เฉินซิงเหย้าหัวเราะเสียงทุ้มอย่างชั่วร้ายข้างๆหูของเธอ เขาเหยียดแขนออก และกดปุ่มปิดประตูลิฟท์

ประตูลิฟต์ปิดลง "ติ๊ง" เฉินซิงเหย้าจับมือเธอแรงขึ้น แล้วผลักเธอพิงผนังลิฟท์ ก้มศรีษะลงและจูบริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด พร้อมกับพูดหยาบคายทำให้เธอหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง

กว่าเย่เสวี่ยจู๋จะได้พักหายใจไม่ง่ายเลย เธอผลักตัวของเขาออก และปฎิเสธอย่าวพึมพำว่า: "ประธานเฉิน ที่นี่เป็นบริษัท ระวังผลกระทบด้วย"

เฉินซิงเหย้ารัดเอวเธอแน่นขึ้นและพูดน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า "ลิฟต์พิเศษของฉันไม่มีกล้อง คุณจะกลัวอะไร"

เย่เสวี่ยจู๋พูดอย่างตะกุกตะกัก: "แม้ว่าจะไม่มีกล้อง … ก็ไม่ได้ เพื่อนร่วมงานในบริษัทผ่านมันไปมา พวกเขาจะเข้าใจผิด"

เมื่อได้ยินเย่เสวี่ยจู๋พูดแบบนั้น เฉินซิงเหย้าก็ผลักตัวเธอออกไปเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด จุดบุหรี่และมองตาขวางไปที่เธอ: "คุณยังกลัวว่าจะถูกเพื่อนร่วมงานเข้าใจผิดอยู่อีกเหรอ ฉันทำให้คุณขายหน้าหรือไง?"

"เปล่า" เย่เสวี่ยจู๋กล่าว "ประธานเฉินร่ำรวยและมีอำนาจ ฉันต่างหากที่เป็นคนทำให้คุณขายหน้า"

เฉินซิงเหย้าสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง และจงใจพ่นควันใส่หน้าของเธอ สายตาของเขาค่อยๆมองไปที่ขายาวขาวราวกับหิมะใต้กระโปรงของเธอ เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นและถามเธอด้วยความสงสัย: "ใครให้คุณแต่งตัวแบบนี้ออกมา?”

เย่เสวี่ยจู๋ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากอธิบายอย่างตรงไปตรงมาว่า: "ประธานเฉินคะ นี่คือระเบียบของบริษัท พนักงานหญิงทุกคนต้องแต่งกายอย่างเป็นทางการ สื้อเสี่ยวหรันและคนอื่น ๆ ก็สวมกระโปรงเหมือนกัน"

"พวกเขาคือพวกเขา คุณคือคุณ" น้ำเสียงของ เฉินซิงเหย้าฟังดูโหดร้าย และดูมีอิทธิพล"คุณสามารถเลือกใส่กางเกงได้ ทำไมคุณถึงต้องใส่กระโปรง?"

เย่เสวี่ยจู๋คร่ำครวญในใจ: ฉันมีชุดทำงานแค่สองชุด ถ้าฉันซื้อกางเกงขายาวใส่ ฉันก็ต้องเสียเงินอีก? ฉันไม่ได้มีเงินมากมายมาซื้อเสื้อผ้า …

เฉินซิงเหย้าดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของเธอ เขาบีบคางของเธอด้วยปลายนิ้วที่ถือบุหรี่อยู่ และบังคับให้เธอมองที่ตาของเขา"ถ้าคุณไม่มีเงิน ฉันจะพาคุณไปซื้อเอง"

"จะดีเหรอ" เย่เสวี่ยจู่ กล่าว "ฉันจะไปซื้อเอง ถ้ามีคนเห็นคุณซื้อเสื้อผ้ากับฉัน พวกเขาก็จะเอามาพูดรับหลังได้"

"เย่เสวี่ยจู๋!" เฉินซิงเหย้า พูดเสียงแข็ง "คุณกลัวว่าจะมีใครคิดว่าคุณคบกับฉันงั้นเหรอ?"

เย่เสวี่ยจู๋ตกใจกับน้ำเสียงที่รุนแรงของเฉินซิงเหย้า เสี่ยงของเธอสั่นเล็กน้อยแะพูดว่า“ เปล่า”

"ถ้าเปล่าแล้วจะพูดมากทำไม" เฉินซิงเหย้าเคยชินกับบีบแก้มของเธอและถามอีกครั้งว่า "คนที่ชื่อหลู่เฉินยังติดต่อกับคุณอีกไหม"

เย่เสวี่ยจู๋สำลักและส่ายหัวทันที

"ไม่ได้ติดต่อมาก็ดี" เฉินซิงเหย้าเตือนเธว่า "อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้น คุณลองเดาว่าฉันจะจัดการกับคุณอย่างไร?" มือของเขาค่อยๆเลื่อนเข้าด้านในไปตามชายกระโปรงของเธอ

เย่เสวี่ยจู๋เริ่มอ่อนแรงอย่างรวดเร็ว และมือของเธอก็เอื้อมไปจับที่ไหล่ของเขาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ล้ม เธอจับร่างกายอันกำยำของเขาไว้อย่างแน่น

เธอขอร้องเขาอย่างลำบากใจว่า: "ประธานเฉินคะ อย่าทำแบบนี้ อีกซักครู่ ฉันต้องทำงาน อย่าเป็นแบบนี้เลย"

ยิ่งเธอขอร้องเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่ยอมปล่อยเธอไปและบอกว่า "เรื่องนี้ไม่ควรขอร้อง มันน่าเบื่อมาก เห็นได้ชัดว่าคุณต้องการมัน อย่าแกล้งทำเป็นใส่ซื่อบริสุทธิ์หน่อยเลย?"

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกเขินและอับอาย แต่ก็ไม่มีหนทางที่จัดการกับเขา ตัวเธอสั่นด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเธอดูเปลี่ยนไป "ฉันเปล่า … "

"เปล่าเหรอ"เฉินซิงเหย้ารังแกเธออย่างไม่ปราณี "ก็แค่สัมผัสเบาๆแค่นี้ คุณคิดว่าฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณนานแค่ไหนแล้ว"

เย่เสวี่ยจู๋โกรธมาก เธอผลักเขาออกไปอย่างเหลือทน และเธอผลักมือของเขาออกและรีบหยุดการกระทำของเขา

เธอแค่กล้าที่จะโกรธ แต่ไม่กล้าที่จะพูด แม้ว่าเฉินซิงเหย้าจะใช้คำพูดที่ทำให้เธออับอาย แต่เธอก็สามารถทนอยู่เงียบๆได้

ในขณะนี้นอกจากเฉินซิงเหย้าแล้ว ไม่มีใครที่สามารถช่วยเธอจ่ายค่ารักษาพยาบาลราคาแพงของแม่เธอได้

นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เย่เสวี่ยจู๋ยังคงทนความอัปยศอดสู แม้ว่าเธอจะถูกเหยียบย่ำจนถึงจุดที่น่าอับอายที่สุดก็ตาม

เฉินซิงเหย้ามั่นใจว่าเธอพึ่งพาตนเองได้ ดังนั้นเธออาจจะได้รับคำสบประมาทมากขึ้น และมักจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตัวเอง เขารู้ว่าเธอไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนและไม่สามารถทิ้งเขาไปได้ง่ายๆ

เพราะเธอต้องการเงิน! ต้องการเงินจำนวนมาก! นอกจากเขาแล้วในโลกนี้ไม่มีใครเต็มใจช่วยเธอ!

แต่เมื่อคืนเขารู้สึกเป็นครั้งแรกว่า สถานะของเขาอาจถูกคุกคามได้ เพราะผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหลู่เฉิน กล้าให้เงินเธอ! และเธอยังกล้าเงินจากเขา! เฉินซิงเหย้าจะทนได้อย่างไร?

เย่เสวี่ยจู๋ต้องการออกไปจากใต้วงแขนของเขา แต่เฉินซิงเหย้าจับเอวของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว และดึงตัวเธอกลับไป เขาลดศีรษะลง และถูแก้มของเธอด้วยปลายจมูกของเขา เขาระบายความเร่าร้อนในความเป็นชาย

เธอรู้สึกจั๊กจ๊๋ แต่เธอก็รู้ดีว่าเขาแค่อยากทำให้เธออับอาย แน่นอนว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จง่ายๆ เมื่อมือของเขาลูบไปถึงขอบกระโปรงของเธอ เธอก็ไม่ลังเลที่จะผลักมือของเขาออกไป และพยายามเบี่ยงไม่ให้เขาทำเรื่องอย่างนั้นได้

เฉินซิงเหย้าถูกปฏิเสธโดยผู้หญิงที่เชื่อฟังและปฏิบัติตามเขามาโดยตลอด สี่หน้าของเขาก็ดูไม่ดีเลย แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่โดร้าย เมื่อเห็นว่าเธอปฏิเสธ และดิ้นรนอย่างหนัก เขาก็ไม่ข่มเหงเธออีก

เพียงแค่ไม่บังคับก็คือไม่บังคับ แต่เขาไม่อาจที่จะให้ผู้หญิงเหยียบหัวได้ตลอด เพียงแต่ให้บทเรียนกับเธอ

ทันใดนั้นเฉินซิงเหย้าก็ปล่อยมือที่โอบเอวเธอไว้ และดึงตัวของเธอมา จับเธอหันหน้าเข้าผนังลิฟท์

เย่เสวี่ยจู๋ กรีดร้องด้วยความตกใจ: "คุณจะทำอะไร?"

ริมฝีปากเซ็กซี่ของเฉินซิงเหย้าแนบไปที่ใบหูของเธอ และเตือนเธอด้วยเสียงอันแหบพร่าว่า: "ถ้าคุณต้องการให้คนทั้งตึกเห็นสภาพของคุณ คุณก็ตะโกนต่อ"

เย่เสวี่ยจู๋ไม่กล้าที่จะตะโกนเสียงดังอีก เมื่อเธอได้ยินคำนั้น ใจของเธอกระวนกระวายและขาของเธอก็สั่น

เธอคิดว่าเฉินซิงเหย้าจะทำอะไรเธอที่นี่ เธอกลัวมากจนน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่คาดคิดว่าเฉินซิงเหย้าไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่ยื่นมือออกมา และค่อยๆแกะขนมปังที่ด้านหลังเธอ จากนั้นสะบัดผมของเธอเล่นเบาๆไปมาอย่างต่อเนื่อง และเลิกผมหา…ไม่รู้ว่าจะหาไปอีกนานแค่ไหน เขาพบสิ่งที่เขากำลังหาในหัวของเธอ – ผมหงอก

เฉินซิงเหย้าดึงผมหงอกออกจากศีรษะของเธอด้วยพลังอันมหาศาล เจ็บจนเย่เสวี่ยจู๋ต้องหลั่งน้ำตาออกมาและถึงกับกรีดร้อง

เขามองเธออย่างไม่พอใจ "กรีดร้องราวกับถูกขืนใจ เย่เสวี่ยจู๋ถ้าคุณกล้าที่จะกรีดร้องแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น ฉันจะฆ่าคุณเดี๋ยวนี้ เชื่อหรือไม่!"

"เลว … " เย่เสวี่ยจู๋เช็ดน้ำตาที่ออกมาจากหางตาของเธอเสร็จก็ว่าเขาเบาๆ

เฉินซิงเหย้าไม่ค่อยได้ยินเธอพูดเขา และถามเธอว่า: "คุณว่าฉันเหรอ?"

"เปล่า!"เย่เสวี่ยจู๋ปฏิเสธ และหันศีรษะไปดูผมที่มือของเขา เขาดึงผมหงอกของเธอออกมาหนึ่งเส้น