สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 27 ฉินซือหึง

บทที่ 27 ฉินซือหึง

บทที่ 27 ฉินซือหึง

วันนี้อากาศดี

ลู่ฉิวเยว่ย้อนเวลามาเกิดใหม่ในยุคนี้ได้หลายเดือนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองรอบตัวด้วยความสงสัย

สองข้างทางมีร้านขายของต่าง ๆ มีเด็กน้อยกำลังรับประทานขนม มีร้านเสื้อผ้าแผงลอยจำนวนมากตั้งร้านอยู่ไม่ไกล

บรรยากาศที่นี่สวยงามเมื่อเปรียบเทียบกับตึกสูงระฟ้าในยุคต่อมา

“แม่หนูมาดูปิ่นปักผมนี่ก่อนสิคะ สาว ๆ ในเมืองชอบมากเลยนะ ตอนนี้หาซื้อไม่ได้แล้ว!”

ก่อนที่ลู่ฉิวเยว่จะเดินไปดูร้านค้าแผงลอยเหล่านั้น คุณป้าร่างอ้วนคนหนึ่งก็เรียกเธอด้วยความกระตือรือร้น

ปิ่นปักผมที่ร้านหญิงร่างอ้วนขายเป็นปิ่นปักผมพลาสติก มันไม่เคยอยู่ในสายตาลู่ฉิวเยว่มาก่อน แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ลู่ฉิวเยว่ถึงเดินเข้าไปดูด้วยความสนใจ

ปิ่นปักผมสะท้อนประกายระยิบระยับบนผืนผ้าสีแดง พวกมันมีสีสันที่ผู้หญิงในยุคสมัยนี้น่าจะชอบ

ปิ่นปักผมบางอันมีสีใสเหมือนแก้ว ดูเหมือนไม่ใช่ของราคาถูกแม้แต่น้อย

“หนูเอาพวกนี้ก็แล้วกันค่ะ” เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“แหม แม่หนูช่างตาถึงจริง ๆ” เจ้าของร้านร่างอ้วนหัวเราะ ก่อจะหยิบกิ๊บติดผมและปิ่นปักผมที่ลู่ฉิวเยว่เลือก

ลู่ฉิวเยว่ยืนรออีกฝ่ายคิดเงิน

ที่อีกฝั่งหนึ่งของถนน ฉินซือกำลังจะเดินกลับ เลขาหวังก็ทักขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “เดี๋ยวก่อนนะ? นั่นมันคุณลู่ไม่ใช่เหรอครับ!”

ฉินซือตกใจจนใจสั่น รีบหันหน้าไปดูอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวยืนอยู่หน้าแผงขายของเล็ก ๆ แผงหนึ่ง รอยยิ้มของเธอแจ่มใส ดวงตาเป็นประกายใต้แสงแดด

ฉินซือต้องใช้เวลาตั้งหลักนานทีเดียวหลังจากถูกลู่ฉิวเยว่ปฏิเสธเมื่อครั้งที่แล้ว ความรู้สึกในหัวใจของฉินซือเมื่อได้พบเจอเธออีกครั้งจึงมีทั้งความสุขและความอึดอัดใจ

เขาลังเลก่อนจะตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปทักทาย

“นั่นมันไอ้คนนั้นนี่!” เลขาหวังอุทานออกมา

“อะไรอีก?” ฉินซือขมวดคิ้ว

เลขาหวังมองกลุ่มคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและชี้มือไปที่คนคนหนึ่ง “สวีหมิงนี่ คนที่เคยพยายามใส่ความคุณลู่ไงครับ!”

ฉินซือมองไปที่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาเย็นชา เขาเห็นชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาขี้โกงคอยแอบจับตามองการเคลื่อนไหวของลู่ฉิวเยว่อยู่ตลอดเวลา

ไอ้หมอนี่มีเจตนาไม่ดีอีกแล้ว!

ฉินซือกัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น มือของเขากำแน่น

ลู่ฉิวเยว่กำลังจะเดินกลับไปที่ร้านของตัวเอง ตอนนี้ใกล้เข้าช่วงบ่ายแล้ว เป็นช่วงที่ลูกค้าในร้านเยอะมากที่สุด พ่อ แม่ และลูกพี่ลูกน้องที่รับตัวมาเป็นเด็กในร้านคงรับมือไม่ไหว

จังหวะที่เธอกำลังจะเดินออกมาจากซอยอันเงียบสงบ เสียงหนึ่งที่คุ้นหูก็ตะโกนเรียกขึ้นจนเธอสะดุ้ง

“ลู่ฉิวเยว่…”

“โอ๊ย!”

เสียงเรียกชื่อดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

ฉินซือกดร่างสวีหมิงลงบนพื้นดิน

ชายหนุ่มมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาต่อยอีกฝ่ายอย่างไร้ปราณี ลู่ฉิวเยว่เหมือนได้ยินเสียงกระดูกแตกหัก

แต่เธอไม่ได้สงสารคนโดนต่อยเลย

เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเคยเจอมา อีกฝ่ายก็สมควรโดนแล้ว!

“ฉินซือ หยุดเถอะ” หลังจากนั้นลู่ฉิวเยว่จึงได้ตะโกนเรียก เธอไม่อยากให้เขาฆ่าอีกฝ่าย เพราะมันคงจะเกินเรื่องไปหน่อย

สวีหมิงนอนน้ำตาไหลอยู่บนพื้นดิน ลู่ฉิวเยว่เป็นตัวซวยของเขาจริง ๆ พบผู้หญิงคนนี้ทีไร เขาต้องเดือดร้อนทุกครั้งไป

ขนาดยังไม่ได้ทำอะไรเธอด้วยซ้ำ เขาก็ถูกต่อยปางตายแล้ว

สวีหมิงจ้องมองลู่ฉิวเยว่ด้วยความโกรธแค้น

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของลู่ฉิวเยว่ ฉินซือจึงหยุดมือ แต่เขายังคงโมโหอยู่ เขาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สั่งสอนสวีหมิงต่อไป

เลขาหวังจับตัวสวีหมิงไปส่งสถานีตำรวจ

สวีหมิงเคยถูกจับมาแล้วครั้งหนึ่ง เขาจึงรู้สึกกลัวสถานีตำรวจยิ่งนัก

มีหลายคนที่รับรู้เรื่องนี้อย่างรวดเร็ว

ตำรวจรีบไปที่บ้านของสวีต้าหลิน

ในขณะนี้ สองสามีภรรยากำลังรับประทานอาหารกลางวันอย่างมีความสุข แต่เมื่อได้รับแจ้งข่าว สวีต้าหลินก็ไม่มีอารมณ์รับประทานอาหารอีกต่อไป แม้จะมีตำรวจยืนอยู่ในบ้าน แต่เขาก็คว้าชามน้ำแกงบนโต๊ะขว้างใส่ลู่เจี๋ยหรงทันที

น้ำแกงร้อน ๆ สาดรดไปบนลำตัว ลู่เจี๋ยหรงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

กลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจตกใจจนต้องรีบเข้าไปห้าม

ทั้งสองคนถูกควบคุมตัวไปที่โรงพัก

ในขณะเดียวกัน หลังจากให้ปากคำเรียบร้อยแล้ว ลู่ฉิวเยว่กับฉินซือก็เดินออกมาจากสถานีตำรวจ

“ขอบคุณมากนะคะ ฉินซือ” เธอยิ้มอย่างจริงใจ

โชคดีที่เขาอยู่ตรงนั้นพอดี

ฉินซือยกกำปั้นขึ้นปิดปากตนเองและไอออกมา เขาไม่ได้พูดอะไร เลขาหวังรู้หน้าที่ของตัวเองดีจึงเป็นคนพูดแทนว่า “คุณลู่ไม่มีอะไรจะพูดเหรอครับ?”

ลู่ฉิวเยว่หยุดชะงัก “จริงด้วยสิ ฉันยังไม่ได้ไปดูหนังกับคุณเลย เราหาเวลาไปดูด้วยกันดีไหม?”

ฉินซือพูดออกมาทันทีด้วยความดีใจว่า “คืนพรุ่งนี้เลย! เดี๋ยวผมไปรับ”

ฉินซือยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

เย็นวันต่อมา ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้อยู่เก็บร้าน เธอบอกกับแม่ว่าจะไปดูหนังกับเพื่อน

เธอไม่ได้บอกว่าจะไปดูหนังกับฉินซือเพราะกลัวว่าแม่จะเข้าใจผิด

“ทำไมคุณมาอยู่นี่ได้ล่ะ?” เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ข้างถนน ฉินซือก็ยิ้มอย่างมีความสุขและขับรถเข้าไปจอดเทียบ

ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้ตอบคำถามแต่ยิ้มตอบ “หนังกำลังจะฉายแล้ว”

ฉินซือพยักหน้าและเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ

กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูก ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

วันนี้เขาฉีดน้ำหอมมาด้วย

พวกเขาคบค้ากันด้วยผลประโยชน์มาตลอด ฉินซือเป็นคนที่เดาใจยาก ตกลงว่านี่เป็นการเดตหรือเป็นการเจรจาธุรกิจกันแน่?

ลู่ฉิวเยว่รู้สึกว่านี่น่าจะเป็นเหตุผลทางธุรกิจมากกว่า เขาแค่ตอบแทนเธอด้วยความจริงใจเท่านั้น

ฉินซือคงไม่ได้มาสนใจหญิงชาวบ้านอย่างเธอหรอก

พวกเขาไปถึงโรงหนัง

ลู่ฉิวเยว่เลือกดูหนังเกี่ยวกับสงคราม ฉินซือเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ภาพยนตร์ในยุค 80 ยังไม่มีความคมชัด แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค ลู่ฉิวเยว่หลงไหลเข้าไปกับตัวภาพยนตร์จนลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้มาดูคนเดียว

ฉินซือรู้สึกเศร้ามาก เขานึกว่าตนเองจะได้มีโอกาสสารภาพรักกับเธอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะดูหนังเพลินจนลืมไปเลยว่ามีเขาอยู่ด้วย!

สุดท้ายเขาก็ต้องนั่งหน้าบึ้งจนหนังจบ

“เอ๊ะ? มีร้านหนังสืออยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย ฉันอยากไปดูสักหน่อย” ลู่ฉิวเยว่พูดด้วยความประหลาดใจ

“อืม” ฉินซือพยักหน้า

ร้านหนังสือส่วนใหญ่ค่อนข้างเรียบง่าย มีการจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย

ลู่ฉิวเยว่หยิบนิตยสารชื่อดังมาหลายฉบับ รวมถึงซื้อหนังสือมาอีกหลายเล่ม

“ทั้งหมด 9 เล่มค่ะ”

ฉินซือกำลังจะจ่ายเงินให้ แต่ลู่ฉิวเยว่สังเกตเห็นทันจึงห้ามเอาไว้ก่อน

“ขอบคุณมากนะคะ แต่เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” เธอหัวเราะอย่างสุภาพ “ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องให้ผู้ชายมาซื้อของให้หรอกค่ะ”

หลังได้ยินคำพูดนั้นของเธอ ฉินซือก็ชักมือกลับและยอมรับแต่โดยดี

“โทษทีนะ” เขาถอนหายใจ “ตั้งแต่ที่ผมเจอคุณครั้งแรก ผมก็รู้แล้วว่าคุณไม่เหมือนคนอื่น โดยเฉพาะตอนที่คุณอยู่ในครัว คุณเหมือนดวงดาวที่เจิดจรัสอยู่บนท้องฟ้า”

นี่คือคำสารภาพรักหรือเปล่า?

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นสูง แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมาย ก่อนจะยิ้มออกมา “ทำไมถึงพูดแบบนี้คะเนี่ย?”

ยังจะต้องถามอีกเหรอ?

ใบหน้าของฉินซือกลับไปเคร่งเครียดอีกครั้ง หรือว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว!