หลังจากเย่เสวี่ยจู๋กลับห้องเช่านอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน บางครั้งฝันถึงเฉินซิงเหย้าโกรธเธอ หาวิธีข่มเหงเธอ

บางครั้งฝันถึงเฉินซิงเหย้านั่งอยู่ที่เก้าอี้หินสวนดอกไม้ตระกูลเย่ มองเธอด้วยสายตาเย่อหยิ่ง เขายังเหมือนเดิมกับเมื่อสิบปีก่อน แต่เป็นเฉินซิงเหย้าสิบปีก่อนที่ไม่เคยยิ้มให้เธอ กลับยิ้มให้เธอในความฝัน

ในความฝันเย่เสวี่ยจู๋ก็รู้ว่านี่คือความฝัน เฉินซิงเหย้าจะยิ้มให้เธอได้ยังไง？

เขามีแต่จะโมโหเธอ ว่าเธอว่าทำอะไรไม่ดีสักอย่าง แม้แต่ไปเดินที่ซูเปอร์เขาก็ยังรังเกียจเธอชักช้า ก็แม้ตอนอยู่บนเตียง เขาก็ยังรังเกียจเธอที่เหมือนกับปลาที่ตายแล้ว ทำให้เขาหมดอารมณ์……

เย่เสวี่ยจู๋ก็อยากพยายามให้เขาพอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ดีเลย เธอไร้ประโยชน์แล้วก็ไม่ได้เรื่อง แต่จะทำยังไง？เธอจะต้องพยายามยังไงเขาถึงจะพอใจ？

ในความฝันเย่เสวี่ยจู๋พยายามคิดแล้วคิดอีก แต่ก็คิดคำตอบที่พอใจไม่ได้สักอัน

ตอนตื่น เธอพบว่าบนใบหน้าและหมอนเต็มไปด้วยน้ำตา

หลังจากเก็บกวาด เย่เสวี่ยจู๋โบกรถไปทำงานที่บริษัทตรงเวลา

นั่งอยู่ในรถสถารณะ เย่เสวี่ยจู๋ตกอยู่ในอาการสั่นกลัว เธอกังวลว่าเดี๋ยวถ้าเจอเฉินซิงเหย้า ควรจะรับมือกับเขายังไง เมื่อคืนเฉินซิงเหย้าโกรธ……

ตอนที่เฉินซิงเหย้าโกรธน่ากลัวมาก ปลอบเขาทำดีกับเขายอมเขาล้วนไม่มีประโยชน์ ต้องให้ตัวเขาเองได้ระบายออกมา

และวิธีระบายของเขาไม่เหมือนกับคนปกติ เขาชอบสูบบุหรี่ สูบม้วนต่อม้วน แล้วยังต้องให้เธอนั่งบนตักเขา มองเขาสูบอย่างเงียบๆ

รอเขาสูบบุหรี่ไปครึ่งซองแล้ว ความโกรธของเขาก็น่าจะหายไปครึ่งหนึ่ง ถ้าอารมณ์ดีหน่อยเขาก็จะโยนเงินตามอำเภอใจให้เธอหลายใบ ถ้าอารมณ์ยังไม่ดีก็จะเอาความไม่พอใจที่เหลือ ระบายเป็นท่าต่างๆ ที่ประหลาดลงบนตัวเธอ

เฉินซิงเหย้าเป็นผู้ชายคนแรกของเย่เสวี่ยจู๋ เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้าจะเป็นตัวเธอ เฉินซิงเหย้ามีผู้หญิงมาแล้วมากขนาดไหน

เริ่มแรกที่พวกเขาเริ่มมีความสัมพันธ์ เฉินซิงเหย้าก็เหมือนเธอไม่คล่อง ครั้งแรกแย่ที่สุด เฉินซิงเหย้าหาที่ไม่ได้ ทรมานเย่เสวี่ยจู๋เกือบตาย ตัวเองก็ทนไปครึ่งวันก็ไม่ดีขึ้น

ภายหลัง เฉินซิงเหย้าถึงรู้ว่าเรื่องนี้ต้องสร้างอารมณ์ การบิ้วอารมณ์ก่อนเป็นสิ่งสำคัญมาก เขาค่อยๆ ดีขึ้น ค่อยๆ หาเจอความสุขเล็กๆ น้อยๆ บนตัวของเย่เสวี่ยจู๋ แต่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ นั้นอยู่ด้วยไม่นาน ดังนั้นเฉินซิงเหย้าจึงขาดความสนใจในเรื่องแบบนี้มาโดยตลอด มีบางครั้งที่ควบคุมไม่อยู่ถึงจะเรียกเย่เสวี่ยจู๋มา ประมาณเดือนละครั้ง มีบางเวลาที่เขายุ่ง ครึ่งปีก็ไม่มีอะไรกับเธอเลย

เย่เสวี่ยจู๋ก็มีความสุขมาก อย่างไรก็ตามเฉินซิงเหย้าไม่เคยขาดจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ของเธอ ตัวเองแค่ต้องไปในเวลาที่เขาต้องการก็พอ เฉินซิงเหย้าดูเหมือนจะไม่กระตือรือร้นในเรื่องนี้

แต่ว่างชีวิตที่ว่างแบบนี้ดูเหมือนจะไม่นาน ปีสองปีมานี้ ไม่ว่าว่าเพราะอะไรเฉินซิงเหย้า ยิ่งอยู่ยิ่งกินจุ และไม่รู้ไปเรียนมาจากไหน ท่าต่างๆ ที่น่ากลัวเอาออกมาใช้กับเธอ เขาเรียกเธอให้อุ่นเตียงบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งก็จะใช้ท่าแปลกใหม่กับเย่เสวี่ยจู๋ และชอบเปลี่ยนสถานที่

เฉินซิงเหย้ามีความกล้าที่จะถามเขาเป็นครั้งคราว ไปเรียนพวกนี้มาจากไหน？เขาบีบคางเธอพูด：คุณอย่าสนว่าผมเรียนมาจากไหน？ยังไงซะก็ทำให้คุณสุขไม่ใช่？ถามเขาอีก เขาบอกว่า：ผู้หญิงอายุเยอะก็จะหิวกระหาย ผมไม่ทำให้คุณพอใจ คุณจะรังเกียจผมที่เลี้ยงคุณไม่อิ่มจะทำยังไง？

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกเขายิ่งอยู่ยิ่งไม่ปกติ เขามักจะพูดพวกรักๆ ใคร่ข้างหูเธอบ่อยๆ เขาเมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ แต่เธอพบว่าตัวเธอเองไม่เกลียดความร้ายของเขา มีบางครั้งเธอก็หน้าแดงและใจเต้นเพราะบางสิ่งที่เขาพูด

เย่เสวี่ยจู๋ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองกลายเป็นแบบที่ให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจ อาจจะเป็นเพราะว่านานมาแล้ว เธอก็ถูกเขาทำตามอำเภอใจ แค่ตอนนั้นตัวเองยังไม่รู้สึกแค่นั้น

นิสัยของคนกับการยอมจำนนต่อคนคนหนึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องชั่วข้ามคืน แต่เป็นความอดทนและความเคยชิน เฉินซิงเหย้าอาจจะชินกับการที่เธอทำตามคำสั่งนานแล้ว ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่เธอปฏิเสธเขา เขาถึงได้โกรธในโทรศัพท์แบบนั้น

ตอนนี้เย่เสวี่ยจู๋ยังนั่งอยู่ในรถสาธารณะ ดูวิวข้างหน้าต่างที่ถอยหลังตลอดทาง ใกล้จะถึงบริษัทแล้ว เร็วๆ นี้ก็จะเจอหน้าของเฉินซิงเหย้า ถ้าเขายังโกรธเรื่องเมื่อวาน เธอควรทำยังไง？เธอควรจะอธิบายที่เมื่อคืนไปไม่บอกลายังไง？บอกเขาว่าตัวเองถูกแม่ของเขาไล่ออกมาเหรอ？แบบนี้คุณนายเฉินก็จะเกลียดเธอเข้าไส้สิ？แบบนี้ชีวิตต่อไปก็ยิ่งไม่สุขสิ？……

เฉินซิงเหย้าลงจากรถสาธารณะ เดินไปถึงหน้าประตูบริษัท และคิดวิธีที่จะรับมือไม่ได้

เข้าประตูของบริษัทมา เจอเข้าพอดีกับช่วยเวลาพีคของพนักงานเข้าทำงาน แถวที่รอขึ้นลิฟต์ยาวไปถึงประตูตึกใหญ่

เย่เสวี่ยจู๋ใช้ความอดทนรอแถวเหมือนปกติ สือเสี่ยวหรันไม่รู้โผล่มาจากไหน ทันใดนั้นใช้แรงตีบ่าของเย่เสวี่ยจู๋：เสวี่ยจู๋ ฉันเจอเธออีกแล้วนะ！

เย่เสวี่ยจู๋ยิ้ม เธอกับสือเสี่ยวหรันถึงบริษัทประมาณเวลาเดียวกันทุกครั้ง นี่เป็นครั้งที่ Nของเดือนนี้ที่เจอสือเสี่ยวหรันที่หน้าลิฟต์แล้ว

ทั้งสองเข้าแถว เห็นแถวค่อยๆ เดินหน้า สือเสี่ยวหรันคุยทีไม่คุยทีกับเย่เสวี่ยจู๋

“เสวี่ยจู๋ เมื่อคืนเรียกเธอออกมาร้องเพลงดื่มเหล้ากับพวกเราเธอไม่มา สนุกมาก！” สือเสี่ยวหรันพูดอย่างมีความสุขกับเรื่องเมื่อคนที่แผนกจัดเลี้ยง “ตอนพาร์ทหลัง หัวหน้าแผนกพวกเราก็มา สุดท้ายก็เป็นเขาที่จ่าย”

เย่เสวี่ยจู๋ยิ้ม พูดอย่างขอโทษ： “พอดีเมื่อคนมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย รอครั้งหน้าฉันจะเข้าร่วมงานเลี้ยงแน่นอน”

สือเสี่ยวหรันพยักหน้าเหมือนสับทุบกระเทียม “อื้มๆ ！ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนที่มีแฟน แน่นอนว่าจะยุ่งๆ กว่าพวกเราที่ตัวคนเดียวนิดหน่อย！” พูดอีก “ถ้าครั้งหน้าเธอมาร่วมงานเลี้ยงของแผนก ลงโทษเธอโดยการพาแฟนมาด้วย！”

ทันใดเย่เสวี่ยจู๋รู้สึกหัวโต เธอมีแฟนที่ไหนล่ะ เฉินซิงเหย้าอย่างมากก็คือเสี่ยเลี้ยงของเธอ เธอจะกล้าให้เสี่ยเลี้ยงไปงานเลี้ยงแผนกกับเธอได้ยังไง？ไม่เอาชีวิตแล้วเหรอ？

และแล้วก็พูดแถๆ ไป： “……ดูสถานการณ์ก่อน……”

สือเสี่ยวหรันไม่ได้มองความไม่ธรรมชาติของเธอไว้ในสายตา และพูดถึงเรื่องสนุกงานเลี้ยงแผนกเมื่อคืน “เฮ้อ เธอไม่ไม่รู้ เมื่อคืนหัวหน้าของพวกเรามาถึงพาร์ทหลัง ตอนเริ่มแรกพวกเราคิดว่าเขาไปเดทกับผู้หญิงแล้ว ถามครึ่งวันถึงรู้ว่าเข้าไปงานเลี้ยงกับประธานเฉิน หัวหน้ายังพูดความลับของประธานเฉินออกมา！ ”

พอได้ยิน “ความลับ” แล้วยังเป็นความลับเกี่ยวกับเฉินซิงเหย้า ทันใดนั้นเย่เสวี่ยจู๋ก็เกิดความสนใจขึ้นมาเล็กน้อย ขมวดคิ้วถามสือเสี่ยวหรัน： “ความลับอะไร？”