ฉันรู้ว่าเขาเจ็บ ขณะเดียวกันฉันก็เจ็บและปวดใจเช่นเดียวกัน

ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีเขาก็ทำแผลเสร็จ

แต่ลู่จือสิงมีไข้และจำเป็นต้องให้ยาผ่านสายน้ำเกลือ ไม่อย่างนั้นอาจมีปัญหาได้หากไข้ยังไม่ลด

ทันทีที่ฉันชำระเงินเสร็จ ฉีซิ่วหรานก็โทรมา

ฉันเล่าอาการของลู่จือสิงให้ฉีซิ่วหรานฟัง ส่วนเขาก็บอกฉันว่าเป้ยเปยเข้านอนแล้ว และไม่ดื้อเลย

หลังจากพูดจบเราทั้งคู่ก็เงียบไป สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดและน่าอึดอัดใจเล็กน้อย

ฉันรู้ว่าฉีซิ่วหรานคิดอย่างไรกับฉัน แต่ฉันก็ปล่อยให้เขาดูแลเป้ยเปย ในขณะที่ตัวเองพาลู่จือสิงมาโรงพยาบาล

ฟังดูเหมือนจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าฉันเป็นฉีซิ่วหราน ฉันคงเกลียดตัวเองอย่างมาก

ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้และพูดขึ้นก่อนว่า “ฉีซิ่วหราน”

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ขอโทษนะ วันนี้…”

ฉันยังพูดไม่ทันจบ ฉีซิ่วหรานก็ขัดขึ้นมา “ซูยุ่น ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าฉันมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเธอ เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษหรือขอบคุณฉันทุกครั้งหรอกนะ” ฉันไม่รู้ว่าคืนนี้จะได้กลับไปตอนไหน ยังไงฝากเป้ยเปยไว้กับนายด้วยนะ”

“ไม่เป็นไร รอให้ประธานลู่ไข้ลดลงแล้วค่อยคุยกันอีกที”

ฉันวางสายแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ยิ่งรู้สึกผิดกับฉีซิ่วหรานมากขึ้นในคืนนี้

ฉันกลับไปที่ห้องผู้ป่วยและพบว่าลู่จือสิงกำลังเดินออกมาพร้อมกับขวดน้ำเกลือ

พอเห็นเขาขยับร่างกายแบบนี้ฉันก็โมโหขึ้นมา “คุณทำอะไรน่ะ!”

ขนาดมือหนึ่งถูกพันแผลไว้และมืออีกข้างกำลังให้น้ำเกลือ เขายังทำอะไรตามอำเภอใจอีก

เขาไม่ขัดขืน ยอมให้ฉันเอาขวดน้ำเกลือแขวนกลับไปที่เดิมแล้วนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง คำพูดที่จู่ๆ ก็เอ่ยออกมานั้นทำให้มือของฉันชะงัก ฉันวางกระเป๋าลงก่อนจะหันกลับไปมองเขาแล้วยิ้มเยาะ “ประธานลู่ อย่าคิดว่าทุกคนจะเลือดเย็นเหมือนคุณสิ”

เขามองฉันโดยไม่พูดอะไร

เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับขยับที่ให้ฉัน ทั้งที่เตียงมีขนาดเพียง 1.2 เมตร เขายังจะให้ฉันย้ายขึ้นไปนอนบนนั้นกับเขาอีก

ฉันตื่นขึ้นเต็มตาและมองเขา “ลู่จือสิง การที่คุณมีไข้ไม่ได้แปลว่าสมองของคุณจะถูกเผาไปด้วยนะ… เราหย่ากันแล้ว”

สีหน้าของเขาดูหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย ฉันเงยหน้าขึ้นมองขวดน้ำเกลือและพบว่ามันถูกเปลี่ยนขวดใหม่แล้วตอนที่ฉันหลับอยู่

ฉันขมวดคิ้ว “พยาบาลมาเปลี่ยนขวดแล้วหรือ”

“อืม”

เขาทำตัวตามสบาย

ฉันก้มลงมองโทรศัพท์และพบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว นี่ฉันนอนหลับอยู่ที่ข้างเตียงไปตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ เชียวหรือ?

ทีแรกฉันอยากจะช่วยลู่จือสิงดูขวดน้ำเกลือ แต่ดันเผลอหลับไปจนเขาต้องดูแลตัวเองเสียนี่

เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รู้สึกผิดเล็กน้อย “คุณหลับเถอะ คราวนี้ฉันจะช่วยคุณดูเอง”

“นอนไม่หลับ”

“เจ็บแผลหรือ?”

เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

แต่ฉันรู้ว่าเขาน่าจะเจ็บแผล

ฉันหันไปมองแขนของเขา น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้เห็นตอนที่เขาทำแผล ตอนนี้มันถูกแขนเสื้อบังจนมองไม่เห็นอะไรเลย

“แขนของคุณบาดเจ็บได้ยังไง โดนแทงใช่ไหม?”

ฉันชำเลืองมองและถามราวกับไม่ได้ใส่ใจ

ลู่จือสิงมองมาที่ฉัน อาจเป็นเพราะว่าไม่สบาย สีหน้าของเขาจึงดูแย่มาก “เธอเป็นห่วงฉันไหมซูยุ่น?”

คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าฉันนิ่งขึงไป พลางคิดว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วหรือไงถึงถามคำถามแบบนั้นออกมา

ฉันเบือนหน้าหนี “ถ้าคุณไม่อยากพูดถึงก็ลืมๆ ไปเถอะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงฉุดดึงฉันไปแล้ว

แต่ตอนนี้เขากลับเงียบลงในทันที

ฉันเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไมความเงียบของลู่จือสิงจึงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีไฟแผดเผาอยู่ในใจ ทำไมทุกอย่างถึงไม่ราบรื่นเอาเสียเลย

ฉันเหลือบมองเขา “ฉันจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย”

“ซูยุ่น…”

เขาเรียกฉันจากด้านหลัง แต่ฉันก็ออกไปโดยไม่หันกลับไปมอง

เขาไม่พูด แต่มีบางคนที่พูดเสมอ อย่างเช่นหลี่จื้อ…