ศพ - ตอนที่ 362 พี่หมาเยือน

ตอนที่ 362 พี่หมาเยือน

มู่หลงเหยียนมาเร็วไปเร็ว

คําพูดนี้เพิ่งเงียบลง ผมยังไม่ทันได้ตอบกลับ“ตูม”ร่างเธอก็ระเบิดกลายเป็นควันสีเขียวแล้วจางหายไปในทันที

ลมหายใจอันเยือกเย็นในห้อง ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

โจวหยุนก็คือผีสาวที่มีสุสานอยู่แถวอ่างเก็บน้ําเธออยู่ในยุคเดียวกันกับมู่หลงเหยียนน่าจะมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกัน

ผมคิดว่าที่มู่หลงเหยียนไปหาเธอ ก็น่าจะเป็นเพราะเรื่องการวางแผนโจมตีองค์กรตาผี

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ กวาดสายตามองห้องที่ ว่างเปล่า จากนั้นก็ค่อยๆนั่งลงบนเตียง

ครึ่งปีกับระดับขั้นเต้าชื่อ

แม้จะเป็นแค่ลําดับเล็กๆ แต่ต้องรู้ว่าทุกลําดับชั้นมีช่องว่างขนาดใหญ่กั้นขวางอยู่

ดูเหมือนต่อไป ต้องขยันให้มากกว่าเดิมสู้กับผีร้ายให้มากกว่าเดิมแล้ว
ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ผมคิดว่ามีเพียงการต่อสู้อย่างต่อเนื่องถึงจะทําให้พัฒนาได้เร็วที่สุด

ทุกครั้งที่ได้ต่อสู้ ผมจะรู้สึกได้ว่าพลังในร่างกายเพิ่มขึ้นมันดีกว่าการที่ผมฝึกลมปราณอยู่บ้านหนึ่งเดือนซะอีก

ผมคิดในใจ วางแผนว่าจะไปหาผีร้ายให้เยอะขึ้นกว่าเดิมใช้พวกมันขัดเกลาฝีมือทําให้ตัวเองพัฒนาขึ้นได้เร็วๆ

พอคิดได้แบบนี้ ผมก็เปลี่ยนชุดแล้วลงไปนอนบนเตียง

พอตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ควรทําอะไรก็ทําอย่างนั้นเปิดร้านเฝ้าร้านใช้ชีวิตไปวันๆ

แต่ ผมกลับใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกลมปราณ

อาจารย์เคยบอกว่า การพัฒนาและเติบโตของความแข็งแกร่งเกิดจากความเพียรพยายามที่สะสมปะปนกันมาวันแล้ววันเล่าต้องทําแบบนี้ผมถึงจะพัฒนาได้

ในช่วงสองวันนี้ผมรู้สึกได้ลางๆว่าตัวเองกําลังจะก้าวข้ามไปอีกขั้นแล้ว
สามารถทะลุไปถึงขั้นเต้าฉือขั้นสุดได้ตลอดเวลาขอแค่ผมทะลุไปถึงเต้าฉือขั้นสุดได้ผมก็จะมีระดับพลังเท่ากับหยางเนิ่วและเหล่าเฟิง
แต่ยังไม่รอให้ผมได้เลื่อนระดับ พี่หูเจ้าหนี้หน้าเลือดก็มาหา

นี่เป็นวันที่สามหลังจากที่ผมร่ายมนต์เพิ่งมาถึงช่วงเที่ยงรถเก๋งคันหนึ่งก็มาจอดที่หน้าประตูร้านเรา

ตอนแรกผมยังคิดว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ไหนเลยลุกขึ้นเตรียมต้อนรับ
แต่ผมเพิ่งลุกขึ้น กลับเห็นคนที่เดินลงมาจากรถ

ชายวัยกลางคน ที่คอมีรอยสักใบหน้าซูบผอมขอบตาดําทั้งสองข้าง

ไม่ใช่ใครอื่นเขาก็คือพี่หูเจ้าหนี้ดอกเบี้ยสูงและคนที่ลักพาตัวเด็ก

พอเห็นว่าเป็นพี่หูผมก็อึ้งไปพักหนึ่งจากนั้นก็คลี่ยิ้มอย่างเย็นชา

มาเร็วดีน เพิ่งผ่านไปสามวันก็มาหาถึงบ้านแล้ว

พี่หูเพิ่งลงจากรถ ก็เห็นผมยืนอยู่ที่หน้าประตู

ทําสีหน้าดีใจ แล้วรีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที “อาจารย์อาจารย์อภัยให้ผมด้วย อาจารย์อภัยให้ผมด้วย !”

ยังไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้วไม่พูดพร่ําทําเพลง“บิ๊ก” เขาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วเปิดประเด็นกับผมทันที“ผมมันมีตาหามีแววไม่ อาจารย์อภัยให้ผมด้วยอาจารย์อภัยให้ผมด้วย !”

“ฮ่าๆๆ ! นี่มันไม่ใช่พี่หูที่ปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงเหรอ ? แล้วจะให้ฉันให้อภัยอะไรนายละ ?” ผมพูดจา

เหน็บแนม ในเวลาเดียวกันผมก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด

“อาจารย์ อาจารย์ผมไม่ปล่อยเงินกู้อีกแล้วใช่ ใช่แล้วนี่เป็นเงินของคุณผม ผมเอามาคืนครับ!”ขณะพูด

พี่หูคนนี้ก็รีบหยิบเงินสามหมื่นออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งมาให้ผมทันที

ผมเหลือบมองแต่ก็ไม่ได้รับเอาไว้ “ข้างนอกมันหนาวไปคุยข้างในเถอะ !”

หลังจากพูดจบ ผมก็เดินตรงเข้าไปในร้านจากนั้นก็หย่อนกันลงบนโซฟา

พี่หูคนนี้ก็ตามเข้าไป เขาวางเงินสามหมื่นเอาไว้บนโต๊ะน้ําชาตรงหน้าผมอย่างระมัดระวัง

“อา อาจารย์ นี่ นี่คือเงินสามหมื่นของคุณใช่ ใช่แล้วยังมี !” หลังจากพูดจบ พี่หูก็เอากระเป๋าออกมาอีกครั้ง

ผ่านไปแค่แป๊บเดียว เขาก็หยิบเงินออกมาก้อนหนึ่งท่าทางน่าจะประมาณหนึ่งหมื่น

“อาจารย์ ก่อนหน้านี้ทําให้คุณไม่พอใจแล้วเงินหนึ่งหมื่นนี้คุณได้โปรดรับเอาไว้ด้วย ! ขอ ขอแค่คุณปล่อยผมไปผม ผมไม่อยากเห็นเจ้าพวกนั้นแล้วจริงๆ พวกมันพวกมันมาอยู่กับผมทุกวันผม ผมไม่ได้นอนมาสามวันแล้ว” พี่หูขอร้องดวงตาแดงก่ําหน้าโทรมสุดๆ

ผมเค้นเสียงดัง ฮีเงินหนึ่งหมื่นก็คิดจะจัดการฉันได้แล้วงั้นเหรอ

ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี่ไปทําร้ายใครเอาไว้บ้างและบีบบังคับเอาเงินจากพวกเขามาเท่าไหร่

แต่ผมไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆเพิ่มเติมเพียงพูดเบาๆเท่านั้น “ช่วงสองสามวันไปเจออะไรมาบ้างละ ?

ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิ……”

พี่หูไม่กล้ารอช้า รีบพูดทันที “อา อาจารย์ช่วงสามวันนี้ผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ตาผมเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นและเมื่อวันก่อนผมขับรถผ่านเหตุรถชนคนตายวันนั้นตอนผมกลับเขายังมาทักทายผมอยู่ที่ข้างถนนเลยครับ อาจารย์ขอร้องละครับช่วยผมด้วย ! ผมไม่อยากเห็นพวกมันแล้ว……”

พี่หูพูดไม่หยุด เขาแทบจะคุกเข่าตรงนั้น

ผมเห็นว่ามันพอสมควรแล้ว และขี้เกียจนั่งคุยกับเขานานกว่านี้เลยพูดออกไปตรงๆ “พูดกับนายตามตรงนะ ! เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับฉันวันนั้นฉันเห็นบางอย่างบนตัวนายแล้วละแต่พอเห็นนายขวางโลกขนาดนั้นฉันก็เลยไม่ได้แก้ให้วันนี้ฉันจะบอกนายให้นะนายทําชั่วเยอะเกินไปดังนั้นนายเลยเห็นพวกมันนี่เพิ่งเริ่มต้นนะถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปอย่าว่าแต่มาทักทายนายเลยเจ้าพวกนั้นจะลากนายไปอยู่ด้วยก็ยังได้ !”

ประโยคหลังๆผมเพิ่มน้ําเสียงขึ้นไปอีกพี่หูไม่ได้นอนมาสามวันแล้วสติสตั้งไม่อยู่กับร่องกับรอยแน่นอนตอนนี้เขากําลังกลัวสุดๆ

ในเวลานี้เขาโดนผมข่จนตกใจหมดแล้วดวงตาของพี่หูเบิกกว้างกันนั่งลงไปกับพื้นทันที

“ไม่ ไม่อาจารย์ คุณต้องช่วยผมนะช่วยผมด้วย !วันนั้นผมมันไม่มีตาเอง ไม่รู้ว่าอาจารย์เป็นผู้สูงส่ง

เลยทําเรื่องน่าละอายลงไปอาจารย์ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะนะครับ !”พี่หูขอร้องต่อ

“ช่วยนายน่ะมันได้ แต่มันมีค่าใช้จ่ายนะและค่าใช้จ่ายก็ค่อนข้างสูงด้วย ! เพราะฉันต้องชําระหนี้แค้นจากผีให้นาย”

คนประเภทนี้ ผมจะฆ่ามันวันนี้ไม่ได้ !

“ได้ได้ได้ งั้นก็รบกวนอาจารย์แล้วนะครับอาจารย์คิดว่าจะ จะต้องใช้เงินเท่าไหร่เดี๋ยวผมโอนให้

ครับ”

พี่หูรนรานไปหมด

ผมเองก็ไม่ไร้สาระ เล่นใหญ่ในทันที “ตามที่พูดมาพอมีเงินแล้วก็สามารถไล่ผีออกไปได้ นายพูดมาถึงขนาดนั้น สถานการณ์ของนายคงร้ายแรง มาก งั้นก็เอาเป็นสักล้านนึงก็แล้วกัน !”

“ฮะ ! ทํา ทําไมมันเยอะถึงขนาดนี้ ?” พี่หูตกใจหน้าเหวอ

“นายไม่มีเงินหนึ่งล้าน ?”

“ไม่มี !”

“แปดแสน ?”

“ไม่มี !”

“หนึ่งแสน ?”

“ไม่มี”

“งั้นนายมีเงินอยู่เท่าไหร่ ?” ผมขมวดคิ้วคิดว่าเจ้าหมอนี่ให้กู้เงินดอกเบี้ยสูงน่าจะมีเงินเยอะถึงจะถูกผลลัพธ์เจ้าหมอนี่เอาเงินออกมาแสนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ํา

สุดท้ายผมก็ได้ยินพี่หูพูดว่า “อา อาจารย์ตอนนี้ผมเหลือเงินแค่ห้าหมื่นเท่านั้น”

“ทําไมน้อยขนาดนี้ นายหลอกฉันละซินายไม่ได้ให้กู้เงินดอกเบี้ยสูงหรือไง ? แล้วเงินน้อยขนาดนี้

ฉันจะช่วยนายได้ยังไง ?” ผมไม่เชื่อ

พี่หูเริ่มกลัวแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนเห็นฟางเส้นสุดท้ายอยู่ตรงหน้า

เขาอ้อนวอนกับผมอีกรอบหลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดบัญชีให้ผมดู

แถมยังพูดว่าเงินที่เขา “ได้” มาโดนพวกเพื่อนเลวใช้ไปอย่างสุรุ่ยสุร่ายหมดแล้ว

พอผมเห็นพี่หูไม่มีเงินจริงๆ สุดท้ายก็ไม่เกรงใจบอกให้เขาโอนเงินห้าหมื่นที่เหลือมาให้ผม

หลังจากโอนเงินเสร็จ พี่หูก็ถามกับผมอย่างตื่นเต้น “อาจารย์ ตอนนี้ผมโอนเงินให้คุณแล้ว รีบ รีบช่วยผมเถอะ !”

ระหว่างพูด เจ้าหมอนี่ก็ทําตาโต จนลูกกะตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
ผมยิ้มในใจช่วยแกเหรอฮะตอนนี้ฉันเพิ่งคิดบัญชีเรื่องเงินกู้ดอกเบี้ยสูงเท่านั้นเรื่องที่แกลักพาตัวเล็ก
ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย !

ผมทําหน้าเย็นชา “ได้ งั้นตอนนี้นายก็ไปสารภาพที่สถานีตํารวจซิ !”

“สาร สารภาพ ?” พี่หูทําหน้าตกใจเขาเงียบไปชั่วขณะ

“นายทําอะไรลงไป นายรู้ดีแก่ใจและฉันเองก็รู้เหมือนกันตอนนี้เงินที่นายให้ฉันมันชดใช้แค่เรื่องเงินกู้เท่านั้นเรื่องพวกนั้นที่นายทําไว้ยังต้องให้นายไปชดใช้เอง ! ขอแค่นายไปสารภาพของพวกนั้นก็จะหายไปเอง ! เพราะที่นั้นมีพลังหยางแรงมากอีกฝ่ายก็เห็นนายสํานึกผิดแล้วยังไงก็ไม่มารังควานนายอีกหรอก”

ผมยิ่งเยือกเย็นแค่ไหน พี่หูก็ยิ่งร้อนรนมากเท่านั้น

ความทรมานสามวันสามคืน ทําให้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวายไปหมด
พอคิดถึงเสียงแปลกๆที่ข้างหูภาพหน้าตาขาวซีดพวกนั้นเขาก็อดตัวสั่นไม่ได้

บวกกับเขาคิดถึงเรื่องขายเด็กเมื่อเร็วๆนี้มันจึงทําให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่าเก่า

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อา อาจารย์มี มีทางอื่นอีกไหม ? ผม ผมไม่อยากติดคุก !”

ขณะพูด เจ้าหมอนี่ก็ร้องไห้ออกมา

“ไม่มี !” ผมตอบกลับอย่างชัดเจน

พอพี่หูได้ยินแบบนั้น ก็ตัวอ่อนลงไปนั่งกับพื้นทันที

ผมไม่ได้กระตุ้นเขาเพียงนั่งสูบบุหรี่ตรงโซฟาต่อไป

ด้านหนึ่งก็คิดว่าตัวเองไปสารภาพแล้วต้องติดคุกแต่สามารถหนีเจ้าวิญญาณเร่รอนพวกนั้นได้เจ้าพวกนั้นทําให้ข่มตาหลับไม่ได้เพราะกลัวว่า จะโดนอะไรบางอย่าง

อีกด้านหนึ่งคือเขาจะต้องกลัวอยู่กับความกลัวนี้ต่อไปต้องทรมานทั้งกายและใจ

พี่หลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆข้างหูของเขาก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง

เขาร้องตะโกนออกมาทันที มองรอบๆด้วยความหวาดระแวง “ไม่ ไม่ต้องมาหาฉันไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทําร้ายพวกแกฉันจะไปสารภาพฉันจะไปสารภาพเดี๋ยวนี้ ! อย่าอย่าเข้ามา….”

ขณะพูด พี่หูก็รีบติดเกียร์หมาออกไปจากร้านทันที

พอเห็นท่าทาง ที่เริ่มเสียสติของเขาแล้ว
ผมก็เชื่อทันทีว่าเขาต้องไปสารภาพอย่างแน่นอน

ถ้าเขาไม่ไป ผมก็จะไม่คายคาถาให้เขาทําให้เขาอยู่กับความกลัวนี้ไปตลอดกาลไม่อย่างนั้นเขาก็จะไปทําร้ายคนอื่นอีก……