การเผชิญหน้าจริงจังครั้งแรกของพวกเขาเกิดขึ้นในช่วงพักกลางวัน ขณะที่นาโอยะกำลังเดินไปตามทางโถงเดินพร้อมกับเพื่อน จู่ๆ ก็ได้มีร่างบางๆ เดินมาหยุดที่ข้างหน้าของเขา

 

“นายเองสินะ ซาซาฮาระ นาโอยะคุง อย่างนี้นี่เอง ขอบใจมากนะสำหรับเมื่อวาน”

“หืม”

 

เจ้าของบุคคลที่พ่นน้ำเสียงเย่อหยิ่งเหล่านี้ออกมานั้นงดงามแบบยากที่จะพบ ผมสีเงินยาวจรดสะโพก ดวงตาสีฟ้าที่งดงามจนราวกับอัญมณี ภาพรวมของเธอนั้นดูดีจนราวกับหลุดออกมาจาก CG ของเกมเลยทีเดียว นอกจากนี้ผิวของเธอยังดูขาวผ่องจนราวกับโปร่งแสงอีก แต่ทว่าการจับจ้องที่เธอใช้มองมายังนาโอยะมันกลับทำลายภาพลักษณ์นั้นทิ้งทั้งหมด

แรงกดดันอันท่วมท้นที่แผ่มาจากร่างเล็กๆ ของเธอมันรุนแรงเสียจนเรียกเป็นเจตนาฆ่าได้ด้วยซ้ำ ยิ่งเธอกอดอกด้วยมันยิ่งเสริมภาพลักษณ์นั้นจนแม้แต่นักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องยังได้รับแรงกดดันเข้าไปด้วยและเริ่มกระซิบกระซาบ แม้แต่ชายภาพลักษณ์ฉูดฉาดที่อยู่ข้างๆ นาโอยะ ‘โคโนะ ทัตสึมิ’ ก็ยังเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

“นาโอยะ… นี่นายไปมีเรื่องอะไรกับ ‘สโนว์ไวท์พิษ’ มากันน่ะ?”

“อาใช่ บางทีคงเป็นเรื่องเมื่อวาน…”

 

นาโอยะพยักหน้ารับพร้อมกับงุนงงเล็กน้อย

เขามองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงในตอนนั้นแต่ก็พอจะจำได้ว่าเธอมีผมสีเงินเหมือนกับผู้หญิงคนนี้

 

(ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกับเธออีกครั้งแบบนี้)

 

หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่าชิโรกาเนะ โคยูกิ เธอเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองของสถาบันโอสึกิเหมือนกับนาโอยะ เธอมีรูปลักษณ์ที่งดงามเช่นเดียวกับมันสมองที่ได้รับพรเพื่อรองรับกับมัน นอกจากนี้เธอยังมีความสามารถด้านกีฬาอย่างท่วมท้นจนราวกับยอดมนุษย์อีกด้วย แต่กระนั้นชื่อเล่นของเธอมันกลับเป็นอะไรที่ค่อนข้างเลวร้าย

 

“ฉันอยากขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อวานก็เลยออกตามหานายน่ะ เพราะว่าเมื่อวานนายใส่ชุดนักเรียนฉันก็เลยรู้ว่านายเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกับฉัน”

“เข้าใจแล้ว แต่ความจริงเธอไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ”

“บอกเอาไว้เลย”

 

โคยูกิใช้นิ้วลูบผมสีเงินของตนและพ่นลมออกมาทางจมูก  

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเป็นหนี้ ฉันคงไม่มีวันเข้ามาคุยกับผู้ชายน่าเบื่ออย่างนายหรอกนะ”

“ฮะ”

 

ความจริงก็คือ ชิโรกาเนะ โคยูกิ นั้นมีข้อบกพร่องร้ายแรงประการหนึ่งซ่อนอยู่ใต้ความงดงามอันแสนเพอร์เฟค ถ้าจะให้อธิบายสั้นๆ มันก็คือลิ้นอันเป็นพิษของเธอนั่นเอง นับตั้งแต่เธอเริ่มเป็นนักเรียนของสถาบันแห่งนี้ก็มีชายหนุ่มจำนวนมากตกหลุมรักความงามของเธอและเข้ามาสารภาพรักอย่างไม่ขาดสาย แต่ทุกคนเหล่านั้นต่างก็ถูกถีบร่วงจากเวทีไปหมดเพราะน้ำเสียงอันเข้มข้นและรุนแรง และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอได้รับฉายาว่า ’สโนว์ไวท์พิษ’

เพราะเหตุนี้ผู้ชมจำนวนมากจึงมารวมตัวกันรอบพวกเขาและกระซิบกระซาบเข้าหากัน

 

“วันนี้พิษของสโนว์ไวท์ก็ยังรุนแรงเหมือนเดิมเลย…”

“ก็ไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไร แต่เธอไม่เห็นต้องพูดแรงขนาดนั้นเลยไม่ใช่เหรอ?”

 

ถึงจะมีเสียงนินทาแบบนั้นแต่ก็น่าแปลกที่โคยูกิดูไม่ได้ใส่ใจมันเลยแม้แต่น้อย กลับกันเธอยังกล่าวคำพูดเย็นชาออกมาด้วยสายตาคมกริบกว่าเดิมเสียอีก

 

“เมื่อวานฉันก็แค่กลัวนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ความจริงต่อให้นายไม่เข้ามายุ่งฉันก็จัดการคนเดียวได้อยู่แล้วล่ะนะ เลิกทำตัวเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวสักทีเถอะ ฉันไม่ชอบติดหนี้ใคร เข้าใจไหม?”

“อื้ม เข้าใจละๆ”

 

นาโอยาพยักหน้า

ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพยายามจะสื่อได้อย่างแจ่มแจ้ง

 

“ความจริงเธอก็แค่ต้องการขอบคุณฉัน เพราะงั้นวันนี้เลยจะชวนฉันออกไปข้างนอกด้วยกันหลังเลิกเรียนสินะ?”

“………ฮะ?”

“…………ฮะ?”

 

ไม่ใช่แค่โคยูกิ แต่เหล่าผู้ชมที่อยู่โดยรอบต่างก็ตกตะลึงทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นใครก็มีคำพูดแบบ ‘ไอ้หมอนี่มันพูดบ้าอะไร’ อยู่บนสีหน้าทั้งนั้น ยกเว้นซะแต่โคยูกิเท่านั้นที่มีปฏิกิริยาต่างจากคนอื่น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดและเริ่มพูดแบบติดอ่าง

 

“นนน…นั่นนายกำลังพูดบ้าอะไรอยู่ยะ! ฟังไปอีท่าไหนถึงสรุปไปแบบนั้นได้กันน่ะ!”

“มันก็ชัดเจนอยู่แล้วนี่”

 

นาโอยะกล่าว  

 

“ไม่ว่าจะดูยังไงท่าทางของเธอมันก็เป็นท่าทางของคนที่กำลัง ‘กลัว’ แต่แสร้งทำเป็นเข็มแข็งอยู่ชัดๆ”

“……!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถึงปากจะบอกไม่อยากติดหนี้ แต่ใจจริงๆ เธอก็ยังอยากตอบแทนฉันอยู่สินะ?”

 

สีหน้าและน้ำเสียงของโคยูกินั้นค่อนข้างจะตรงไปตรงมา และเมื่อรวบรวมข้อมูลจากสิ่งนั้นนาโอยะจึงสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอได้ ในขณะที่โคยูกิกำลังสูญเสียคำพูด นาโอยะก็ยังคงกดดันต่อ

 

“วันนี้ฉันไม่ต้องเข้ากะด้วยสิ แถมชมรมเองก็ไม่ได้เข้าด้วย เพราะงั้นหลังเลิกเรียนยังว่างอยู่นะ ว่ายังไงล่ะชิโรกาเนะซัง?”

“อ-อีกแล้ว! ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น…!”

 

โคยูกิตัวสั่นพร้อมกับก้มหน้าลง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่น

 

“ต-แต่…ถ้าโอเค…จะรอ…”

“เข้าใจแล้ว~ งั้นหลังเรียนเสร็จเจอกันที่หน้าประตูโรงเรียนนะ”

“……! ไหงได้ยินได้ยะ!? ปกติตรงนี้นายต้องไม่ได้ยินแล้วถามฉันอีกรอบไม่ใช่หรือไง!”

“อืม… ผลตรวจร่างกายของฉันมันก็ปกติดี เพราะงั้นฉันก็ได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ”

“อึก…! น-นายนี่มันช่าง…!”

“ช่าง?”

“เป็นเด็กหนุ่มที่สุขภาพแข็งแรงเกินไปแล้วววว!!!”

 

โคยูกิทิ้งท้ายด้วยคำพูดแปลกๆ ที่เหมือนเป็นคำชมมากกว่าคำด่า จากนั้นก็วิ่งออกไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึง

 

“เอ๊ะ เมื่อกี้นี้ใช่ชิโรกาเนะซังจริงดิ…?”

“ฉันละไม่อยากเชื่อเลย…”

“หล่อนเองก็มีส่วนที่น่ารักเหมือนกันกับเขาสินะ…”

 

วินาทีที่โคยูกิหายตัวไปเหล่าผู้ชมทั้งหลายต่างก็แสดงความประทับใจออกมา ไม่ว่าใครที่อยู่ตรงนั้นต่างก็มองตามเธอไปด้วยสายตาอบอุ่น ในระหว่างนั้นทัตสึมิก็ยกมือขึ้นมาแตะไหล่นาโอยะ

 

“ไอ้ความสามารถอ่านใจของนายเห็นกี่ทีก็ยังน่าประทับใจเหมือนเดิมเลยนะ ว่าแต่ฉันขอถามอะไรอย่างสิ…”

 

ทัตสึมิหรี่เสียงและพูดออกมาราวกับติดใจบางอย่าง  

 

“นี่นายคิดจะไปตามคำเชิญของชิโรกาเนะซังจริงๆ เหรอนั่น?”

“อืม ก็ประมาณนั้น”

“จะน่าเสียดายไปแล้วไม่ใช่เรอะ! ทำไมคนอย่างเอ็งถึงเป็นที่นิยมไปได้ล่ะเนี่ย”

 

นาโอยทำเพียงยักไหล่ตอบกลับไป