สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 18 เตียงแกะสลักไม้จันทน์ (รีไรท์)

บทที่ 18 เตียงแกะสลักไม้จันทน์ (รีไรท์)

บทที่ 18 เตียงแกะสลักไม้จันทน์ (รีไรท์)

“ทำไมวันนี้เชฟลู่ถึงดูเศร้าล่ะ”

หลังอาหารเย็น ลู่ฉิวเยว่กำลังนั่งงุนงงอยู่ในลานบ้าน จู่ ๆ ฉินซือก็ขยับเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เธอ

บางทีพวกเขาอาจอยู่ใกล้เกินไป กลิ่นหอมสดชื่นบนร่างกายของชายหนุ่มจึงยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของลู่ฉิวเยว่

หญิงสาวส่ายหัว

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนหายใจ “ฉันเช่าร้านในตัวเมืองค่ะ แต่หลังจากสอบถามแล้ว ถ้าต้องการเปิดร้านอย่างเป็นทางการ ฉันต้องยื่นขอใบอนุญาตประกอบธุรกิจ แต่กระบวนการตรวจสอบใช้เวลานาน อาจใช้เวลาตั้งแต่ครึ่งเดือนไปจนถึงหนึ่งเดือนเลย”

นั่นคือเงินทั้งหมดที่เธอมี

เธอลองคำนวณค่าเช่า ค่าซื้อวัตถุดิบในช่วงแรก ค่าสาธารณูปโภคอื่น ๆ ค่าหม้อสำหรับทำอาหาร และอื่น ๆ ในวันนี้ เงินในมือของเธอเกือบจะถูกใช้ไปจนหมด

ถ้าช้าไปสักครึ่งเดือนก็คงไม่มีหวังแล้วจริง ๆ

ฉินซือเลิกคิ้วและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ใช่เรื่องยาก ปล่อยให้ผมจัดการเอง” หลังจากครุ่นคิดแล้วเขาก็พูดว่า “อย่างช้าสุดก็ 5 วัน”

ดวงตาของลู่ฉิวเยว่เป็นประกาย หากฉินซือสามารถช่วยได้ มันจะใช้เวลานิดเดียวแน่นอน

เธอยิ้มอย่างสดใส “นั่นช่วยฉันได้มากจริง ๆ คุณฉิน ขอบคุณมาก ฉันจะต้องตอบแทนคุณในภายหลังแล้วสิ ฉันจะดูแลคุณด้วยอาหารดี ๆ แน่นอนค่ะ”

ในช่วง 5 วันนี้ เธอสามารถซื้อวัตถุดิบเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเปิดร้านได้

ท่าทางที่มีความสุขและสงวนท่าทีของผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริง ๆ ฉินซืออดไม่ได้ที่จะเลียมุมปากของตนเอง “ทำไมล่ะ ผมสิที่ต้องขอบคุณเชฟที่ช่วยทำอาหารให้ผมทานทุกวัน”

เพราะหญิงสาวกำลังจะเปิดร้าน เฟอร์นิเจอร์ขั้นพื้นฐานอย่างโต๊ะและเก้าอี้จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นลูกค้าคงไม่มีที่นั่งรับประทานอาหาร

หลังจากหยุดคิดชั่วคราว ฉินซือกล่าวว่า “เลขาหวังจะไปโจวซือวันพรุ่งนี้ เฟอร์นิเจอร์ที่นั่นดีมาก ผมจะฝากเขาซื้อมาให้ร้านคุณก็แล้วกัน”

ลู่ฉิวเยว่โบกมือปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกับฉินซือไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เธอจะใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบแบบนี้ได้อย่างไร “หัวหน้าฉินใจดีเกินไปแล้วค่ะ ฉันจะมีความสุขมากถ้าคุณส่งกระเช้าดอกไม้มาให้กำลังใจฉัน ส่วนเรื่องอื่น ๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

นอกจากนี้ เธอได้วางแผนเรื่องเฟอร์นิเจอร์ไว้แล้ว

ตอนกลางวัน ขณะที่ลู่ฉวเยว่กำลังหาร้าน เธอเดินผ่านร้านเฟอร์นิเจอร์มือสอง เธอเข้าไปเดินเล่นเพียงแวบเดียวก็เห็นของดีอยู่ข้างใน เธอจึงคิดที่จะซื้อหามาใช้งานในร้านของตนเอง

ฉินซือไม่ได้บังคับ

คืนนั้นฉินซือแทบไม่พูดไม่คุยอะไรเลยระหว่างที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

เลขาหวังเห็นเขาเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เขาเปิดประตูเข้ามา แต่ก็ไม่ทราบเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“เลขาหวัง” จู่ ๆ ฉินซือก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

หัวใจของเลขาหวังเต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เจ้านายเรียกเขาด้วยตำแหน่งเต็ม ๆ และเจ้านายก็ยังดูจริงจังมากอีกด้วย

หรือว่า… เจ้านายกำลังจะไล่เขาออก?

เลขาหวังเสียใจจนแทบจะร้องไห้ หลายปีมานี้เขาทำงานหนัก แม้ว่าเขาจะไม่มีความดีความชอบก็ตาม แล้วเจ้านายคนนี้จะไล่เขาออกอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

เขาเช็ดน้ำตาบนใบหน้า รู้สึกเสียใจจนต้องเอ่ยขึ้นว่า “เจ้านาย…”

“ช่วยผมคิดหน่อยว่าจะซื้อดอกไม้อะไรให้เชฟลู่เป็นของขวัญวันเปิดร้านของเธอดี?”

ว่าไงนะ?

น้ำเสียงที่จริงจังของเจ้านายทำให้เลขาหวังสำลัก น้ำตาที่เพิ่งกลั่นออกมายังคงค้างอยู่ในดวงตาของเขา ท่าทางชายหนุ่มในตอนนี้น่าขบขันไม่น้อย

“คุณร้องไห้ทำไม” ฉินซือขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจขณะมองเลขาหวัง

เลขาหวังรู้สึกเขินอายมากจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

อยากหนีไปให้พ้นชะมัด

นี่มีเขาเป็นกังวลอยู่คนเดียวใช่ไหม?

ภายในไม่กี่วัน ลู่ฉิวเยว่ก็กลับไปที่ในตัวเมืองด้วยตัวคนเดียวอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนและตรงไปที่ร้านเฟอร์นิเจอร์มือสองที่เธอพบเมื่อครั้งที่แล้ว ที่ตั้งของร้านเฟอร์นิเจอร์ค่อนข้างห่างไกล เมื่อลู่ฉิวเยว่เข้าไปก็พบว่าข้างในมีคนไม่มากนัก ซึ่งเหมือนกับครั้งที่แล้วที่เธอมา

ยุคนี้ใคร ๆ ก็ชอบเฟอร์นิเจอร์ใหม่ เฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ แบบนี้ยังไม่ได้รับความนิยม

เฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ ที่ในภายหลังจะมีคนแย่งกันซื้อด้วยราคาสูงลิบลิ่ว แต่ตอนนี้กลับกองรวมกันอยู่ที่นี่เหมือนขยะ ไม่มีใครสนใจพวกมันเลย

ลู่ฉิวเยว่เดินตรงไปที่เฟอร์นิเจอร์ที่เธอเคยแอบเล็งเอาไว้เมื่อวานนี้

“สาวน้อย คุณอยากซื้ออะไรไหม” มีชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเดินมาหาเธอพร้อมกับหรี่ตาอย่างเฉลียวฉลาด

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า “พอดีอยากได้เฟอร์นิเจอร์สักหน่อยน่ะค่ะ”

“แหม สาวน้อย เธอมาถูกที่แล้ว ร้านเฟอร์นิเจอร์ของเราใหญ่โต เรามีทุกอย่าง เราสามารถหาเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกใจให้เธอได้อย่างแน่นอน” ชายคนนั้นชี้เข้าไปข้างใน

ลู่ฉิวเยว่ชำเลืองมอง เธอหยุดที่มุมหนึ่ง แสร้งทำเป็นไม่รู้แล้วถามว่า “นี่หรือคะ?”

เตียงไม้ในมุมหนึ่งถูกปกคลุมด้วยฝุ่น แต่ก็มองเห็นได้ไม่ยากว่าสีของมันยังสมบูรณ์ดีมาก

นี่คือเตียงไม้จันทน์ที่ดีที่สุด

เธอมองดูอย่างสงบ รายละเอียดการแกะสลักของเตียงไม้จันทน์ทำได้ดีเลยทีเดียว

“สาวน้อยสนใจเตียงนี้ไหม” ชายคนนั้นยิ้มช้า ๆ “สภาพยังดีอยู่มากเลยนะ”

เขาแสดงความลำบากใจออกมา “ฉันจะขายให้เธอในราคา 50 หยวน”

ลู่ฉิวเยว่สวนกลับไปอย่างเย็นชา “คุณคิดจะโก่งราคาฉันเหรอคะ เตียงนี้จะมีมูลค่า 50 หยวนได้ยังไง 50 หยวนสามารถซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ ๆ ได้ 2 ชุดแล้วด้วยซ้ำ”

ถ้าเธอเดาไม่ผิด เตียงไม้นี้คงอยู่ที่นี่มานานแล้วเพราะขายไม่ได้ อย่างน้อยเฟอร์นิเจอร์เก่ารอบ ๆ ก็ไม่มีฝุ่นและดูเหมือนมันถูกเช็ดออกไป

มีเพียงเตียงนี้ที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น ใครๆ ก็ดูออกว่าเจ้าของร้านอยากจะขายมันมากแค่ไหน

ใบหน้าของชายคนนั้นมีความลำบากใจ เขาหลงเข้าใจว่าลูกค้าคนนี้คงจะเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีความรู้ไปเสียได้

“ดูฝีมือของช่างแกะสลักคนนี้สิ ช่างงดงามเหลือเกิน ต้องขาย 40 หยวน” เขาพยายามเกลี้ยกล่อม

ลู่ฉิวเยว่หันศีรษะไปมองเฟอร์นิเจอร์ชิ้นอื่น “ลืมไปซะเถอะ ฉันขอเลือกอันอื่นดีกว่า”

“เดี๋ยวก่อน สาวน้อย” เจ้าของร้านยืนกราน เตียงไม้นี้ถูกเก็บไว้ที่นี่หลายปี วัสดุที่ใช้ก็ไม่ดี รูปร่างเทอะทะ และขายไม่ได้ราคาดี เขาต้องการกำจัดมันออกไปนานแล้ว

เจ้าของร้านบอกไม่ได้ว่าเป็นวัสดุชนิดใด คิดว่าทำจากไม้เบญจพรรณอะไรประมาณนั้น

“20 หยวน ขาดตัว” ลู่ฉิวเยว่แสร้งทำเป็นหันศีรษะของเธอกลับมาอย่างไม่เต็มใจ

ชายคนนั้นแสดงความลำบากใจ “ราคานี้ออกจะโหดร้ายกับทางเราเกินไปหน่อยนะ”

“ฉันจะซื้อชุดเฟอร์นิเจอร์เพิ่ม” ลู่ฉิวเยว่กล่าว

ในที่สุด การเลือกซื้อโต๊ะและเก้าอี้เก่า ๆ อีกสองสามชุดก็เสร็จสิ้น เธอวางแผนจะวางมันไว้ในร้าน

“เถ้าแก่ ถ้าคุณมีโต๊ะและเก้าอี้ที่ทำจากไม้ชนิดนี้ โปรดติดต่อฉันได้ทันทีเลยนะ” ลู่ฉิวเยว่คุยกับเขา

มีความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของชายคนนั้น

ลู่ฉิวเยว่ถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ไม่ใช่ว่าฉันชอบ แต่ผู้อาวุโสในครอบครัวชอบรำลึกถึงคืนวันเก่า ๆ พวกเขาจึงชอบสะสมโต๊ะและเก้าอี้สมัยเก่าเหล่านี้ ฉันอยากปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะลูกกตัญญูจึงอยากซื้อพวกมันไป จะได้ทำให้พ่อแม่มีความสุขน่ะ”

“ถูกต้องแล้ว คนแก่ก็แบบนี้แหละนะ มักจะพูดถึงเรื่องเก่า ๆ เหล่านั้นเสมอ” เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ลู่ฉิวเยว่ให้ที่อยู่กับเขาแล้วกลับบ้าน ร้านยังไม่เปิด เธอจึงต้องไม่ว่างสักพัก

ในตอนบ่าย ณ ร้านเช่าใหม่ของลู่ฉิวเยว่ แม่ของเธอรับหน้าที่ทำความสะอาด

“คุณป้า ที่นี่คือร้านของลู่ฉิวเยว่ใช่ไหม ผมมาส่งเฟอร์นิเจอร์” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม

“ใช่แล้วจ้ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มอย่างจริงใจ “ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะจ๊ะ เข้ามาดื่มชาสักถ้วยก่อนสิ”

ก่อนที่ลู่ฉิวเยว่จะจากไป เธออธิบายว่าจะมีคนมาส่งเฟอร์นิเจอร์ในวันนี้

ชายหนุ่มโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า เขายกเตียงแกะสลักไม้จันทน์ขนาดใหญ่ลงจากรถพร้อมกับผู้ชายสองสามคนแล้วจากไป

เมื่อเห็นเตียงขนาดใหญ่แบบเก่าหลังนี้ หญิงวัยกลางคนก็รู้สึกตกตะลึง

ถ้าอยากเปิดร้านใหม่ ก็ต้องซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ ๆ แล้วลูกสาวของเธอซื้อเฟอร์นิเจอร์มือสองมาทำไม?

“แม่คะ แม่อยู่หรือเปล่า” ลู่ฉิวเยว่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผู้เป็นมารดากำลังจ้องมองไปที่เตียงไม้จันทน์แกะสลักตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ

“แม่อยู่นี่ ว่าแต่ลูกซื้อของแบบนี้มาทำไม”

“ความลับ!” ลู่ฉิวเยว่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

เรื่องแบบนี้เธอไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้ ดังนั้น ไม่พูดถึงดีกว่า