เฉิงอี้มองมาที่ฉันราวกับว่าเขานั้นเดาเเละรู้ได้ว่าฉันคิดอะไรอยู่เขาจึงว่า "อย่าคิดไปเรื่อย"

ฉันพยักหน้าอย่างลวกๆ เเต่เเก้มของฉันก็เริ่มแดงมากขึ้นเเละอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงตอนที่เฉิงอี้เฉินกำลังอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกหนาวสั่น

บรรยากาศค่อนข้างน่าอายเล็กน้อย ฉันนอนอยู่บนเตียงเเละมองไปรอบๆห้อง เเต่จู่ก็มีคนมาเคาะประตู

เฉิงอี้เฉินพูดเบาๆว่า "เข้ามา"

"คุณหนูลั่ว ฉันเป็นเเม่บ้านของที่นี่ คุณสามารถเรียกฉันว่าป้าหวังได้ นี่คือชุดที่คุณผู้ชายให้เตรียมเอาไว้ให้คุณ"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันใช้ผ้าห่มคลุมเเละผันตัวเองเอาไว้อย่างเเน่น

เสื้อของฉันถูกฉินจวิ้นเฟยดึงจนขาดหมด เหลือเพียงชุดชั้นในกับกางเกงใน เฉิงอี้เฉินเตรียมเสื้อผ้าให้ฉันด้วยความใส่ใจ เเต่นี่ไม่ใช้ครั้งเเรกที่ฉันได้รับการใส่ใจจากเขา

ป้าหวังอยู่ได้ไม่นานวางเสื้อผ้าไว้เเละพยักหน้าเดินออกไป ฉันมองไปที่เฉิงอี้เฉินด้วยความลำบากใจ สงสัยในใจว่าเขาจะไปหรือยัง?

"หลินปิงชิงเฝ้าดูเเลอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันบอกกับเขาไปแล้วว่าคุณอยู่ที่นี่ คืนนี้คุณนอนพักผ่อนเถอะ

เรื่องอื่นๆเอาไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้" เฉินอี้เฉินกล่าวออกมา

ฉันพยักหน้า มองเขาเดินออกไปพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในห้องนอนมีห้องน้ำส่วนตัว ฉันไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนชุดแล้วสึกสดชื่นขึ้นมาก

เมื่อเห็นชุดสูทที่วางอยู่ข้างๆ ฉันก็นึกถึงที่ฉินจวิ้นเฟยพูดเมื่อตอนอยู่โรงเเรมเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้า ดังนั้นจึงมองไปที่เครื่องหมายการค้าของเสื้อตัวนั้น

เสื้อผ้ายังใหม่เเต่ป้ายราคาไม่มีอยู่เเล้วเเต่เห็นเครื่องหมายCสองตัว

ฉันตกตะลึงไปชั่วขณะไม่เเปลกเลยที่ฉินวิ้นเฟยจะพูดว่าเขานั้นยอมที่ลงทุนเสียเงินให้ฉัน

เเม้ว่าฉันจะไม่ค่อยใส่ใจกับพวกอุตสหกรรมแฟชั่น เเต่เสื้อผ้าเเบรนด์นี้ฉันรู้จัก มันเกินขอบเขตของฉันไปอย่างมาก

งั้นชุดนอนที่ฉันใส่อยู่ก็เป็น….

ฉันส่องกระจกดูชุดนอนที่น่าเกลียดชุดนี้เเละรู้สึกอึดอัดไปชั่วขณะ

ชุดนี้เป็นของเเบรนด์Chanel จะเป็นของที่ขายตามที่เขาตั้งแผงลอยได้อย่างไร? นี่ฉันต้องเป็นหนี้เฉิงอี้เฉินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกที

เฉิงอี้เฉินเป็นทรราชท้องถิ่น ฉันถอนหายใจด้วยความรู้สึกในใจ เเต่ก็ถอนหายไม่ออกเเละโยนตัวทิ้งลงบนเตียง

เนื่องจากมันยังไม่ชัดเจนเเละฉันก็ไม่อยากจะคิดอะไรอีก เตียงก็นุ่มสบายมากหลังจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไป

ฉันนอนหลับจนถึงเช้า เเต่ว่าเมื่อฉันเดินลงบันไดไปก็พบว่าเฉิงอี้เฉินไปบริษัทเเล้ว

ฉันทานอาหารเช้าที่ป้าหวังจัดไว้ให้เเละเธอก็ยื่นสัญญามาให้ฉัน

"นี่คือสิ่งที่คุณผู้ชายสั่งให้ป้าเอาให้คุณ วันนี้ตอนเช้าคุณผู้ชายมีประชุมสำคัญเลยไม่ได้อยู่รอคุณ คุณผู้ชายบอกว่ารายละเอียดในสัญญาคุณลองอ่านดูก่อน ตรงไหนที่รู้สึกไม่เห็นด้วยรอตอนเย็นจะกลับมาคุยกับคุณเอง"

สัญญา?

ฉันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เเต่คิดว่าในสัญญาน่าจะเกี่ยวกับเด็กที่อยู่ในท้องของฉัน ฉันถอนหายใจเเล้วหยิบสัญญาออกมาดู

ในสัญญาฉบับนี้เขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่าถ้าฉันคลอดเด็กคนนี้ออกมาฉันจะได้รับอะไรบ้าง

ในระหว่างที่ตั้งครรภ์ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเฉิงอี้เฉินจะเป็นคนออก เเละนอกจากนี้ฉันยังจะได้รับเงินเดือนหนึ่งหมื่นหยวนทุกเดือน นอกจากนี้เฉิงอี้เฉินจะรับผิดชอบค่ารักษาขอบแม่ฉันทั้งหมด เเละเขายังจะให้รถเเละบ้านกับฉันเมื่อคลอดเด็กออกมาได้อย่างปลอดภัยเเละสมบูรณ์

เมื่อเห็นสิ่งที่เฉิงอี้เฉินเขียนลงไป พูดตามตรงมันล่อลวงฉันมากๆ

เเต่เมื่อฉันนึกถึงพวกนี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บใจเเละไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าฉันนั้นต้องเอาลูกในท้องของฉันมาเเลกของเหล่านี้

ฉันเม้มปากของตัวเอง มือนึงลูบที่ท้องของตัวเองเเละขมวดคิ้วคิดอย่างไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เฉิงอี้เฉินเขียนลงทั้งหมดนี้มันหมายความว่าอย่างไร

"คุณหนูลั่วจะพักอยู่ที่บ้านหรือว่าอยากออกไปข้างนอกคะ?"

"ฉันว่าฉันอยากกลับไปก่อน" คฤหาสน์ของเฉิงอี้เฉินใหญ่มาก เเต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาชม

อยู่ที่นี่เเล้วฉันรู้สึกไม่สบายใจไม่เป็นตัวของตัวเองเเละอีกอย่างฉันก็ยังเป็นห่วงเเม่ของฉันอีกด้วย

"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปจัดการเรื่องรถให้นะคะ" ป้าหวังกล่าว

ใช้เวลาไม่นานป้าหวังก็เดินมาบอกว่ารถเตรียมเสร็จเรียบร้อยเเล้ว ฉันจึงกล่าวขอบคุณป้าหวังพร้อมกับลุกขึ้น

เพียงเเค่ฉันเดินถึงประตูบ้าน ก็มีผู้ชายใส่สูทสองคนเดินเข้ามาหาฉัน

ฉันนิ่งไปสักพักเเละมองไปที่ป้าหวังด้วยความงง "นี่คือ…."

"นี่คือบอดี้การ์ดที่คุณผู้ชายเตรียมไว้ให้ดูแลคุณ คุณผู้ชายหวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธ"

ฉันมองไปที่ผู้ชายสองคนนี้ ความดูเเลเอาใจใส่ของเฉิงอี้เฉินทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว

เมื่อวานที่ฉันโดนลักพาตัวก็ทำให้ฉันตกใจไม่น้อย อีกอย่างเมื่อวานฉินจวิ้ นเฟยก็ถูกจับไปที่สถานีตำรวจบ้านสกุลฉินคงไม่ยอมเเพ้อย่างเเน่นอน

ฉันกังวัลมาตลอดว่าวันนี้บ้านสกุลฉินต้องมาหาเรื่องฉันเเน่นอน เเต่ตอนนี้มีสองคนนี้มาช่วยดูเเลมันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น

ฉันบอกคนขับรถว่าให้ตรงที่โรงพยาบาลเลย เห็นหลินปิงชิงอยู่ที่นอกห้องไอซียู หลินปิงชิงเห็นว่าฉันไม่เป็นอะไรก็ทำให้เธอนั้นสบายใจเละเธอยังมาบอกข่าวดีให้กับฉัน

อาการป่วยของเเม่ดีขึ้นมากเเล้ว สามารถย้ายไปรักษาที่ห้องผู้ป่วยธรรมดาได้เเล้ว

ฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างมากเเละหลังจากที่ได้การยืนยันจากหมอหลี่ว่าเเม่สามารถย้ายไปห้องผู้ป่วยปกติได้เเล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

ถึงเเม้ว่าในสัญญาของเฉิงอี้เฉินจะเขียนไว้ว่าถ้าฉันคลอดลูกอกมาให้เขา ค่ารักษาของเเม่ทั้งหมด เขาจะเป็นคนจ่ายให้ เเต่ว่าค่าห้องไอซียูก็ผลาญเงินฉันไปไม่ใช่น้อย

ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเซ็นสัญญาชุดนี้หรือไม่ เพราะข้อตกลงคือต้องเเลกกับหนึ่งชีวิต ดังนั้นเพื่อเป็นการรับประกันความปลอดภัยของเเม่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะประหยัดในขณะที่กำลังประหยัด

เเต่ว่าฉันกับหลินปิงชิงที่เพิ่งจะตกลงเรื่องเเม่เสร็จ ยังไม่ทันไม่พูดอะไรสักคำบ้านสกุลฉินก็ได้มาหาฉันถึงที่่อย่างโมโหและร้อนรน