“เชิญครับคุณมัทนา”

หล่อนยิ้มเจื่อนๆ “ขอบคุณค่ะ” แต่ก็ยังไม่ยอมก้าวเข้าไปภายในแม้แต่น้อย

“เชิญครับ”

“เอ่อ…ค่ะ”

ในที่สุดก็จำต้องก้าวเข้ามาภายในห้องกว้างที่ตกแต่งแบบคนจีน โซฟาตัวใหญ่สีทองตั้งอยู่กลางห้อง และมีผู้ชายร่างอ้วนท้วมราวกับหลุดออกมาจากข้างขวดซีอิ๊วขาวนั่งอยู่

“อ้าว…หนูมัทนา มาๆ ๆ มานั่งข้างๆ เสี่ยนี่” ดวงตาเรียวเล็กราวกับเม็ดกวยจี๊จับจ้องมองมาที่หล่อน มืออวบอูมราวกับเป็นพี่เป็นน้องท้องเดียวกับตือโป๊ยก่ายยกขึ้นกวักเรียก

มัทนายืนยิ้มงงๆ เพราะกำลังคิดว่าตัวเองหลงเข้ามาอยู่ในเล้าหมูได้ยังไง

“มาสิ หนูมัทนา อย่าขัดใจเสี่ย”

พอเสียงกรุ้มกริ่มของเสี่ยสมบูรณ์ดังขึ้นอีก หล่อนจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าคู่สนทนา

ตาเล็กๆ ของเสี่ยสมบูรณ์จ้องร่างกายของหล่อนขึ้นลงไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไร้มารยาท หล่อนร้อนฉ่าไปทั้งหน้าด้วยโทสะ แต่ก็พยายามระงับเอาไว้ เพราะคนคนนี้คือเพื่อนของบิดา

“สวัสดีค่ะเสี่ย”

หล่อนกัดฟันยกมือขึ้นไหว้ ทั้งๆ ที่ภายในใจอยากจะยกขาขึ้นพาดคอตันๆ ของผู้ชายอ้วนพลีตรงหน้ามากกว่า

“หนูมัทสวยกว่าที่ฉันเห็นในรูปอีกนะเนี่ย”

“คะ?”

“มาๆ นั่งลงก่อน แล้วค่อยคุยกัน”

คู่สนทนาเฉไฉไปอีกทาง และหล่อนก็จำต้องทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับผู้ชายร่างอ้วน

“พ่อให้มัท…มาพบเสี่ยค่ะ”

“แล้วพ่อของหนูมัท บอกอะไรอีกไหมล่ะจ๊ะ”

รอยยิ้มของไอ้ตือโป๊ยก่ายตรงหน้าช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน แต่หล่อนก็จำต้องฝืนมองมันอย่างไม่มีทางเลือก

“พ่อบอกว่าให้มัทมาคุยกับเสี่ยน่ะค่ะ แต่ไม่รู้เรื่องอะไร”

“แล้วหนูมัทเป็นคนคุยเก่งหรือเปล่าล่ะ”

หล่อนส่ายหน้าน้อยๆ พยายามภาวนาให้สถานการณ์นี้จบลงโดยเร็ว เพราะเสียดายอาหารเช้าที่เพิ่งกินไป

“ไม่เก่งเลยค่ะ”

“แล้วอย่างอื่นล่ะ”

“เสี่ยหมายถึงอะไรคะ”

‘ดื่มได้อย่างสบายใจแล้วเรา’

“ขอบคุณค่ะเสี่ย”

“ไม่เป็นไร งั้นเรามาเริ่มคุยงานกันดีกว่า”

นี่แหละคือสิ่งที่หล่อนต้องการ

“ค่ะ”

มัทนาตอบรับพร้อมๆ กับยกน้ำขึ้นกระดกหายไปในลำคอเกือบครึ่งขวด ท่ามกลางสายตาพึงพอใจของเสี่ยสมบูรณ์

“ตอนนี้พ่อของหนูมัทกำลังลำบากเรื่องเงินๆ ทองๆ น่ะ”

“คะ? ไม่น่าใช่นะคะ”

เมื่อเห็นหล่อนไม่เชื่อ เสี่ยสมบูรณ์ก็เอาสัญญากู้ยืมมาให้มัทนาอ่าน

“นี่ไง เมื่อวานเสี่ยเพิ่งโอนเงินให้พ่อของหนูไปยี่สิบล้าน”

“ยี่สิบล้าน?!” คนที่กำลังไล่สายตาไปตามตัวอักษรบนกระดาษสีขาวเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที “เงินมากมายขนาดนี้ พ่อจะเอาไปทำอะไรคะ มัทว่า…ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกัน…แน่ๆ …” หล่อนเริ่มพูดติดขัด เพราะลิ้นเริ่มแข็งแปลกประหลาด มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าผากเอาไว้ แต่ก็พยายามฝืนตัวเอง

เสี่ยสมบูรณ์มองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ “เสี่ยจะไปโกหกทำไมล่ะ อ่านสัญญาให้ครบสิหนูมัท”

มัทนาสลัดศีรษะแรงๆ เพราะตัวอักษรตรงหน้าเริ่มพร่ามัวจนแทบมองไม่เป็นคำ

“หนูมัทเป็นอะไรหรือเปล่า ปวดหัวเหรอ”

“เปล่า…เปล่าค่ะเสี่ย มัทไม่ได้เป็นอะไร” หล่อนปฏิเสธ และแข็งใจอ่านสัญญาต่อไป

“ไหวไหมหนูมัท เสี่ยพาไปนอนพักก่อนไหม”

“มัท…ไม่…เป็นไร…” หล่อนพูดกลับมาได้แค่นั้น ก็ล้มพับหมดสติไปในที่สุด

“นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน แม่สาวน้อย” เสี่ยสมบูรณ์หัวเราะอย่างพึงพอใจ ก่อนจะตะโกนเรียกลูกน้องที่ยืนรอรับใช้อยู่หน้าห้อง

“ไอ้เดช…”

“ครับเสี่ย” ลูกน้องคนสนิทวิ่งเข้ามา ก่อนจะระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็น มัทนาสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว “ผมล่ะนับถือความฉลาดของเสี่ยจริงๆ เลยครับ ขนาดคุณมัทนาระวังตัวขนาดนี้ แต่เสี่ยก็ยังวางยานอนหลับเธอได้จนสำเร็จ”

“ข้าทำมากี่คนแล้วล่ะ มันไม่ยากสักนิด”

เสี่ยสมบูรณ์หัวเราะร่วน พลางพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองเอาเข็มฉีดยาดูดยานอนหลับขึ้นมาจากขวด และฉีดเข้ามาในขวดน้ำของมัทนา เขาฉีดส่วนบนตรงคอขวดทำให้หญิงสาวไม่ทันสังเกตแม้แต่นิดเดียว

“นับถือครับนับถือ”

ไอ้คนเป็นลูกน้องยกยอปอปั้นเจ้านายที่กำลังทำชั่วอย่างไม่เกรงกลัวต่อบาปกรรม

“พอแล้วไม่ต้องชมข้าแล้ว แกเอานังหนูมัทคนสวยไปไว้ในห้องนอนของข้าให้เรียบร้อย แล้วอย่าแตะต้องเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแกหัวหลุด เข้าใจไหมไอ้เดช”

“ครับเสี่ย”

เสี่ยสมบูรณ์มองลูกน้องคนสนิทอุ้มร่างไร้สติของมัทนาออกไปจากห้องรับแขกด้วยสายตาหื่นกระหาย

“รอเสี่ยเพิ่มความฟิตให้ตัวเองแป๊บนะหนูมัทคนสวย คืนนี้เราจะขย่มกันทั้งคืน”

เสี่ยเฒ่าบ้ากามหัวเราะสะใจ พลางนึกไปถึงความสุขที่กำลังจะได้รับในไม่ช้าด้วยความกระดี๊กระด๊า