ลิขิตรักราชินีปีศาจ NC25 (ป่วนหัวใจยัยปีศาจ) - ตอนที่ 112 ข้าหาได้ตั้งใจ

ในยามนี้เป่ยฟางหรงนอกจากจะดิ้นทุรนทุรายและกรีดร้องแล้วไม่อาจเอ่ยคำแก้ต่างให้ตนเองได้

ด้วยเสียงเอะอะที่เกิดขึ้นทำให้หลี่จิ้งผู้มีหูทิพย์ต้องขอลาผู้อาวุโส เร่งรีบออกมาจากถ้ำทันใด

เมื่อเห็นสภาพของเป่ยฟางหรงใบหน้าของเขาพลันมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

หลิงเสียนเห็นว่าหลี่จิ้งเห็นแล้วว่าเป่ยฟางหรงเมื่อถูกยันต์อาคมของห้าสำนักตรึงเอาไว้แล้วเจ็บปวดเช่นนี้ คงเชื่อคำของนางแล้ว จึงเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“ศิษย์พี่ท่านเชื่อข้าหรือยังเจ้าคะว่านางคือปีศาจ ไม่อาจหลุดพ้นยันต์นี้ไปได้”

หลี่จิ้งจึงเอ่ยว่า

“เจ้าถูกนางหลอกแล้ว ผู้ใดก็ได้ไปตามเป่ยฟางหรงที่โรงครัวกลับมาเดี๋ยวนี้ นางถึงขั้นกล้าขัดคำสั่งของข้า สมควรได้รับโทษสถานหนัก”

หลี่จิ้งกล่าวพลางร่ายอาคมไปยังร่างของเป่ยฟางหรงที่นอนดิ้นอยู่บนพื้น และแล้วร่างนั้นก็กลายเป็นดินปั้นตัวหนึ่ง

หลี่จิ้งร่ายอาคมอีกครั้ง ดึงถุงเฉียนคุนออกจากเอว ดินปั้นก้อนนั้นพลันยืนขึ้นอย่างน่ารัก มันทำท่ามึนงงเล็กน้อย แล้วกระโดดลงในถุงเฉียนคุนของหลี่จิ้งทันใด เขาปิดปากถุงและเก็บไว้ที่เอวเช่นเดิม

เป่ยฟางหรงไม่เข้าใจ กระทั่งถูกศิษย์พี่ลากมาปรากฏกายต่อหน้าอาจารย์ทั้งที่ปากมันแผล็บ

เป่ยฟางหรงยิ้มแหย ๆ ยังซ่อนขาแพะไว้ด้านหลัง นางอุตส่าห์ให้ตัวตายตัวแทนอยู่ในห้อง อาจารย์เหตุใดกลับมาไวและยังจับนางได้อีก

เป่ยฟางหรงมองไปรอบ ๆ ศิษย์ทั้งสำนักแทบจะอยู่ที่ลานหน้าเรือนของนางกันหมด ทุกคนล้วนมุงดูบางสิ่งอย่างสนใจ แน่นอนว่าบางสิ่งนั้นคือตัวนางเอง

เป่ยฟางหรงหน้าซีด อะไรกัน นางรู้ว่าเวลาอาหารเช้าล่วงเลยมาแล้ว ก็แค่ไปขอให้พ่อครัวทำอะไรให้กินเหตุใดต้องเรียกให้ศิษย์พี่ศิษย์น้องมารุมนางด้วย

จะใจร้ายกันเกินไปแล้ว

นางมองรอบ ๆ จนกระทั่งสัมผัสสายตาอาฆาตคู่หนึ่งเข้า เป่ยฟางหรงยิ้มหวานหันหลังไปแทะขาแพะในมือจนหมดอย่างรวดเร็ว ถึงจะถูกทำโทษร่างกายต้องอิ่มก่อนเป็นดี

นางหันมามองหลิงเสียน ยกมือขอโทษขอโพย

“อาจารย์อา เหตุใดมองข้าเช่นนี้ ข้าไม่ได้ตั้งใจกินโดยไม่ชวนท่านนะเจ้าคะ”

เมื่อนางหันกลับมาปากยังเลอะไปด้วยคราบของขาแพะ ที่หลี่จิ้งเห็นแล้วถึงกับกุมขมับ

ที่แท้นางกลัวว่าหลิงเสียนจะแย่งของกินในมือหรอกหรือ?