สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 24 เทศกาลไหว้พระจันทร์

บทที่ 24 เทศกาลไหว้พระจันทร์

บทที่ 24 เทศกาลไหว้พระจันทร์

เฉินซุนเหยียนตระหนักได้ทันทีและรีบวิ่งออกไปข้างนอก “ใช่แล้ว ขอโทษ ฉันจะไปขอโทษลู่ฉิวเยว่”

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดครึ้ม ในร้านโร่วเจียโม๋ของตระกูลลู่ พ่อของหญิงสาวกำลังเก็บชามและตะเกียบอย่างคล่องแคล่ว เตรียมตัวกลับบ้าน

“ลู่ฉิวเยว่”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ลู่ฉิวเยว่ก็ขมวดคิ้ว “เฉินซุนเหยียน คุณกลับมาทำไมอีก”

“ฉัน…” หญิงร่างอ้วนบิดตัวและเอ่ยปากว่า “ฉันขอโทษ คนที่มาก่อกวนที่ร้านวันนี้คือหลานชายของฉัน ฉันเป็นคนจ้างเขามาเอง เธอยกโทษให้ฉันเถอะนะ”

“แกยังกล้ามาที่นี่อีกนะ!” แม่ของลู่ฉิวเยว่วิ่งเข้ามาอย่างโกรธแค้น เธอเกลียดชังจนถึงขั้นตบเฉินซุนเหยียนไปฉาดใหญ่

เฉินซุนเหยียนถูกตบโดยหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง ความโกรธในใจของเธอก่อตัวขึ้นทันที เธออยากตอบโต้อีกฝ่ายกลับไป แต่จู่ ๆ ในหัวของเธอกลับนึกถึงคำพูดของหลี่เต๋อกุ้ยขึ้นมา

ถ้าเธอทำให้ลู่ฉิวเยว่ยอมยกโทษให้ไม่ได้ เธอก็ต้องติดคุก และเขาก็ต้องตกงาน

เฉินซุนเหยียนกัดฟัน พยายามกล้ำกลืนความโกรธแค้นลงไป เธอกัดฟันและโค้งคำนับด้วยความจำเป็น “ขอให้พวกคุณยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันรู้ตัวแล้วว่าฉันผิดจริง ๆ”

“เหอะ! มารู้ตัวเอาป่านนี้ก็สายเกินไปแล้ว!” ลู่ฉิวเยว่กลอกตา ก่อนจะหยิบไม้กวาดที่มุมกำแพงมาไล่เธอออกไป “ไปให้พ้น!”

“แก!” เฉินซุนเหยียนกัดฟัน เธอไม่เคยโกรธแค้นถึงขนาดนี้มาก่อน

สักพักสองแม่ลูกก็แอบชะโงกหน้าออกมาดู

“ไปแล้ว!” แม่หันกลับไปพูดกับลู่ฉิวเยว่

“ค่ะ” ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า เฉินซุนเหยียนคนนี้หยิ่งผยองและยโสโอหังเป็นอย่างยิ่ง หล่อนจะขอโทษจากใจจริงได้อย่างไร

แค่วิ่งมาขอโทษเพราะกลัวติดคุกเท่านั้นแหละ

“งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” คนเลวแบบนี้ไม่สมควรได้รับความสนใจจากพวกเธออีกต่อไป

บ้านตระกูลหลี่

หลี่เต๋อกุ้ยเห็นเฉินซุนเหยียนกลับมาแล้ว เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อ “เป็นยังไงบ้าง ลู่ฉิวเยว่ให้อภัยคุณหรือเปล่า”

“ไม่!” เฉินซุนเหยียนกัดฟัน “ผู้หญิงคนนั้น เธอ…”

เพียะ!

เฉินซุนเหยียนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ เธอแสบไปทั้งใบหน้าและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “หลี่เต๋อกุ้ย คุณกล้าตบฉันได้ยังไง?”

“แล้วทำไมผมถึงไม่กล้าตบคุณ คุณมันโง่ ถ้าเธอไม่ให้อภัย พวกเราจบเห่กันหมดแน่!” เขาโกรธจัด

ทำไมเขาถึงแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ตั้งแต่แรก วัน ๆ ไม่ทำอะไร มีแต่หาเรื่องให้วุ่นวายปวดหัวทั้งนั้น

“ไม่ได้ พรุ่งนี้คุณต้องไปขอโทษอีกที!”

“ฉันไม่ไป!” เฉินซุนเหยียนวิ่งหนีไปอย่างไม่เต็มใจ เธอจะไม่ยอมกลับไปตกอยู่ในสภาพนั้นอีกแน่

ลู่ฉิวเยว่ ยัยเด็กบ้านนอกนั่นจะต้องดูถูกเธออย่างแน่นอน

แม้ปากจะบอกว่าไม่ไป แต่วันรุ่งขึ้น เฉินซุนเหยียนก็มาถึงร้านของตระกูลลู่

“ลู่ฉิวเยว่” เฉินซุนเหยียนก้าวไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉง

ให้ตายเถอะ มาอีกแล้ว! ลู่ฉิวเยว่กลอกตา

หลายวันมานี้ เฉินซุนเหยียนมาที่นี่ทุกวัน บางวันถึงกับช่วยล้างจานเพื่อเอาใจพวกเธอ

“ก็ได้ คุณกลับไปเขียนเรียงความสำนึกผิดมาก็แล้วกัน ถ้าฉันอ่านดูแล้วพอใจก็จะถอนฟ้องให้” ลู่ฉิวเยว่โบกมือให้เธอรีบไปให้พ้น การที่มีเฉินซุนเหยียนคอยส่งเสียงอยู่ต่อหน้าเธอทั้งวันนั้นน่ารำคาญจริง ๆ

เธอวางแผนที่จะเก็บเงินไปเปิดร้านในที่ใหม่ แต่ตอนนี้ยังต้องใช้ร้านนี้ไปอีกสักพัก ลู่ฉิวเยว่จึงไม่สามารถมีปัญหากับเฉินซุนเหยียนได้เต็มที่

เฉินซุนเหยียนวิ่งกลับบ้านไปด้วยความดีใจ

อีกไม่นานก็จะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว ในช่วงเทศกาลประจำปีเช่นนี้ ทุกคนจะไม่ออกมาซื้ออะไรกินอีก ลู่ฉิวเยว่จึงไม่ได้เปิดร้าน

ครอบครัวของคุณลุงต้องมาฉลองเทศกาลกับพวกเขาที่นี่ ได้ยินว่าฉินซือก็จะมาด้วย และเขาจะพาเพื่อนคนหนึ่งมาอีก บ้านเช่าไม่กว้างขวางพอ เธอจึงตั้งโต๊ะรับประทานอาหารเย็นในร้านแทน

“โอ๊ะ ไม่ได้เห็นฉิวเยว่มาสักพักแล้ว เธอสวยขึ้นเรื่อย ๆ เลย เหมือนนางฟ้าเลยนะเนี่ย” พอคุณลุงเดินเข้าประตูมาก็เข้ามากอดลู่ฉิวเยว่ด้วยความคิดถึง

แม่ของเธอหัวเราะขณะมองลูกสาวอย่างละเอียดสองสามรอบและพูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า “ใช่จริง ๆ ด้วย”

เธออยู่กับลู่ฉิวเยว่ทุกวันแต่ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง วันนี้ฟังที่น้องสะใภ้พูด ก็รู้สึกว่าเป็นไปตามนั้น

ผิวของลูกสาวขาวละเอียดเหมือนไข่ต้มที่ปอกเปลือกแล้ว

ลู่ฉิวเยว่ได้ยินก็รู้สึกตลกขบขัน แม่ของเธอชมเธอได้อย่างไม่เกรงใจใครเลยจริง ๆ

ฉินซือเดินเข้ามาจากข้างนอก ข้างหลังยังมีคนตามมาอีก 1 คน

“ลู่ฉิวเยว่ พวกเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เขาพูดอย่างอบอุ่น คนที่อยู่ด้านข้างก็โผล่ออกมาจากข้างหลัง “นี่คือเพื่อนของผม ม่อหยาง”

ลู่ฉิวเยว่เงยหน้ามองผ่านไป ชายหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ท่าทางเป็นคนตรงไปตรงมาและให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนคุณชายที่มาจากตระกูลใหญ่โตสักคนหนึ่ง

เธอยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลู่ฉิวเยว่”

ม่อหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มบาง “สวัสดีครับ ผมมักจะได้ยินเพื่อนผมพูดถึงคุณเสมอ ในที่สุดก็ได้พบกับตัวจริงแล้ว สวยกว่าที่เพื่อนผมชมเอาไว้เยอะทีเดียว”

ลู่ฉิวเยว่มองไปที่ฉินซือ นี่เขาพูดถึงเธอบ่อย ๆ ด้วยเหรอ

ฉินซือมีท่าทางกระอักกระอ่วน เขาทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของเธอ

ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะว่าความสนใจของเธออยู่ที่ม่อหยางต่างหาก

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอผู้ชายที่มีบุคลิกอบอุ่นอย่างนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเกิดความรู้สึกสนใจมากถึงขนาดนี้

ฉินซือเห็นว่าลู่ฉิวเยว่กำลังสนใจม่อหยางมากกว่า ในใจของเขาก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมาทันที ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจ เขาไม่ควรพาไอ้หมอนี่มาด้วยเลย

ให้ตายเถอะ!

“วันนี้คุณแต่งตัวสวยจังเลยนะ”

เขาแกล้งทำเป็นก้าวออกมาข้างหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจและยืนขวางสายตาของลู่ฉิวเยว่ที่มองไปหาม่อหยาง

แต่งตัวสวย?

ลู่ฉิวเยว่มองลงไปที่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงสีดำของตนเองด้วยความสงสัย นี่เป็นชุดที่เรียบง่ายมาก สาว ๆ ทั่วไปตามท้องถนนก็ใส่แบบนี้ เอาอะไรมาเรียกได้ว่าแต่งตัวสวย?

ทันใดนั้นฉินซือก็ตระหนักได้ว่าเขาพูดอะไรโง่ ๆ ออกไป เขารีบทำหน้าไร้อารมณ์ทันที

ม่อหยางเห็นเพื่อนมีท่าทางแบบนี้ครั้งแรก จึงเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว

เลขาหวังแอบปิดหน้าเงียบ ๆ คุณม่อนะคุณม่อ หัวเราะออกมาได้ยังไง ไม่เห็นเหรอว่าเจ้านายของเขาหน้าแดงไปหมดแล้ว

ลู่ฉิวเยว่ยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะชวนคุยว่า “นั่งรอกันก่อนนะคะ อาหารยังไม่เสร็จ ต้องรออีกสักพัก ดื่มชากันก่อนเถอะค่ะ”

“เอ๊ะ?” สายตาของม่อหยางหยุดที่จุดหนึ่งกะทันหัน

เขาหยุดสายตาที่ห้องซึ่งประตูไม่ได้ปิดสนิท เผยให้เห็นมุมของเตียงขนาดใหญ่ที่แกะสลักด้วยไม้จันทน์

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้วแล้วถือโอกาสผลักประตูเปิด “คุณม่อสนใจเตียงนี้เหรอคะ”

มีคนรู้จักเตียงไม้จันทน์ด้วยเหรอเนี่ย?

สิ่งของที่อยู่ในห้องค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของผู้คน มันเป็นเตียงไม้สีแดงอร่ามสวยงาม แกะสลักอย่างประณีต หากบอกว่าเตียงไม้นี้เป็นงานศิลปะก็คงไม่มีผู้ใดคัดค้าน

ม่อหยางรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงมาก เขาหันไปถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณขายเตียงนี้ไหม ไม่ว่าแพงแค่ไหนผมก็พร้อมจ่าย”

ฉินซือเห็นลู่ฉิวเยว่กับม่อหยางคุยกันอย่างมีความสุขเหมือนเพื่อนที่พลัดพรากจากกันหลายปี เขากัดฟันจนฟันเกือบหัก

ลู่ฉิวเยว่ยิ้มเบา ๆ “ถ้าคุณอยากได้จริง ๆ ฉันจะขายให้คุณ 800 หยวนค่ะ”

เขาเป็นเพื่อนกับฉินซือ แสดงว่าต้องมีฐานะร่ำรวยอย่างแน่นอน

อีกอย่าง ตอนนี้เธอกำลังต้องการเงิน

800 หยวน?

แม่ของเธอตกใจมาก ไม่แปลกใจเลยที่ลู่ฉิวเยว่จะซื้อเตียงหลังนี้กลับมา

คนอื่น ๆ ก็แปลกใจเช่นกัน

ม่อหยางยิ้มอย่างสดใส “800 หยวนเหรอ คุณนี่มีสายตาแหลมคมจริง ๆ อีกหน่อยคุณคงได้เป็นนักธุรกิจอนาคตไกลแน่นอน”

ในเมื่อลู่ฉิวเยว่ซื้อมันกลับมาจากร้านขายเฟอร์นิเจอร์เก่าได้ เธอคนนี้ต้องรู้ราคาที่แท้จริงของเตียงหลังนี้แน่นอน

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

เขายิ้มเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ตกลง”

ลู่ฉิวเยว่รู้ตั้งแต่ซื้อเตียงหลังนี้มาแล้วว่ามันสามารถนำคุณค่ามหาศาลมาสู่เธอ และในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูกจริง ๆ

ฉินซือเองก็ประหลาดใจกับการประเมินมูลค่าของลู่ฉิวเยว่ เตียงนี้ดีจริง ๆ เหมาะสมกับราคาประมาณ 800 หยวนที่สุด ไม่เพียงแต่ขายต่อให้ม่อหยางได้อย่างสมเหตุสมผลแล้ว ตัวเธอเองก็ทำเงินได้มากมายอีกด้วย

ต้องยอมรับเลยว่าเธอมีหัวทางธุรกิจจริง ๆ

ลู่ฉิวเยว่คำนวณเงินในมือ เธอมีเงินมากพอจนเกือบจะซื้อร้านได้แล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเฉินซุนเหยียนเมื่อครั้งที่แล้วคือสิ่งที่เตือนให้เธอรู้ว่าการเช่าร้านคนอื่นไม่ดีเท่ากับมีร้านเป็นของตัวเอง ทางที่ดีเธอควรซื้อร้านที่มีห้องเล็ก ๆ สำหรับพักอาศัย ครอบครัวของพวกเธอจะได้พักอาศัยตอนกลางคืนโดยไม่ต้องไปกลับให้เหนื่อยแรง

ลู่ฉิวเยว่ตัดสินใจได้ทันทีว่าจะซื้อร้านใหม่