“คุณหนูเจ้าคะ ฮือ ๆ”

เมื่อเห็นซินอวี่วิ่งเข้ามานั่งข้าง ๆ นางก็รีบโผกอดทันที เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ แม้ซินอวี่จะพยายามปลอบใจก็ตาม

“ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตา ข้านัดเจ้ามาที่นี่ก็เพราะอยากให้เจ้ากับท่านพี่ได้เจอหน้ากันอีกสักครั้ง ได้ปรับความเข้าใจกัน แต่ข้านึกไม่ถึงว่าท่านพี่จะใจร้ายถึงเพียงนี้ ส่งแค่จดหมายมาให้เจ้าเท่านั้น”

“คุณหนูไม่ผิดเจ้าค่ะ คนที่ผิดคือท่านแม่ทัพหยาง เขาคงไม่อยากเห็นหน้าข้าแล้ว”

“ท่านพี่ไม่เคยเกลียดเจ้า แต่เพราะรักต่างหากถึงต้องทำเช่นนี้ ท่านพี่ไม่อยากเห็นเจ้าร้องไห้ต่อหน้า ไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บปวด อยากให้เจ้าเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณชายซุนไห่”

“แล้วทำไมไม่ถามความเห็นจากข้าก่อนเล่า ว่าข้าอยากให้ชีวิตตัวเองเป็นเช่นไร ทำไมเขาต้องคิดแทนข้าด้วย ฮือ ๆ”

“ท่านพี่เป็นคนเด็ดขาด หากตัดสินใจแล้วย่อมทำให้ได้ ไม่เกรงกลัวต่ออะไรทั้งสิ้น ท่านพี่ยอมไปประจำการชายแดนก็เพื่อเลี่ยงที่จะแต่งงานกับแม่นางหมิงซวน แม้รู้ว่ามันอันตรายมากแค่ไหน ที่ยอมปล่อยเจ้าไปก็เพราะอยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดีกว่า ไม่อยากให้เจ้าต้องมาเป็นเพียงแค่อนุ”

“คุณหนูอย่าโทษตัวเองเลยนะเจ้าคะ”

“แม้จะไม่ได้เป็นพี่สะใภ้ข้าแล้ว เรายังเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“เป็นเพื่อนกันแล้วอย่าเรียกข้าว่าคุณหนู เจ้ามิใช่สาวใช้ในเรือนข้าแล้วนะ”

“อื้ม ซินอวี่ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”

“ข้าดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเจ้าจริง ๆ เสียที”

“ข้าก็เช่นกัน”

นางทั้งสองกอดกันอย่างแนบแน่นด้วยความซาบซึ้งใจเป็นที่สุด แม้นสถานะจะเปลี่ยนไปแล้วแต่ก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้ ความจนความรวยมิอาจกั้นขวางมิตรภาพแห่งความเป็นเพื่อนได้