ท่ามกลางสายตาที่อำมหิตของหันโม่หยัง หลินเฟิงกุมมือกับฉินซูและฉู่หลินเฉินด้วยความตื่นเต้น “คุณนายหญิงฉู่ ผมจำบุญคุณของบริษัทเครือฉู่ไว้ในใจตลอดครับ!”

ฉู่หลินเฉินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

เรื่องราวเหมือนราบรื่นกว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้นิดหน่อย

สายตาของเขาหล่นอยู่ที่ใบหน้าของฉินซูเห็นเธอแค่ยิ้มเล็กน้อย และมีหน้าตาที่สงบนิ่ง แววตาของเขาในตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน

อาศัยช่วงเวลาว่างที่เอาเหล้า ฉู่หลินเฉินถามเสียงต่ำ: “คุณรู้จักหลินเฟิงได้ยังไง？แถมยังรู้ความเป็นมาของเขากับบริษัทเครือฉู่ด้วย?”

ตามฐานะและภูมิหลังของฉินซู ไม่มีทางรู้เรื่องพวกนี้ดีขนาดนี้

นอกจาก เบื้องหลังเธอจะมีคน

ฉินซูหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาแก้วนึง จากนั้นได้พูดเสียงเบา: “คุณได้ส่งใบรายชื่อมาให้ฉันไม่ใช่เหรอคะ ฉันก็เลยถือโอกาสเช็คในเน็ตดูประสบการณ์การสร้างธุรกิจของคนพวกนี้ค่ะ”

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองเธอทีนึง ริมฝีปากแดงของเธอพูดออกมาเบาๆคำนึง: “เดาเอาค่ะ”

เขาตะลึงงัน จู่ๆนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่เธอบอกว่าได้จดจำชื่อของแขกผู้มาร่วมงาน

แววตาที่ฉู่หลินเฉินมองเธอลึกซึ้งขึ้นมาก

“ทำได้ไม่เลว” เขาชมคำนึงอย่างไม่หวงกั๊กเลยสักนิด

ฉินซูยกมุมปาก เซอร์ไพรส์กับการได้รับความเมตตาอย่างคาดคิดไม่ถึงนิดหน่อย

“คุณชายฉู่ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหน่อยครับ” หลินเฟิงเดินมาพูด

ฉินซูเห็นสถานการณ์แล้ว เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาว่า: “พวกคุณคุยกันนะคะ ฉันไปเดินเล่นรอบๆค่ะ”

ฉู่หลินเฉินพยักหน้า “ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปหาคุณ”

เธอดึงมือที่ควงอยู่ที่ข้อพับแขนของผู้ชายกลับ แล้วเดินไปข้างๆ เตรียมหามุมที่สงบรอฉู่หลินเฉิน

จนปัญญากับฐานะ“คุณนายหญิงฉู่”ของเธอที่ดึงดูดสายตาผู้คนเกินไป มีคนเข้ามาพูดคุยกับเธอเรื่อยๆ

ฉินซูรับมือระลอกแล้วระลอกเล่า ยิ้มจนกล้ามเนื้อบนใบหน้าใกล้แข็งทื่อไปหมดแล้ว

ส่วนสาวกระโปรงขาวได้พูดจาถากถาง: “คงจะนึกว่าได้เป็นคุณนายหญิงฉู่ก็สูงส่งกว่าคนอื่น ลืมกำพืดตัวเองไปแล้วว่ามาจากบ้านนอก”

พอพูดจบ ทั้งสามคนก็หัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างไม่ปกปิดเลยสักนิด

แววตาของฉินซูลุ่มลึก มองพวกเธอด้วยสายตาเย็นชา และย้อนถาม: “ในเมื่อพวกคุณรู้ว่าฉันคือคุณนายหญิงฉู่ ยังพูดแบบนี้ต่อหน้าอีก ไม่กลัวคุณชายฉู่หาเรื่องพวกคุณหรือไงคะ?”

ทั้งสามอึ้งไปครู่นึง สาวกระโปรงแดงหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ดูคุณพูดเข้าซิ พวกเราแค่ไม่ทันระวังเหยียบโดนชายกระโปรงของคุณ จากนั้น——”

ยังพูดไม่จบ ไวน์ที่อยู่ในมือเธอก็สาดไปที่บนตัวของฉินซู ชุดราตรีสีฟ้าอ่อนเปื้อนคราบสีแดงทันที

“อุ๊ย ตายแล้ว ฉันมือลั่นอ่ะค่ะ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ คุณนายหญิงฉู่คงไม่จงใจวิ่งไปฟ้องคุณชายฉู่มั้งคะ”

อีกอย่าง ฉินซูไม่รู้จักพวกเธอเลยด้วยซ้ำ ก็ไม่กลัวเธอเอาไปพูดข้างนอกหรอก พวกเธอคนเยอะ ขอแค่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดก็โอเคแล้ว

มองสาวกระโปรงแดงที่หัวเราะอย่างได้ใจ ฉินซูขมวดคิ้วด้วยความเกลียดชัง “แค่แก้วก็ถือไม่นิ่ง คุณนี่เส้นประสาทได้รับความเสียหายจนหมดแรง?”

รอยยิ้มของผู้หญิงแข็งทื่อ

สายตาของฉินซูกวาดผ่านใบหน้าของสามสาวอย่างช้าๆ “ลูกสาวตระกูลซุย สะใภ้ตระกูลเหอ ลูกสาวคนที่สามของตระกูลเหวิน พวกคุณสามคนต่างก็เกิดมาสูงส่งกว่าฉัน ถ้ามีความคิดเห็นอะไรกับฉันจริงๆ ไม่ต้องถึงขั้นใช้วิธีต่ำช้าขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”

สาวกระโปรงแดงร้องตกใจด้วยความประหลาดใจ: “นี่คุณ คุณรู้จักพวกเรา? ! ”

มองดูใบหน้าของทั้งสามที่กระวนกระวาย

ฉินซูพูดอย่างเรียบเฉย: “พอดีเคยเห็นพวกคุณในรายชื่อผู้มาร่วมงาน ได้ยินมาว่าบริษัทของครอบครัวพวกคุณอยากร่วมงานกับบริษัทเครือฉู่มาโดยตลอด ในเมื่อพวกคุณเป็นมิตรไมตรีขนาดนี้ งั้นฉันจะต้องพูดเยินยอต่อหน้าคุณชายฉู่แน่นอนค่ะ!”

พอพูดจบ สีหน้าของทั้งสามเปลี่ยนไปในทันที

พวกเธอช่วยฉู่หยุนซีสั่งสอนฉินซู ก็เพราะมั่นใจแล้วว่าฉินซูไม่รู้จักพวกเธอ ไม่กล้าทำเรื่องให้ใหญ่โต แต่คิดไม่ถึง ประเมินปฏิกิริยาตอบโต้ของฉินซูผิดไปอย่างสิ้นเชิง

ทั้งสามมองหน้ากันไปมา ไม่มีมาดใหญ่โอหังและกำเริบเสิบสานของก่อนหน้านี้อีก

“คุณนายหญิงฉู่ คุณอย่าถือสาพวกเราเลยค่ะ เรา พวกเรายังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ!”

ฉินซูไม่ได้ขัดขวางพวกเธอจากไป เทียบกับสืบหาราวเรื่องผู้หญิงสามคนนั้น เธอยิ่งปวดหัวว่าจะจัดการคราบไวน์บนชุดยังไงมากกว่า

ใช้กระดาษชำระเช็ด ก็เช็ดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างอารมณ์เสีย กลับพบกับคนๆนึงเข้า

“คุณนายหญิงฉู่?”

หันโม่หยังมองเธอด้วยความแปลกใจ สายตาเคลื่อนลงมาด้านล่าง