Midterm Fantasy - ตอนที่ 198

แทบทุกคนมองไปยังร่างชายสามคนนั้นอย่างงงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อดูจากท่าทางของรอน นายกองโยฮันและพ่อเฒ่าเบรเซอร์แล้วก็เห็นได้ชัดว่าทั้งสามรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว

“มีอะไรเหรอคะคุณรอน” โรล่าถามขึ้น

เด็กหนุ่มไม่ตอบหากแต่เดินไปอยู่ข้างพ่อเฒ่าเบรเซอร์

“รับสารภาพไหมครับ”

“จำนนด้วยหลักฐาน เรื่องเครื่องราง ได้ข้อมูลจากพ่อค้าที่ขายกับค้นเจอเงินในบ้าน” พ่อเฒ่าบอก “ส่วนเรื่องโล่ ข้าไปถามช่างไม้วินเซนต์แล้ว ไม่ได้มีการสั่งทำโล่ และมีพ่อค้าอาวุธสามรายที่ระบุว่าได้ขายโล่ให้”

พ่อเฒ่าบอก

“คุณจอร์ดี้ แชท เดรา พวกคุณสามคนรู้ความผิดของคุณไหม” รอนถามขึ้น

“ม ม ไม่รู้ พวกเราไม่รู้เรื่อง” จอร์ดี้ร้องขึ้น หากแต่สีหน้าบ่งบอกว่ารู้ความผิดอยู่เต็มอก

“ผมไว้ใจเห็นว่าพวกคุณทั้งสามเป็นชาวบ้านหมู่บ้านโอลเซ่นเดิม ผมเลยให้พวกคุณทั้งสามช่วยจัดหาเครื่องรางรักษาระดับ5 โล่บุทองแดง และชุดเกราะป้องกันของชาวบ้าน” รอนบอก “แต่นี่คือสิ่งที่กองทหารของโอลเซ่นได้รับ”

รอนโยนโล่ไม้หุ้มหนังและเครื่องรางระดับ3ลงตรงหน้า สามคนนั้นใบหน้าซีดเผือด

“ผมอยากให้ทุกคนได้สิ่งที่ดีที่สุด ผมอยากให้ชาวบ้านที่ไปเสี่ยงภัยได้เกราะดีๆ โล่ทนๆ และเครื่องรางที่ทำงานได้ แต่ผลที่ได้กลับเป็นของแบบนี้” รอนบอกออกมา

“เฮ้ย เครื่องรางระดับ5เหรอท่านรอน แต่ที่เราได้รับมันคือเครื่องรางระดับ3นะครับ”

“โล่บุทองแดง? แต่โล่ที่เราใช้เป็นโล่ไม้บุหนังเฉยๆนี่”

เหล่าชาวบ้านที่ออกรบพูดขึ้นอย่างแปลกใจก่อนที่ใบหน้าจะชะงักอย่างน่าเกลียดเมื่อเข้าใจความหมายของรอน

“เครื่องรางระดับ5 จะรักษาอัตโนมัติเมื่อบาดเจ็บหนักถึงชีวิตโดยไม่ต้องบังคับใช้ แต่พวกคุณกลับซื้อเครื่องรางระดับ3มา คนที่ตายไปหลายคนไม่มีโอกาสได้ใช้มัน” รอนพูดต่อ “โล่ที่ควรจะแข็งแรงกว่านี้ก็กลายเป็นไม่อาจทนการโจมตีได้”

ญาติพี่น้องคนตายต่างกำหมัดแน่นอย่างแค้นเคือง

“มีอะไรจะแก้ตัวไหม” พ่อเฒ่าเบรเซอร์ถาม

ทั้งสามคนจนด้วยหลักฐาน ไม่สามารถแก้ตัวได้สักคำ

“ความผิดโกงยักยอกที่ทำให้คนตายเช่นนี้มี มีแต่โทษตาย ท่านรอนคิดว่าอย่างไร จะให้ส่งตัวให้ทางเมืองกาล่าตัดสินดีไหม” เบรเซอร์ถาม แต่เมื่อได้ยินคำว่าโทษตาย ทั้งสามคนก็หูตาเหลือก

”ท ท ที่จริงมันก็ไม่ต่างกันนะ พวกเขาเหล่านั้นสละชีพให้หมู่บ้าน ร ร เราจะคิดแบบนั้นไม่ได้เหรอ” เดราบอก “แต่ก่อนที่พวกเราไม่มีเงินทอง อาวุธยังแย่กว่านี้ด้วยซ้ำ คนตายยิ่งกว่านี้อีก”

“ม ไม่นะ คุณรอนจะส่งเราให้ทางการไม่ได้นะ” แชทร้อง

”สิ่งที่คุณเรียกว่าการสละชีพน่ะ หากเป็นการสละชีพเพราะจำเป็นก็เรื่องนึง แต่นี่เป็นการต้องตายเพราะถูกเบียดบังเงินค่าอาวุธที่ควรจะเป็นไป มันไม่เรียกว่าการสละชีพแล้ว มันคือการฆาตกรรม!”

“ทำไมกันล่ะ พวกคุณทำขนาดนี้ ทำให้มีคนตาย ทำไมยังจะส่งให้ไม่ได้” รอนถามอย่างโมโห

ทั้งสามคนชะงักมองหน้ากันอย่างหมดหวัง แล้วจอร์ดี้ก็โผล่งออกมา

“แล้วแกมีสิทธิอะไรมากำหนดชีวิตพวกเรา”

จอร์ดี้ตะโกน

“แกมันก็แค่คนที่มาอาศัยหมู่บ้านนี้อยู่ หาผลประโยชน์จากหมู่บ้าน เพื่อหวังจะสร้างบ้านที่นี่ สร้างอิทธิพลในที่นี่เท่านั้น”

“แกน่ะเกาะหัวหน้าหมู่บ้าน ใช้หมู่บ้านเราเป็นใบเบิกทางไปเมืองกาล่า เพื่อจะค้าขายยากับเมือง แล้วก็เลื่อนขั้นทำความรู้จักกับชนชั้นสูง แกน่ะเห็นพวกเราเป็นแค่หินรองเท้าเพื่อปีนขึ้นที่สูงเท่านั้นแหละ”

“ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษแก พวกเราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา แต่แกมันบ้า จะให้พวกเราไปออกรบสนองความอยากของแก แกนั่นแหละฆาตกร!”

“ใช่ แกมันหากินบนความทุกข์ยากของเรา บ้านหลังใหญ่ที่แกสร้างก็ได้พื้นที่มาฟรีๆจากไอ้เบรเซอร์ ทั้งที่มันควรจะเป็นเงินเข้าหมู่บ้าน” แชทร้องตะโกนมั่ง

“ใช่! แกน่ะใช้หมู่บ้านเราเป็นที่ค้าขายหาเงิน แล้วยังหวังจะให้พวกเราเป็นทหารจับอาวุธ ฆ่าพวกเราเลยสิ ฆ่าเลย ไม่งั้นเราจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้” เดราร้องมั่ง

“น นี่ พวกแก!” รอนโกรธหน้าแดงก่ำเมื่อเจอกล่าวหา มือเลื่อนไปจับด้ามดาบ

“ที่เรายอมฟังคำพูดของเด็กหนุ่มอายุเท่านี้ก็เพราะพวกเราเห็นว่าแกมีสกิล regenerate ของ Paladin  อัศวินของศาสนจักร แต่นอกจากการเพิ่มพลังนั่นก็ไม่เห็นแกจะใช้เวทมนตร์อะไรได้เลย”

“อาวุธเวทมนตร์ที่นี่ แกก็ให้เด็กในหมู่บ้านสร้างส่งขายให้กองทหาร เงินส่วนแบ่งก็ไม่ได้ให้พวกเราอย่างเท่าเทียม แทนที่จะแบ่งกำไรให้เท่าๆกันแกกลับเอากำไรส่วนใหญ่ไป ไอ้นายทุนหน้าเลือด!”

“มอนสเตอร์หัวหน้าทั้งหลายก็เป็นโรล่าฆ่า แกมีดีอะไรนอกจากเกาะชายกระโปรงชื่อเสียงผู้หญิง”

เมื่อฟังคำกล่าวหาไร้สาระเหล่านี้เบรเซอร์ก็ฉุกคิดว่าผิดท่าแล้ว กับชาวบ้านที่มาจากที่อื่นอาจจะไม่รู้ แต่ชาวบ้านโอลเซ่นดั้งเดิมทุกคนรู้ดีถึงเหตุการณ์ที่เมืองกาล่าที่รอนเจอพวกตระกูลใหญ่กล่าวหา

รอนเป็นคนที่อ่อนไหวเมื่อถูกใส่ร้าย

ถ้าหากคุมอารมณ์ไม่ได้จนลงมือฆ่าคนล่ะก็ เรื่องไม่จบง่ายๆแน่

สามคนนั่นมองหน้ากัน มันทั้งสามรู้แน่ว่าไม่รอด แต่ทั้งสามคนก็หวังว่าถ้าหากดึงเอารอนให้รอนคุมอารมณ์ไม่ได้จนลงมือฆ่าเอง รอนต้องตกที่นั่งลำบาก

และเมื่อเกิดเรื่องแบบนั้น อย่างน้อยครอบครัวของมันสามคนจะได้หลบหนีไปได้หรือไปเริ่มชีวิตใหม่ได้ง่ายหน่อย

“ย้ากกกก” รอนชักดาบออกมาด้วยความคับแค้นที่เจอใส่ร้าย เขาช่วยคนพวกนี้แท้ๆ แต่ทำไมสามคนนี้ถึงทำกับเขาแบบนี้ หน้าจอของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเนื่องจาก [Rage] เต็ม100%

“คุณรอน อย่า!” เบรเซอร์ร้องห้าม

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ

เสียงดาบฟันลงผ่านเนื้อ หัวสามหัวหลุดกระเด็นลงพื้น เลือดพุ่งเป็นสายน้ำพุเต็มใบหน้าและเสื้อผ้าของรอน