หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 714 เป็นไอ้ระยำทั้งหมด
ตอนที่714 เป็นไอ้ระยำทั้งหมด
พวกเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก รู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว จิดาภาจะมองไม่ออกได้ยังไงกัน “มีเรื่องอะไร พูดมาตรงๆ เลย !”
“จริงๆ แล้ว วันนี้ฉัน……” ไปรยาพูดอย่างอ้ำอึ้ง
จิดาภารู้ว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอ
“แล้วไงต่อ ?”
“แล้วฉันเห็นพันเดชอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนหนึ่ง ดูสนิทสนมกันมากด้วยนะ……” ไปรยาพูด
เมื่อพูดถึงประโยคนี้ เสียงของเธอก็ค่อยๆ เบาลง
ส่วนจิดาภาก็ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็เย็นชา
ไปรยาเห็นว่าจิดาภาไม่ได้พูดอะไรก็เป็นห่วงอยู่บ้าง “เดิมทีแล้วฉันอยากจะตามไป แต่ตอนฉันลงจากรถก็มองไม่เห็นพวกเขาแล้ว หรือบางทีฉันอาจจะดูผิดไป !” แม้ว่าจะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่ไปรยามั่นใจมากว่าตัวเองไม่ได้ดูผิด
ก็แค่ไม่อยากทำให้จิดาภาโกรธเกินไป
ใครจะไปรู้ว่าหลังจากจิดาภาได้ยินแล้วก็ยิ้มอ่อนๆ “แค่นี้ ?”
ไปรยาทำสีหน้าตกใจ “เธอ เธอไม่โกรธ ?”
“คนนั้นเป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตของพันเดช !”
“ก็คือตอนที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุ แล้วคนที่ช่วยเขาคนนั้นเหรอ ?”
จิดาภาพยักหน้า
เห็นได้ว่าจิดาภารู้อยู่แล้ว
“แม้ว่าจะเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต แต่ก็ไม่จำเป็นต้องสนิทสนมขนาดนี่นา แค่เดินก็จำเป็นต้องควงแขนกันด้วยเหรอ ?” ไปรยาถาม จิดาภาก็รู้อยู่แล้วเธอจึงพูดโดยที่ไม่สนใจอะไร
แต่เมื่อจิดาภาได้ยินสิ่งนี้แล้วก็ยังคงตะลึงอยู่ชั่วขณะ
ไปรยามองไปที่เธอ “จิ ระหว่างเธอกับพันเดชไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม ?” “ปัญหาอะไรเหรอ ?” “เธอว่าปัญหาอะไรล่ะ จิ เธอรู้ว่าฉันพูดอะไรอยู่ !” ไปรยาพูดอย่างรีบร้อน เห็นท่าทีของจิดาภาไม่ร้อนรน ไม่โกรธ จึงโกรธแทนเธอ แต่จิดาภาก็เอ่ยปากพูดไปลอยๆ “ไม่มีนะ เธอคิดมากไปแล้วล่ะ !” “ใช่เหรอ ?” ไปรยาถามกลับ “แต่ฉันนึกไม่ออกเลยนะว่าผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตจะสามารถเดินแล้วควงแขนกันขนาดนี้ได้ จิ เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ !” ไปรยาพูดอย่างรีบร้อน ขณะนั้นมือของจิดาภาก็ลูบไปที่ท้องของตัวเองเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว ส่วนไปรยาเห็นแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจ สายตาก็มุ่งเน้นอยู่บนตัวของจิดาภาต่อ “ฉันไม่ได้เปลี่ยนไป แค่สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ต้องจัดการเป็นพิเศษ !” “สถานการณ์อะไรต่างกัน? ต่างกันตรงไหน ?” ไปรยาถาม จิดาภายิ้มแล้วไม่ได้ตอบ จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องครัว “เธอจะดื่มอะไร ?” “ตอนนี้เธอยังมีอารมณ์ดื่มอะไรอีกเหรอ ? ฉันก็โกรธแทบจะตายแทนเธอแล้วนะ !” “ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้มีอะไร ทำไมต้องไปโกรธด้วยล่ะ !” จิดาภาพูด “รอให้มีอะไร เธอจะรู้สึกว่าคิดผิดมันก็สายไปแล้ว !” จิดาภายิ้มแล้วถือนมและเครื่องดื่มออกมาอย่างละแก้ว “เธอแน่ใจเหรอ ว่าฉันต้องรู้สึกคิดผิดอย่างแน่นอน ?” จิดาภาถามกลับ “ฉัน……” ไปรยามองไปที่จิดาภา ในตอนนั้นก็ไม่รู้เลยว่าควรจะพูดอะไรดี รู้ว่าจิดาภามีความมั่นใจมาโดยตลอด แต่ตอนนี้สถานการณ์มันต่างกันไง จิดาภามองไปที่ไปรยา “เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แล้วถ้าพันเดชเป็นคนแบบนั้นจริงๆ งั้นเธอก็ควรจะดีใจแทนฉันด้วยที่โชคดีที่ไม่ได้แต่งงานกับเขา !” เอาเถอะ จิดาภาสามารถมองโลกในแง่ดีได้เสมอ ไปรยารับเครื่องดื่มมาแล้วดื่มไปหนึ่งคำ “เฮ้อ เธอนี่นะ ใจเย็นแบบนี้ตลอดเลย ฉันนับถือแล้วล่ะ !” จิดาภายิ้มขึ้น มือก็ลูบไปที่ท้องอย่างไม่รู้ตัวอีก “ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ไหนเนี่ย ?” “มาเลเซีย !” “เธอมาที่นี่เพราะพันเดชเหรอ ?” จิดาภาพยักหน้า “พักอยู่ที่ไหนเหรอ ?” “ตระกูลฐิตานันท์ !” ไปรยา “……” น้ำที่เพิ่งดื่มไปหนึ่งคำก็เกือบจะสำลักออกมา “เธอ เธอพูดอะไรเนี่ย ?” เสียงของไปรยาก็ดังขึ้นแล้วมองไปที่จิดาภาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอหมายความว่าตอนนี้เขาพักอยู่บ้านของพันเดช ?” จิดาภาพยักหน้า “จิดาภา เธอบอกฉันสิว่านี่มันไม่ใช่ความจริง !” แต่ใครจะไปรู้ว่าจิดาภากลับพยักหน้าอย่างใจเย็น ไปรยาระเบิดขึ้นมา “จิดาภา เธอนี่เสียสติไปแล้วใช่ไหมที่เห็นด้วยกับสิ่งนี้ ?” “เธอรู้ไหมว่าอะไรที่เรียกว่าพาสุนัขจิ้งจอกเข้ามา ? ตอนนี้เธอนี่ก็ปล่อยให้พันเดชออกนอกลู่นอกทาง !” ไปรยามองไปที่จิดาภาแล้วพูดด้วยเสียงดังอย่างตื่นเต้น ท่าทีนั้น ดูเหมือนไปรยาจะตื่นเต้นมากกว่าแฟนหนุ่มของตัวเองออกนอกลู่นอกทางซะอีก จิดาภามองไปที่เธออย่างเย็นมาก “ตรงนั้นก็ไม่ได้เป็นบ้านฉัน ฉันไม่อนุญาตมันจะไปมีประโยชน์อะไร ?” “เธอ……เธอ……” ไปรยามองไปที่จิดาภา โกรธจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร “จิดาภา เธอนี่เกือบจะทำให้ฉันโกรธแทบตายจริงๆ เลยนะ จิดาภาคนที่หยิ่งยโสไปไหนแล้ว ?” ไปรยาตะโกนถามขึ้น เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาก็เงียบลง ต้องยอมรับว่าทางที่เดินผ่านมานี้ พวกเขาต่างก็มีความเปลี่ยนแปลงไปด้วย รวมทั้งจิดาภา รู้อยู่แล้วว่าพันเดชมีเรื่องปิดบังเธออยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยังคงรอให้พันเดชพูดกับเธอด้วยตัวเอง ทว่าในตอนนี้เธอไม่ได้ทำเพียงเพื่อพันเดช แต่ยังทำเพื่อ……สายตาก็มองไปที่น้อยของตัวเอง เธอไม่สามารถโกรธและตื่นเต้นได้ จิดาภามองไปที่เธอ “เอาล่ะ อย่าโกรธไม่เลย ฉันก็ไม่ได้โกรธ แล้วเธอจะไปโกรธทำไม ?” “แน่นอนว่าฉันโกรธกับการตัดสินใจที่เลอะเทอะของเธอ !” จิดาภานิ่งเงียบ เธอไม่ได้เลอะเทอะ แต่เป็นเพราะไม่สามารถอธิบายได้ ราวกับว่ามองออกว่าเธอมีความลำบากใจ ไปรยาจึงมองไปที่เธอ “มีปัญหาอะไรใช่ไหม ?” จิดาภาก็ยังคงไม่ได้บอก ไปรยารู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง “จิดาภาเธอยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อนของเธออยู่ไหม ถ้าฉันยังเป็นเพื่อนของเธอก็บอกฉัน !”