สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 152 ยกเลิกสัญญา

บทที่ 152 ยกเลิกสัญญา

ลู่ฉิวเยว่โมโหมาก เกิดสังหรณ์ใจบางอย่างขึ้นมา แต่เธอก็ยังทำแผ่นพลาสเตอร์แก้ปวดตามที่ตกลงกันไว้ และอีกสามวันต่อมา เธอก็ตัดสินใจเดินทางไปส่งแผ่นพลาสเตอร์ทั้งหมดด้วยตัวของเธอเองที่ร้านขายยาจีนของอีกฝ่าย

“คุณผู้หญิง สนใจรับยาชนิดใดคะ?” เสมียนภายในร้านรีบเดินมายิ้มต้อนรับทันทีที่ลู่ฉิวเยว่เดินเปิดประตูเข้าไป

ลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้าเล็กน้อย ยิ้มอย่างสุภาพ และชี้ไปยังถุงใบใหญ่ที่เธอหิ้วมาด้วย ก่อนพูดว่า “ฉันมาส่งแผ่นแปะแก้ปวดค่ะ ช่วยนับจำนวนแล้วก็จ่ายเงินมาด้วยนะคะ”

เสมียนสาวหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกวักมือเรียกเพื่อนร่วมงานให้มาช่วยกันนับแผ่นพลาสเตอร์แก้ปวดด้วยกัน

“สองพันแผ่น ถูกต้องไหมคะ?” ลู่ฉิวเยว่ถาม

พนักงานภายในร้านพยักหน้า ก่อนจะเดินไปยังกระบะเก็บเงินและนำเงินที่เตรียมเอาไว้ออกมา “นี่ค่ะ”

ลู่ฉิวเยว่เอื้อมมือไปรับซองเงินและเปิดซองนับดูตรงนั้น ก่อนที่เธอจะทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ แต่เธอก็พูดออกไปด้วยความสงบสุขุมว่า “ไม่น่าใช่ยอดนี้นะคะ ทำไมถึงมีแค่ 300 หยวน? มันต้องเป็น 500 หยวนสิ”

“เจ้านายของเราให้ไว้แค่นี้ คุณรีบรับไปเถอะ อย่ามาขัดขวางพวกเรารับลูกค้าเลยค่ะ” เสมียนสาวผู้เป็นหัวหน้าพนักงานยืนกอดอก แสดงสีหน้ารำคาญใจออกมา

หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็ยกมือชี้ไปที่ประตู ลู่ฉิวเยว่มีสีหน้าเย็นชาขึ้นมาในทันใด เธอโยนซองเงินทิ้งลงไปบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบแผ่นพลาสเตอร์ที่เธอนำมาทั้งหมดกลับคืนพร้อมกับพูดว่า “ฉันตกลงกับเจ้านายของพวกคุณเอาไว้ที่แผ่นละ 50 เหมา ในเมื่อเจ้านายของคุณเล่นไม่ซื่อแบบนี้ ฉันก็ขอยกเลิกสัญญา ฉันจะไม่ขายให้ร้านของพวกคุณแล้ว!” หญิงสาวหมุนตัวและเดินออกมา

เมื่อเสมียนสาวเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินออกไปจริง ๆ เธอก็รีบวิ่งไปขวางทางเอาไว้ แผ่นแปะแก้ปวดชนิดนี้ขายดีมากในร้านขายยาจีนของพวกเขา เธอจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้นำกลับไปไม่ได้เด็ดขาด

“ใจเย็นก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปถามเจ้านายให้” เสมียนสาวรีบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะขยิบตาส่งสัญญาณให้พนักงานชายรีบวิ่งไปทางด้านหลังร้าน

ลู่ฉิวเยว่โยนถุงใส่แผ่นพลาสเตอร์แก้ปวดลงไปบนโต๊ะและนั่งลงบนเก้าอี้ ยกมือกอดอก และจ้องมองไปที่ทางเข้าด้านหลังร้านตลอดเวลา

แล้วผ้าม่านบริเวณประตูทางเข้าก็ถูกเลิกขึ้นไม่นานหลังจากนั้น หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างสง่างาม เส้นผมบนศีรษะถูกดัดเป็นลอนตามสมัยนิยมในยุคนี้ เสื้อผ้าที่หญิงวัยกลางคนผู้นี้สวมใส่ก็เป็นเสื้อผ้าในสไตล์ตะวันตก

เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ช่วยแนะนำว่า “นี่เป็นเจ้านายของเราเองค่ะ”

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า เมื่อลุกขึ้นเดินเข้าไป เธอก็พยายามยิ้มทักทายด้วยความสุภาพ “คุณนายจาง ฉันขอถามหน่อยนะคะ พวกเราตกลงราคากันในตอนแรกว่าแผ่นแปะแก้ปวดพวกนี้ คุณจะซื้อในราคาแผ่นละ 50 เหมา แล้วทำไมตอนนี้ถึงเหลือแค่ 40 เหมาเท่านั้น? อีก 10 เหมาหายไปไหนคะ?”

“แหม คุณลู่ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากทำตามสัญญานะ แต่แผ่นแปะแก้ปวดของคุณมันขายไม่ออก เรารับซื้อแผ่นละ 50 เหมาไม่ไหวหรอกค่ะ” คุณนายจางตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

นี่คือเหตุผลที่จ่ายเงินเธอไม่ครบงั้นเหรอ?

ลู่ฉิวเยว่มีสีหน้าจริงจังมากขึ้น “คุณนายจาง พวกเราตกลงกันตั้งแต่แรกว่าแผ่นละ 50 เหมา มันควรจะเป็นแบบนั้นต่อไป คุณทำแบบนี้ก็ถือว่าทำผิดสัญญา”

หลังจากนั้น เธอก็หันไปมองแผ่นพลาสเตอร์แก้ปวดที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “นั่นก็เพิ่งมีคนมาซื้อไปสิบกว่าแผ่นเลยนี่คะ ดูเหมือนจะไม่ใช่สินค้าที่ขายไม่ออกแล้วนะคะ”

ตั้งแต่ที่เธอเข้ามานั่งในร้านนี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เธอก็เห็นลูกค้ามาซื้อพลาสเตอร์แก้ปวดไปแล้วสองคน ทางร้านขายได้แล้วหลายสิบแผ่น แล้วจะบอกว่าขายไม่ออกได้อย่างไร?

“คุณลู่ รอบนี้คุณเอาไปเท่านี้ก่อนเถอะ ถ้าคุณยืนยันที่ราคาแผ่นละ 50 เหมาต่อไป พวกเราค่อยมาคุยกันใหม่รอบหน้านะ” คุณนายจางรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เห็นแววตาของหญิงสาว แต่เธอก็ยังปฏิเสธที่จะยอมแพ้

รอบหน้า? ลู่ฉิวเยว่หัวเราะเยาะอยู่ในใจ ล้วงมือหยิบสัญญาออกมาทันที ก่อนจะชี้ไปที่ข้อกำหนดในสัญญาและพูดว่า “ครั้งนี้คุณทำผิดสัญญา แต่เพราะคุณเป็นลูกค้าที่คุณหลินเฉิงแนะนำมา ฉันจะไม่คิดค่าเสียหายก็แล้วกัน แต่การร่วมมือของเราถือเป็นอันโมฆะนับจากนี้”

แผ่นแปะแก้ปวดของหญิงสาวคนนี้เป็นสิ่งที่ขายดีมากในร้านขายยาจีนของเธอ คุณนายจางย่อมไม่อยากยกเลิกสัญญา เธอรีบเอื้อมมือมาจับแขนของลู่ฉิวเยว่ “คุณลู่ ถึงจะราคาแผ่นละ 40 เหมา แต่คุณก็ทำเงินได้เยอะแล้วนะ คุณอยากจะยกเลิกสัญญาจริง ๆ เหรอคะ?”

“ก็ใช่ไงคะ! นั่นเป็นเพราะว่าคุณทำผิดสัญญาก่อน” ลู่ฉิวเยว่มีแววตาเย็นชา สะบัดมือหญิงวัยกลางคนออกไป และนำใบยกเลิกสัญญาออกมาจากกระเป๋า “คุณนายจางช่วยเซ็นชื่อด้วยค่ะ”

ลู่ฉิวเยว่เตรียมการเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว แต่เธอไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้ใบยกเลิกสัญญาจริง ๆ

ตอนแรก คุณนายจางเข้าใจว่าลู่ฉิวเยว่คงเป็นเพียงหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง เธอคงยังได้เห็นโลกมาไม่มาก และน่าจะต้องยอมรับการซื้อแผ่นแปะแก้ปวดของร้านเธอในราคาแค่แผ่นละ 40 เหมาเท่านั้น แต่คุณนายจางคิดไม่ถึงเลยว่าลู่ฉิวเยว่จะเป็นคนที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวและไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิดเช่นนี้

คุณนายจางยกมือกอดอกหัวเราะเยาะ ก่อนจะเซ็นชื่อในใบยกเลิกสัญญาแต่โดยดี เธอเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่า ถ้าไม่มีร้านขายยาจีนของเธอ แล้วลู่ฉิวเยว่จะเอาแผ่นแปะแก้ปวดพวกนี้ไปขายที่ไหนได้อีก

“คุณลู่ ฉันขอเตือนคุณ คุณยกเลิกสัญญากับฉันวันนี้ คุณไม่มีทางขายแผ่นแปะของคุณได้อีกในอนาคต และถ้าคุณซมซานกลับมาหาเรา ฉันจะให้คุณแค่แผ่นละ 30 เหมาเท่านั้น”

น้ำเสียงของคุณนายจางเต็มไปด้วยความข่มขู่ แต่ลู่ฉิวเยว่ก็ไม่สนใจสักนิด เธอเก็บใบยกเลิกสัญญาเข้าใส่กระเป๋า หยิบถุงใส่พลาสเตอร์แก้ปวดและหมุนตัวเดินกลับออกไป “ฉันคงไม่กลับมาหาคุณอยู่แล้วค่ะ คุณนายจาง”

ความหยิ่งผยองของหญิงสาวทำให้คุณนายจางเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง เธอถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น

ดีมาก ดีจริง ๆ! เธออยากจะเห็นนักว่าผู้หญิงบ้านนอกคนนี้จะมีความสามารถขนาดไหน!

เมื่อต้องหิ้วถุงใส่แผ่นพลาสเตอร์ใบใหญ่มาด้วย ลู่ฉิวเยว่ก็ไม่มีอารมณ์ไปเดินซื้อของอีกแล้ว เธอจึงเรียกรถสามล้อปั่นให้พาไปส่งที่บ้าน

“กลับมาแล้วเหรอ?”

ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เธอก็เห็นฉินซือเดินออกมารับ เขาเลิกคิ้วสูงและจ้องมองถุงในมือของเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้ ลู่ฉิวเยว่ก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างยิ่ง เธอโยนถุงใส่พลาสเตอร์วางทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ร้านขายยาทำผิดสัญญา พวกเขาจ่ายในราคาต่ำกว่าที่ทำสัญญาเอาไว้กับฉัน”

“ทำผิดสัญญาโดยไม่ได้รับอนุญาตเนี่ยนะ? แบบนี้ต้องฟ้องให้เข็ด! ผมรู้จักทนาย เดี๋ยวผมแนะนำให้เอง” ฉินซือหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องครัวและเทน้ำชามายื่นส่งให้เธอ

ลู่ฉิวเยว่จิบน้ำชาก่อนจะส่ายศีรษะ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แบบนั้นมันยุ่งยากมากเกินไป ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ฉันเซ็นยกเลิกสัญญาไปแล้ว”

“แล้วแผ่นแปะพวกนี้ล่ะครับ?” หวังเซวียนเซวียนถามด้วยความเป็นกังวล เขาอุตส่าห์ช่วยลู่ฉิวเยว่ทำแผ่นพลาสเตอร์พวกนี้อยู่หลายวัน เด็กหนุ่มจึงรู้ดีว่าพวกมันมีค่าขนาดไหน

ถ้าขายแผ่นพลาสเตอร์แก้ปวดพวกนี้ไม่ออก งั้นก็เท่ากับว่าพวกเขาเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์น่ะสิ?

ฉินซือขมวดคิ้ว ใช้ความคิดเล็กน้อยก่อนพูดว่า “เดี๋ยวผมจะถามเพื่อนให้ว่าพอจะฝากขายให้คุณได้ไหม”

ลู่ฉิวเยว่ยิ้มขอบคุณเขา แต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “อย่ารบกวนเพื่อนคุณเลยค่ะ ฉันมีวิธีแก้ปัญหาแล้ว แผ่นแปะพวกนี้จะต้องขายได้อย่างแน่นอน คุณไม่ต้องห่วงหรอก”

“วิธีแก้? ยังไง?” ฉินซือกับหวังเซวียนเซวียนมองหน้าเธอด้วยความสงสัย แต่ลู่ฉิวเยว่ก็ส่ายหน้าและหัวเราะในลำคอ เธอบอกเพียงแต่ให้หวังเซวียนเซวียนรีบเข้านอน เพื่อที่พรุ่งนี้เขาจะได้ไปช่วยงานเธอ

เด็กหนุ่มรับคำด้วยความมึนงงและเขาก็ได้รู้ว่า ‘วิธีแก้ปัญหา’ ของลู่ฉิวเยว่คืออะไรในรุ่งเช้าวันต่อมา

รุ่งเช้าวันต่อมา ลู่ฉิวเยว่นำโต๊ะยาวตัวหนึ่งออกมาจากห้องเก็บของ พร้อมกับเก้าอี้อีกจำนวนหนึ่ง หลังจากนั้น เธอก็ขอให้หวังเซวียนเซวียนช่วยยกพวกมันไปตั้งไว้ที่หน้าปากซอย

“พี่ครับ อย่าบอกนะว่าพี่จะมานั่งขายแผ่นแปะแก้ปวดอยู่หน้าปากซอย?” หวังเซวียนเซวียนรู้ถึงวิธีแก้ปัญหาขึ้นมาในทันใด