ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 160 การหลอมรวมความคิด

“เฟิงฉิงกำลังเริ่มถ่ายละครฟอร์มยัก ตอนนี้พี่ไม่อยู่ ผมเลยวางแผนว่าจะไปดูงานที่โรงถ่ายละครสักสองสามวัน หากไม่มีอะไรผิดพลาดโครงการนี้คงเป็นโครงการแรกที่เฟิงฉิงกับ Q&C ได้ร่วมมือกัน ผมหวังว่าคุณจะไปดูงานที่โรงถ่ายด้วยกันได้นะครับ ถึงตอนนั้นผู้กำกับกับทีมงานหลักคงจะอยู่ที่นั่นแล้ว คุณจะได้ลองฟังความคิดเห็นของพวกเขาด้วย”

“…”

“คุณลำบากใจหรือเปล่าครับ ผมก็แค่อยากเสนอมาให้พิจารณาเพราะเห็นว่าถ้าทำได้ก็จะเป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย การทำงานร่วมกันจริงๆ หลังจากนี้จะได้เป็นไปอย่างราบรื่นยิ่งขึ้นเพราะเรามีการหลอมรวมกันทางความคิด”

เมื่อเห็นว่าเธอลังเลที่จะตัดสินใจ นอกจากจะไม่เซ้าซี้เขายังเอ่ยต่อไปด้วยท่าทีเกรงใจว่า “แต่ว่าถ้าคุณไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ ยังไงคราวหน้าก็ยังโทรติดต่อได้เสมอ”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ขอเวลาฉันคิดก่อนแล้วค่อยให้คำตอบคุณได้ไหมคะ”

ตอนนี้เธอเป็นเหมือนแม่ไก่ที่อยากดูแลลูกเจี๊ยบตัวน้อยๆ ของเธอ ถ้ามีทางเลือกเธอก็ไม่อยากจะไปที่อื่นนานสองสามวันเลยจริงๆ แต่เขาพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอบอกไปตามความจริงก็จะดูไม่เป็นมืออาชีพนัก

“ไม่มีปัญหาครับ ความจริงนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร ถึงอย่างไรก็ต้องรอให้ถึงต้นเดือนหน้าก่อนอยู่ดี คุณค่อยๆ คิดก็ได้ ถึงตอนนั้นค่อยโทรมาบอกผม แล้วผมจะให้เลขาจัดการเรื่องการเดินทางให้”

“โอเคค่ะ ถ้าตัดสินใจได้แล้วฉันจะรีบให้คำตอบคุณนะคะ”

“เอ้อ จริงด้วย

เฉินจิ้นถงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เฉียวชูเฉี่ยนเพิ่งนึกได้ว่าเธอสัญญาว่าสัปดาห์นี้จะพาจิ่งเหยียนไปเยี่ยมท่านผู้หญิงที่คฤหาสน์หลังเก่า

“ไม่มีปัญหาค่ะ วันเสาร์นี้ฉันจะพาลูกไปเยี่ยมคุณย่า”

โชคดีที่เฉินเป่ยชวนยังไม่กลับมาจากต่างประเทศ เวลาเธอพาจิ่งเหยียนไปที่คฤหาสน์เก่าจะได้ไม่ต้องอึดอัดมากนัก

“แล้วเราจะรอพวกคุณนะครับ นี่ก็ใกล้เลิกงานแล้ว คุณสนใจไปทานอาหารเย็นด้วยกันไหม”

เมื่อกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ เหยียนสือเซี่ยก็หลุดจากการจำศีลเรียบร้อย ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังลุกขึ้นมาทำอาหารรอให้สองแม่ลูกกลับมากินด้วยกันอย่างเพลิดเพลินซึ่งนานๆ ทีจะได้เห็นอะไรแบบนี้ อาหารอร่อยๆ ทำให้คนกินรู้สึกเจริญอาหาร เจ้าตัวน้อยกินอิ่มจนเรอแล้วก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอกับถังอี้…”

เฉียวชูเฉี่ยนที่กินข้าวจนอิ่มแปล้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วถามอย่างอยากรู้ หลังจากกลับมาเมื่อคืนเพื่อนของเธอก็ดูไม่ค่อยปกติ มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับถังอี้แน่ๆ

“ฉันกับเขาไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆ”

เหยียนสือเซี่ยพูดจบก็รู้ตัวว่าตนเองปฏิเสธออกไปอย่างค่อนข้างจะร้อนตัว เธอกังวลเล็กน้อยที่โกหก แล้วใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอยังหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็เสียจูบแรกไปแล้ว

จูบแรกของสาววัยสามสิบมีค่ามากกว่าจูบของเด็กสาวอายุสิบแปดปีเพราะเธอเสียเวลาไปมากกับการรอคอยคนที่คู่ควร แต่ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นว่าคนที่เธอรอกลับกลายเป็นไอ้คนกากเดนนั่น

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้มีเพียงคำเดียวที่สามารถอธิบายความรู้สึกของเธอได้ นั่นก็คำว่าเลวร้าย!

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าสุดท้ายคนที่จะได้จูบแรกของเธอไปคือถังอี้ ทำไมเธอถึงไม่หาเด็กหนุ่มสักคนสองคนมาจูบเธอตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นสาวน้อยวัยใสนะ

เลวร้ายสุดๆ!

“ที่จริงถังอี้เขาก็ดูโอเคดีนะ”

ก่อนหน้านี้เธอยังคิดว่าถังอี้เป็นเพลย์บอยที่เชื่อถือไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนประเภทที่ผู้หญิงจะไว้ใจได้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับจิ่งเหยียนทำให้เธอมองเขาเปลี่ยนไปมาก

ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีใครบอกได้ด้วยว่าโชคชะตาในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

“เลิกพูดถึงเขาได้ไหม คุยเรื่องอื่นดีกว่า”

เหยียนสือเซี่ยแทบจะยื่นมือออกไปปิดปากของเธอไว้ สิ่งสุดท้ายที่เธออยากได้ยินตอนนี้ก็คือชื่อของถังอี้

“ก็ได้… ไม่พูดก็ไม่พูด เอ้อ วันนี้ตอนที่ไปรับไปส่งจิ่งเหยียน ฉันเห็นว่ามีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ โรงเรียนตลอดเลย ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเห็น เธอคิดว่า…”