้เป็นที่รัก  ซูมู่เกอยืนยันได้

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูหลุนก็ใส่ความรู้สึกผิดของเขาลงไป

 

เขาเดินไปที่โลงศพอย่างรวดเร็วและขมวดคิ้วเมื่อเห็นมัน

 

ซูมู่เกอเป็นแบบเดียวกับที่ถูกบรรจุลงในโลง  ไม่มีอะไรแตกต่าง!

 

“คุณหนูใหญ่ก็ปกติ มีอะไรไม่ปกติ?”

 

“ตะ….แต่  เมื่อ….กี้นี้ พวกเราและคุณหนูสองทุกคนเห็นว่าคุณหนูใหญ่ลืมตาขึ้นมา!”

 

“ไร้สาระ!”  ซูหลุนโกรธเกรี้ยวเพราะสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทำลายความสุขของเขา

 

หากเหลือบตาไปมองที่โลงศพ  ดวงตาที่ปิดสนิทนั้นหลบตาซ่อนเสียงหัวเราะของเธอไว้

 

“ท่านขุนนาง มันดึกมากแล้ว  ท่านควรได้พักผ่อน ท่านต้องเข้าราชสำนักร่วมประชุมในตอนเช้า ข้าจะดูแลที่นี่เอง”

 

“ได้”

 

“อาห้าว!”

 

ซูหลุนกำลังจะจากไปในขณะที่ได้ยินเสียงหาวอย่างหนัก ราวกับว่ามีลมหายใจที่คน ๆ หนึ่งทำให้เขาแทบหมดแรง

 

เขาหยุดก้าวและมองไปที่นางอัน  เขาถามว่า  “ท่านกำลังทำอะไร?”

 

ตื่นเต้นเล็กน้อยและกล่าว่า  “ข้าไม่ได้ทำอันใดเลย”

 

“ห้าวว!”

 

มีการหาวอีก

 

แน่ใจกับหาวครั้งนี้

 

ทั้งสองแข็งทื่อทันทีเพราะเสียงมาจากโลงศพ!

 

“ห้าวว!”

 

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ  ถี่ขึ้นเรื่อยๆ

 

ซูหลุนรวบรวมความกล้าที่จะหันกลับไปมอง เขาเห็นซูมู่เกอเอื้อมแขนของเธอเหยียดตรงขึ้นมาและนั่งตรงในโลงศพ!

 

ดวงตาสีเข้มของซูมู่เกอที่ส่องแสงแปลกประหลาดมาที่ซูหลุน   ริมฝีปากที่ปราศจากเลือดของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย และดูเหมือนว่าซูหลุนจะเห็นฟันแหลมยาวในปากของนางซึ่งสามารถกินคนได้

 

“ ผะ ผะ  ผี มีผีจริงๆ!”

 

นางอันกลัวแทบตาย จับมือซูหลุนตัวสั่นเทา

 

“ช่วยด้วย  ช่วยด้วย คุณหนูใหญ่เป็นผีดุราย  นางเป็นผีดุ”

 

ทันใดนั้นดวงตาของนางอันหมุนคว้างและนางก็เป็นลมล้มตึง

 

ซูหลุนไม่ได้ดีไปกว่านางอัน  ขาของเขาสั่นและทั้งร่างทรุดลงกับพื้น  ดวงตาหวาดกลัวของเขาจ้องไปที่ซูมู่เกอที่กระโดดออกมาจากโลงศพ

 

“ช่วยด้วย  ช่วยด้วย!”

 

ซูมู่เกอกระโดดเข้าหาซูหลุนเหมือนผีดิบด้วยขาสองข้างพร้อมกัน  ดวงตาสีเข้มของเธออยู่ใกล้กับเขาทีละนิดยกปากขึ้นเล็กน้อย

 

“เซอร์ไพรส์！”

 

“อ้ายยยยย!”

 

เสียงกรีดร้องแทบจะทำให้แก้วหูแตก  ซูหลุนจ้องมองซูมู่เกอตัวสั่นสะท้านและปวกเปียก

 

ซูมู่เกอลอบมองของเหลวสีเหลืองกลิ่นเหม็นที่นองใต้ร่างของซูหลุน

 

“นั่นคือความกล้าหาญทั้งหมดของท่าน”

 

ผู้คนในห้องโถงแทบจะวิ่งหนี  ซูมู่เกอคลายตัวเองและกัดไก่ย่างบนแท่นบูชา

 

“มูมู่ มูมู่ตื่นหรือยัง?  มูมู่ของฉันตื่นหรือยัง?”

 

ซูมู่เกอยังไม่สมบูรณ์และเธอส่งเสียงโศกเศร้าอยู่นอกห้องโถงไว้ทุกข์

 

ซูมู่เกอเห็นหญิงตั้งครรภ์ผอมโซและเดินโซเซไปที่ห้องโถงสวมชุดสีขาวเรียบๆ นิยาย อ่านนิยาย

 

“มูมู่ท่านคือมูมู่จริงๆ ที่รักของข้า….”  ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้ารูปไข่สวย  เมื่อแรกเห็นคุณจะรู้ว่าเธอเป็นความงามอย่างไรก็ตามเธอร้องไห้บ่อยมากดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอจึงแดงและบวมและใบหน้าของเธอซีดซึ่งซ่อนความงามดั้งเดิมของเธอไว้

 

เธอคือนางเจ้าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ  ไม่มีเหตุผลที่ซูมู่เกอรู้สึกอึดอัดและเปรี้ยวใจเมื่อเห็นนางเจ้า

 

บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกของคนรุ่นก่อน  ท้ายที่สุดนางก็เป็นแม่ของเธอ

 

ในฐานะที่เป็นเด็กกำพร้า  ซูมู่เกอไม่รู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

 

ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอตอบนางเจ้าว่า  “ข้าเอง”

 

“มูมู่เจ้าสบายดีใช่ไหม?  ขอพระเจ้าคุ้มครอง  ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง”

 

ซูมู่เกอสวมกอดนางเจ้า  ปลอบนางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและเธอรู้สึกว่านางเจ้าผอมมากจริงๆ

 

“ใช่ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง”  และข้าจะมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมในนามของลูกสาวของท่าน!