หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 299 เรื่องวุ่นวายฉากหนึ่ง(6)
บทที่299 เรื่องวุ่นวายฉากหนึ่ง(6)
สีหน้าของตุลยาทั้งวันก็ไม่ดีเลย
บางครั้งก็พยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่ในสายตาคนอื่นกลับดูไร้ค่า ความรู้สึกแบบนี้มันแย่จริงๆ
แต่ว่าไม่ว่ายังไง พันเดชเป็นของเธอ
เปลี่ยนไปไม่ได้
ไม่ว่าเป็นคุณยายหรือใครก็ตามก็ไม่มีทางมาขวางทางเธอไม่ให้คบกับพันเดชได้เด็ดขาด
ตอนกลางวัน จิดาภาไปกินข้าวกับแก้ว จิดาภาดูสบายอกสบายใจแต่ในขณะที่แผนกประชาสัมพันธ์กำลังยุ่งมากเพราะนักข่าวโทรมาถามอย่างไม่ว่างเว้นแต่ทั้งหมดก็โดนปฏิเสธไปทั้งหมด
ตอนนี้พันเดช จิดาภา และครอบครัวของทั้งสองฝ่าย ต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกัน
ตอนนี้นักข่าวสงสัยกันมากว่าสรุปแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไร
แก้วมองจิดาภาแล้วถามว่า “ทำไมวันนี้เธอถึงช่วยพูดให้สองคนนั้น เธอก็รู้ว่าสองคนนั้นเป็นคนของตุลยาเธอโดนแทงข้างหลังนะ” แก้วพูดพูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็หัวเราะ “มีอยู่คำพูดประโยคหนึ่งบอกอันนินทา กาเร เหมือนเทน้ำ ไม่ชอกช้ำ เหมือนเอามีด มากรีดหิน แม้องค์พระ ปฏิมา ยังราคิน คนเดินดิน หรือจะสิ้น คนนินทา” จิดาภาพูด“โอ๊ย เธอใจอ่อนเกินไป” แก้วดื่มน้ำไปพูดไป “ถ้าเป็นฉันนะ ให้พวกเธอไปให้พ้นแล้ว”ฟังแล้วจิดาภาก็หัวเราะ “ฉันว่ามันไม่จำเป็นหรอกต่อให้พวกเธอต้องออกไปจริงๆก็ต้องเกลียดฉันอย่างแน่นอน ในสังคมเราเนี่ย อย่าไปสร้างศัตรูเลย เพราะเธอไม่มีทางรู้เลยว่าเขาคิดยังไงแล้วเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรในแต่ละวัน” จิดาภามองแก้วแล้วพูดออกมาจากประสบการณ์“ฉันไม่ได้ต้องการให้พวกเธอคิดว่าเป็นบุญคุณ ฉันทำได้ก็แค่นี้ อยากทำอะไรก็เป็นเรื่องของพวกเธอแล้ว” จิดาภาพูดแก้วได้ฟังก็รู้สึกว่าหน้าเล็กของเธอชาไปหมด เหมือนกับดอกไม้ที่โดนน้ำค้างมองดูจิดาภา “แต่พวกเธอไม่มีทางสำนึกบุญคุณเธอหรอก”“ฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้พวกเธอมาสำนึกบุญคุณอะไร ที่ฉันพอทำได้ฉันก็ทำได้แค่นี้อยากทำอะไรก็แล้วแต่พวกเธอแล้วสำหรับเรื่องพวกนี้เธอมองออกบางเรื่องฝืนไปก็เท่านั้น“เอาเถอะ เห็นแก่เหตุผลอันลึกซึ้งของเธอ ฉันขอใช้น้ำแทนเหล้าชนแก้วกับเธอสักครั้ง” แก้วพูดอย่างขำๆจิดาภาเองก็หัวเราะ ยกแก้วขึ้นชนกับเธอหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จิดาภาแล้วแก้วก็เดินขึ้นตึกไปคุยกันไป เมื่อถึงบนตึกสองคนที่เพิ่งจะมีเรื่องกับเธอก็พุ่งเข้ามาเมื่อเห็นพวกเธอแล้ว แก้วก็ขมวดคิ้วคิดว่าพวกเธอจะเข้ามาทะเลาะกับเธออีกรอบเลยพูดออกไปอย่างอดไม่ได้ “นี่พวกเธอจะทำอะไรกันอีก อย่าลืมซะล่ะ วันนี้จิดาภาก็เป็นคนขอไว้ไม่งั้นพวกเธอโดนไล่ออกไปแล้วจิดาภายืนนิ่งอยู่ด้านหลังสองตาจับจ้องไปที่ที่พวกเธอแต่ก็ไม่พูดอะไรสองคนสบตากัน แล้วพูดขึ้นว่า “พวกเราไม่ได้มาหาเรื่อง”“งั้นพวกเธอ…” แก้วมองพวกเธอสองคนมองไปที่จิดาภาอย่างสำนึกผิดและเกรงใจเป็นอย่างมาก “คุณจิดาภา เรื่องวันนี้ต้องขอโทษจริงๆ ขอบคุณด้วย พวกเราผิดไปแล้ว” สองคนนั้นพูดดูออกว่าพวกเธอขอโทษจากใจจริงจิดาภายิ้มอ่อนมองพวกเธอ “วันนี้เธอก็ขอโทษไปแล้วไม่ต้องมาขอโทษอีกหรอก เรื่องขอบคุณก็ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก จริงแล้วคุณยายไม่ได้อยากจะไล่พวกเธอออกจริงๆหรอกไม่ว่าจะยังไงท่าทีของจิดาภาก็ทำให้รู้สึกสบายใจแก้วยืนนิ่งไปเลยสงสัยว่าที่เธอพูดเมื่อสักครู่ มีศัตรูหนึ่งคนไม่เท่ามีเพื่อนเพิ่ม