สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 13 ปัญหาเกี่ยวกับสาลี่ (รีไรท์)

บทที่ 13 ปัญหาเกี่ยวกับสาลี่ (รีไรท์)

บทที่ 13 ปัญหาเกี่ยวกับสาลี่ (รีไรท์)

เข้าช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ต้นกล้าทางใต้เพิ่งถูกถอนออก ทุ่งนากำลังงามปลั่ง เต็มไปด้วยสีเขียวขจีไม่มีที่สิ้นสุด

ลู่ฉิวเยว่กำลังเดินช้า ๆ บนสันเขาพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาเลขาหวัง

“ทำไมวันนี้เลขาหวังถึงดูกังวลล่ะคะ?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

“เฮ้อ!”

เลขาหวังกำลังก้มหน้าลงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พอมีเสียงดังขึ้นเขาก็ตกอกตกใจ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจ เอ่ยอย่างหมดหนทางว่า “ผมไม่เข้าใจเลย ก็เรื่องผลไม้กระป๋องนั่นแหละครับ ทั้งที่ผลไม้กระป๋องของเรามีกลิ่นหอมหวาน รสชาติก็อร่อยที่สุดในประเทศ ทำไมถึงขายไม่ได้กันนะ?”

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้ว เธอพอรู้อะไรมาบ้าง

เนื่องจากผลไม้กระป๋องขายไม่ได้ เธอจึงไม่ได้เก็บสาลี่มาหลายวันแล้ว บรรดาคุณลุงและพี่สาวมาหาเธอทุกวันเพื่อถามถึงเรื่องนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกลัวถูกถามจริง ๆ เธอคงไม่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่หรอก

“บางทีมันอาจจะค่อย ๆ ดีขึ้น เลขาหวังอย่าเพิ่งกังวลมากเกินไปเลย” เธอยิ้มพลางปลอบโยน

เลขาหวังยิ้มอย่างขมขื่น “ที่เมืองหลวงเรื่องงานเป็นไปได้ด้วยดี เจ้านายคงไม่คิดว่าจะมีปัญหาในโรงงานเล็ก ๆ ที่นี่ ตอนนี้เขารำคาญใจมากเลยล่ะครับ”

นับตั้งแต่เธอได้พบกับฉินซือ เขาก็ดูสงบนิ่งอยู่เสมอราวกับว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

ลู่ฉิวเยว่ไม่เคยเห็นฉินซือดูกังวลเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เธอชักจะอยากเห็นแล้วสิ

“งั้นผมกลับก่อนนะ” เลขาหวังส่ายหัว หน้าของเขายับย่นเหมือนคนแก่อ่างไรอย่างนั้น

…

ฉินซือยังคงสงบนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเย็น เขาไม่ได้กินน้อยลงแต่อย่างใด

ลู่ฉิวเยว่มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

เรื่องนี้อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ และเธอจะไม่ผลีผลามถามออกไป

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉินซือก็เรียกเธอเข้าไปพบ

“หัวหน้าฉิน มีอะไรให้ช่วยเหรอคะ”

เมื่อลู่ฉิวเยว่มาถึง ฉินซือกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องนั่งเล่นมืดสนิท มีเพียงแสงจากก้นบุหรี่ที่เขาถือไว้ระหว่างนิ้วเท่านั้น

“ใช่” ฉินซือเอื้อมมือไปกดเปิดไฟข้าง ๆ เขา จากนั้นใช้อีกมือหนึ่งดับบุหรี่

“เชฟลู่นั่งดื่มชาก่อนเถอะ” เขาพูดอย่างสุภาพ

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้าแล้วยกชาขึ้นจิบ

แม้ว่าชาติที่แล้วเธอจะเคยชิมชามามากมาย แต่เธอก็ต้องยกย่องให้ชานี้เป็นชาชั้นดี

“โรงงานบรรจุผลไม้กระป๋องกำลังประสบกับปัญหา ยอดขายชะลอตัวมานานแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไม ในฐานะที่คุณรู้จักอุตสาหกรรมการขายผลไม้เป็นอย่างดี ผมอยากจะขอคำแนะนำจากเชฟลู่”

ลู่ฉิวเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะมา เธอเดาว่าเขาแค่จะถามเธอเรื่องนี้ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นทางการและอ่อนน้อมถ่อมตนมากถึงขนาดนี้

“หัวหน้าฉินไม่เคยลงทุนในอาหารกระป๋องมาก่อนสินะคะ” เธอยิ้มจาง ๆ

“ใช่แล้ว”

ลู่ฉิวเยว่กล่าวต่อไปว่า “ฉันไปที่สหกรณ์จำหน่ายสินค้าและห้างสรรพสินค้าเมื่อไม่กี่วันก่อน ผลไม้กระป๋องของโรงงานของเราตั้งอยู่ในตำแหน่งที่เห็นได้ชัดเจนมาก การประชาสัมพันธ์ก็ดีมากด้วย”

ฉินซือพยักหน้า

“อย่างนั้นก็เถอะ” ลู่ฉิวเยว่เปลี่ยนน้ำเสียงของเธอ “คุณมองข้ามเรื่องหนึ่งไป”

“เชฟของเราให้ความสำคัญกับสีและกลิ่นของสินค้าเสมอ สีและกลิ่นของอาหารเป็นปัจจัยสำคัญในการดึงดูดลูกค้า และรสชาติคือปัจจัยหลักในการรักษาลูกค้า กระป๋องของเราถูกปิดผนึกไว้ หากคุณต้องการดึงดูดลูกค้า คุณต้องปล่อยให้พวกเขามองเห็นสินค้าที่อยู่ข้างใน เมื่อลูกค้าเห็นว่าน่าอร่อย ลูกค้าก็คงอยากซื้อเอง”

“คุณหมายถึง…” ฉินซือพูดอย่างจริงจัง “ให้ใช้ขวดแก้วใสใช่ไหม”

“ถูกต้อง!” ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า “คุณลองโฆษณาทางทีวีด้วยก็ได้!”

“โฆษณาทางทีวีเหรอ?” ฉินซือประหลาดใจ

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า

ตอนที่เธออยู่นี้คือปี 1976 โฆษณาชิ้นแรกในประเทศของพวกเขาถือกำเนิดในปี 1979

พวกเขาจึงสามารถกำหนดแนวทางการโฆษณาได้ตามใจ การเซ็นสัญญากับสถานีโทรทัศน์ล่วงหน้า ทำให้ง่ายกับการโฆษณาประชาสัมพันธ์ไปทั่วประเทศในระยะยาวด้วย

“เราสามารถลองร่วมมือกับสถานีโทรทัศน์เพื่อทำวิดีโอและออกอากาศทางสถานีโทรทัศน์ในเวลาที่กำหนด เมื่อถึงเวลานั้น ผลไม้กระป๋องของเราจะโด่งดังไปทั่วประเทศเลยค่ะ”

ดวงตาของฉินซือเป็นประกาย เขาจ้องมองที่ลู่ฉิวเยว่อย่างชื่นชม

ผู้หญิงคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นนักธุรกิจจริง ๆ

“น่าเสียดายที่เชฟลู่ไม่ได้ทำธุรกิจ”

“เรื่องเล็กน้อยเองค่ะ” ใบหน้าของลู่ฉิวเยว่ร้อนผ่าว เธอพอรู้บางอย่างเกี่ยวกับอนาคต เธอจึงไม่สมควรได้รับคำชมจากเขา

ฉินซือเสนอเงินปันผลให้เธออีก 5% ของหุ้น คราวนี้ลู่ฉิวเยว่ไม่ปฏิเสธ เธอสมควรได้รับมันแล้ว

ฉินซือมีเครือข่ายผู้ติดต่อกว้างขวางในเมืองหลวง โฆษณาจึงเสร็จสิ้นภายในเวลาไม่กี่วัน

เมื่อโฆษณาเผยแพร่ออกไป ผลไม้กระป๋องจากหมู่บ้านเยว่เหลียงก็ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีในทันที ความต้องการซื้อก็พุ่งสูงขึ้นด้วย

และเหตุที่ยอดสั่งซื้อสูง มันก็เพราะโฆษณาที่ว่ามีประโยคติดหู

อย่างไรก็ตาม ภายในเวลาไม่กี่วัน ปัญหาก็มาเยือนอีกครั้ง

ทันทีที่ลู่ฉิวเยว่ออกมาจากบ้าน เธอก็ถูกกลุ่มนักข่าวหลายคนถือกล้องมาห้อมล้อม

“ทำอะไรน่ะ!” เธอกำลังจะปิดประตูแต่ก็สายไปเสียแล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งคว้าแขนอันเรียวยาวของเธอแล้วดึงเธอออกมาอย่างแรง

“ผู้หญิงเลว ๆ คนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเงิน! ลูกสาวสุดที่รักของฉันต้องนอนโรงพยาบาลหลายวัน ลูกฉันท้องเสียเพราะผลไม้กระป๋องของเธอ”

“เมื่อกี้ฉันปวดท้องมาก เพราะผลไม้กระป๋องของเธอแน่!”

“นังเลวเอ๊ย!”

คนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ ล้อมรอบจนเธอไม่สามารถหนีออกมาได้

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงแรงกระชากที่หนังศีรษะ ไม่รู้ว่าโดนใครกระชากหัวเข้าให้แล้ว

ลู่ฉิวเยว่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

“ไปให้พ้น!” เธอได้ยินเสียงคล้ายฉินซือ

ลู่ฉิวเยว่ถูกเขาดึงออกจากฝูงชนในวินาทีต่อมา

สัมผัสอันอบอุ่นจากฝ่ามือของชายหนุ่มแผ่ไปถึงมือของเธอผ่านแขนเสื้อ ลู่ฉิวเยว่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังฉินซือ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ถ้ามีอะไรจะพูด ก็ไปพูดที่สถานีตำรวจกันดีกว่า!” ฉินซือโกรธ ใบหน้ายิ่งทวีความเย็นชา

ชาวบ้านที่ได้ยินเสียงก็วิ่งมาขัดขวางคนกลุ่มนั้นจนไม่กล้าทำอะไรอีก

“พวกแกรวมหัวกันสินะ!”

“ถุย!”

พวกเขาสาปแช่งด้วยความโกรธ

ลู่ฉิวเยว่กล่าวยืนยันว่า “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ผลไม้กระป๋องของฉันแน่นอน”

“ฉันไม่สนหรอกว่าปัญหาจะอยู่ที่อะไร พวกเราท้องเสียเพราะกินผลไม้กระป๋องของเธอ จ่ายค่าชดเชยมาเดี๋ยวนี้!”

“ถูกต้อง! อย่าพยายามปัดความรับผิดชอบหน้าด้าน ๆ แบบนี้สิ!”

เหตุการณ์วุ่นวายมากเพราะมีแต่เสยงตะเบ็งเซ็งแซ่

“เงียบ!” ฉินซือขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด

“ใครเข้ามายุ่ง…” มีคนพูดด้วยความโกรธ แต่ก็เงียบไปหลังจากสังเกตเห็นสายตาเย็นชาของฉินซือ

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้ว เธอพูดไม่ออก ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะอิจฉาคนอื่นเพราะอีกฝ่ายมีใบหน้าที่เย็นชาและน่ากลัว

ฉินซือเอ่ยเสียงเย็น “เราจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนอย่างแน่นอน โปรดให้เวลาเราสองสามวัน แล้วเราจะให้ค่าชดเชยตามสมควร”

“หากพวกคุณมีคำถามใด ๆ คุณสามารถมาหาผมได้ตลอดเวลา…” เลขาหวังยืนขึ้น คอยรักษาความสงบเรียบร้อยให้ หลังจากนั้นกลุ่มคนก็แยกย้ายกันไปในที่สุด

ฉินซือเดินนำหน้า ลู่ฉิวเยว่เดินตามหลังเขาทีละก้าว

หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจ เธอแน่ใจว่าสูตรผลไม้กระป๋องไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เธอไม่แน่ใจว่าฉินซือเชื่อเธอไหม

ลู่ฉิวเยว่ลังเลอยู่นาน จากนั้นถึงเปิดปากพูด “ฉัน…”

“ผมเชื่อในตัวคุณ” ฉินซือหันกลับมาพูดในทันที

“อ๊ะ!”

ลู่ฉิวเยว่ตกใจที่ตนชนเข้ากับหน้าอกแข็งของเขาอย่างแรง

เธอเจ็บจมูกจนน้ำตาไหล ลู่ฉิวเยว่สาบานว่าเธอไม่เคยประสบกับความลำบากใจเช่นนี้มาก่อนในชีวิต

ฉินซือตะลึงงัน “เดี๋ยวสิ… นี่คุณร้องไห้ทำไม”

ลู่ฉิวเยว่อายมาก เธอย่ำเท้าลงบนพื้น หวังว่าจะหารอยแตกบนพื้นแล้วมุดเข้าไปได้

ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว!

“นี่คุณ…ถูกคนพวกนั้นทำร้ายเหรอ?” เขายกแขนเสื้อขึ้นอย่างลังเลและเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเงอะงะ

แขนเสื้อของเขาเกือบจะเข้ามาถึงดวงตาของลู่ฉิวเยว่แล้ว แต่เธอตกใจ รีบหลบมือของเขาเสียก่อน

ฉินซือมองไปที่ด้านหลังของเธอแล้วพูดว่า “ผมจะหาคนมาสอบสวนเรื่องนี้ คุณไม่ต้องกังวลนะ”

“อื้ม” ลู่ฉิวเยว่ตอบ ก่อนจะเดินหนีไป

วันนี้เธอไม่อยากเห็นคน ๆ นี้อีกแล้ว!