สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 45

หยางจื่อถงใช้เพียงกระบี่เล่มเดียวยืนประจันหน้ากับลูกธนูที่กำลังพุ่งตรงมาไม่หยุด เขากลัวว่าพวกมันจะนำตัวนักโทษกลับไปได้ เขาจะไม่มีทางยอมให้สิ่งที่ตั้งใจมาตลอดทั้งห้าปีต้องพังทลายลงแน่

“ตอบโต้มันกลับไป!”

เมื่อได้รับคำสั่งเหล่าบรรดาพลธนูก็ตอบโต้กลับไป ทั้งสองฝั่งแลกเปลี่ยนความสูญเสียอยู่นานจนลูกธนูเริ่มซาลง อีกฝั่งทยอยหนีไปจนบรรยากาศเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ หยางจื่อถงรู้สึกเศร้าใจที่อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูทางเข้าเมืองหลวงแล้ว ทว่าลูกน้องจำนวนหนึ่งก็ต้องมาสังเวยชีวิตอย่างน่าอนาถใจเช่นนี้ เขาเดินตรงไปหากรงที่ขังนักโทษคนนั้นไว้ จ้องเขม็งมองด้วยความโกรธแค้น เพราะมันคนเดียวที่ทำให้หลายชีวิตต้องมาถูกสังเวยอย่างไม่เป็นธรรม

“เจ้าไม่มีทางหนีไปได้แน่ อีกไม่นานเจ้าจะต้องได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสมกับสิ่งที่ทำเอาไว้”

“ข้าไม่เคยกลัวตายเลยสักนิด หากแม้นข้าตายไปก็ยังมีเพื่อนพ้องที่มีอุดมการณ์เดียวกับข้าสานต่ออยู่ดี แผ่นดินนี้จะไม่มีความสงบสุขหากไม่ยอมแบ่งดินแดนให้กับพวกข้า”

“มันจะไม่มีวันนั้น”

กล่าวจบแล้วก็นำกระบี่เข้าฝักเดินตรงไปจะขึ้นบนหลังม้า ทว่าในวินาทีนั้นลูกธนูปริศนาก็พุ่งตรงมายังท่านแม่ทัพ เจ้าตัวรีบยกปลอกกระบี่ขึ้นมาป้องกันตัวจนสำเร็จ ทว่ากลับมีอีกลูกพุ่งตรงมาเสียบเข้าที่ท้อง

“ไม่ต้อง รีบเดินทางต่อก่อนจะค่ำมืดเสียก่อน”

“แต่ท่านแม่ทัพ…”

“ข้ายังไหว อีกไม่กี่อึดใจเราก็จะถึงแล้ว”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

หยางจื่อถงหักปลายธนูออกอย่างยากลำบาก แม้เจ็บปวดเจียนจะขาดใจแต่ก็ต้องข่มมันไว้ เดินอย่างทุลักทุเลขึ้นบนหลังม้า นำทัพต่อไปในทันที

ในที่สุดกำแพงเมืองหลวงก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ตอนนี้ไม่มีอันตรายใด ๆ ทว่าสิ่งที่น่าเป็นห่วงคืออาการของหยางจื่อถง ใบหน้าหล่อซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก ภาพตรงหน้าที่เคยชัดเจนค่อย ๆ เลือนรางคล้ายคนจะหลับ แต่ก็พยายามสะบัดศีรษะเพื่อเรียกสติคืนมา

“ในที่สุดก็ถึงแล้วสินะ” คนพูดยิ้มน้อย ๆ ขณะควบม้านำกำลังพลผ่านประตูเข้าไปด้านใน

สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นหลังจากผ่านประตูเมืองเข้าไปเพียงไม่กี่ก้าว หยางจื่อถงหมดสติพลัดตกจากหลังม้า ทำให้ขบวนต้องหยุดชะงักอีกครั้ง ความวุ่นวายบังเกิดขึ้น บางส่วนรีบนำตัวท่านแม่ทัพไปยังโรงหมอเพื่อให้หมอหลวงรักษา อีกส่วนก็รีบนำตัวนักโทษเข้าไปขังไว้ที่คุกหลวงเช่นเดียวกัน