ยามดอกวสันต์ผลิบาน - ตอนที่ 481 ความปรารถนา

ชิวซื่อกลับไปเล่าให้เฉิงเว่ยฟัง เฉิงเว่ยฟังแล้วก็หัวเราะดังลั่น

 

เกิดเรื่องที่จี่หนิง น้องชายของเขาทํางานอยู่ที่จวนข้าหลวงฝ่ ายจัดการนํ้า อยู่สํานักฮั่น หลินมานานหลายปี เขาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น จึงมีสหายอยู่บ้างไม่มาก ไม่น้อย แม้นข่าวคราวจะถูกขุนนางใหญ่ซ่งปิดข่าวเอาไว้ แต่ในราชสํานักนั้นปิดเบื้องบนไม่ปิด เบื้องล่างมาโดยตลอด จึงมีสหายแอบนําความมาบอกเขาอย่างลับๆ ในทางกลับกัน พี่ใหญ่นั้น เป็นคนตําแหน่งสูงส่ง ไม่มีคนกล้าไปพูดอะไรต่อหน้าเขา เกรงว่าเวลานี้คงยังไม่ทราบว่าเกิดเรื่อง อะไรขึ้นที่จี่หนิงกระมัง

 

กระทั่งตอนที่เขาคิดจะส่งจดหมายไปให้น้องชายสักฉบับก่อนนั้น ขุนนางใหญ่ซ่งก็ส่งคน ไปเมืองเป่าติ้งเรียบร้อยแล้ว

 

ไม่รู้ว่าขุนนางใหญ่ซ่งพูดอะไรกับน้องชายไปบ้าง น้องชายทั้งไม่ปรึกษาพี่ใหญ่และไม่ บอกเขาสักคําก็ตรงไปที่จี่หนิงแล้ว

 

ในเวลาคับขัน คนที่ส่งข่าวไปให้น้องชายมิใช่พี่ใหญ่กลับเป็นขุนนางใหญ่ซ่งแทน…

 

แม้นจะกล่าวว่าหยางโซ่วซานเป็นคนของขุนนางใหญ่ซ่ง แต่เรื่องเช่นนี้หากเก็บไปคิดมาก ล่ะก็ แปดถึงเก้าในสิบส่วนความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายน้องชายก็จืดจางลงได้เช่นกัน

 

เฉิงเว่ยรู้สึกว่าต่อไปตนคั่นอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายและน้องชายก็คงทําตัวยาก เหมือนกัน!

 

เขากล่าวขึ้นว่า “อย่าสนใจเรื่องพวกนี้เลย ในเมื่อท่านแม่เอ่ยเรื่องแยกบ้านออกมาแล้ว เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรครอบครัวของพวกเราก็น่าจะต้องแยกบ้านจริงๆ เจ้าก็อย่าคิดมากเรื่องใน อนาคตอีกเลย มาตัดสินใจเรื่องบ้านของพวกเราก่อนดีกว่า เมื่อตกลงเรื่องแยกบ้านแล้วจะได้ย้าย

 

 

ออกไปได้ จะได้ไม่ต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องระหว่างพวกเขาสองบ้าน จะเข้าข้างฝ่ ายใดก็ไม่ดี ทั้งนั้น”

 

คําพูดนี้กล่าวได้ตรงใจชิวซื่อยิ่งนัก

 

นางพยักหน้าหงึก เช้าตรู่วันต่อมาตอนที่ไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่ากัวนั้นจึงแอบไปดูบ้านสอง สามหลังกับพ่อค้าคนกลาง สุดท้ายถูกใจบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากประตูเฉาหยางนัก เป็น บ้านสามทางเข้าห้าเรือน ราคาหกพันเหลี่ยง เป็นบ้านของอดีตรองเจ้ากรมยุติธรรม เป็นเพราะ แบ่งทรัพย์สินกันไม่ลงตัวถึงได้ประกาศขาย เครื่องเรือนข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ล้วนมอบให้ ทั้งหมด ชิวซื่อพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง กล่าวกับเฉิงเว่ยว่า “ข้าคิดว่าต่อไปท่านแม่จะต้องอยู่ที่ประตู เฉาหยางทางด้านโน้นอย่างแน่นอน บ้านหลังนี้อยู่ใกล้ประตูเฉาหยาง ต่อไปพวกเราไปคารวะ เยี่ยมเยียนท่านแม่ก็สะดวก เพียงแต่ว่าบ้านหลังนี้เร่งขาย เกรงว่าคงต้องชําระเงินเร็วสักหน่อยเจ้า ค่ะ”

 

ยังมีอีกข้อหนึ่งที่นางไม่ได้บอกสามี

 

เฉิงสวี่ของครอบครัวพี่ชายใหญ่เป็นคนเรียนหนังสือเก่ง อีกทั้งหน้าตายังหล่อเหลา ยาม อยู่ต่อหน้าเฉิงสวี่ เฉิงรั่งของพวกเขาไม่มีอะไรเทียบได้เลย ทว่าน้องสี่เพิ่งแต่งงานยังไม่มีบุตร ต่อไปหากมีบุตรแล้ว ต่อให้บุตรของเขาจะเรียนหนังสือเก่งเหมือนเฉิงสวี่ ทว่าเฉิงรั่งของพวกเขาก็ อาวุโสกว่า เป็นญาติผู้พี่ที่จริงใจและจิตใจดีผู้หนึ่งก็น่าจะพอเทียบเคียงกันได้ นางทั้งไม่อยากให้ บุตรชายไม่มีโอกาสเงยหน้าขึ้นยามอยู่ต่อหน้าเฉิงสวี่และไม่อยากให้ตัวเองเหมือนคนไม่สั่งสอน บุตรให้ดีทําให้มักจะทําอะไรผิดๆ อยู่ตลอดยามอยู่ต่อหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ด้วย

 

เฉิงเว่ยกลับไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเรื่องที่ต้องชําระเงินให้บ้าน หลังนั้นในทันทีเพียงเท่านั้น

 

“พวกเราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นอยู่ในมือ…” ที่ผ่านมาเขาไม่เคยทําการค้าเป็นของ ตัวเองมาก่อน เบี้ยรายเดือนก็ไม่ได้มากมาย สินเดิมของชิวซื่อก็มีเพียงสองถึงสามพันเหลี่ยง เท่านั้น “แต่ก็ไม่อาจไปบอกท่านแม่ว่าพวกเราหาบ้านได้เรียบร้อยแล้ว…” ดูเหมือนพวกเขาตั้งตา รอให้แยกบ้านก็ไม่ปาน

 

ชิวซื่อเองก็เป็นกังวลใจเช่นกัน

 

สองสามีภรรยานั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่ครู่หนึ่ง เฉิงเว่ยกล่าวขึ้นว่า “หรือว่าเจ้าลองไปคุย กับน้องสะใภ้สี่ดูดีหรือไม่ ให้นางช่วยเอ่ยเรื่องนี้ต่อหน้าท่านแม่ดู…ข้าเห็นท่านแม่รักใคร่นาง เสมือนเป็นบุตรสาว ต่อให้พูดอะไรผิดไป คาดว่าท่านแม่ก็ไม่เก็บมาใส่ใจ”

 

“จะทําเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ!” ชิวซื่อกล่าว “ท่านแม่มิใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายดายเพียง นั้น แทนที่พวกเราจะให้น้องสะใภ้สี่ช่วยหยั่งเชิงดูท่าทีของท่านแม่ มิสู้ให้อาเซิงไปดีกว่า”

 

“อาเซิงหรือ!” เฉิงเว่ยประหลาดใจ

 

ชิวซื่อเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา กล่าวว่า “เรื่องภายในเรือนชั้นในประเภทนี้ท่านอย่ายื่น มือเข้ามายุ่งเลย คอยดูข้าดีกว่า!”

 

เฉิงเว่ยหัวเราะร่า ไม่ถามอะไรเพิ่มอีกจริงๆ

 

ชิวซื่อเรียกเฉิงเซิงกลับมาหา เล่าที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดให้นางฟังหนึ่งรอบ

 

เฉิงเซิงตกใจเป็นอย่างมาก ถามขึ้นว่า “ท่านย่าบอกว่าจะแยกบ้านจริงๆ หรือเจ้าคะ”

 

“ข้าจะหลอกเจ้าไปเพื่ออันใด!” ชิวซื่อกล่าว ตบที่มือของบุตรสาวเบาๆ ทอดถอนหายใจ กล่าวว่า “โชคดีที่ฝั่งบุตรเขยเป็นคนซื่อสัตย์สุจริตเชื่อถือได้ สนิทสนมกับบิดาของเจ้า ท่านลุงใหญ่ ของเจ้าจะเป็นขุนนางหรือไม่ หรือว่าจะเป็นขุนนางตําแหน่งอะไรก็ไม่ค่อยมีผลเกี่ยวข้องกับเจ้า มากนัก ไม่อย่างนั้นข้าไหนเลยจะกล้ารับปากท่านย่าของเจ้า”

 

 

 

เฉิงเซิงรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

 

ชิวซื่อเกลี้ยกล่อมนางว่า “บางครั้งในหมู่พี่น้องก็ต้องคํานวณเงินทองให้ชัดเจนถึงจะยิ่ง สนิทสนมกันมากขึ้นได้”

 

เฉิงเซิงพยักหน้า หลังจากนั้นสองวันก็ไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่ากัวพร้อมกับมารดา

 

โจวเสาจิ่นออกมาต้อนรับพวกนางสองแม่ลูกที่หน้าประตูชั้นในด้วยตัวเอง

 

เฉิงเซิงเห็นโจวเสาจิ่นเกล้าผมดุจเส้นไหมสีดําเอาไว้อย่างง่ายๆ มวยหนึ่ง ประดับดอกบัว คู่ทําจากผ้าไหมกลีบสีนํ้าเงินไพลินและเกสรสีเหลืองเอาไว้ ขับเน้นผิวขาวเนียนละเอียดที่ขาวยิ่ง กว่าหิมะของใบหน้าเล็กให้เด่นชัดยิ่งขึ้น ทุกท่วงท่าของการขยับเขยื้อนดูเกร็งน้อยลงหลายส่วน และดูสบายๆ เป็นธรรมชาติขึ้นหลายส่วน ทั้งร่างดูคล้ายกับดอกไม้ตูมที่พร้อมจะเบ่งบานและ ค่อยๆ เผยความงามและเสน่ห์ออกมาให้เห็นช้าๆ ก็ไม่ปาน อดไม่ได้ที่จะก้าวออกไปจับมือของโจว เสาจิ่นเอาไว้ กล่าวขึ้นว่า “ท่านอาสะใภ้เล็ก ไม่เจอไม่กี่วัน เจ้ายิ่งงดงามขึ้นอีกแล้ว” กล่าวอีกว่า “ดอกไม้ผ้านี้ซื้อมาจากที่ใดหรือ ทั้งแปลกใหม่และเป็นเอกลักษณ์”

 

โจวเสาจิ่นยิ้มอย่างขัดเขิน กล่าวขึ้นว่า “เจ้ารู้สึกว่ามันงดงามหรือ หลายวันมานี้อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทําข้าและพวกสาวใช้ช่วยกันทําขึ้นมา หากเจ้าชอบ ที่ข้ายังมีสีแดงกุหลาบหนึ่งชิ้น สี ชมพูหนึ่งชิ้น และสี่เหลืองอ่อนอีกหนึ่งชิ้น เจ้าไปเลือกดูสักชิ้นได้!”

 

“ไอ้โหยว!” เฉิงเซิงกล่าวยิ้มๆ “ท่านอาสะใภ้เล็กทําของพวกนี้เป็นด้วย! เมื่อก่อนเจ้าไม่ ค่อยเที่ยวเล่นกับพวกข้าสักเท่าไรนัก คิดไม่ถึงว่าจะซ่อนความสามารถเอาไว้!”

 

ชิวซื่อฟังคําพูดไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสนี้แล้ว รีบกล่าวตําหนิเสียงหนึ่งว่า “จะเรียก ‘ท่านอา สะใภ้’ ก็เรียก ‘ท่านอาสะใภ้’ เหตุใดยังต้องเพิ่มคําว่า ‘เล็ก’ คํานั้นลงไปด้วย ต่อไปไม่อนุญาตให้ พูดจาไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสเช่นนี้อีก”

 

 

เฉิงเซิงหันไปแลบลิ้นให้โจวเสาจิ่น

 

โจวเสาจิ่นอยากบอกเหลือเกินว่า เจ้าเรียกข้าว่าเสาจิ่นเหมือนเมื่อก่อนเถิด แต่เมื่อนึกขึ้น ได้ว่าตอนนี้ตนเป็นภรรยาของเฉิงฉือ เป็นอาสะใภ้ของเฉิงเซิงแล้ว ดีที่ไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไปให้ เป็นเรื่องน่าขบขันขึ้นมา

 

เฉิงเซิงกลับมิได้สลดแต่อย่างใด คล้องแขนโจวเสาจิ่นเอาไว้ กล่าวว่า “ได้ยินว่าท่านอาสี่ ติดงาน เดินทางตรงจากเมืองเป่าติ้งไปที่จี่หนิงเลย ช่วงนี้เจ้าอยู่บ้านทําอะไรบ้าง พรุ่งนี้ข้าเตรียม จะไปเยี่ยมอาเจีย เจ้าอยากไปกับพวกข้าด้วยหรือไม่”

 

โจวเสาจิ่นอดไม่ได้กระตือรือร้นอยากไปด้วย

 

“ตอนที่พวกข้าออกเดินทางมิใช่ว่าในบ้านยังมีแขกอยู่ด้วยหรอกหรือ” นางกล่าว “สิน เจ้าสาวบางส่วนของข้ายังอัดกันอยู่ในห้องเก็บของ ข้าวของเล็กๆ น้อยๆ บางส่วนก็ยังไม่ทันได้ จัดเก็บ หลายวันมานี้ข้าจึงจัดเก็บข้าวของอยู่ในบ้าน พรุ่งนี้เจ้าจะไปเยี่ยมอาเจียหรือ ข้านําอาหาร ตุ๋นของศาลเจ้าต้าเปยเก๋อกลับมาจากเมืองเป่ าติ้งด้วยส่วนหนึ่งใช่หรือไม่ ข้าส่งบางส่วนไปให้ที่ ซอยซิ่งหลินและก็ส่งบางส่วนไปให้อาเจียแล้ว แต่ยังไม่เคยได้ไปเยี่ยมนางมาก่อน” ขณะที่นาง กล่าว ก็เผยความลังเลใจออกมาให้เห็น

 

ตอนนี้นางเป็นบุตรสะใภ้ของผู้อื่นแล้ว จะออกไปเยี่ยมเยียนเที่ยวบ้านผู้อื่นตามใจชอบได้ อย่างไร หากนางออกไปเที่ยวเล่นแล้ว เช่นนั้นแม่สามีจะทําอย่างไร

 

เฉิงเซิงพลันรู้ตัวว่าตนพูดผิดไปแล้ว รีบกล่าวขึ้นว่า “ข้าเองก็เพียงคิดเอาไว้เช่นนี้เท่านั้น พรุ่งนี้จะได้ไปจริงๆ หรือไม่ก็ยังไม่รู้ เพียงแค่อยากดูว่าท่านอาสะใภ้จะมีเวลาว่างตอนใดเท่านั้น”

 

ชิวซื่อจึงถลึงตาใส่บุตรสาวแรงๆ ครั้งหนึ่ง หมุนกายกล่าวกับโจวเสาจิ่นด้วยรอยยิ้มว่า “นางนี่น้า ยังคงมีนิสัยเป็นเด็กผู้หนึ่ง วันๆ เอาแต่คิดเรื่องเที่ยวเล่น มีเวลาว่างเช่นนี้ก็ไม่มาอยู่

 

 

พูดคุยเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่าเสียบ้าง น้องสะใภ้อย่าได้ให้ท้ายนาง นางอยากจะประดับดอกไม้ก็ ให้นางไปทําเอาเอง”

 

โจวเสาจิ่นเห็นสองแม่ลูกพากันหลอกล่อนางเช่นนี้แล้ว ในใจมีความอบอุ่นสายหนึ่งเอ่อ ล้นออกมา

 

นางรีบกล่าวขึ้นว่า “พี่สะใภ้รองกล่าวหนักไปแล้ว ข้ากับอาเซิงโตมาด้วยกัน ตอนนั้นอา เซิงดูแลข้าประหนึ่งเป็นพี่สาว ตอนนี้มีเรื่องอะไรก็มักจะบอกข้าอยู่บ่อยๆ ข้าจึงหวังว่านางจะไปมา หาสู่กันบ่อยๆ ได้!”

 

“เจ้าอย่าเคืองโกรธที่นางพูดจาไม่รู้จักหนักเบาก็พอแล้ว” ชิวซื่อกล่าวยิ้มๆ ไม่นานคนทั้ง กลุ่มก็มาถึงลานทิงเซียง

 

สาวใช้ที่ทําหน้าที่อยู่เลิกผ้าม่านขึ้นให้พวกนางอย่างกระตือรือร้น

 

ห้องที่จุดท่อทําความร้อนเอาไว้อบอุ่นดุจฤดูใบไม้ผลิ ลมร้อนลอยมาปะทะใบหน้า

 

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวสวมเพียงเสื้อบุฝ้ายตัวหนึ่งเท่านั้น เพชรตาแมวสีเขียวมรกตขนาดเท่าเม็ด บัวบนหูส่องประกายระยิบระยับ กําลังเล่นไพ่ใบไม้กับปี้อวี้ และหลี่ว์มามาสองสามคนด้วยดวง หน้าแดงปลั่ง สีหน้าดูดียิ่งนัก

 

ชิวซื่อลอบประหลาดใจอย่างอดไม่อยู่

 

หรือว่าจะเป็นเพราะได้อยู่ที่ประตูเฉาหยางทางด้านนี้?

 

นางอดไม่ได้มองไปที่โจวเสาจิ่นครั้งหนึ่ง

 

โจวเสาจิ่นกําลังยิ้มพลางสั่งการให้สาวใช้นํานํ้าชาและของว่างมาขึ้นโต๊ะ ดวงตา อ่อนหวานดุจนํ้านั่น ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ทําให้คนรู้สึกมีความสุข

 

 

 

มองไปรอบๆ อีกครั้งก็เห็นว่าด้านหนึ่งของโต๊ะว่างอยู่ ยังวางไพ่เอาไว้ครึ่งหนึ่งด้วย จึงรู้ว่า เมื่อครู่โจวเสาจิ่นเองก็กําลังเล่นไพ่กับฮูหยินผู้เฒ่ากัวเช่นกัน แต่เพราะพวกนางมา ถึงได้ทิ้งไพ่ไว้ แล้วออกไปต้อนรับพวกนาง

 

“ดูทีแล้วข้าและอาเซิงคงมาไม่ถูกจังหวะเสียแล้ว!” ชิวซื่อกล่าวพลางยอบกายทําความ เคารพฮูหยินผู้เฒ่ากัวพร้อมกับเฉิงเซิงอย่างยิ้มแย้ม

 

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มพลางบอกให้ทั้งสองลุกขึ้นมา กล่าวขึ้นว่า “อาเซิงมาได้จังหวะพอดี หลี่ว์มามาสายตาไม่ดีแล้ว หากไม่ลืมไพ่ก็หยิบไพ่ผิด เจ้าสละที่ให้อาเซิงเสียเถอะ” ประโยค สุดท้ายนั่นเป็นการกล่าวกับหลี่ว์มามา

 

หลี่ว์มามาไม่รอให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวจบก็สละที่ออกมาแล้ว กล่าวยิ้มๆ ว่า “กูไหน่ไนที่ สามรีบถอดรองเท้าแล้วขึ้นมาเถิดเจ้าค่ะ”

 

ที่เฉิงเซิงมาวันนี้ก็เพื่อนําความมาส่งให้ท่านย่า ต่อให้ไม่มีโอกาสก็ต้องหาโอกาสคุยกับ ท่านย่าให้ได้สักสองสามประโยค ประสาอะไรกับการได้รับโอกาสที่ช่วยให้พูดคุยได้ง่ายดายขึ้น เช่นนี้

 

นางยิ้มพร้อมกับถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียงเตา

 

โจวเสาจิ่นจึงสละที่นั่งของตนให้ชิวซื่อ

 

ชิวซื่อไม่ยอมรับไว้ กล่าวยิ้มๆ ว่า “มีที่ที่มารดาและบุตรสาวนั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันที่ไหน กัน”

 

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าตุ๋นแม่นกพิราบเอาไว้ในครัว ดูเวลาแล้วน่าจะใกล้ได้ที่แล้ว ต้องไปดูในครัวสักหน่อย พี่สะใภ้รองเล่นเป็นเพื่อนท่านแม่ครู่หนึ่งเถิด รอให้รับมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว พวกเราค่อยอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ดีๆ อีกที”

 

 

ชิวซื่อคิดไม่ถึงว่าโจวเสาจิ่นจะลงครัวเป็นด้วย กําลังคิดจะพูดว่าจะไปดูเป็นเพื่อนนาง ด้วย ทว่าเมื่อเห็นฮูหยินผู้เฒ่ากัวมองโจวเสาจิ่นพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ด้วยท่าทางพึงพอใจและมี ความสุขมากนั่นแล้ว นางหัวใจกระตุกอย่างห้ามไม่อยู่ ตัดสินใจว่าตนควรจะยืนมองเฉยๆ อยู่ ด้านข้างไปจะดีกว่า จึงตอบรับคําด้วยรอยยิ้มตาหยี ไปเล่นไพ่ใบไม้เป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่ากัว

 

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเล่นไพ่ไปได้ครู่หนึ่ง ก็กล่าวถึงโจวเสาจิ่นขึ้นมา “…จู่ๆ ก็กลายมาเป็นบุตร สะใภ้อย่างกะทันหัน เจ้าสี่ก็ไม่อยู่บ้าน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทําอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่คาดคิด ว่าเด็กคนนี้จะกตัญ�ูอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ ยามอยู่ต่อหน้าข้าก็ยังคงเป็นเหมือนกับเมื่อก่อน ไม่ว่า จะเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กล้วนเอามาบอกข้าสักคําหนึ่งตลอด ข้าเพียงกล่าวเตือนครั้งหนึ่ง นางก็ เข้าใจแล้ว เรื่องในบ้านก็ไม่มีความวุ่นวายอะไรเกิดขึ้น”

 

นํ้าเสียงนั่น เป็นท่าทางของคนที่พึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

 

ชิวซื่อลอบประหลาดใจอยู่ในใจ

 

มิใช่ว่าเมื่อก่อนแม่สามีรําคาญคนที่ไม่มีความคิดเห็นเป็นของตัวเองมากที่สุดหรอกหรือ เหตุใดพอมาถึงคราวของบุตรสะใภ้คนเล็กจึงเปลี่ยนไปหมดทุกอย่างเช่นนี้เล่า

 

ไม่แปลกที่พี่สะใภ้ใหญ่มักจะพูดว่าแม่สามีลําเอียง…

 

นางยิ้มขําอยู่ในใจไม่หยุด ทว่าเฉิงเซิงกลับฟังเค้าลางบางอย่างออก

 

อาจเป็นเพราะท่านย่าอายุมากแล้ว ทั้งไม่อยากให้ผู้อื่นมองนางเป็นคนเอาแต่รอกินอย่าง เดียวโดยไม่ทําอะไร และก็ไม่อยากให้ผู้อื่นมองนางเป็นคนไม่มีอะไรทําแล้วเอาแต่สั่งผู้อื่นอย่าง เดียวด้วย โจวเสาจิ่นจึงมาเติมเต็มความต้องการของท่านย่าโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าเรื่องใหญ่หรือเรื่อง เล็กล้วนเอามาบอกท่านย่าทุกอย่าง ขอให้ท่านย่าช่วยตัดสินใจ ทว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น

 

 

กลับเอาไปจัดการด้วยตัวเองทั้งหมด ได้ทั้งทําให้ท่านย่ารู้ว่าไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็ขอให้ท่านย่าช่วย ชี้แนะหมดทุกอย่าง และก็ไม่ทําให้ท่านย่าต้องเป็นกังวลใจด้วยเรื่องเล็กน้อยพวกนั้นด้วย สุดท้ายแล้วนี่เป็นสิ่งที่นางพยายามค้นหาคําตอบเพื่อทําให้ถูกใจท่านย่าหรือนางทําถูกใจ ท่านย่าโดยไม่ได้ตั้งใจกันแน่นะ? หากว่าเป็นอย่างแรก นางก็คงจะเพียงหัวเราะครั้งหนึ่งแล้วปล่อยผ่านไป แต่ถ้าหากว่า เป็นอย่างหลัง…เช่นนั้นโจวเสาจิ่นก็คงจะมีวาสนาสมพงศ์กับท่านย่าและท่านอาสี่จริงๆ แล้ว!