สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 57 กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา

บทที่ 57 กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา

บทที่ 57 กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา

พ่อของฉินซือยิ้มออกมาอย่างใจดี ทุกคนที่รู้จักเขาจะทราบดีว่านี่คือรอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ เพราะในอดีตที่ผ่านมา ถ้าเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับฉินซือ พ่อของเขาก็แทบไม่เคยยิ้มออกมาเลยด้วยซ้ำ

ความจริงที่ถูกเปิดเผยทำให้ลู่ฉิวเยว่ตกตะลึง เธอเบิกตาโตและทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

ลู่ฉิวเยว่รีบปรับเปลี่ยนรอยยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ที่แท้ก็เป็นคุณลุงกับคุณป้านี่เอง นี่เป็นความผิดของหนูเองค่ะ”

“ความผิดอะไรกัน เธอมีความดีงามเสียจนเป็นโชคดีของฉินซือจริง ๆ ป้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะหาแฟนได้ดีขนาดนี้” แม่ของฉินซือยิ้มอย่างอ่อนหวาน ดวงตาของเธอคล้ายคลึงกับดวงตาของฉินซืออยู่หลายส่วน

ลู่ฉิวเยว่รีบส่ายหน้าและหัวเราะว่า “คุณป้าล้อเล่นแล้ว”

เมื่อนึกถึงว่าตนเองชื่นชมฉินซืออย่างไรบ้างต่อหน้าแม่ของเขา ลู่ฉิวเยว่ก็ยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิมจนอยากจะมุดแผ่นดินหนี ไม่มีอะไรจะทำให้เธออายได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“พ่อครับ!”

แต่ในทันใดนั้น เสียงของฉินซือก็ดังขึ้นที่หน้าร้าน เขาจ้องมองพ่อแม่ด้วยความไม่ชอบใจ ถ้าเลขาหวังไม่บอกว่าเหมือนเห็นพ่อแม่ของเขาอยู่ในร้านขายยาจีนของลู่ฉิวเยว่ ชายหนุ่มก็คงไม่อยากเชื่อเลยว่าพ่อแม่ของเขาจะมาอยู่ที่นี่จริง ๆ

แต่เมื่อสังเกตดูว่าทุกอย่างยังเป็นปกติดี ฉินซือก็สามารถถอนหายใจออกมาได้ด้วยความโล่งอก ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ลู่ฉิวเยว่ ใบหน้ายิ่งรู้สึกร้อนผ่าวมากกว่าเดิม

“ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันแล้ว คุณลุงกับคุณป้าก็ไปนั่งที่ร้านอาหารของหนูเถอะค่ะ จะได้ลองชิมอาหารของหนูด้วย” ลู่ฉิวเยว่หลบสายตาของฉินซือและหันไปพูดคุยกับพ่อแม่ของเขาแทน

หลังจากได้รับเชิญแล้ว ดวงตาแม่ของฉินซือก็เป็นประกายสดใสและมีความสุข เธอเคยรับประทานอาหารที่ฉินซือนำกลับไปบ้านในวันนั้นและก็อยากจะรับประทานอีกเรื่อยมา

แต่ลูกชายของเธอก็ไม่เคยเอาอาหารฝีมือลู่ฉิวเยว่กลับไปให้ชิมอีกเลย

“ขอบคุณมากนะจ๊ะ ลู่ฉิวเยว่” หญิงวัยกลางคนยิ้มแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินตามลู่ฉิวเยว่เข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ข้างเคียง

อาหารจานแรกของลู่ฉิวเยว่ในวันนี้คือเนื้อตุ๋น

เนื้อตุ๋นสดใหม่ใส่ขิงต้มในน้ำเดือดช้อนฟองออก ก่อนจะเติมน้ำตาลกรวดและน้ำมันถั่วลิสงลงไปในหม้อต้ม ตามด้วยหัวหอมหั่นส่วนและเพิ่มขิงลงไปเพื่อดับกลิ่นและเคี่ยวต่อไปให้ได้ที่ หลังจากนั้นก็หั่นมันฝรั่งเติมลงไป เนื้อมันฝรั่งจะดูดซับน้ำที่ออกมาจากเนื้อวัว เวลารับประทานจึงมีความอร่อยมากขึ้น

กลิ่นหอมที่ลอยออกมาจากหม้อต้มลอยฟุ้งไปทั่วห้องโถง แม่ของฉินซือสูดจมูกดมกลิ่น และเอาแต่จ้องมองไปที่ห้องครัวอยู่ตลอดเวลา

ฉินซือยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ แม่ของเขาไม่ชินกับภาพลักษณ์นี้ของลูกชายจึงเตะขาใต้โต๊ะเบา ๆ เพื่อเรียกสติและบอกให้เขาเข้าไปช่วยงานในครัว

ฉินซือกัดฟันด้วยความเจ็บใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วย แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าไปช่วย ลู่ฉิวเยว่ก็จะต้องไล่เขาออกมาเสมอ

แต่เมื่อเขาเดินไปดูที่ห้องครัว ปรากฏว่าลู่ฉิวเยว่ไม่ได้ทำอาหารเพียงลำพังอีกแล้ว แต่ยังมีเชฟลูกมือคอยช่วยเหลืออยู่อีกหลายคน ฉินซือถูกลู่ฉิวเยว่ดุทันทีที่เปิดประตูเข้าไปว่า “คุณไม่ได้ใส่หมวกคลุมศีรษะ จะเข้ามาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เธอจะทำยังไงถ้าผมของเขาตกลงไปในหม้ออาหาร?

ฉินซือจ้องมองดวงตาของหญิงสาวและรีบปิดประตูอย่างเชื่อฟัง

อาหารมื้อนี้ดำเนินไปอย่างมีความสุข เมื่อแม่ของฉินซือเดินทางกลับไป เธอก็รู้สึกเหมือนได้พบเจอกับลูกสาวแท้ ๆ ของตนเองที่พลัดพรากกันมาหลายปี

ในที่สุดฉินซือก็เดินตามกลับมาขึ้นรถด้วยเช่นกัน

และในเวลาห้าโมงเย็นวันเดียวกันนี้ ลู่เจี๋ยหรงก็ได้ติดตามแม่ของเธอเดินเข้าไปในร้านขายยาจีนด้วยสีหน้าวิตกกังวล หลังจากกวาดสายตามองดูแล้ว พวกเธอก็รู้ว่าลู่ฉิวเยว่ไม่ได้อยู่ในร้าน

“ต้องการซื้อยาตัวไหนครับ? หรือว่าไม่สบายตรงไหนมาหรือเปล่า?” ลุงเซิงหัวเราะอยู่ในใจขณะเห็นท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ของสองแม่ลูก

ลู่เจี๋ยหรงรีบม้วนตัวหนีไม่ยอมพูด สุดท้ายแม่ของเธอก็ต้องเป็นคนพูดออกมาก่อนด้วยการกระซิบว่า “ลูกสาวฉันท้องค่ะ ช่วยเขียนใบสั่งยาให้เด็กในท้องที”

“ให้เด็กในท้องเนี่ยนะ?” ลุงเซิงตาโตด้วยความประหลาดใจ มีคนไม่มากที่จะมาที่ร้านขายยาจีนเพื่อให้จัดยาสำหรับทารกในครรภ์ นี่คือครั้งแรกที่มีคนร้องขอเช่นนี้ตั้งแต่ที่ลู่ฉิวเยว่เปิดร้านนี้ขึ้นมาด้วยซ้ำ

เสียงอุทานของชายชราทำให้ลู่เจี๋ยหรงตกใจ เธอไม่พอใจการตัดสินใจของผู้เป็นแม่เลย เธอบอกให้แม่พาไปร้านอื่น แต่แม่ก็ยืนยันให้มาที่ร้านนี้เพราะเสียค่าใช้จ่ายน้อยที่สุด

แล้วถ้าลู่ฉิวเยว่รู้ขึ้นมาจะทำยังไง!

คนเป็นแม่รีบจับมือลูกสาวมาปลอบใจ “ไม่เป็นไร แม่ดูแล้ว นังนั่นไม่อยู่ที่นี่”

ในเมื่อนี่เป็นความต้องการของสองแม่ลูก ลุงเซิงจึงจัดยาให้ตามความประสงค์และยังได้แนะนำจำนวนยาที่ควรกินตามน้ำหนักตัวอีกด้วย

เหตุการณ์เหล่านี้อยู่ในสายตาของลู่ฉิวเยว่ที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู เธอรีบเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวเมื่อสองแม่ลูกคู่นั้นเดินจากไปแล้ว

“ลุงเซิง สองคนเมื่อกี้เข้ามาทำอะไรหรอคะ?” เธอถาม

ลุงเซิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่รู้ผู้หญิงคนนั้นไปทำอะไรมา เธอท้องน่ะสิ ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรเธอก็ไม่ยอมฟัง สุดท้ายฉันก็เลยต้องจัดยาให้”

ตั้งท้อง?

ลู่ฉิวเยว่เบิกตาโตด้วยความเหลือเชื่อ ลู่เจี๋ยหรงหย่าขาดกับสวีต้าหลินมานานแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอจะท้องได้อย่างไร?

เด็กในท้องมาจากไหน? ลู่ฉิวเยว่พยายามใช้สมองขบคิดแต่ก็หาคำตอบไม่ได้

แต่ดูเหมือนว่าสองแม่ลูกคู่นั้นยังคงอาศัยอยู่ในตัวเมือง ไม่ได้ไปแอบยึดครองบ้านของเธอในเขตชนบทอย่างที่ลู่ฉิวเยว่เป็นกังวล

ลู่ฉิวเยว่ยังไม่ทันรับทราบว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ ปัญหาก็มาถึงตัวเธออย่างรวดเร็ว

หลายวันผ่านไปกับงานหนัก ลู่ฉิวเยว่รู้สึกเหนื่อยล้า นอกจากร้านอาหารจะมีลูกค้าเยอะแล้ว ร้านขายยาจีนก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง ลู่ฉิวเยว่อนุญาตให้ตัวเองลาหยุดพักผ่อนอยู่กับบ้านได้หนึ่งวัน เธออยู่บ้านกับพ่อแม่ของตนเอง

“ลูกว่าจะกลับไปที่หมู่บ้านของแม่เมื่อไหร่นะ?” อยู่ดี ๆ แม่ของเธอที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาก็ถามขึ้นมา

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นสูง เธอแอบหยิบแอปเปิ้ลที่พ่อปอกเอาไว้ให้แม่ขึ้นมากินและตอบกลับไปว่า “คงอีกสักพักแหละค่ะ ลู่เจี๋ยหรงกับแม่ของเธอยังไม่ได้ไปขโมยบ้านของเรา เพราะฉะนั้นพ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ”

“หืม?” แม่ของเธอถามด้วยความสงสัย “ลูกรู้ได้ยังไง?”

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้วและเล่าทุกอย่างที่ตนเองได้ยินมาจากร้านขายยาเมื่อวานนี้ให้แม่ฟัง “เมื่อวานนี้หนูเห็นป้าลู่พาลู่เจี๋ยหรงแอบไปซื้อยาบำรุงครรภ์ที่ร้านของหนูค่ะ”

“ซื้อยาบำรุงครรภ์?” แม่ของลู่ฉิวเยว่อุทานออกมาด้วยความเหลือเชื่อ แม้แต่พ่อของเธอที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ต้องหันมามองด้วยความประหลาดใจ “เด็กในท้องมาจากไหน?”

ลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้า เป็นคำตอบว่าเธอเองก็ไม่รู้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ลู่ฉิวเยว่กระพริบตาและเดินไปที่ประตู

เธอไม่คาดคิดว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือพวกของลู่เจี๋ยหรง ซึ่งพวกเธอเพิ่งจะพูดถึงกันไปนี่เอง

“ลู่ฉิวเยว่” ป้าลู่ยิ้มอย่างอ่อนหวาน สายตาจ้องมองตรงเข้าไปในตัวบ้าน

แม่ลูกคู่นี้คงไม่ได้มาดีแน่ ๆ ลู่ฉิวเยว่มีสีหน้าเย็นชา แต่ว่าพ่อของเธอยังอยู่ข้างใน คงไม่เหมาะถ้าจะไล่แขกกลับออกไป ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูและปล่อยให้พวกของลู่เจี๋ยหรงเดินเข้ามา

ในเวลานี้ ลู่เจี๋ยหรงเดินก้มหน้าตามหลังแม่ต้อย ๆ ไม่กล้าทำตัวยโสโอหังอีกแล้ว

“พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?” แม่ของลู่ฉิวเยว่พูดอย่างไม่พอใจ เธอไม่เคยลืมว่าแม่ลูกคู่นี้เคยทำอะไรเอาไว้บ้าง และครั้งนี้ก็คงตั้งใจมาสร้างปัญหาอีกเหมือนเคย