“แค่อ้าปาก ฉันจะป้อน”

“ไม่ต้อง ฉันกินเองได้”

“อย่าขัดใจฉัน หรือว่าอยากอมไส้กรอกก่อน”

แก้มนวลแดงไม่หยุด “ไอ้คนบ้า คนลามก”

เขาอมยิ้มหน้าระรื่น ขบขันที่ทำให้หญิงสาวทั้งโกรธทั้งอายได้ในเวลาเดียวกัน

“อ้าปาก”

หล่อนยังคงเม้มปากแน่น และเชิดหน้า

“อ้าปากให้มันง่ายๆ เหมือนอ้าขาให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือไง”

มัทนาโกรธจนควันออกหู “นี่นาย…ปากร้ายที่สุด ไอ้คนบ้า!”

“ก็ทำตัวดีๆ สิครับ” เขาหัวเราะ “อ้าว อ้าปาก กว้างๆ หน่อย ให้มันเหมือนตอนที่อมฉันหน่อยได้ไหม”

มัทนาแทบจะสำลักข้าวต้ม “คนบ้า” แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรกับคนปากร้ายใจดำได้อีก จำต้องอ้าปากกว้าง ให้เขายัดช้อนป้อนข้าวต้มอย่างไม่มีทางเลือก

แมทธิวอมยิ้ม มองใบหน้าสวยหวานของมัทนาอย่างขบขัน และก็ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างน่ารังเกียจว่า มีความสุขมากมายเหลือเกินกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้

เพราะพี่ชายสั่งเอาไว้ว่าให้มัทนาพักร่างกายหนึ่งสัปดาห์ถึงจะสามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ ทำให้แมทธิวจำต้องอยู่ห่างๆ จากเจ้าหล่อน ไม่อย่างนั้นคงจะพลั้งเผลอมีอะไรกับหล่อนอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทครั้งเดียวพอครั้งเดียวอิ่มเสียด้วย

แมทธิวเต็มไปด้วยความอึดอัด เขาทำงานอย่างหนักเพื่อให้สมองหยุดคิดที่จะร่วมรักกับมัทนาในช่วงเจ็ดวันนี้ แต่แค่คืนแรกเขาก็เกือบพลาดพลั้งเสียแล้ว ดีนะที่หยุดยั้งเอาไว้ได้ทัน

มัทนาก็ดูจะงงๆ และสับสนเมื่อเห็นเขาหยุดกลางคันและเผ่นออกจากห้องนอนอย่างไม่คิดชีวิต แต่มันคงไม่มีผลกระทบอะไรกับเจ้าหล่อนมากนักหรอก ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่หล่อนสนใจอยู่แล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแรงๆ ขณะขับรถกลับบ้านในยามเที่ยงคืน เขาจอดรถแล้วเดินเข้าบ้าน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นมัทนานั่งหลับอยู่ภายในห้องรับแขก โดยที่โทรทัศน์ก็ยังเปิดค้างเอาไว้

เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก้มลงจูบแก้มใสแผ่วเบา และนั่นก็ทำให้คนที่เผลอหลับไปสะดุ้งรู้สึกตัว

“นาย…กลับมาแล้วเหรอ”

มัทนางัวเงีย แต่ก็เต็มไปด้วยความยินดีที่เห็นหน้าแมทธิว หลังจากที่เขาไม่ยอมกลับบ้านมาสามวันสามคืน

“ทำไมไม่ไปนอนที่ห้อง”

“ก็ฉัน…” หล่อนจะบอกว่ารอเขาอยู่ แต่ก็หยุดเอาไว้ได้ทัน “ฉันก็แค่อยากนั่งเล่นในห้องรับแขก ไม่ได้หรือไง”

“มีแขกมาหาคุณแมทค่ะ”

“ใคร”

มัทนาก้าวออกมาจากด้านหลังของผู้หญิงตรงหน้า หล่อนระบายยิ้มขัดเขินให้กับแมทธิว และยกตะกร้าใส่อาหารขึ้นเล็กน้อย เป็นเชิงบอกให้เขารับรู้ว่าหล่อนเอามาให้

“ออกไปก่อน ไดอาน่า”

“ค่ะคุณแมท”

เมื่อเลขาฯ สาวออกไปแล้ว แมทธิวก็ก้าวออกจากหลังโต๊ะทำงานมายืนตรงหน้ามัทนา

“มาหาฉัน?”

“เอ่อ…ฉันบังเอิญผ่านมาน่ะ ก็เลยแวะเอาอาหารกลางวันมาให้”

นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าหล่อนตั้งหน้าตั้งตาทำมันอย่างสุดฝีมือเลย เพื่อเขาโดยเฉพาะ

“แน่ใจหรือว่าของฉัน”

“ทำไมนายถามอย่างนี้ล่ะ ฉันหิ้วมาให้นาย ก็ต้องเป็นของนายสิ”

แมทธิวแค่นยิ้มหยัน ดวงตาคมกริบจ้องหน้าคู่สนทนาที่ตัวเองอยากกลืนกินเขม็ง

“แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นของเหลือจากพี่ไมค์ หรือไม่ก็…พี่ไมค์ไม่เอา เธอก็เลยเอามาให้ฉันแทน”

คนถูกสบประมาทน้ำตาซึม อีตาบ้านี่คิดแบบนี้ได้ยังไงกันนะ เอาสมองหรือตาตุ่มคิดกัน

“ใช่…ของเหลือจากพี่ไมค์ พอใจหรือยัง!”

แล้วหล่อนก็จะวิ่งหนีออกไป แต่ถูกแมทธิวคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับกระชากตะกร้าใส่อาหารไปถือเอาไว้

“จำเอาไว้ ฉันไม่ชอบของเหลือเดนจากใคร!”แล้วเขาก็โยนตะกร้าใส่อาหารของหล่อนออกไปนอกหน้าต่าง หญิงสาวมองตามไปน้ำตาร่วง

“คนใจร้าย…”

“ฉันไม่ใช่คนใจดี และไม่เคยเป็นผู้ชายที่ดีในสายตาของเธออยู่แล้วนี่ ไปเลย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

หล่อนไม่คิดจะรอให้เขาตวาดไล่อีก วิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตาอย่างรวดเร็ว

แมทธิวกัดฟันแน่น กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาลุกเป็นไฟ ความเดือดดาลทำให้โทสะของเขาร้อนแรงและพร้อมจะแผดเผาทุกคนให้มอดไหม้

“ฉันเกลียดเธอ มัทนา!”

แม้ปากจะบอกว่าเกลียดชัง แต่ลึกๆ แล้วภายในอกเขากำลังเจ็บปวดจนต้องทรุดลงนั่งบนโซฟา ดวงตาคมกริบแดงก่ำ สองมือกำแน่น แค่คิดว่า มัทนารักเมสันก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่เจ้าหล่อนยังเอาของเหลือๆ ที่ตั้งใจทำให้ เมสันมาให้เขาอีก นี่จิตใจของหล่อนทำด้วยอะไรกัน

“โธ่เว้ย!” เขาซัดกำปั้นลงกับต้นขาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าจนเจ็บระบม