ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 613 : ตรวจสอบ

ตอนที่ 613 : ตรวจสอบ

“ฮ่าฮ่าหวังเย่า แกแปลกใจสินะ ? ” อิชิโวพูดขึ้นมาอย่างภูมิใจ

“ฉันบอกแล้วว่าแกน่ะสู้ฉันไม่ได้หรอก ไม่ว่าแกจะเก่งแค่ไหนแต่ฉันก็เหนือกว่าแกเสมอ ! ”

“ฮ่าฮ่า….” พวกรัฐโคโรน่าพากันหัวเราะออกมา

“ตราบใดที่แกยังอยู่ในกองกำลังดวงดาว ฉันจะเหนือกว่าแกทุกอย่าง แกไม่มีทางเอาชนะฉันได้ รองแม่ทัพหวังเย่า… ฮ่าฮ่า” อิชิโวพูดขึ้นมา

“ไม่มีทาง อิชิโวต้องโกงแน่ ๆ ! ” โอพีเลียมองไปที่จอคะแนนด้วยท่าทีหงุดหงิด

อิชิโวส่ายหน้า “ดูที่เธอพูดสิ หวังเย่าได้คะแนนกว่าหมื่นคะแนนแต่เธอบอกว่าเป็นเรื่องปกติ ฉันได้คะแนนสูงกว่าเขาแต่กลับมาบอกว่าฉันโกงเนี่ยนะ ? เธอไม่สองมาตรฐานไปหน่อยรึไง ? ”

“หวังเย่าน่ะ เขามีความสามารถที่จะได้คะแนนสูงแบบนี้ แต่นายไม่ใช่ ! ” โอพีเลียมองไปที่อิชิโว ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“งั้นหรือ ? ” อิชิโวเดินไปตรงหน้าโอพีเลียแล้วยืดอกพูดขึ้น “ฉันทำไม่ได้งั้นหรือ เธอมาที่ห้องฉันคืนนี้สิแล้วจะรู้เอง ฉันรับปากว่าจะแสดงความแข็งแกร่งของฉันให้เธอเห็น”

“ฮ่าฮ่า…ต้องแบบนี้แหละหัวหน้า ! ” นายพลจากรัฐอดีบียาเหมือนจะได้ประโยชน์ไปด้วย

“แกมั่นใจหรือว่าแกทำได้จริง ๆ ? ” เจนกิ้นเดินเข้ามาขวางที่หน้าโอพีเลียเอาไว้ พร้อมกับใช้มือกดไปที่ไหล่อิชิโว เขาออกแรงบีบจนทำให้อิชิโวสีหน้าบิดเบี้ยวไป

อิชิโวไม่อาจจะทนความเจ็บปวดได้ เขาต้องถอยกลับไปและปัดไหล่ของตัวเอง “เจนกิ้น แม้ว่าแกจะเสียอันดับ 3 ไปแต่ฉันก็ชื่นชมแก แกสบายใจได้ ฉันจะใช้งานแกแน่ ฮ่าฮ่า…”

“คนที่ไม่มีความสามารถแต่กลับกล้ามาสั่งฉัน นอกจากหวังเย่าแล้ว ฉันไม่ฟังคำสั่งใครทั้งนั้น ! ”

“แต่นี่คือความจริงที่ว่าฉันจะได้เป็นแม่ทัพของกองกำลังดวงดาว แก…ต้องฟังคำสั่งฉัน”

“พอแล้วเจนกิ้น ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” หวังเย่าที่เงียบอยู่นานได้เปิดปากพูดขึ้นมา

“ฮ่าฮ่า แกรู้ตัวเองก็ดีแล้ว” อิชิโวหัวเราะออกมา

“แต่หวังเย่า นายจะปล่อยให้มันได้ตำแหน่งไปจริง ๆ รึไง ? ” เจนกิ้นไม่อาจจะทนไหว

“อัลเฟรดสงสัยในคะแนนของฉัน ดังนั้นพวกเขาก็ต้องสงสัยในตัวอิชิโวด้วยเช่นกัน ถ้าเขาให้คำตอบที่ไม่น่าพอใจ งั้นก็กลัวว่าเขาคงไม่อาจจะรักษาตำแหน่งเอาไว้ได้” หวังเย่าพึมพำออกมาเบา ๆ

แน่นอน ตอนนั้นเองประตูห้องประชุมก็ได้เปิดออกพร้อมกับพวกคนระดับสูงที่พากันเดินมาที่ดาดฟ้า

อัลเฟรดได้เดินเข้าไปหาอิชิโวพร้อมกับรอยยิ้ม “ยินดีด้วยที่ได้ตำแหน่งแม่ทัพไป แต่ก่อนอื่นฉันอยากจะรู้ว่านายได้แร่พวกนี้มาจากไหน คำถามนี้หวังเย่าให้คำตอบจนฉันพอใจแล้ว แต่นายจะตอบว่ายังไง ? ”

ทุกคนต่างก็พากันเงียบและมองไปที่อิชิโวด้วยความสงสัยว่าเขาได้แร่มาจากไหนกัน

อิชิโวเหมือนจะหมดความอดทน “ฉันได้เข้าไปในหนวดและโชคดีที่ได้แร่มาก็แค่นั้น”

“นายพูดเจาะจงกว่านี้ไม่ได้รึไง ?” อัลเฟรดยิ้มออกมา

อิชิโวยิ้มและพูดขึ้น “หวังเย่าได้แร่มายังไง ฉันก็ได้แร่มาแบบนั้นแหละ”

“หือ ? บังเอิญขนาดนั้นเลยหรือ ? นายโดนเซลล์ดำกลืนกินเข้าไป และเข้าไปในคลังพลังงานของมันได้งั้นหรือ ? ”

เซลล์ดำ!

คลังพลังงาน !

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนต่างก็พากันหน้าถอดสี

สำหรับพวกเขาแล้ว มันเท่ากับความตาย ไม่มีใครกล้าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ได้

เซลล์ดำมีความสามารถกลืนกินที่สูง ความแข็งแกร่งของมันอยู่ที่เลเวล 120 มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใช้อสูรของดาวทมิฬจะรับมือไหว

เมื่อได้ยินแบบนั้น อิชิโวก็เหงื่อตก เขาคิดมาตลอดว่าหวังเย่ากับเขานั้นเหมือนกัน เขาคิดว่าจะอ้างวิธีเดียวกันกับหวังเย่าเมื่อถูกถามว่าได้แร่นี้มาจากไหน

อิชิโวยังแสดงท่าทีเยือกเย็นแต่ในใจของเขาตอนนี้กลับเต้นรัว “แน่นอน ในจักรวาลนี้คนที่สามารถเข้าไปในคลังพลังงานของหนวดไม่ได้มีแค่หวังเย่า ฉันเองก็ทำได้”

“หวังเย่าแสดงพลังของเขาให้ฉันได้เห็นแล้ว ฉันยืนยันได้ว่าเขาสามารถเข้าไปในคลังพลังงานได้จริง ๆ ฉันคิดว่านายก็น่าจะแสดงมันออกมาให้ฉันได้เห็นเหมือนกัน มันคงไม่เกินไปหน่อยหรอกมั้ง ? ” อัลเฟรดถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ ฉันขอปฏิเสธ !” อิชิโวรีบปฏิเสธทันที เขารีบพูดต่อ “มันคือสกิลส่วนตัว ฉันไม่อยากให้ใครรู้ ! นอกจากนี้แล้วมันก็ไม่มีกฎที่ว่าต้องบอกที่มาของแร่ไม่ใช่รึไง ? ตราบใดที่ห้องชั่งน้ำหนักยอมรับ ผลลัพธ์ของเราก็ถือว่าเป็นความจริงไม่ใช่รึไง ? ”

อัลเฟรดไม่คิดว่าเขาจะโดนปฏิเสธแบบนี้มาก่อน

เขาหันกลับไปมองพวกระดับสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง “พวกนายคิดว่ายังไง ? ”

พวกนั้นพากันปรึกษากัน แต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุป

“ไม่ ฉันขอค้าน ! ” หวังเย่าพูดขึ้นมา

ทุกคนต่างก็มองไปที่หวังเย่าโดยไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

“แม่ทัพเก่าสงสัยว่าฉันโกง เขาถามถึงที่มาของแร่ ฉันก็ได้ให้การร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่เล่ารายละเอียดแต่ยังแสดงสกิลของฉันออกมาด้วย แต่นายกลับปฏิเสธที่จะแสดงสกิลออกมา มันเหมือนจะไม่ผิดกฎ แต่ก็ดูไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเท่าไหร่”

ทุกคนต่างก็พยักหน้าและคิดว่าคำพูดของหวังเย่านั้นถูกต้อง

นอร์แมนที่เงียบอยู่นานได้พูดขึ้นมา “หวังเย่า ในความเห็นของนายแล้ว นายต้องการอะไร ? ”

หวังเย่าพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “อิชิโว บอกว่าแร่ของเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรไม่ใช่รึไง ? ผมขอทดสอบแร่เขาด้วยตัวเองภายใต้การจับตาดูของฝ่ายตรวจสอบ มันคงไม่เกินไปหน่อยหรอกนะ ? ”

อิชิโวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “หวังเย่า แกคิดว่าการตรวจสอบของแกจะเหนือกว่าการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่รึไง ? รายงานจากคอมก็บอกแล้วว่าแร่ของฉันน่ะเป็นแร่แม่เหล็ก แกคิดว่าจะทำอะไรได้ ? ”

หวังเย่ามองไปที่อิชิโว “พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ แกกล้าให้ฉันทดสอบไหมล่ะ ? ”

ตาของอิชิโวกระตุก แต่ก็พยายามรักษาท่าทีเอาไว้ “ทำไมจะไม่กล้า ! ”

เจ้าหน้าที่ต่างก็บอกว่าแร่ของเขาไม่มีปัญหา แล้วหวังเย่าจะเปลี่ยนผลลัพธ์นี้ได้ยังไง ?

หวังเย่ายิ้มออกมาก่อนจะมองไปที่อัลเฟรดและนอร์แมน

ทั้งสองพยักหน้าให้กับเขาก่อนที่อัลเฟรดจะพูดขึ้นมา “เรียกโมนิก้าออกมาจากห้อง”

ผ่านไปสักพักเจ้าหน้าที่สาวสวยจากห้องแลกเปลี่ยนที่คอยชั่งน้ำหนักแร่ก็ได้เดินออกมา เธอยิ้มให้กับหวังเย่าแล้วพูดขึ้น “นายพลหวังเย่า นายต้องการตัวอย่างเท่าไหร่ก็บอกมาได้เลย”

หวังเย่าคิดสักพัก “งั้นรบกวนเธอเอาแร่ของอิชิโวมา 1 กิโลกรัม และเอาแร่ของนายพลคนอื่นอีก 5 คนแบบสุ่มมาให้ฉันดูด้วย”

“ได้ รอสักครู่”

ผ่านไป 2-3 นาที โมนิก้าก็เข็นรถเข็นพร้อมกับกล่องแร่ 6 ใบ เดินตรงมาหาหวังเย่า

หวังเย่าได้เอาแร่ของอิชิโวขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะตรวจสอบมันอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็เอาแร่ในกล่องอื่น ๆ ขึ้นมาดู

เขาขมวดคิ้วราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

เมื่อเห็นท่าทีของหวังเย่า อิชิโวก็ยิ้มกว้างออกมายิ่งกว่าเก่า

“ยอมแพ้เถอะหวังเย่า เลิกดิ้นรนได้แล้ว” อิชิโวยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ

หวังเย่าหันไปมองด้วยสายตาไม่พอใจ จากนั้นเขาก็หยิบเอาแร่ของอิชิโวขึ้นมาแล้วเปิดใช้งานระบบ

หลังจากที่อัพเกรดระบบแล้ว ระบบไม่ได้มีการทำงานเหมือนเดิมอีกต่อไป มันมีความสามารถในการวิเคราะห์ มันได้รวมการทำงานกับนาฬิกา ความสามารถในบางด้านก็ถึงกับเหนือกว่าเทคโนโลยีของดาวทมิฬไปแล้ว

สายตาของหวังเย่าราวกับเครื่องแสกน เขามองเห็นชั้นต่าง ๆ ของแร่ได้อย่างชัดเจน

เพื่อยืนยันว่าแร่พวกนี้ได้มาจากหนวดปีศาจแล้ว ภายในแร่นี้จะต้องมีน้ำย่อยของหนวดปีศาจรวมถึงเศษเนื้อเยื่อของมัน

ต้องบอกว่าตามการตรวจสอบของเครื่องแล้ว แร่ที่อิชิโวเก็บมานั้นเป็นแร่แม่เหล็กจริง ๆ แต่ไม่ได้การันตีว่าเพิ่งเก็บมาจากหนวดปีศาจหรือไม่

ผ่านไปสักพักผู้คนก็เริ่มหมดความอดทน

บางคนถึงกับพึมพำออกมา “หวังเย่า ช่างมันเถอะ ทำไมต้องทำให้ตัวเองอับอายด้วย”

“เรายอมรับความแข็งแกร่งของนาย แต่ผลลัพธ์ออกมาแล้ว นายยอมแพ้เถอะ”

อัลเฟรดเห็นว่าหวังเย่ายังไม่พูดอะไรออกมา เขาก็เดินเข้าไปแล้วเตือน “ช่างเถอะ หวังเย่า เราจะประกาศผลลัพธ์แล้ว”

หวังเย่าค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองไปที่อัลเฟรด “ท่านแม่ทัพเก่า เดาสิว่าแร่พวกนี้ได้มาตั้งแต่ตอนไหน ? ”

อัลเฟรดไม่รู้ว่าหวังเย่าคิดจะบอกอะไร

หวังเย่าได้มองไปรอบ ๆ พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชา “แร่นี้ไม่ได้เพิ่งจะถูกเอาออกมา แต่ได้มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ฮ่าฮ่า…”

ทุกคนต่างก็สับสน พวกเขาไม่เข้าใจว่าหวังเย่าพูดถึงอะไร

อัลเฟรดและคนระดับสูงต่างก็พากันพูดขึ้นมา “นายหมายความว่าแร่นี่ไม่ได้ถูกเก็บมาในวันนี้ แต่กลับถูกเก็บมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วงั้นหรือ ? ”

หวังเย่าส่ายหน้า “แร่น่ะถูกเก็บมาในวันนี้จริง แต่มันถูกซ่อนเอาไว้ในหนวดตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”

เมื่อได้ยินที่หวังเย่าพูดความจริงออกมา อิชิโวก็เริ่มลนลาน “แก..แกพูดไร้สาระ หวังเย่าแกไม่มีหลักฐาน ทุกอย่างแกแค่คาดเดา”

หวังเย่ายิ้มออกมาและยักคิ้วให้กับอิชิโว “แกคิดอย่างนั้นหรือ? หึหึ…แกอยากได้หลักฐานสินะ ได้ ฉันจะเอาหลักฐานให้แกดูเอง ! ”