สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 78 ผู้ชายประหลาด

บทที่ 78 ผู้ชายประหลาด

บทที่ 78 ผู้ชายประหลาด

คุณลุงของลู่ฉิวเยว่ก็พยักหน้าเช่นกัน “นี่ไม่ใช่เรื่องในครอบครัวอีกแล้ว ผมหวังว่าหัวหน้าหมู่บ้านจากหมู่บ้านลู่เจี๋ยจะสนใจมากกว่านี้”

สิ่งที่ลู่ฉิวเยว่พูดออกมาย่อมมีเหตุผล หัวหน้าหมู่บ้านจากหมู่บ้านลู่เจี๋ยจึงพยักหน้าถามว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉิวเยว่คิดว่าพวกเราควรจัดการเรื่องนี้ยังไงดีล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ คุณย่าใหญ่ก็รู้ได้โดยทันทีว่าคนพวกนี้คงไม่ปล่อยตนเองไปแน่ เธอจึงหลับตาลงและแกล้งเป็นลมไปทันที

หญิงชราแอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เธอไม่เชื่อหรอกว่าหลังจากที่ตนเองสลบไปแล้ว คนพวกนี้ยังจะกล้าทำอะไรกับเธออีก? หรือพวกเขาจะพาเธอไปที่สถานีตำรวจ?

ลู่ฉิวเยว่กลอกตามองบน รู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน คุณย่าใหญ่คิดว่าคนอื่นปัญญาอ่อนกันหมดหรือไง?

หญิงสาวหัวเราะเยาะ แกล้งเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นกังวล พูดออกมาว่า “โอ๊ะ คุณย่าใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ทันทีที่ลู่ฉิวเยว่พูดจบ หญิงชราก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมาทันที ชาวบ้านต้องยกมือปิดหูตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

ทำไมหญิงชราถึงฟื้นขึ้นมาเร็วนัก?

“นังเด็กบ้า แกกล้าดียังไงเดินมาเหยียบฉัน?!”

ลู่ฉิวเยว่มองไปที่หญิงชราซึ่งกำลังลุกขึ้นนั่งบนพื้นดิน เธอหัวเราะเยาะตอบกลับไปว่า “หนูเดินเหยียบคุณย่าเหรอคะ? ขอโทษทีค่ะ แต่หนูก็ช่วยรักษาคุณย่าไม่ใช่หรอ?”

กลุ่มชาวบ้านจ้องมองไปที่หญิงชราบนพื้นดินด้วยความเหยียดหยาม ไม่ต่างจากกำลังจ้องมองการแสดงของละครสัตว์บนเวที

หัวหน้าหมู่บ้านจากหมู่บ้านลู่เจี๋ยแทบอยากจะเอาไม้เท้าเข้าไปฟาดหญิงชราด้วยตนเอง เธอทำให้พวกเขาต้องอับอายผู้คนของหมู่บ้านเยว่เหลียงเหลือเกิน!

ตัวสร้างปัญหา!

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณย่าใหญ่ฟื้นขึ้นมาแล้ว พวกเรามาคุยกันเรื่องค่าชดใช้กันดีกว่า” ลู่ฉิวเยว่ยืนเอามือกอดอกพลางเชิดคางขึ้น

ถ้าเธอไม่สั่งสอนบทเรียนให้คุณย่าใหญ่จดจำในวันนี้ คุณย่าใหญ่ผู้ไร้ยางอายก็จะกลับมาก่อปัญหาให้เธออีกในอนาคต

“ค่าชดใช้อะไร? ลู่ฉิวเยว่ ฉันเป็นย่าของเธอนะ ฉันแก่แล้ว เธอยังจะรีดไถเงินจากฉันอีกได้ยังไง เธอยังเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า? ครอบครัวของพวกเราไม่ใช่สัตว์นะ เธอเองก็เคยอยู่กับฉันมาก่อน แต่วันนี้เธอจะบังคับให้ฉันต้องไปตายหรือไง!”

เมื่อหญิงชรารู้ว่าตนเองต้องจ่ายเงิน เธอก็ร้องไห้น้ำตาไหล ถ้าคนที่ไม่รู้ความจริงมาเห็นภาพนี้เข้า ก็คงนึกว่าคุณย่าใหญ่เป็นหญิงชราผู้น่าสงสารแน่ ๆ

“ใครจะไปรีดไถเงินคุณย่าคะ?” ลู่ฉิวเยว่หัวเราะออกมาด้วยความโกรธแค้น “คุณย่าแอบเอาบ้านของพวกเราไปปล่อยเช่าโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณย่าน่าจะขอบคุณพวกเราด้วยซ้ำที่ไม่เรียกเงินเพิ่ม ขอแค่คุณย่าคืนค่าเช่าทั้งหมดมาก็พอ แค่นี้ยังมีปัญหาอีกเหรอคะ? หนูต้องการแค่ค่าเช่าทั้งหมดเท่านั้น!”

ชาวบ้านที่อยู่โดยรอบส่งเสียงตะโกนสนับสนุนว่า “ใช่แล้ว! ที่นี่เป็นพื้นที่ของหมู่บ้านเยว่เหลียง พวกเราทุกคนเป็นหนี้บุญคุณฉิวเยว่ แล้วยายเป็นใครมาจากไหน? คืนเงินค่าเช่ามาเดี๋ยวนี้!”

“นอกจากคืนเงินค่าเช่าแล้ว ยังสมควรปรับเงินให้หนักอีกด้วย! ยายแก่ใจร้ายแบบนี้ ไม่ควรได้รับความสงสารสักนิด!”

“ถูกต้อง! พวกเราสนับสนุนลู่ฉิวเยว่!”

…

คุณย่าใหญ่กลายเป็นเป้าหมายแห่งความเกลียดชังของชาวบ้าน ทุกคนอยากจะลงโทษคุณย่าใหญ่ด้วยมือของตนเอง

“คืนเงินอะไรกัน? เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่มีเงินแล้ว!” หญิงชราตอบกลับไปอย่างดื้อรั้น

“ไม่มีเงินแล้วงั้นหรอ?” ลู่ฉิวเยว่พูดเสียงเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “งั้นให้ตำรวจมาจัดการก็แล้วกัน ถ้าคุณย่าบุกรุกบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณย่าก็ต้องถูกจับ!”

หลังจากพูดจบ หญิงสาวก็หันไปสั่งให้หวังเซวียนเซวียนรีบไปแจ้งตำรวจ

หญิงชราหยุดชะงัก เธอแก่แล้ว หากขึ้นโรงพักตอนอายุขนาดนี้ มีแต่ต้องอับอายชาวบ้านเท่านั้น แล้วในอนาคต เธอจะกล้าสู้หน้าคนอื่นอีกได้อย่างไร

“ไม่ได้นะ” คุณย่าใหญ่พูดออกมาด้วยความตื่นกลัว “ฉันจะไม่ไปโรงพัก ฉันยอมจ่ายเงินแล้ว…ฉันยอมจ่ายเงิน”

ลู่ฉิวเยว่รับเงินและพยักหน้าด้วยความพอใจ

“แค่นี้ก็เรียบร้อย ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ” คุณลุงของลู่ฉิวเยว่โบกมือไล่ชาวบ้าน เขาบอกให้ทุกคนรีบแยกย้ายสลายตัว

และด้วยความที่นี่เป็นคำสั่งจากหัวหน้าหมู่บ้าน ต่อให้ทุกคนอยากจะอยู่ดูต่อไปมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากแยกย้ายสลายตัวตามคำสั่ง

ลู่ฉิวเยว่หันกลับมาพอดีกับที่ได้เห็นผู้ชายร่างผอมสูงคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของตนเอง เธอคิดว่านี่ต้องเป็นผู้เช่าบ้านอย่างแน่นอน

พวกเธอส่งเสียงโวยวายอยู่ข้างนอกตั้งหลายชั่วโมง แต่เขาเพิ่งจะออกมาเนี่ยนะ ไม่ผิดปกติเกินไปหน่อยหรือไง?

“ที่นี่เป็นบ้านของเรา พวกเราไม่ได้ปล่อยเช่า คุณรีบเก็บของออกไปเถอะค่ะ” เธอเดินเข้าไปพูดเบาๆ

“ไม่ปล่อยเช่าได้ยังไงครับ? ผมจ่ายค่าเช่าเดือนละตั้ง 60 หยวนเชียวนะ?” ผู้ชายคนนั้นถามกลับมา

60 หยวน?

ลู่ฉิวเยว่ตกตะลึง เธอจ่ายค่าเช่าร้านในตัวอำเภอก็เดือนละ 60 หยวนเหมือนกัน แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องจ่ายค่าเช่าบ้านในเขตชนบทสูงขนาดนี้ด้วย? ยิ่งเธอคิดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจมากเท่านั้น

โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ที่มีลักษณะแปลกประหลาด เขาดูไม่เหมือนคนทั่วไป

เธอส่ายหน้า “ตอนนี้ไม่ได้ปล่อยเช่าแล้วค่ะ พวกเราจะกลับมาอยู่กันเอง พวกเราจะอยู่ที่บ้านหลังนี้แหละ”

ชายร่างผอมสูงไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แค่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชาว่า “งั้นคุณยายก็เป็นฝ่ายทำผิดสัญญา คุณยายต้องจ่ายเงินค่าเสียหายให้กับผม”

“ต้องจ่ายเงินอีกแล้วเหรอ?” คุณย่าใหญ่มีสีหน้าดำคล้ำ แต่เมื่อเห็นสายตาของหัวหน้าหมู่บ้านของตนเอง คุณย่าก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอได้แต่ปิดปากเงียบเท่านั้น

หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนดูแลทุกสิ่งทุกอย่างในหมู่บ้าน ถ้าเธอล่วงเกินหัวหน้าหมู่บ้านในวันนี้ รับรองว่ากลับไปต้องมีชีวิตที่ยากลำบากอย่างแน่นอน

หญิงชรายิ่งโกรธแค้นเมื่อเห็นลู่ฉิวเยว่ยืนกอดอกหัวเราะเยาะอยู่ไม่ไกล เธออยากจะพุ่งเข้าไปฉีกกระชากใบหน้าของหลานสาวตัวเองเหลือเกิน

เป็นเพราะลู่ฉิวเยว่คนเดียวแท้ ๆ เธอถึงต้องเสียเงินมากมายขนาดนี้! เธอไม่ควรปล่อยให้แม่ของมันคลอดเด็กคนนี้ออกมาเลย!

เมื่อเห็นหญิงชราตัวสั่นด้วยความโกรธ ลู่ฉิวเยว่ก็ยิ่งมีความสุขมากกว่าเดิม หลังจากหญิงชรายอมจ่ายเงินแล้ว ผู้เช่าบ้านก็ยอมออกไปแต่โดยดี

“พวกเราไปทานอาหารค่ำที่บ้านของคุณลุงกันเถอะ จะได้ถามด้วยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่” แม่ของลู่ฉิวเยว่พูดพร้อมกับเก็บชามข้าวที่ถูกวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะโยนทิ้งลงถังขยะด้วยความรังเกียจ ผู้เป็นสามีก็เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดพื้นเช่นกัน

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า “หลังจากเอาของออกจากกระเป๋าแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะค่ะ”

ในตอนนี้ คุณลุงของเธอเพิ่งจะทำธุระเสร็จพอดี หญิงสาวไล่ต้อนเขาและถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณลุงบอกว่าเดี๋ยวจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังระหว่างรับประทานอาหารค่ำ เพราะว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ปล่อยให้คุณย่าใหญ่มาปล่อยเช่าบ้านของพวกเธออย่างนี้แน่

เมื่อพวกเขารับประทานอาหารค่ำมาได้ครึ่งทาง คุณลุงก็บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาจริง ๆ

เขาทราบมานานแล้วว่าคุณย่าใหญ่มาปล่อยเช่าบ้านของลู่ฉิวเยว่ ความจริงคุณลุงก็ต้องการขับไล่คนพวกนั้นออกไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้เช่าบ้านเพิ่งจะเข้ามาพักเมื่อหลายวันก่อนนั้นไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับผู้ใดเลย เขามักจะหลบหน้าหลบตาผู้คน ทำตัวลึกลับ ชวนให้รู้สึกขนหัวลุก

ดังนั้นคุณลุงจึงไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี ยิ่งแอบสังเกตผู้เช่าบ้านคนนั้นมากเท่าไหร่ คุณลุงก็ยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดมากเท่านั้น แล้วเขาก็ปล่อยให้เรื่องราวเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า เธอเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนประหลาด คุณย่าใหญ่ส่งเสียงโวยวายอยู่หน้าบ้านตั้งนาน แต่ต้องรอจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลง ผู้ชายร่างผอมสูงคนนั้นถึงค่อยปรากฏตัวออกมา เหมือนเขาพยายามหลีกเลี่ยงการพบปะผู้คนอย่างไรไม่ทราบ

ลู่ฉิวเยว่บอกเล่ารายละเอียดที่เธอพบเจอ ทุกคนขมวดคิ้วด้วยความเป็นกังวล คุณลุงของเธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะกลับมาสร้างปัญหาอีกก็เป็นได้