ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 377 เช่นนี้ก็ได้เหรอ?

บทที่ 377 เช่นนี้ก็ได้เหรอ?

……….

บทที่ 377 เช่นนี้ก็ได้เหรอ?

บนหน้าผากของร่างปฐมวิญญาณสีขาวปรากฏเมล็ดพันธุ์ที่เลือนรางขึ้นมาเมล็ดหนึ่ง ครึ่งหนึ่งของเมล็ดพันธุ์เป็นสีทองและอีกครึ่งเป็นสีดำ ส่วนสีทองกำลังค่อย ๆ กลืนกินสีดำทีละน้อย…

ไม่มีใครนอกจากหลิงเยว่และดอกไม้สีดำตัวน้อยที่มองเห็นภาพนั้นได้

หลิงเยว่รู้สึกว่าเหล่าวิญญาณที่เหลือเสียงดังเกินไป และการปลุกพวกมันขึ้นมายังต้องเปลืองพลังมหาศาล ดังนั้นนางจึงส่งพวกเขากลับไปนอนอีกครั้ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว…

ผู้อาวุโสกระทิงที่ถูกขังอยู่นอกประตูเดินวนไปมาหลายรอบ เขาอยากจะวิ่งเข้าไปสำรวจให้ถ่องแท้ แต่ชิงหลงได้ใช้มังกรปิดผนึกไว้ ด้วยพลังของเขาไม่สามารถบุกเข้าไปได้เลย

“อดีตผู้นำเผ่ารีบคิดหาวิธีเถิด มังกรปีศาจนั่นคงไม่ได้…” ผู้อาวุโสกระทิงทำท่าปาดคอใส่อีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็โดนสายตาเหยียดหยามนับไม่ถ้วน

“ถ้ามังกรปีศาจอยากฆ่ามนุษย์คนนั้นจริง ๆ นิ้วเดียวก็บดขยี้ได้แล้ว จำเป็นต้องใช้เวลาเกือบสี่เดือนเชียวหรือ?”

“พูดก็พูดเถอะ แต่พวกท่านไม่อยากรู้เลยหรือว่าข้างในกำลังทำอะไรกันอยู่?”

ทั้งหัวหน้ากระทิง นางพญางู อดีตผู้นำเผ่า และกระทิงตัวอื่น ๆ มองผู้อาวุโสกระทิงตาขวาง หากไม่อยากรู้ พวกเขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่เกือบสี่เดือนหรอก!

“อดีตผู้นำเผ่า ผู้นำเผ่าทิงมี่ฟื้นแล้ว!”

“!!!”

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นมองไปยังกระทิงที่วิ่งมารายงาน หัวใจของพวกเขาพลันเต้นแรง รูโหว่ใหญ่ขนาดนั้น ยังไม่ตายอีกหรือ!

เผ่าทิงมี่มีโครงสร้างแบบไหนกันแน่!

ฝูงชนหายตัวไปจากประตูในพริบตา

ในขณะนี้เอง หลิงเยว่มีแสงสีทองจาง ๆ ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้ว ส่วนร่างมังกรของโม่จวินเจ๋อมีแสงสีทองและสีดำสลับกันสองแถบ ชิงหลงกำลังจะมองให้ชัดเจน แต่แสงนั้นกลับวูบหายไปในพริบตา

แต่ความจริงแล้ว แสงนั้นไม่ได้จางหายไป เพียงแต่ซ่อนตัวอยู่ในเนื้อหนังของเขาเท่านั้น

หลิงเยว่ยื่นมือไปแตะที่หว่างคิ้วของตนเองในปฐมวิญญาณ ที่นี่กลับมีเมล็ดพืชเต็มเมล็ดงอกออกมา แต่เป็นสีดำทอง แตกต่างจากครึ่งเมล็ดสีทองอร่ามที่ฮวนฮวนบรรยายไว้ตอนแรกอย่างมาก

โม่จวินเจ๋อคว้ามือของหลิงเยว่ที่กำลังขยับไปมา พร้อมกับลืมตาขึ้น

ตอนนี้ปฐมวิญญาณของหลิงเยว่ที่มีนัยน์ตาสีทองถูกดอกไม้ปีศาจเล็ก ๆ ครอบครองไปหนึ่งในสาม ดูแปลกและไม่เข้ากันอย่างสิ้นเชิง แต่ถ้ามองนาน ๆ ยังถือว่าไม่แย่

“กลืนกินเสร็จแล้วหรือ?” หลิงเยว่กุมมือเล็ก ๆ ของตัวเองไว้ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

โม่จวินเจ๋อพยักหน้า

“ต่อไปนี้เจ้าจะสามารถใช้ความสามารถทั้งหมดของเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้ เมื่อความสามารถของเจ้าเพิ่มขึ้น เมล็ดพันธุ์ปีศาจก็จะยิ่งแข็งแกร่งเช่นกัน ส่วนเคล็ดวิชาของเจ้าเมื่อผสานกับเมล็ดพันธุ์ปีศาจแล้ว…”

ต้องแข็งแกร่งกว่าดอกไม้ปีศาจธรรมดาแน่นอน!

ส่วนจะแข็งแกร่งแค่ไหนนั้น โม่จวินเจ๋อไม่รู้

พูดจบ โม่จวินเจ๋อก็หลับตาลงแล้วแยกตัวออกจากปฐมวิญญาณ ของหลิงเยว่ หลิงเยว่ตัวเล็ก ๆ ที่มีผิวขาวเย็นก็กลับมามีสีสันอีกครั้ง

หลิงเยว่รู้สึกรังเกียจเล็กน้อย ทำไมปฐมวิญญาณของนางถึง…

ช่างเถอะ…

ทั้งสองที่หลับใหลอยู่ลืมตาขึ้นพร้อมกัน หลิงเยว่หันหน้าไปพบกับดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่ง

ดวงตาของสนมปีศาจที่สี่ หลิงเยว่จำดวงตาของนางได้ จึงรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วถามหยั่งเชิงอีกฝ่ายว่า “โม่จวินเจ๋อ?”

โม่จวินเจ๋อกะพริบตา แล้วหลับตาลงอีกครั้ง มือที่จับมือหลิงเยว่ไว้ก็ค่อย ๆ คลายออก

คงเป็นเพราะต้องถอดจิตออกจากร่าง แล้วยังต้องช่วยนางกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจเข้าไปอีก เขาถึงได้อ่อนแรงขนาดนี้ หลิงเยว่ประกบมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน แล้วใช้วิชาการรักษาขั้นสูงให้โม่จวินเจ๋อ

เมื่อแสงรักษาห่อหุ้มร่างของโม่จวินเจ๋อ ใบหน้าซีดเซียวของเขาก็ค่อย ๆ กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มีใบหน้าที่หล่อเหลา แต่กลับมีใบหน้าเย็นชาสวยงาม มองดูแล้วช่างแปลกประหลาดนัก…

แต่แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนได้ง่าย ๆ

“ข้ากลับร่างเดิมไม่ได้แล้ว” โม่จวินเจ๋อที่ตื่นขึ้นมาพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“อะไรนะ! เกิดอะไรขึ้น?” หลิงเยว่ตาโต

“ตั้งแต่กลืนกินหัวใจมังกรปีศาจก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย”

“ข้าขอดูหน่อย” หลิงเยว่เอื้อมมือไปจับมือโม่จวินเจ๋อ แสงสีเขียวมรกตไหลผ่านมือเข้าไปในร่างกายของเขา

ทั้งสองคนจับมือกันราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นด้วย

ชิงหลงที่ถูกมองข้าม “…”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงเยว่เข้าไปในตันเถียนของโม่จวินเจ๋อ ภายในนั้นหนาวเย็น… และยังมีสายลมปะปนอยู่ด้วย

“ที่นี่เย็นจริง ๆ”

หลิงเยว่ถูมือเดินมาถึงด้านหน้าร่างปฐมวิญญาณของโม่จวินเจ๋อ จากนั้นมองไปที่หว่างคิ้วของเขาแล้วร้องออกมาเบา ๆ

เห็นได้ชัดว่าที่หว่างคิ้วของโม่จวินเจ๋อมีเมล็ดสีทองประทับอยู่ ใต้เมล็ดพันธุ์คือดอกไม้ปีศาจที่เล็กจนแทบมองไม่เห็น

เหมือนกับดวงตาสีทองของนางบนร่างปฐมวิญญาณ!

“ท่านลองฝึกดูสิ!” หลิงเยว่พูดด้วยความดีใจ

โม่จวินเจ๋อไม่เข้าใจ แต่เขากลับทำตามอย่างว่าง่าย

หลิงเยว่รู้สึกได้ว่า โม่จวินเจ๋อใช้พลังวิญญาณ และเมล็ดพันธุ์ระหว่างคิ้วของเขาก็เริ่มกะพริบ นางมองเข้าไปในปฐมวิญญาณของตัวเอง ดวงตาสีทองก็กะพริบตามด้วยความถี่เดียวกัน!

พลังปีศาจที่หนาแน่นรอบตัวของโม่จวินเจ๋อไหลเข้าสู่ตันเถียนอย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งของพลังปีศาจเข้าไปในดอกไม้ปีศาจ อีกส่วนหนึ่งถูกเมล็ดสีทองเปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณโดยตรง แล้วไหลเข้าสู่ร่างปฐมวิญญาณตัวน้อย

“ด้วยสิ่งนี้ ท่านไม่เพียงแต่ฝึกบำเพ็ญร่างมังกรได้ แม้แต่ร่างกายของตัวเองก็สามารถฝึกได้เช่นกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือ…” หลิงเยว่เท้าเอว แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“สิ่งสำคัญที่สุดคือ?”

“สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตราบใดที่ท่านฝึกบำเพ็ญ ข้าก็จะได้รับการฝึกนั้นด้วย ฮ่า ๆ ๆ!” หลิงเยว่แทบจะเป็นบ้าด้วยความสุข ถึงขนาดลืมจุดประสงค์ในการเข้ามาในตันเถียนของโม่จวินเจ๋อไปชั่วขณะ

“หมายความว่า… อะไร?” โม่จวินเจ๋อฟังออก แต่ฟังดูไม่น่าเชื่อเลยสักนิด!

หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ได้ว่ามีพลังวิญญาณหรือพลังปีศาจถูกแบ่งออกไป?

“ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ” หลิงเยว่จับมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของร่างปฐมวิญญาณด้วยความยินดี ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารักและหล่อเหลาเสียเหลือเกิน!

ส่วนเรื่องที่พลังวิญญาณและพลังปีศาจที่ไม่ถูกแบ่งออกไปนั้น หลิงเยว่ก็ไม่รู้เหมือนกัน

การให้โม่จวินเจ๋อฝึกบำเพ็ญเป็นเพียงความคิดที่ผุดขึ้นมา ไม่คิดว่า… ฮ่า ๆ ๆ!

“อีกอย่าง ต่อไปพวกเราไม่จำเป็นต้องใช้หินวิญญาณเพื่อดูดซับพลังวิญญาณในเขตแดนปีศาจแล้ว เพราะเมล็ดพันธุ์สีทองสามารถเปลี่ยนพลังปีศาจเป็นพลังวิญญาณได้!”

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าก็น่าจะใช้ความสามารถของเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้ด้วย!”

เมื่อความประหลาดใจมาอย่างกะทันหัน จะทำอย่างไรดี?

ต่อไปไม่ต้องบำเพ็ญเพียรด้วยตัวเองแล้ว จะทำอย่างไรดี?

หลิงเยว่จับมือร่างปฐมวิญญาณเล็ก ๆ ของโม่จวินเจ๋อ แล้วกระโดดโลดเต้นไปมา “โม่จวินเจ๋อ ต่อไปท่านต้องพยายามบำเพ็ญให้มากหน่อยนะ รู้ไหม?”

โม่จวินเจ๋อ “…”

ไม่ต้องฝึกบำเพ็ญด้วยตัวเองมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ?

โม่จวินเจ๋อมองหลิงเยว่ที่หัวเราะราวกับคนโง่

ไม่ใช่สิ นี่เป็นประเด็นสำคัญหรือ? พวกเขามาแก้ปัญหาว่าทำไมถึงกลับร่างเป็นคนไม่ได้ไม่ใช่หรือ!

หลิงเยว่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็นึกถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่ได้ นางนั่งขัดสมาธิ ปล่อยแล้วเริ่มสำรวจร่างกายของโม่จวินเจ๋อทีละส่วน ระหว่างผ่านไปก็ไม่ลืมใช้วิชาการรักษา ฟื้นฟูร่างกายให้เขาด้วย

โม่จวินเจ๋อรู้สึกว่าทั้งร่างอบอุ่น พลันหรี่ตามองหลิงเยว่ที่กำลังตั้งใจอย่างเงียบ ๆ

หลิงเยว่ไม่พบปัญหาใด ๆ แต่ในเมื่อไม่มีปัญหา ทำไมโม่จวินเจ๋อถึงถูกจำกัดอยู่ในร่างมังกรปีศาจเล่า?

หรือว่าหัวใจมังกรปีศาจจะมีปัญหา?

“ระบบ!”

[หัวใจมังกรแท้ยังไม่ถูกกลืนกินไปทั้งหมด]

“เป็นไปได้อย่างไร!”

แต่มีความเป็นไปได้ ในเมื่อตอนนั้นโม่จวินเจ๋อก็ถูกบังคับให้กลืนกินอย่างกะทันหัน ในเวลาอันสั้นแค่นั้นจะกลืนกินหัวใจมังกรปีศาจให้หมดได้อย่างไร?

ขนาดช่วยนางกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจยังต้องใช้เวลาหลายเดือนเลย

[เลือดบริสุทธิ์ของมังกรดำห้าเล็บสามารถช่วยให้เขากลืนกินหัวใจมังกรปีศาจและรับมรดกทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว จะซื้อไหม?]

หลิงเยว่มองเลขศูนย์มากมายแล้วเงียบไป แพงยิ่งกว่ายันต์ทำลายล้างเสียอีก!

แต่ตอนนี้โม่จวินเจ๋อเป็นสนมปีศาจที่สี่แล้ว ลองเก็บสักหน่อย แล้วปล้นจากลูกน้องอีกสักนิดก็น่าจะซื้อไหว!