Midterm Fantasy - ตอนที่ 227

“พี่บาบูน!” นักผจญภัยเผ่าลิงอีกคนร้องเสียงหลง “แก ตายซะเถอะ [ดาบสายลม]”

มนุษย์ลิงคนนั้นปล่อยเวทดาบสายลมเข้าโจมตีแล้วพุ่งตัวตามไปติดๆ  มันมุ่งให้รอนยกโล่ในมือกันดาบสายลม เพื่อมันจะได้โจมตีที่ช่องโหว่

ฉัวะ! แคร้ง!

[-10]

รอนใช้ร่างรับเวทมนตร์ตรงๆและยกโล่กันดาบของอีกฝ่าย เจ้ามนุษย์ลิงตาเบิกกว้างที่ผิดแผน เตรียมอ้าปากร้อง

“อ๊า..” ฉัวะ ปึด ปึด ปึด

ดาบของรอนแทงเข้าที่ซอกคอของมัน เลือดพุ่งเป็นสายยาว

[HP1190/1200]

รอนไม่สนใจแผลของตนที่เลือดไหลซึม พลังชีวิตยังมีอีกเยอะ สิ่งที่ต้องสนใจอยู่ที่ด้านหน้านี้มากกว่า เพราะมนุษย์ลิงสามคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน

“ย้ากก”

“ตายซะเถอะ”

เคร้ง แก๊ง แก๊ง เคร้ง แก๊ง

เด็กหนุ่มยกโล่ในมือขึ้นกันดาบอีกฝ่าย แขนอีกข้างใช้ดาบยกปัดป้อง เท้าเต้นฟุตเวิร์คหลบ

ฉัวะ ฉัวะ [-5] [-5]

“[Fire ball]”

“[Ice dagger]”

ดาบฟันเข้าที่แขนและไหล่ของเด็กหนุ่ม ลูกไฟกระแทกเข้าที่โล่ มีดน้ำแข็งแทงเข้าที่ขา

และจังหวะนั้นเองรอนก็แทงสวนกลับเข้าไปกลางใบหน้าของมนุษย์ลิงอีกคนจนดาบฝังแน่นติดไปดึงไม่ออก

“แก ตาย!”

เคร้ง ฉึก

ยกโล่ขึ้นกัน ทิ้งดาบไว้ที่หน้าศัตรู ชักมีดทำครัวออกจากเอวแล้วแทงเข้าที่คออีกฝ่าย  จากนั้นรอนก็หันมาที่คู่ต่อสู้คนสุดท้าย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะตวัดดาบไปในทิศใด เด็กหนุ่มก็ใช้โล่ปัดป้องได้ รอนใช้โล่ปัดดาบไปสามครั้งก่อนจะสบโอกาสแทงมีดเข้าที่หน้าของอีกฝ่ายจนล้มคว่ำ

“แก แก”​พวกมนุษย์ลิงที่เหลือมองซากศพเพื่อนทั้งสี่ของมันอย่างไม่เชื่อสายตา รอนยืนมองกลับมาที่พวกมันอย่างไม่สะทกสะท้าน เลือดไหลจากแผลที่แขนและขาลงสู่พื้น

“จุดที่พวกคุณยืนอยู่ เคยเป็นทางเข้าหมู่บ้านโอลเซ่น ที่ตรงนี้ผมและชาวบ้านทุกคน เคยต่อสู้ต้านกองกำลังก็อบลิน เป็นที่ที่พวกเรายืนหยัดแย่งชิงมาด้วยชีวิต พวกคุณไม่มีสิทธิมาทำร้ายชาวบ้านในเขตนี้” รอนบอก “วางอาวุธซะ”

“พวกเรา ฆ่ามันซะ มันมีแค่คนเดียว พวกเราตั้งเท่าไหร่ ฆ่ามัน” มนุษย์เผ่าลิงที่นำหน้าสุดชูหอกในมือ “ฆ่ามัน เฮฮฮ”

เกือบทั้งหมดวิ่งชูอาวุธออกไปร่วม20กว่าคน มีแค่3คนที่ไม่ได้ไปด้วยเนื่องจากถูกนักผจญภัยเผ่าสัตว์อื่นๆพยายามช่วยล็อคตัวเอาไว้ นักผจญภัยเผ่าลิงกว่า 20 พุ่งเข้าใส่รอน จอมเวทและนักแม่นธนูเตรียมโจมตีจากระยะไกล รอนย่อตัวยกโล่เตรียมรับมือ

“เทสทูโดฟอร์เมชั่น!” เสียงของชาวบ้านคนนึงร้องขึ้น

กึง กึง กึง กึง กึง

“ไพลั่ม ยิง!”

โล่ถูกยกข้ามศีรษะเด็กหนุ่มลงวางตั้งป้องกันเบื้องหน้า พร้อมด้วยชาวบ้านโอลเซ่นที่เรียงแถวตั้งโล่เป็นรูปกระดองเต่า จากนั้นทุกคนก็หยิบหอกไพลั่มซัดออกไป

กึงๆๆๆ ฉึก ฉึก ฉึก

หอกซัดไพลั่มปักเข้าที่จอมเวทและนักแม่นธนูด้านหลัง ขณะที่กองหน้ากระแทกเข้ากับแนวโล่ ชาวบ้านออกแรงดันโล่และหลบดาบที่แทงผ่านรอยต่อของโล่

พวกนักผจญภัยและบรรดาชาวมุงทั้งหลายปรับตัวไม่ทันกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น จากความสับสนเริ่มเปลี่ยนเป็นความแปลกใจ

“ดัน ดัน แทง!”

ฉึกๆๆๆ

ทีแรกทุกคนคิดว่าชาวบ้านจะเพลี่ยงพล้ำ เพราะนักผจญภัยเผ่าลิงนั้นล้วนแล้วแต่เป็นพวกระดับบรอนซ์ ไม่ใช่มือสมัครเล่น ฝีมือควรจะเหนือกว่าชาวบ้าน

แต่ว่าสิ่งที่ปรากฎตรงหน้านี้มัน

“เดินหน้า ดัน ดัน แทง!”

ฉึกๆๆๆ

ร่างของนักผจญภัยเผ่าลิงล้มลงทอดกายกับพื้น เหล่าชาวบ้านในขบวนโล่เดินเหยียบย่ำข้ามมา แทงดาบซ้ำสังหารลงไปยังพวกที่ยังรอดชีวิต ชั่วพริบตานักผจญภัยเผ่าลิงก็เหลือกันแค่5คน พวกมันหันหลังกลับแล้วเตรียมหนี

“ไพลั่ม ขว้าง!”

ฉึกๆๆๆๆๆๆๆ

ร่างทั้ง5ล้มลงกับพื้นพร้อมกับหอกซัดที่ปักเต็มหลัง

ตึง ตึง พรึ่บ

เสียงเคาะโล่ลงกับพื้นสองครั้ง ตามด้วยการหมุนโล่กลับไปอยู่ด้านข้างเผยให้เห็นถึงคนที่อยู่ด้านหลัง

“15คน ชาวบ้าน15คนต้านนักผจญภัยระดับบรอนซ์ที่มากกว่า2เท่าได้ ต้านได้ทั้งที่ไม่ใช้เวทมนตร์เรอะ”

“เป็นไปได้ยังไงกัน หรือว่าที่ลือว่าชาวบ้านพวกนี้ผ่านการรบมาจะเป็นเรื่องจริง”

นักผจญภัยและชาวมุงทั้งหลายต่างวิจารณ์กัน ขณะที่มนุษย์เผ่าลิง 3 คนที่เจอล็อคตัวไว้ต่างปากสั่นมือเย็น ถ้าไม่ใช่เมื่อกี้มันเจอล็อคตัวไว้ล่ะก็ ป่านนี้มันคงนอนตายอยู่ที่พื้นไปอีกคนแล้ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เสียงร้องตะโกนดังขึ้น ทุกคนหันกลับไปมอง ทหารม้าจำนวน 2 หมู่ควบมาตามถนนโดยมีนายกองโยฮันเป็นผู้นำ

“ท่านนายกอง ชาวบ้านพวกนี้ฆ่าพวกพ้องของข้าไปมากมาย ท่านต้องให้ความยุติธรรมกับพวกเราด้วย” นักผจญภัยเผ่าลิงร้องออกมา หากแต่นายกองโยฮันไม่สนใจ เขาเดินเข้าไปหารอนที่มีแผลได้รับบาดเจ็บ

“พวกมนุษย์ครึ่งสัตว์เผ่าลิงปล้นชิงพืชผลจากไร่ของหมู่บ้านเรามาแล้วหลายครั้ง วันนี้ก็เกิดเหตุอีก ผมจึงตัดสินใจประกาศขับพวกเขาออกไป” รอนบอก “ไม่คิดว่าพวกนี้จะไม่พอใจและบุกมาที่นี่ เมื่อเปิดประตูจะเจรจาก็กลับบุกเข้ามาพร้อมอาวุธและทำร้ายชาวบ้าน จากนั้นก็เกิดการต่อสู้กันครับ”

“เจ้าพวกนี้นี่ กล้ามาก่อเรื่องในเมืองเชียวรึ” นายกองโยฮันตวาดใส่พวกเผ่าลิง 3 คนที่เหลืออยู่

“เจ้าสองคนรู้จักกัน เจ้าเข้าข้างกันนี่นา” มนุษย์ลิงคนนึงร้องขึ้น

“หุบปาก! พยานมีในที่นี้มากมาย ข้าตัดสินเองได้”

นายกองโยฮันหันไปตวาดใส่เจ้าคนนั้น และในจังหวะที่ทุกคนกำลังหันไปนั้นเอง นักผจญภัยเผ่าลิงคนที่นิ่งเงียบที่สุดทางด้านหลังก็สะบัดตัวหลุดจากคนที่จับตัวไว้

“[Wind Walk]”

ร่างของมันพุ่งลอยขึ้นไป จับไต่ไปที่หลังคาร้านค้าก่อนจะกระโจนวิ่งไปบนหลังคา

“มันจะหนีแล้ว จับเร็วเข้า”

“อ๊ะ อย่าให้มันหนีไปได้”

“[หอกน้ำแข็ง] ไปได้!”

อย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะทันคิด หอกน้ำแข็ง 10 เล่มพุ่งไปในอากาศเข้าใส่ร่างที่กำลังวิ่งบนหลังคา ร่างของมนุษย์ลิงหล่นตุ๊บลงมาที่กลางถนนหมดลมหายใจ หลังจากดูพลังชีวิตที่หายไป 50 จากการใช้เวทมนตร์ รอนปิดฟังก์ชั่นนักรบคลั่ง  กลืนเลือดที่กระอักออกมากลับเข้าไปแล้วหันกลับไปหามนุษย์ลิงที่เหลือแค่สองตัว

“เจ้า เจ้าฆ่าพวกเราเผ่าลิงเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะเกิดปัญหาระหว่างเผ่าและอาณาจักรนี้อย่างนั้นรึไง” “พูดแบบนี้แสดงว่าการกระทำทั้งหมดของนักผจญภัยเผ่าลิง ทั้งการปล้นชิงพืชผลและการทำร้ายคนในหมู่บ้าน เป็นสิ่งที่พวกเจ้าทำลงไปในนามของเผ่าอย่างนั้นสินะ” รอนพูดเสียงดังฟังชัด “แล้วที่บุกรุกหมู่บ้านและโจมตีคน เจ้าไม่กลัวว่าจะเกิดปัญหาเลยสินะ”

“เรื่องนั้น!” มันชะงัก “ท่านโยฮันครับ รบกวนจัดการกับพวกเหล่านี้ด้วย และข้าจะให้คนร่างหนังสือสอบถามไปทางเผ่าลิง ว่าการกระทำทั้งหมดนี้เป็นความประสงค์ของเผ่าหรือไม่” รอนบอกนายกองโยฮัน

นายทหารเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ต้องชะงักไป เขายกมือบอกทหารที่ติดตามมาสั่งให้มัดมนษย์ลิงที่เหลือกลับไปขังและไล่บรรดาชาวมุงให้แยกย้าย ก่อนที่จะกลับไปหารอน

“คุณรอนไม่น่าใจร้อนเลย ถ้าส่งหนังสือไปที่เผ่าลิงจะเกิดเรื่องได้นะครับ” นายกองโยฮันบอก

“เรื่องนั้นเป็นความตั้งใจถ่วงเวลาครับ ผมคิดว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“หืม”

“ถ้าดูผิวเผิน เหมือนกับว่าพวกมันไม่พอใจหมู่บ้านที่ไม่ยอมขายเมล็ดพันธุ์ให้ แต่ว่าความขัดแย้งแค่นี้ไม่น่าจะถึงขั้นที่ต้องลงมือทำร้ายกันเลย” รอนบอก “แถมยังกล้าขโมยพืชพันธุ์ไปต่อหน้าต่อตาเหมือนกับไม่แคร์ว่าพวกเราจะเห็น”

รอนค่อยๆรวบรวมความคิดพูดต่อ

“อีกอย่างนึง เพียงแค่ผมประกาศออกไป นักผจญภัยเผ่าลิงทั้งหมดที่อยู่ในหมู่บ้านก็มุ่งตรงมาทางนี้พร้อมกันทันทีโดยไม่ได้ไปนัดเจอที่ไหนก่อน เหมือนกับพวกนี้รู้กันอยู่แล้วว่าจะทำอะไรต่อไป” เด็กหนุ่มวิเคราะห์ “แถมเรื่องที่เราไม่ขายเมล็ดให้กับเผ่าสัตว์ ก็เป็นเรื่องที่เราทำกับทุกเผ่าอย่างเสมอภาคเท่าเทียม ถ้าเรื่องนี้เป็นเหตุจริงๆมนุษย์ครึ่งสัตว์เผ่าอื่นๆก็น่าจะต้องไม่พอใจหรือร่วมก่อเรื่องด้วย แต่วันนี้ผมสังเกตว่าผู้ที่ก่อเรื่องเป็นสมาชิกของเผ่าลิงทั้งหมด ขณะพวกเผ่าอื่นๆกลับช่วยห้ามหรือดึงตัวเอาไว้”

“ผมคิดว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลังครับท่านโยฮัน เผ่าของพวกมันอาจจะมีแผนหรือรู้เรื่องอะไรบางอย่างก็เป็นได้” รอนสรุป “ผมจึงตั้งใจบอกว่าจะส่งจดหมายไปถามที่เผ่าลิง เพื่อว่าเผ่าอื่นๆที่รู้เหตุการณ์วันนี้จะได้รอดูท่าทีไปก่อน คิดว่าคงจะถ่วงเวลาได้อีกสักหนึ่งเดือนครับ”

“ถ้าอย่างนั้นแปลว่าเราก็ต้องสอบสวนเจ้าสองคนที่เจอจับได้” นายกองโยฮันพูดออกมา “แต่ว่าเดือนเดียวจะพอเหรอ”

“น่าจะพอครับ ดูจากที่พวกเผ่าลิงไม่เกรงใจและขโมยกันซึ่งๆหน้า ผมคิดว่าห้วงเวลาที่จะเกิดอะไรบางอย่างนั่นน่าจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้”

โยฮันรับรู้ได้ถึงความไม่ปกตินี้ เขารีบพาตัวนักโทษทั้งสองกลับไปที่ค่ายทหารเตรียการสอบสวน ขณะที่รอนเองก็หันกลับไปดูสภาพรอบๆ ซากศพของนักผจญภัยเผ่าลิงเกลื่อนกลาด เลือดไหลเจิ่งนองไปหมด

“เก็บศพของพวกนี้ไปไว้ที่ข้างโบสถ์ ผมจะต้องตรวจสอบศพเหล่านี้ว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่” รอนสั่ง

ไม่แน่ว่าในอนาคตจะมีการเผชิญหน้ากับมนุษย์ครึ่งสัตว์เผ่าลิงนี้อีกหรือไม่ เห็นทีจะต้องศึกษากายวิภาคมัน เพิ่มสกิล “เผ่าลิงศึกษา” ไว้อีกอัน

และเมื่อยิ่งคิดรอนก็ยิ่งหนักใจ เขาคาดเดาว่าความกร่างไม่เกรงใจของพวกนี้เกิดมาจากมันรู้ว่าในอนาคตไม่นานนี้น่าจะเกิดเรื่องใหญ่บางอย่างกับที่นี่ แต่หมู่บ้านโอลเซ่นในตอนนี้สงบสุข ไม่มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ พื้นที่ทั้งเขตเมืองกาล่าและเมืองข้างเคียงก็ได้รับผลดีจากโครงการพัฒนา ตอนนี้ไม่มีมอนเสตอร์ในธรรมชาติที่จะโจมตีเมืองแล้วนี่นา

ยิ่งคิดรอนก็ยิ่งกังวล เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียกขามุงคนหนึ่งที่ใส่ชุดพ่อค้า

“ช่วยอะไรผมหน่อย นี่ค่าเหนื่อย” รอนยัดเงิน 10 เหรียญเงินใส่มือพ่อค้ารายนั้น “ช่วยไปที่กิลด์พ่อค้า แล้วแจ้งหัวหน้ากิลด์ให้ไปพบผมที่คฤหาสน์หน่อย”

“ผมมีข้อเสนอการค้าดีๆที่จะเป็นประโยชน์กับพ่อค้าทุกคน”