คุณหมอมองฉีฉีอย่างเห็นใจแล้วพูดว่า: “ถ้างั้น ขอแสดงความเสียใจด้วย”

ประโยคนี้ทำให้ฉีฉีถึงกับตัวเซ สีหน้าแสดงออกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ร่างกายของฉีฉีสั่นเทา เธอพูดพึมพำไม่หยุด: “เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร…..”

เห็นฉีฉีเป็นเช่นนี้จนพยาบาลต้องเข้ามาพยุงฉีฉีไว้

แต่ฉีฉีกลับจ้องตาถลนทันทีและร้องขับไล่ออกไป: “อย่าแตะต้องฉัน พวกคุณออกไปให้หมด!”

ฉีฉีทำท่าอย่างกับจะกัดคนอย่างไรอย่างนั้น พยาบาลนิ่งงันอยู่ที่เดิมเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธอมองไปที่คุณหมอ แต่คุณหมอกลับโบกมือให้เธอและพูดว่า: “คนไข้อารมณ์ไม่คงที่ พวกเราปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไปก่อนเถอะ”

“แต่…….”

“ฟังฉัน ไปเถอะ”

คุณหมอและพยาบาลเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย และฉีฉีก็หมดแรงล้มลงที่พื้น มองไปรอบๆด้วยสีหน้าที่ไม่อยากรับรู้อะไร

ของในห้องถูกทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยและก็ไม่มีกลิ่นอายของมู่ยู่วฉีอยู่เลย

เธออยากเก็บของบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับมู่ยู่วฉี แต่กลับพบว่าทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับมู่ยู่วฉีในชีวิตของฉีฉีนั้นถูกเก็บไปหมดแล้ว

ฉีฉียกมือขึ้นปิดตาและสะอื้นไห้แล้วพูดว่า: “มู่ยู่วฉี นายไปไหนไม่ได้นะ นายกลับมาได้ไหม ฉันคิดถึงนายมาก ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วคุณเป็นแฟนผมได้ไหม?”

อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากข้างหลังทำให้ฉีฉีตกใจ

เมื่อหันกลับไปมองฉีฉีก็เห็นมู่ยู่วฉียืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง แม้บนใบหน้าจะยังมีรอยแผลแต่รอยยิ้มนั้นอบอุ่นมาก

ฉีฉีค่อยๆยื่นมือออกไปสัมผัสมู่ยู่วฉีอย่างระมัดระวัง

ความอบอุ่นจากปลายนิ้วทำให้เธอรู้ว่ามู่ยู่วฉียังมีชีวิตอยู่จริงๆ

“มู่ยู่วฉี นายยังมีชีวิตอยู่”

มู่ยู่วฉียิ้มอย่างสดใสและหัวเราะลั่นจนแผลที่มุมปากแตก ทำให้เขามีสีหน้าดูบิดเบี้ยว

หน้าตาที่บิดเบี้ยวค่อยๆคลายลง มู่ยู่วฉีจึงพูดว่า: “คุณพูดอย่างนี้ คุณอยากให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อหรืออยากให้ผมตายไปกันแน่?”

ฉีฉีไม่ได้ตอบกลับคำพูดของมู่ยู่วฉีแต่กระโจนเข้าหาอ้อมกอดของเขา และไม่นานน้ำตาที่ไหลก็ทำให้เสื้อผ้าของมู่ยู่วฉีเปียกชุ่ม

ฉีฉีรู้สึกว่าอ้อมกอดมู่ยู่วฉีในครั้งนี้นั้นต่างออกไป

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะขอให้เวลาหยุดได้จริงๆปล่อยให้ทุกสิ่งนั่นหยุดนิ่งไว้ชั่วคราว

มู่ยู่วฉียกมือขึ้นลูบผมฉีฉีและใช้คางถูเบาๆด้านบนของศรีษะฉีฉีด้วยความรักเอ็นดู

นานมากกว่ามู่ยู่วฉีจะเอ่ยขึ้น: “ที่คุณเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ ผมได้ยินหมดแล้ว”

ที่เพิ่งพูดไป……

ฉีฉีมีอาการหน้าแดงยืนตัวแข็งทื่อและเริ่มไม่ยอมรับ

“พูดอะไร ทำไมฉันจำไม่ได้”

“คุณจำไม่ได้? แต่ผมจำได้นะ ผมพูดให้คุณฟังได้นะ คุณบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผมและคิดถึงผมมากด้วย แล้ว….”

“พอแล้วพอแล้ว นายหยุดพูดเลย นายฟังผิดแล้ว เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไร”

ฉีฉีคิดถึงคำพูดพวกนั้นว่าเป็นคำพูดของตัวเองจริงๆก็หน้าแดง

มู่ยู่วฉีเห็นท่าทางเธอเช่นนี้ก็กระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า: “ปฏิเสธเหรอ? “ถ้าฉันไม่ยอมรับ นายจะทำอย่างไร?”

ฉีฉีหมุนตัวแล้ววิ่งหนี

มู่ยู่วฉีอยากตามไปแต่ร่างกายเขายังอ่อนแอมากอย่าได้พูดถึงวิ่งเลย แค่เดินไม่กี่ก้าวก็มีปัญหาแล้ว

เมื่อเห็นฉีฉีค่อยๆหายไปจากสายตา มู่ยู่วฉีก็โมโหและตะโกนเสียงดังว่า: “ฉีฉีหยุดนะ!”

แต่เหมือนว่าฉีฉีไม่ได้ยิน ยังคงวิ่งไป

“ฉันบอกว่าให้เธอหยุด! ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะกระโดดจากตรงนี้ลงไป!”

มู่ยู่วฉีพูดแล้วเดินไปทางหน้าต่างที่อยู่ใกล้ๆแล้วกำลังจะกระโดดลงไป

ฉีฉีหันกลับมาเห็น หน้าเธอซีด “มู่ยู่วฉีนายจะบ้าเหรอ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

มู่ยู่วฉีมีท่าทีที่สิ้นหวัง เขาเอ่ย: “คุณไม่ได้รอให้ผมตายหรอกเหรอ ถึงจะได้รู้ว่าผมสำคัญกับคุณมากแค่ไหน? งั้นดีเลย ผมจะได้ไปตายเดี๋ยวนี้!”

ตัวมู่ยู่วฉีห้อยไปมาราวกับว่าจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ

ฉีฉีรู้สึกหวาดกลัวและเป็นกังวลมากจึงรีบพูดว่า: “เลิกก่อเรื่องได้แล้ว นายรีบมานี้เลยยืนอยู่ตรงนั้นมันอันตรายนะ!”

มู่ยู่วฉีพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า: “คุณไม่ชอบผม ชีวิตผมก็ไม่มีความหมายอะไร ตายไปเลยยังดีกว่าอย่างน้อยก็ยังได้อยู่ในใจคุณ”

“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบนาย ถ้าฉันไม่ชอบนาย จะคอยดูแลนายทุกวันไหม?”

“แต่คุณก็ดูแลรุ่นพี่คุณทุกวัน”

“กับเขา ฉันแค่รู้สึกชื่นชม แต่กับนายไม่เหมือนกัน ฉันชอบนาย!”

มู่ยู่วฉีหันไปมองฉีฉีและถามว่า: “จริงเหรอ?”

ฉีฉีพยักหน้าซ้ำๆและพูดว่า: “จริงสิ เชื่อฉันนะ นายรีบลงมาเร็วๆเถอะ”

“งั้น คุณเป็นแฟนผมนะ”

“ได้ได้ได้ นายพูดอะไรก็ทำได้หมดเลย”

“ทุกคนได้ยินแล้วใช่ไหม เป็นพยานให้ฉันด้วยนะ”

สิ้นเสียง เย่ชูวเสวีย เซี่ยอันน่าและคนอื่นๆก็เดินออกมายิ้มแล้วมองไปที่ฉีฉี

ฉีฉีมึนงงกับฉากตรงหน้าและมองทุกคนอย่างงงงวยแล้วถามว่า: “เกิดอะไรขึ้น พวกเธอทำไมอยู่ที่นี่?”

ในหัวของฉีฉีคิดวกไปวนมาและเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอหรี่ตามองและถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ: “พวกเธอร่วมมือกันหลอกฉันเหรอ!?”

มู่ยู่วฉีรีบอธิบาย: “พวกเขาไม่ได้หลอกคุณ แค่มีบางคนที่ยังไม่รู้เรื่องดีก็เอาไปพูดมั่ว ผมโคม่าอยู่พักหนึ่งและมันไม่ได้เกินจริงจากที่พวกเขาพูดเลย”

“แล้วเมื่อกี้นี้ทำไมคุณหมอต้องแสดงความเสียใจกับฉันด้วย?”

“ใครจะรู้ บางทีเขาอาจจะคิดว่าผมเป็นตัวซวยก็ได้ อยู่ต่อไปก็คงไม่ใช่เรื่องดี”

ฉีฉีมองเพื่อนที่อยู่รอบตัวและถามขึ้นอีกว่า: “แล้วทุกคนล่ะ ทำไมต้องซ่อนไม่ให้ฉันรู้ด้วย?”

“ผมรู้ว่าคุณจะต้องเปลี่ยนใจเลยต้องให้ทุกคนมาเป็นพยานให้กับผม ถึงคุณจะอยากเปลี่ยนใจแต่ก็เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ”

ฉีฉีรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผล เธอส่ายหน้าไปมาและพูดว่า: “นี่ยังไม่นับรวมกันกับที่พวกคุณกำลังหลอกลวงความรู้สึกของฉันนะ!”

เซี่ยอันน่าเดินเข้าไปยืนข้างๆฉีฉีแล้วพูดว่า: “ไม่ว่าพวกเราจะทำอะไรทุกอย่างก็เพื่ออยากให้เธอรู้ใจตัวเอง หรือว่านี่ไม่ใช่เรื่องดี?”

ฉีฉีหลบมือของเซี่ยอันน่าแล้วพูดว่า; “ฉันเข้าใจความรู้สึกของฉันดี ไม่จำเป็นต้องให้พวกเธอมาช่วยฉัน”

“ในเมื่อเธอรู้ดีแล้วทำไมไม่เผชิญหน้ากับมันล่ะ?”

“เพราะ….ฉัน……เอ่อ คนที่ฉันชอบคือรุ่นพี่!”

หลังจากได้ยินประโยคนี้เย่ชูวเสวียก็ตะคอกขึ้นว่า: “นี่ยังจะใช้เขาเป็นข้ออ้างอีกหรอ? แต่น่าเสียดาย ข้ออ้างนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว”

“หมายความว่าอะไร?”

“พวกเราสืบมาชัดเจนแล้ว คนที่ทำร้ายเขาไม่ใช่มู่ยู่วฉี แต่เป็นเขาเองที่เล่นละคร แม้แต่ปัญหาของร้านขนมในช่วงก่อนหน้านี้ ก็เป็นฝีมือเขา จุดประสงค์ก็เพื่อจะก่อกวนฉัน อย่าไปว่าเขาเลยนะ”

“เป็นไปได้อย่างไร!?”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ลูกน้องมันสารภาพหมดแล้ว คนบงการก็เป็นรุ่นพี่ของเธอนั่นแหละ ถ้าไม่เชื่อเธอไปดูบันทึกการแจ้งความที่สถานีตำรวจเลยก็ได้และเขาเองก็เป็นขั้นเทพของมวยจีนเจอนักเลงกระจอกแบบนั้นแต่กลับไม่กล้าสู้ นั่นเพราะกลัวว่าคุณจะรู้อะไรเข้ายังไงล่ะ”

ฉีฉีมึนงงไปหมด ข้อมูลมากมายหลังไหลออกมาทำให้เธอรับมือไม่ทันนิดหน่อย

ในตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรเชื่ออะไร เธอจำเป็นต้องคิดทบทวนด้วยตัวเองให้ดี

“หืม?”

“หลังจากนี้พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม?”

ฉีฉีเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเงยมองรุ่นพี่และพูดว่า: “คุณเป็นรุ่นพี่ของฉันและจะเป็นเช่นนั้นเสมอ”

“เป็นได้แค่รุ่นพี่ ใช่ไหม?”

ฉีฉีได้ยินคำพูดนั้นก็พยักหน้า

รุ่นพี่ยิ้มบางๆแล้วพูดว่า: “ปิดเทอมนี้ เหมือนได้ฝันในเรื่องที่ไม่สมจริง ตอนนี้ได้ตื่นขึ้นแล้วฉันก็ควรกลับไป เธอล่ะจะอยู่ต่อใช่ไหม?”

“ใช่”

“งั้นคุณอากับคุณน้าล่ะ เธอจะบอกความจริงกับพวกเขาไหม?”

“บอกสิ ไม่ช้าหรือเร็วพวกเขาก็ต้องรู้”

“เชื่อว่าในวันนั้นที่พวกเขารู้ต้องมีความวุ่นวายรอเธออยู่แน่นอน”

ไม่ใช่แค่ความวุ่นวายหรอกนะ มันถึงขั้นวิกฤตเลยแหละ!

เมื่อนึกถึงภาพนั้นแล้วฉีฉีก็รู้สึกปวดหัวมาเลยล่ะ

“ไหนจะยังต้องคอยระวังคนเหล่านั้นที่อยู่รอบข้างเธอแล้วเธออย่าเชื่อคำพูดของคนอื่นล่ะ คนที่แสดงเก่งอย่างฉันมีไม่น้อยเลยนะ”

คำพูดของรุ่นพี่ทำให้ฉีฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หมายความว่าอย่างไร?”

สายตารุ่นพี่มองเหม่อไกลออกไป เขามองไปยังที่ไกลๆแล้วพูดว่า: “คนที่โกหกเธอไม่ได้มีแค่ฉัน ยังมีที่เรียกว่าเพื่อนเหล่านั้นของคุณด้วย”

อะไรนะ!?

“มู่ยู่วฉีได้รับบาดเจ็บและเข้ารักษาในโรงพยาบาลจริงๆและไม่ได้โกหกแต่อย่างใด แต่อาการบาดเจ็บของเขาเห็นๆอยู่ว่าไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ทำไมเพื่อนของเธอไม่มีใครบอกอะไรเธอเลยล่ะ? ไม่ใช่แค่ไม่พูด แต่กลับมองดูเธอเสียใจแทบขาดใจเพราะมู่ยู่วฉีแล้วเรื่องนี้มันคืออะไรกัน?”

ฉีฉีก้มหน้าลงและเอ่ยด้วยแววตาสั่นไหว: “พวกเขา…อาจจะลำบากใจที่จะพูดก็ได้’

รุ่นพี่พูดเสียงแข็งและแสยะยิ้ม: “ความลำบากใจของพวกเขาก็คือช่วยมู่ยู่วฉีเคลียร์ปัญหากับคุณ เห็นๆเลยว่าคุณจะมีความสุขหรือไม่มันไม่สำคัญเลยแค่มู่ยู่วฉีมีความสุขก็พอ และแม้ฉันจะปิดบังความจริงเรื่องที่ฉันชกมวยจีนได้ แต่พวกเพื่อนเธอรู้แน่นอน ไม่อย่างนั้นวันนั้นก็คงไม่มีพวกว่างงานมาคอยจับผิดหรอกและฉันก็เลยต่อยไปเพื่อปิดบังความลับ”

สีหน้าฉีฉีค่อยๆกลายเป็นความว่างเปล่าและได้ถามว่า: “รุ่นพี่หมายถึงว่ามีใครบางคนจงใจทำให้เกิดเรื่องในคืนนั้น?”

“ใช่ ถ้าไม่เชื่อคำพูดฉันก็ไปเช็กเองได้เลย ถ้าเธอลงมือเร็วหน่อย อาจเจออะไรบางอย่างก่อนที่พวกเขาจะทำลายหลักฐานก็ได้”

เมื่อสิ้นเสียง ฉีฉีเงียบอยู่นานไม่ได้พูดอะไรออกมา แววตามีความไหววูบไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อจ้องมองไปที่ฉีฉี รุ่นพี่ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นแล้วพูดไปว่า: “ฉีฉี สิ่งที่ฉันพูดไม่ได้หมายความว่าจะยุให้ทะเลาะกันนะ แค่หวังว่าเธอจะไม่ถูกการกระทำและความคิดของคนอื่นมาบังตาเอา เธอบอกว่าเธออยากเลือกด้วยตัวเอง ถ้างั้นก็หนีจากสิ่งเร้ารอบกายแล้วลองคิดดีๆเถอะ”

ฉีฉีพยักหน้าช้าๆด้วยสายตาเหม่อลอยแล้วพูดว่า: “นั่นสิ ฉันควรจะลองคิดดูดีๆ’

……

มู่ยู่วฉีเชื่อว่าฉีฉีจะนึกออกได้ด้วยตัวเองและกลับมาหาตัวเองอย่างว่าง่าย

หลังจากที่เขาไล่มานานในที่สุดก็จะได้รักกับคนที่ชอบเสียที

แต่รอแล้วรออีก มู่ยู่วฉีก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรและภายในใจยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาไม่อยากรออีกต่อไปจึงโทรหาฉีฉีแต่กลับพบว่าโทรศัพท์ของเธอปิด

ตอนนี้มู่ยู่วฉีรู้สึกหวาดกลัว

มู่ยู่วฉีลุกขึ้นมาจากเตียงผู้ป่วยและคลุมเสื้อโค้ทเตรียมเดินออกไป

เซี่ยอันน่าและคนอื่นๆกำลังมาเยี่ยมเขาพอดีเห็นมู่ยู่วฉีกำลังจะเดินไปจึงรีบถามขึ้น: “นายกำลังจะทำอะไร?”

มู่ยู่วฉีในตอนนี้บ้าคลั่งมาก เขามองผู้คนด้วยตาแดงกล่ำและเอ่ยถามว่า: “พวกเธอบอกว่าฉีฉีจะไม่ถูกลักพาตัวไม่ใช่เหรอ งั้นแล้วเธอล่ะ!?”

การตั้งคำถามที่ออกมาโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ทุกคนมึนงงแต่ไม่นานก็ถามขึ้นว่า: “หมายความว่าอะไร ฉีฉียังไม่กลับมาเหรอ?”

“ใช่ ข่าวคราวอะไรก็ไม่มี!”

คำตอบนี้ทำให้สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป เซี่ยอันน่าถึงกับจับคอเสื้อมู่ยู่วฉีไว้แน่นและถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด: “ไม่มีใครมาแล้วทำไมนายไม่ทำอะไรเลยล่ะ พวกเราคิดว่าฉีฉีกับนายอยู่ด้วยกันแล้วซะอีก!”

“จะโทษฉันเรื่องนี้เหรอ? พวกเธอต้องการให้ฉันตั้งสติและรออย่างใจเย็นนะ”

“งั้นนายก็ต้องใช้สมองในการรอหน่อยเถอะ นี่ไม่เห็นฉีฉีมาสองวันแล้ว นายไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกหน่อยเหรอ?”

แน่ล่ะว่ามู่ยู่วฉีรู้สึกแปลกๆแต่เมื่อต้องเจอหน้ากับฉีฉี ไอคิวของเขามักจะแย่ลงเอามากๆ

เห็นสีหน้ามู่ยู่วฉีที่ปัญญาอ่อนแล้วเซี่ยอันน่าก็ไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก เธอหันกลับมาพูดกับคนอื่นๆว่า: “ไปกันเถอะ ตอนนี้ต้องไปหารุ่นพี่ของฉีฉี ไปดูหน่อยว่ารู้อะไรบ้างไหม”

มู่ยู่วฉีก็จะตามไปด้วยแต่คุณหมอกลับดึงเขาไว้และบอกว่าสภาพเขาไม่เหมาะที่จะออกจากโรงพยาบาล

ตอนมู่ยู่วฉีและคุณหมอกำลังมีปัญหากัน เซี่ยอันน่าและคนอื่นๆก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ลานจอดรถและมุ่งหน้าไปที่โรงแรมแล้ว

ขณะเดียวกันรุ่นพี่ก็ยังไม่ได้ไปไหน เขากำลังเก็บของทั้งหมดและรอเวลาไปเช็คเอาท์

อยู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าชุลมุนอยู่นอกประตูและมีคนผลักประตูเข้ามาอย่างแรงแล้วเข้ามายืนล้อมรอบตัวรุ่นพี่ให้อยู่ตรงกลางอย่างกับท่าทางของการสอบสวน

รุ่นพี่เงยหน้ามองทุกคนด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยมากและรอให้พวกเขาเริ่มพูดอย่างเงียบๆ

เย่ชูวเสวียเห็นผู้ชายคนนี้ไม่ถูกชะตาด้วยมานานแล้วและในตอนนี้ยิ่งเกลียดที่ไม่อาจใช้บทลงโทษทรมาณกับเขาได้

เย่ชูวเสวียตบลงที่โต๊ะและถามอย่างห้วนๆ: “ฉีฉีล่ะ?”

รุ่นพี่จิบชาอย่างสบายใจและพูดอย่างใจเย็นว่า: “ฉันไม่รู้”

“เฮอะ อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลย เธอมาหานายแย่ๆ”

รุ่นพี่วางแก้วลงแล้วพูดว่า: “เธอมาหาฉันจริงๆ แต่คุยแปปเดียวก็ไป ถ้าไม่เชื่อ พวกเธอไปตรวจดูการดูแลของโรงแรมได้เลย’

“นายกับฉีฉีคุยอะไรกัน?”

“ความจริง”

“ความจริงอะไร?”

รุ่นพี่เงยหน้ามองทุกคนและพูดอย่างใจเย็นว่า: “ทุกอย่างที่พวกเธออยากให้เธอรู้และไม่อยากให้รู้”

คำพูดนี้ทำให้เย่ชูวเสวียกัดฟันกราม

“ฉันจะบอกให้นะไอ้บ้านี้มันคือตัวทำลาย มันต้องพูดเรื่องไร้สาระกับฉีฉีแน่!”

“แต่เรื่องทุกอย่างที่ฉันพูดคือเรื่องจริง”

“เรื่องจริงที่มั่วๆน่ะสิ นั่นเพราะนายอยากให้ยิ่งวุ่นยิ่งดีต่างหาก วันนี้ฉันต้องสั่งสอนเขาสักหน่อยแล้ว!”

พูดแล้ว เย่ชูวเสวียก็ง้างหมัดจะต่อยรุ่นพี่

เซี่ยอันน่าดึงเธอไว้ก่อนแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: “ช่างเถอะ พวกเราไปหาฉีฉีก่อนเถอะ’

เย่ชูวเสวียระเบิดความโมโหออกมา “หายังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ไหน! แล้วตอนนี้จะกลับไปบอกมู่ยู่วฉีว่ายังไง? โธ่เอ้ย น่ารำคาญชะมัด!”

รุ่นพี่ยกมือขึ้นดูเวลา เขาลุกขึ้นคว้าเอากระเป๋าเดินทางของตัวเอง แล้วพูดว่า: “ก่อนไปเถอะ ฉันจะแนะนำพวกเธอสักหน่อยนะ อย่าไปรบกวนฉีฉีเลยให้เธอได้คิดทบทวนเองดีๆ บางทีเธออาจจะคิดออกได้เองแล้วก็คงกลับมาแหละ’

“แล้วถ้าคิดไม่ออกล่ะ?”

“เชื่อความสามารถของฉีฉีแล้วชีวิตจะมีความสุขสักครั้ง”

เย่ชูวเสวียมองเหยียดรุ่นพี่และพูดว่า: “พูดก็เหมือนกับไม่พูด!”

“อยากฟังหรือไม่ก็อยู่ที่พวกเธอ ฉันต้องไปแล้ว”

“มาทำให้ชีวิตของพวกเราพังแล้วนายก็จะไปงั้นเหรอ?”

“คนที่ทำให้ชีวิตพังจริงๆคือพวกเธอเอง ฉันแค่หมากเล็กๆคนหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาแค่นั้น จะไปมีปัญญาอะไรทำให้ชีวิตพวกเธอพังได้?”

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนนิ่งเงียบ

รุ่นพี่ฉวยโอกาสในตอนที่ทุกคนกำลังงุนงงผลักประตูเดินออกไป

เสียงปิดประตูทำให้เย่ชูวเสวียตื่นจากภวังค์

“ให้ตายเถอะ เขาต้องรู้ที่อยู่ของฉีฉีแน่!”

เย่ชูวเสวียจะเดินตามไปแต่เซี่ยอันน่ากลับพูดว่า: “ไม่ต้องไปแล้ว เขาไม่รู้หรอก’

“เธอแน่ใจได้ยังไง?”

“ดูจากสถานการณ์ ทั้งสองคงเผยหมดทุกอย่าง แล้วด้วยนิสัยฉีฉีก็คงไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับรุ่นพี่อีกแล้วหรอก”

“เขาไม่รู้แล้วเราจะไปหาฉีฉีได้ที่ไหน? ยัยบ้านั่นก็จริงๆเลย หายตัวไปแบบนี้ได้ยังไ!”

เย่ชู่วเสวียทั้งร้อนใจทั้งโมโห ไม่อยากจะสนอะไรแล้วจริงๆ

เซี่ยอันน่าถอนหายใจยาวและพูดว่า: “กลับไปค่อยว่ากันเถอะ”

เมื่อพากันกลับมาที่โรงพยาบาลกลับพบว่ามู่ยู่วฉีไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วย

เย่ชูวเสวียจึงคว้าพยาบาลคนหนึ่งไว้ แล้วถามว่า: “คนป่วยในห้องล่ะ?”

“ไม่อยู่เหรอคะ? เมื่อกี้ยังอยู่ในนี้เลย”

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วจนหน้าผากย่นเธอมองไปเสียวอวี้หลินและหนานกงเจา แล้วถามว่า: “พวกนายใครได้ติดต่อกับมู่ยู่วฉีบ้าง?”

หนานกงเจาส่ายหัวแล้วพูดว่า: “เมื่อเช้านี้ฉันเห็นมู่ยู่วฉีอยู่นะ”

“แล้วนายล่ะ?”

ภายใต้แรงกดดันของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินยิ้มแห้งด้วยความรู้สึกผิดแล้วพูดว่า: “ฉันได้รับสายจากมู่ยู่วฉี”

เซี่ยอันน่าอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงสูงและถามว่า: “นายพูดอะไรกันกับเขา?”

“จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่…..”เสี่ยวอวี้หลินหลับตาปี๋แล้วพูดว่า “เขาให้ฉันบอกทุกอย่างที่ฉันรู้!”

ไอ้บ้านี่…….

เซี่ยอันน่าอดไม่ได้ที่จะเขกหัวเสี่ยวอวี้หลินและรีบพูดว่า: “นายมันบ้า ทำไมนายไม่รู้จักอยู่นิ่งๆ ถ้ามู่ยู่วฉีรู้แล้วจะซวยเอา นายดูตอนนี้สิไม่มีใครเห็นแล้วเนี้ย!”