มนตรียกมือขึ้นวางบนบ่าบอบบางของลูกสาว

“มันไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรเสียหาย แกจะสบายไปทั้งชาติ เชื่อคำพูดของพ่อเถอะ”

“พ่อพูดเหมือนกับว่า…”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปได้แล้ว”

พ่อของหล่อนไม่เปิดโอกาสให้หล่อนปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย

“เอ่อ ช่วงบ่ายได้ไหมคะ พอดีตอนเช้ามัทจะต้องไปทำงาน ได้งานเรียบร้อยแล้วน่ะค่ะ”

“ไม่ต้องไปทำงานแล้วล่ะ แกกำลังจะได้นั่งกินนอนกินไปทั้งชาติ”

“พ่อพูดอะไรคะ”

มนตรีไม่อยากให้ลูกสาวตื่นตกใจจึงรีบตัดบท “ไปได้แล้ว รถแท็กซี่จอดรอนานแล้ว”

“รถแท็กซี่?”

“ข้าเรียกมาให้เองนั่นแหละ ไปได้แล้ว”

“ค่ะ”

หล่อนเดินออกจากบ้านมาด้วยความมึนงง และก็เห็นรถแท็กซี่จอดรออย่างที่บิดาว่าจริงๆ

“เชิญครับ”

คนขับรถแท็กซี่เปิดประตูให้หล่อน และหล่อนก็จำเป็นต้องก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ และยอมให้รถแท็กซี่พาหล่อนออกไปจากบ้านอย่างไม่มีทางเลือก

ก็แค่ไปพบเพื่อนของพ่อ ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกกังวลแปลกๆ แบบนี้ด้วยนะ

มนตรีมองตามท้ายรถแท็กซี่ที่ลูกสาวนั่งไปจนลับตา ก่อนจะต่อสายหาใครบางคน

“ยัยมัทกำลังไปหาเสี่ยครับ เอ่อ…ผมหวังว่าเสี่ยจะจริงจังกับลูกสาวของผม อย่างที่รับปากกับผมเอาไว้นะครับ”

“มันแน่นอนอยู่แล้วคุณมนตรี…ผมจะเลี้ยงดูลูกสาวของคุณอย่างดีที่สุดให้สมกับเงินยี่สิบล้านที่ผมเพิ่งเสียให้คุณไปไง”

มนตรีรู้สึกอับอายและละอายใจมากๆ แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก

“ลูกสาวผมยังเด็ก เสี่ยอย่ารุนแรงกับแกนะครับ”

“ผมจะพยายาม…แค่นี้ก่อนนะคุณมนตรี ผมกำลังฟิตร่างกายเพื่อต้อนรับการมาเยือนของลูกสาวคุณอยู่”

‘ถ้าไม่ส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน เธอชวดงานนี้แน่ ส่งมาเร็วๆ เข้า’

เขาส่งข้อความมาข่มขู่ไม่หยุด

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และก็ไม่เข้าใจตัวเองนัก ว่าทำไมจะต้องทำตามคำสั่งของแมทธิวด้วย

รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีลักษณะโอ่อ่าแต่ค่อนข้างมิดชิด แถมด้านหน้ายังมีผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำยืนอยู่ทุกจุด นิ้วเรียวจิ้มส่งโลเคชั่นให้กับคนปลายทางทันที

“ถึงแล้วครับ”

หล่อนมองไปรอบๆ อย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะหันมาพูดกับคนขับรถแท็กซี่

“รบกวนรอสักครู่ได้ไหมคะ ฉันเข้าไปไม่นานหรอกค่ะ”

“ผมต้องไปรับลูกค้าอีกที่น่ะครับ คงรอไม่ได้”

มัทนาเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่หล่อนก็ฝืนยิ้ม พร้อมกับยื่นธนบัตรค่าโดยสารให้

“คุณพ่อของคุณผู้หญิงจ่ายมาแล้วครับ”

“อ้อ…”

หล่อนพยักหน้ารับน้อยๆ เก็บเงินใส่กระเป๋าสตางค์ ก่อนจะตัดสินใจก้าวลงไปจากรถ

รถแท็กซี่แล่นออกไปในทันที ในขณะที่หล่อนยืนมองร้านอาหารสามชั้นเบื้องหน้าด้วยความไม่วางใจ

ทำไมพ่อจะต้องให้หล่อนมาที่นี่เพื่อพบเพื่อนของท่านเพียงลำพังด้วย แถมยังในสถานที่มิดชิดแบบนี้อีก

หล่อนถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก้าวเท้าไม่ออกยังยืนอยู่กับที่ จนกระทั่งหนึ่งในผู้ชายสวมสูทสีดำเดินเข้ามาหา

“คุณมัทนาใช่ไหมครับ”

แม้จะแปลกใจที่บุคคลตรงหน้าทราบชื่อของตัวเอง แต่ก็จำต้องพยักหน้าตอบรับออกไป

“ใช่ค่ะ”

คู่สนทนาของหล่อนระบายยิ้ม และมองหล่อนด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งหล่อนไม่ชอบใจเลย

“ฉันมาพบ…” หล่อนลืมถามชื่อเพื่อนของพ่อเสียสนิท แล้วผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรนะ แต่ในขณะที่หล่อนพยายามคิดอยู่นั้น ผู้ชายตรงหน้าก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

“เสี่ยสมบูรณ์ครับ”

“ฉันไม่แน่ใจ…แต่เขาเป็นเพื่อนกับพ่อของฉัน”

“เสี่ยสมบูรณ์รอคุณอยู่ครับ คุณมัทนา” คู่สนทนาของหล่อนผายมือออกเล็กน้อย เป็นท่าทางเชื้อเชิญ

“เอ่อ…ฉันรออยู่ตรงนี้ไม่ได้เหรอคะ”

“เสี่ยรออยู่ข้างในครับ”

คำตอบของผู้ชายตรงหน้าทำให้มัทนาไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก หล่อนจำต้องก้าวเท้าตามไป และภาวนาให้สถานการณ์น่าสะพรึงนี้จบสิ้นลงโดยเร็ว