ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 9 ปัจฉิมบท จบเล่ม1

หลังจากงานคริสต์มาส ก็ถึงช่วงสอบปลายภาค ก่อนสอบ พวกเราพักกิจกรรมสภานักเรียน ที่ไม่ได้ยุ่งอะไรเป็นพิเศษ คิดว่าน่าจะตั้งใจเรียนจะดีกว่า เอาเข้าจริง ดูเหมือนจะมีแค่คาวานะกับผมโอเคส่วนโมนะกะ ดูเหมือนจะลำบากน่าดู

หลังจากสอบเสร็จ ก็เป็นช่วงปิดเทอมฤดูหนาว ในพิธีปิดภาคเรียน มีสุนทรพจน์ของประธานสภานักเรียน ผมจึงถือโอกาสพูดอะไรที่ดูยิ่งใหญ่ ผมพยายามพูดสั้นๆ เพราะคาวานะเร่ง

ผมใช้เวลาช่วงสิ้นปีอย่างผ่อนคลายกับครอบครัว แล้วก็ถึงวันปีใหม่ วันนี้ ผมตื่นเช้า แต่งตัว ออกจากบ้าน เพื่อไปไหว้พระที่ศาลเจ้า

“อ๊ะ! รุ่นพี่!”

โมนะกะโบกมือเรียกผมที่ทางเข้าศาลเจ้า เธอใส่เสื้อคลุมขนสัตว์ พันผ้าพันคอที่ผมให้ ดูฟูฟ่องไปหมด

“…มาเช้าจัง”

ผมตั้งใจจะมาก่อนเธอ จึงมาถึงก่อนเวลานัดหนึ่งชั่วโมง แต่โมนะกะกลับมาก่อน ผมทำให้เธอรออีกแล้ว

“สวัสดีปีใหม่นะคะ~”

“สวัสดีปีใหม่ ขอให้เป็นปีที่ดีอีกปีนะ”

“เช่นกันค่ะ!”

พวกเรากล่าวคำอวยพรปีใหม่ โค้งให้กัน เหตุผลที่พวกเรามาแต่เช้า ก็เพื่อมาไหว้พระ

“เสียดายจัง ที่มัตสึรินไม่ได้มาด้วย~”

“เธอกลับบ้านเกิด ช่วยไม่ได้”

พวกเราเดินเคียงข้างกัน วันนี้เป็นวันที่ศาลเจ้าคึกคักที่สุด ปีที่แล้วผมเห็นในทีวีว่าคนเยอะมาก แต่ปีนี้ดูเหมือนจะเยอะกว่า

“คนเยอะจังเลย~”

โมนะกะคงกลัวว่าจะพลัดหลง จึงคว้าแขนผม พวกเราต่างก็ใส่เสื้อผ้าหนาๆ ดังนั้น สิ่งที่ผมรู้สึกจึงมีแค่ผ้า แต่ข้อศอกขวาของผมก็อุ่นขึ้นเรื่อยๆ

“เป็นอะไรรุ่นพี่?”

“…เปล่า”

“ตื่นเต้นเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย”

“ก็น่าจะตื่นเต้นบ้างเเหละ~” โมนะกะพูด เเล้วกอดแขนผมแน่นขึ้น

ใบหน้าของเราจึงใกล้กันมากขึ้น

“รุ่นพี่คะ” โมนะกะพูด แนบหูผม

ลมหายใจของเธอทำให้ผมรู้สึกจักจี้

“…ว่าไง?”

“ฉันอยากกินอันนั้น” โมนะกะชี้ไปที่กล้วยเคลือบช็อกโกแลต

…ผมก็รู้อยู่แล้ว โมนะกะเป็นแบบนี้ บรรยากาศหวานๆ ของคู่รักน่ะไม่มีหรอก มีแต่ความหวานจากน้ำตาลนี่เเหละ

“ถ้าเอาช็อกโกแลตแคปซูลมาใส่กล้วย น่าจะอร่อย”

“ต้องเป็นช็อกโกแลตแคปซูลด้วยเหรอ?”

“รุ่นพี่ไม่เข้าใจหรอก~ ช็อกโกแลตแคปซูลน่ะ มันเต็มไปด้วยความฝัน ไม่ใช่ช็อกโกแลตธรรมดาๆ”

เป็นตรรกะที่ผมไม่เข้าใจ มีร้านขายของกินเรียงราย พวกเราต่อแถวซื้อกล้วยเคลือบช็อกโกแลต

“น้ำหนักที่ขึ้นช่วงปีใหม่ ไม่นับ จริงไหม?”

“เหรอ?”

“ใช่ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”

“มันก็แค่ใจเธอไม่แข็งพอเเค่นั้นเเหละ”

โมนะกะไม่ได้อ้วน ผมว่าไม่เห็นต้องกังวลเลย บางที ความรู้สึกผิดที่ทานขนม อาจจะหนักกว่าน้ำหนักตัวของเธอ โมนะกะรับกล้วยเคลือบช็อกโกแลตมาด้วยความยินดี พวกเราทานไป พลางต่อแถวไหว้พระ ดีจัง ที่ได้เห็นเธอสนุกกับวันแรกของปี

“รุ่นพี่ ฝันแรกของปีนี้คืออะไรเหรอคะ?”

“ฉันฝันว่ากำลังทำงานเอกสาร ทำเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที”

“โห ฝันร้ายชัดๆ”

ผมมักจะฝันถึงเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องแปลกๆ แล้วก็ไม่ได้ฝันถึงปัญหา แต่เป็นการวนลูปเรื่องน่าเบื่อในชีวิตประจำวัน…พอเริ่มต้นปีใหม่ด้วยการฝันแบบนี้ ตื่นมาก็หงุดหงิด

“ฉันฝันถึงรุ่นพี่ด้วยล่ะ บางทีอาจเป็นเพราะอยากเจอรุ่นพี่เร็วๆ”

“…อย่าพูดอะไรน่าอายด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นสิ”

“ก็ไม่ใช่ความผิดของฉันนี่นา ที่รุ่นพี่โผล่มาในฝันของฉันเอง”

ถ้าผมโผล่ไปเอง ก็ช่วยไม่ได้ โมนะกะกำลังบอกผมว่า เธอชอบผมมาก…ผมคิดว่านะ ผมยังไม่ได้ตอบอะไร เธอไม่ได้ขอคบ แต่การปล่อยให้คลุมเครือ ก็คงเสียมารยาท แต่…ผมกำลังหนีปัญหา ผมคิดว่าถ้าได้คบกัน คงจะดี ทุกวันคงจะสนุก แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็เป็นคนที่สนใจแต่ตัวเอง โมนะกะอาจจะพยายามปฏิเสธด้วยเหตุผลต่างๆ นานา แต่ผมรู้จักตัวเองดี ถึงจะได้คบกัน ผมก็ไม่มั่นใจว่าจะดูแลเธอได้ ผมชอบเธอ มีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ผมคิดว่าเราไม่ควรคบกัน รุ่นพี่รุ่นน้อง เป็นความสัมพันธ์ที่สบายใจที่สุด อย่างน้อย ในตอนนี้ผมก็ไม่อยากทำลายมัน

“ใส่เงินเท่าไหร่ดี?”

โมนะกะถาม ขณะที่พวกเราคุยกัน ใกล้จะถึงคิวไหว้พระแล้ว เธอเปิดกระเป๋า

“ฉันว่า ร้อยเยนก็พอ”

“จริงเหรอคะ?”

“ถ้าใส่น้อยเกินไป ก็จะขาดทุนค่าธรรมเนียม มูลค่ามันเปลี่ยนไปตามจำนวนเหรียญ ถ้าใส่เหรียญหนึ่งเยน ก็จะขาดทุน”

“โห แม้แต่เทพเจ้าก็ยังเข้มงวดเรื่องเงิน”

ผมหยิบธนบัตรหนึ่งพันเยนออกมาจากกระเป๋า พับให้เล็ก

“จะใส่ตั้งหนึ่งพันเยนเลยเหรอคะ?”

“ยิ่งใส่เยอะ ยิ่งดี ไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เฮะๆ คาดไม่ถึง ฉันนึกว่ารุ่นพี่จะบอกว่า การใช้เงินแบบนี้ เป็นการสิ้นเปลืองซะอีก”

“ถ้าฉันใช้เงินตั้งหนึ่งพันเยน ฉันก็ต้องขอพรให้มันสำเร็จสิ”

ผมไม่ได้เชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะให้พรหรอกนะ แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึก

“งั้นฉันก็หนึ่งพันเยนเหมือนกัน”

โมนะกะทำตาม พวกเรายืนอยู่หน้ากล่องรับบริจาค หยอดเงิน สั่นกระดิ่ง โค้งสองครั้ง ตบมือสองครั้ง หลับตา พนมมือ

….ขอให้ทุกอย่างราบรื่น

เป็นคำขอที่คลุมเครือ แต่ในเมื่อเป็นเรื่องของความมุ่งมั่น ก็ขอแบบครอบจักรวาล ผมไม่ได้โฟกัสที่เรื่องใดเรื่องหนึ่ง ผมตั้งใจจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย …รวมถึงเรื่องของโอโอบะ โมนะกะ ผมอยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี ดังนั้น…ผมจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงอันแผ่วเบา ที่ดังมาจากข้างๆ

“ขอให้ฉันได้คบกับรุ่นพี่ด้วยเถอะ”

 

 

*จบเล่ม1 สำหรับเล่มสองจะวางจำหน่ายในเดือนนี้วันที่25 สำหรับใครที่ชอบเรื่องนี้ เเละอยากสนับสนุน ให้สนับสนุนผู้เเปลโดยการซื้อ   ฉบับญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเป็นอีบุ๊คหรือเล่มจริงของเล่ม1 โดยตรงได้เลย  เพื่อเป็นการสนับสนุนอาจารย์ผู้เขียนต้นฉบับ ผู้เเปลไม่รับโดเนทใดๆ (ลิงค์อีบุ๊คอยู่ในหน้าเเรก) ระหว่างรอเล่ม2ผู้เเปลจะสานต่องานเเปลเรื่อง ขืนนายไปมีโม​เม้นเลิฟคอมเมดี้กับคนอื่นนอกจากฉัน​ไม่ยกโทษให้เเน่!

ภาพปกเล่ม2