รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 112 ไม่รับสาย

“เเม่ หนูกับเฉินตงหลีเป็นเเค่เพื่อนร่วมงานกันเเล้วก็เป็นเเค่เพื่อนกัน เเต่ว่าไม่ใช่เเฟนกัน ” ฉันพูดกับเเม่อย่างจริงจัง

เเม่ของฉันขมวดคิ้ว “งั้นลูกไม่ชอบเขาเหรอ?”

เเม่ไม่ได้เเนะนำหรือบังคับฉัน เเต่เเค่คำพูดคำนี้คำเดียวมันทำให้ฉันรู้สึกเเย่มาก

จะไม่ชอบได้ไง? เเต่ความชอบกับความรักมันคนละเรื่องกัน ฉันไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายถึงความเเตกต่างให้เเม่อย่างไรดี ถ้าเกิดว่าต้องหาเหตุผลฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะฉันเรื่องมากเเละงี่เง่าเกินไป

“เเม่ หนูคงไม่เเต่งงานกับเฉินตงหลี” ฉันถอนหายใจเเล้วนั่งลงบนเตียง

เเม่มองมาที่ฉันกระสับกระส่ายราวกับว่าความกระตือรือร้นนั้นได้ถูกพรากไป เเล้วก็พยักหน้า “เเม่รู้เเล้ว งั้นลูกนอนพักเช้าๆ เพิ่งจะหายจากไข้อย่าทำให้ตัวเองหนื่อย”

เเม่พูดเสร็จเเล้วก็เดินออกจากห้อง ฉันนอนลงบนเตียงเเละไม่อยากขยับตัว

โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นเเละหัวใจของฉันก็เต้นอย่างเเรงเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยนี้ เเทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเองเเลวรีบลุกตัวขึ้นมานั่ง

มือที่ถือโทรศัพท์ไว้สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงเรียกเข้านี้เป็นเสียงเรียกเข้าที่ฉันตั้งไว้ให้เฉิงอี้เฉิน!

มองไปที่หน้าจอเห็นชื่อที่โผ่ลขึ้นมา ฉันเเทบจะลืมหายใจ

เฉิงอี้เฉิน มันเป็นเฉิงอี้เฉินจริงๆ ต่อกันหลายวันที่มีความไม่สบายใจเเละความไม่เป็นธรรมเข้ามา ภาพฉากที่เฉิงอี้เฉินกับกับสวีเฟยเฟยเป็นคู่รักกันอยู่ๆก็ปรากฏขึ้นมา หัวใจของฉันวุ่นวายไปหมด ฉันควรจะรับโทรศัพท์ดีไหม?

ยังไม่ทันได้ตัดสินใจ ฉันก็ได้ยินเสียงของเฉิงอี้เฉินอย่างคลุมเครือออกมาจากโทรศัพท์มือถือ ปรากฏว่าฉันไปกดโดนปุ่มรับสายอย่างไม่รู้ตัว

ทำไมอี้เฉินถึงวางสาย? ทำไม?

ฉันโทรกลับไปอย่างไม่รู้ตัว เเต่ก็มีเสียงของผู้หญิงใสๆดังมาจกาโทรศัพท์มือถือ “ขอโทษค่ะ บริการฝากหมายเลขโทรกลับ….”

ฉันจับโทรศัพท์เอาไว้เเน่นๆเเล้วขมวดคิ้ว หัวใจเหมือนถูกก้อนหินขนาดใหญ่มาวางไว้ มันหนักเเละหดหู่จนเเทบหายใจไม่ออก

เกิดอะไรขึ้นกันเเน่? เฉิงอี้เฉินอยู่ไหน? ทำไมเขาถึงดื่มเหล้า? เขาจะโทรมาหาฉันทำไม?เเล้วทำไมได้ยินเสียงของฉันเเล้วถึงตัดสายเลย?

มีคำถามมากมายนับไม่ถ้วนวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ทำไมให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดเเละร้อนรน ฉันไม่สนเวลาจึงรีบโทรหาป้าหวัง ป้าหวังเป็นคนที่ไปต่างเทศกับเฉิงอี้เฉินด้วย เขาน่าจะรู้ว่าที่อยู่ของเฉิงอี้เฉิน

“ตึ๊ด…..ตึ๊ด….ขอโทษค่ะเลขหมายที่คุณเรียก…….”

หลังจากเสียงดังสองครั้งโทรศัพท์ก็วางสายไป ฉันมองไปที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่ตะลึงเเละไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้อีกต่อไป

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเเม้เเต่ป้าหวังก็ไม่รับสายฉัน? เกิดอะไรขึ้นเเน่ในช่วงเวลาหลังจากที่ฉันจากมา?

ฉันเหมือนกับเเมลงวันไม่มีหัวที่บินกระเเทกรอบๆมั่วๆไปมา ความหงุดหงิดเเละความสงสัยในใจเเทบจะทำให้ฉันเเตกสลาย ฉันโทรหาป้าหวังอีกครั้งเเต่ครั้งนี้โทรศัพท์ของป้าหวังก็เหมือนกับของเฉิงอี้เฉิน มันปิดเครื่องไปเเล้ว

ผลลัพธ์อันนี้มันทำให้ฉันงง ฉันไม่สามารถหักห้ามใจได้ ในที่สุดจึงโทรหาหลินปิงชิง เเต่ยังดีที่ว่าหลินปิงชิงรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล….” เสียงของหลินปิงชิงเเหบๆเห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่น

ฉันไม่ได้สนจึงพูดกับหลิงปิงชิงอย่างกระตือรืนร้นว่า “ปิงชิง ช่วงนี้เธอได้เจอกับเฉิงอี้เฉินเเล้วก็ป้าหวังบ้างไหม? เธอรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเฉิงอี้เฉิน? ป้าหวังกับเฉิงอี้เฉินไม่รับสายของฉันทั้งสองเลย….”

น้ำเสียงของฉันดูร้อนรนเเละกระตือรือร้นเเละเป็นกังวลจนอยากจะร้องไห้