หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 739 ข้อความขอโทษ

ตอนที่739 ข้อความขอโทษ

จัสตินถามเขา “เป็นไงบ้าง? ยังหาหล่อนไม่เจอเหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พันเดชรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

เขาไม่พูดอะไร ถือว่าเป็นการยอมรับ ลาภิศจึงเอ่ยปากพูดขึ้น “เห็นได้ชัดว่า ครั้งนี้หล่อนตั้งใจหลบหน้านาย!”

“เมืองAถือว่าเป็นถิ่นของพันเดช เพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงหาไม่เจอ!?” ปาณชัยถามต่อ

พันเดชถือแก้วเหล้าไว้ในมือ ยิ้มเย้ยขึ้น “หาไม่ยากหรอก แต่ถ้าถูกใครบางคนตั้งใจแอบซ่อนไว้ นี่แหละยาก!”

คำพูดของเขา ทำให้พวกเขาทั้งสามรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

“หรือว่า มีคนตั้งใจแข่งกับนาย เขาเป็นใคร? พวกเราอยากรู้เสียจริง ใครกันช่างกล้ามามีเรื่องกับนาย ไม่กลัวตายหรือไง!” ลาภิศพูดหยอกล้อ

พันเดชหันมาด้านข้าง มองหน้าลาภิศ “ฌัลล์!”

เมื่อพูดถึงชื่อนี้ ทั้งสามต่างพากันตกตะลึง “ในเมืองA คนที่กล้ามีเรื่องกับนายได้ คงมีแต่เขาแล้วล่ะ พันเดช ศัตรูของนายคนนี้ ท้าทายพอสมควรเลย!” จัสตินกล่าว

“แล้วทำไมเขาถึงช่วยจิดาภาล่ะ?” ปาณชัยถามขึ้น

“เพราะจิดาภาเคยช่วยชีวิตเขาไว้!” พันเดชยังไม่ทันได้พูด ลาภิศก็แย่งพูดก่อน

เดิมทีพันเดชอยากถามว่าเขารู้ได้อย่างไร แต่เมื่อคิดดูดีๆ เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป ในฐานะที่เป็นสื่อที่ใหญ่ที่สุดในเมืองA ถ้าเขาอยากรู้เรื่องอะไร ถือเป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว

ปาณชัยยักคิ้วขึ้น “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!” “แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อ?” จัสตินหันไปถามพันเดช พันเดชยิ้มเยาะ “ไม่ว่าใครพาหล่อนไปซ่อนไว้ แม้จะหายาก แต่ก็ไม่ได้แปลว่าหาไม่เจอ!” เขาพูดด้วยความมั่นใจอย่างมาก เขาตอบรับไปว่าให้หล่อนได้พักผ่อนสักพักหนึ่ง แต่ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เขาไม่มีความอดทนที่จะรอได้นานขนาดนั้น เขาอยากเจอจิดาภา อยากรู้ว่าตอนนี้หล่อนเป็นยังไงบ้าง อยากเจอมาก ลาภิศพูดขึ้น “จิตใจที่มุ่งมั่นแน่วแน่แบบนี้สิ สมกับเป็นพันเดช!” คำพูดของเขา ทำให้คนทั้งวงพากันกรอกตามองบน “ยังไงดี? ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราไหม?” จัสตินเอ่ยปากพูดขึ้น พันเดชยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันต้องหาให้เจอ!” เขาพูดพลาง ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มจนหมด ทำให้รู้สึกเหมือนมีพลังกลับมา ช่วงนี้ จิดาภาอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง กินข้าว นอนหลับ อ่านหนังสือ ถอนหญ้า อาบแดด ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่ต้องคิดอะไรมาก อย่างน้อยก็ไม่มีเรื่องอะไรมาวุ่นวายใจ อีกทั้ง เรื่องที่เห็นได้ชัด สีหน้าของหล่อนดีขึ้นเยอะมาก และเริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมากขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่ผอมบาง เพียงแต่บ่อยครั้งที่คิดถึงชื่อของคนนั้น หล่อนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา แต่ทว่า อารมณ์ดีกว่าก่อนหน้านี้ขึ้นเยอะมาก เรื่องบางเรื่อง ค่อยๆจางหายไป สำหรับหล่อนแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกในท้องของตนอีกแล้ว ในส่วนของพันเดช ไม่ถือว่าผิดหวังมาก อาจจะเป็นเพราะความผูกพัน จึงทำให้รู้สึกแย่กับเรื่องเล็กๆน้อยๆได้ง่าย แต่ชีวิตก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ และไม่มีความรักที่ไม่เปลี่ยนแปลง วันนี้ หลังจากนอนกลางวัน จิดาภานอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำให้หล่อนฝันถึงพันเดช เกิดเรื่องอะไรขึ้นในตอนนั้น หล่อนจำไม่ค่อยได้ แต่จำได้อย่างชัดเจนว่าใจของหล่อนกึกก้องไปด้วยชื่อของพันเดช! รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หล่อนไม่ได้ตั้งใจจะหลบซ่อนเพื่อขู่เขา แต่หล่อนจำเป็นต้องหาที่สงบพักผ่อนจิตใจ เพื่อทำให้ตัวเองผ่อนคลายมากขึ้น หล่อนคิดไปคิดมา หยิบมือถือออกมาเปิดเครื่อง มีข้อความนับร้อยส่งเข้ามาหาหล่อน หล่อนลังเลสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดดู สิ่งที่หล่อนเห็นคือเขาส่งข้อความมาเยอะแยะมากมาย: จิ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? บอกฉันสิ ฉันเป็นห่วงเธอมากนะ! ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉัน แต่ขอโอกาสให้ฉันได้อธิบายสักครั้งเถอะ แม้ว่าจะคาดโทษประหารให้ฉันตาย นั่นก็เป็นโอกาสที่ฉันจะได้อธิบายใช่ไหม? จิ เธออยู่ไหน? ตอบฉันหน่อย! รับสายสิ! จิดาภา เธออยู่ที่ไหน? อยู่ที่ไหน ตอบฉันหน่อย ฉันรู้ว่าเธอเห็นข้อความ! จิดาภา เธอจะทำให้ฉันกดดันจนบ้าตายงั้นเหรอ? จิดาภา ฉันยอมแพ้ให้เธอหมดใจ ฉันผิดไปแล้ว ตอบฉันมาก่อน เรามาคุยกันต่อหน้า! ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธอท้อง! เธอพูดถูก ฉันมันเป็นคนเลว! จิ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอเพียงผู้เดียว… จิ ตอบฉันมาสักคำนะ สักคำก็ยังดี อย่างน้อยทำให้ฉันรู้ว่า เธอปลอดภัย…