นิยาย มังกรซ่อนเล็บเนี่ยฟง

บทที่ 108

ความร้อนจากลาวาใต้ปล่องภูเขาไฟอันร้อนระอุ ชายหนุ่มผู้หนึ่งผมยาวเปลือยกายนั่งโคจรลมปราณอยู่บนพื้นดินด้านบนปล่องภูเขาไฟทันทีที่เหงื่อไหลออกมาก็ระเหยกลายเป็นไอหายไปอย่างรวดเร็วผิวหนังเริ่มเป็นสีแดงก่าจากความร้อนชั่วน้ำเดือดชายหนุ่มผู้นั้นก็ระเบิดพลังปราณออกมาจากร่างตูมพลังระดับสีแดงขั้นหนึ่งพุ่งออก มาจากร่าง ผิวหนังเริ่มกลับมาเป็นเช่นเดิมเสียงถอนหายใจดังออกมา หลังจากนั้นก็ รีบลุกขึ้นยืนพุ่งทะยานออกไปจากปล่องภูเขาไฟหายเข้าไปหลังก้อนหินใหญ่ ไม่นานก็เดินออกมาเป็นชายหนุ่มสวมชุดสีน้ำตาลมัดผมหางม้ายกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพุ่ง ทะยานลงจากภูเขาไฟอย่างรวดเร็ว

ปราณดาบสีฟ้ามีประกายสายฟ้ารอบล้อมและปราณมีดสีม่วง พุ่งทะยานเข้าหาสัตว์อสูรแมงป่องพิษตัวสีดําทมิฬหลายสิบตัวเปรี้ยงเปรี้ยง เปรี้ยงเศษซากจากการถูกทําลายกระจายไปทั่วบริเวณชายหนุ่มทั้งสองพุ่งทะยานไปมาประดุจพยัคฆ์ในฝูงแกะแต่ทว่ากับเป็นฝูงแมงป่องพิษเปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ในขณะที่ทั้งสองกําลังเมามันอยู่กับการสังหาร พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงแมงป่องที่เหลืออยู่ต่างพ่งถอยหลังออกมาเสียงของแข็งแทงไปบนพื้นดังสนั่นชั่วน้ำเดือดเงาสีดําขนาดใหญ่ก็ออกมาปกปิดแสงแดดยามบ่าย เสียงโบกสะบัดมือดังแว่วเข้ามาอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดใหญ่ปรากฏออกมาที่พื้นเถาวัลย์สีฟ้าขนาดใหญ่พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

“หยางเวย พร้อมแล้วใช่หรือไม่”

“แน่นอนข้าพร้อมแล้ว ลุยกันเถอะ”

อสรพิษสีดําขนาดใหญ่ปรากฏออกมาพร้อมกับพุ่งทะยานไปด้านหน้าเคียงคู่ผู้เป็นนายเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งทะยานติดตามทันทีด้านหน้าหยางเวยเป็นสัตว์อสูรแมงป่องพิษสีทองหลังดาทมิฬตัวใหญ่ระดับสีแดงขั้นต้นมันใช้กามทั้งสองทบไปมาบนพื้นพร้อมกับใช้หางขนาดใหญ่จ้วงแทงเกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับการโจมตีจากหางได้อย่างทันท่วงที เปรี้ยงหยางเวยตอนนี้พุ่งทะยานไปตามตัวของอสรพิษกระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังของแมงป่องอย่างรวดเร็วปราณดาบสีฟ้าพุ่งโจมตีด้านนอกเปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยงเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดหางขนาดใหญ่ไว้แมงป่องสะบัดตัวอย่างรุนแรง หวังหลุดจากเถาวัลย์สีฟ้า

หยางเวยรีบโบกสะบัดมือขวาน่าถุงมือผ้าไหมคู่หนึ่งออกมาสวมใส่ หลังจากนั้นก็รีบโคจรลมปราณไปที่มือทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ง่างหมัดต่อยไปที่เกราะอันแข็งแกร่งด้านหลังของแมงป่องพิษในจังหวะที่หมัดกาลังจะปะทะประกายสายฟ้าก็พุ่งออกมาจากถุงมือผ้าปรากฏเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ออกมาเปรี้ยงเกราะด้านหลังมีรอยแตกร้าวอย่างเห็นได้ชัดหยางเวยเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับกระหน่ต่อยหมัดทั้งสองเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง

“ขอบใจเจ้ามากสําหรับถุงมือชิ้นใหม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

แมงป่องดิ้นไปมาเพราะความเจ็บปวด อสรพิษดายังคงพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกับปราณดาบสีฟ้าอยู่ตลอดเวลา ส่วนหางที่เป็นอาวุธร้ายก็ถูกผนึกจากเถาวัลย์สีฟ้าไม่นานก็ร้องคารามออกมาเสียงดังฝูงแมงป่องพิษนับร้อยต่างออกมารุมล้อมบริเวณการต่อสู้พวกมันค่อยๆกระชับพื้นที่เข้ามาอย่างช้าๆ เนี่ยฟงที่คอยโจมตีอยู่ด้านนอกรีบร้องตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว

“หยางเวยใช้สิ่งนั้นเร็ว”

หยางเวยหยุดต่อยหมัดพร้อมกับโบกสะบัดมือขวานําแผ่นหยกออกมาถือไว้ในมือขวาเร่งโคจรลมปราณไปที่แผ่นหยกในมือวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าพุ่งออกมาล่อมตัวหยางเวยหลังจากนั้นก็หายไปเป็นเนี่ยฟงมายืนแทนหยางเวยและหยางเวยไป อยู่ที่ด้านนอกเนี่ยฟงรีบโคจรลมปราณไปที่ดาบอย่างรวดเร็ว สองลมหายใจก็กระโดดฟาดฟันดาบออกไป ปราณดาบสีฟ้ามีประกายสายฟ้าล้อมรอบพุ่งเข้าปะทะส่วน หัวเปรี้ยงเศษจากการถูกทําลายกระเด็นร่วงลงพื้น พื้นดินแยกออกเป็นรอยดาบขนาดใหญ่ฝุ่นควันฟุ้งกระจายฝูงแมงป่องพิษรีบแตกตัวหลบหนีหลังจากที่จ่าฝูงถูกสังหาร เสียงตะโกนดังออกมาจากหยางเวย

“มันสุดยอดมากไอ้บ้าเนี่ยฟง ถุงมือไหมของเจ้ามันเพิ่มพลังทําลายอย่างรุนแรงแผ่นหยกนี้ก็สร้างความแปลกใจให้ข้าไม่น้อยเช่นกัน”

“แผ่นหยกใช้เฉพาะความจําเป็น ข้าไม่อยากเปิดเผยความสามารถมากเกิดไป”

หยางเวยพยักหน้าให้พร้อมกับเก็บแผ่นหยกไว้ในแหวน หลังจากเก็บแก่นพลังปราณเสร็จ ทั้งสองก็เดินสํารวจบริเวณพบเป็นถ้ําขนาดใหญ่ของแมงป่องพิษตะเกียงไฟถูกจุดและนําออกมาถือให้แสงสว่างทั้งสองมุ่งลงไปสํารวจในถ้ําโดยมีอสรพิษสีดําเฝ้าปากทางเข้าไว้ทั้งสองเดินลึกเข้าไปสองข้างทางพบเศษซากชิ้นส่วนมนุษย์กองอยู่ตามพื้นไม่นานทั้งสองก็มาพบกับทางแยกสองทาง ทางหนึ่งเล็กแคบเพียงพอให้มนุษย์หลายคนเดินผ่านฝุ่นเกาะอยู่เต็มส่วนอีกทางเป็นทางขนาดใหญ่ตามพนมีรอยจากขาของแมงป่องเกราะสายฟ้าปรากฏออกมามันพุ่งเข้าไปในทางเล็กแคบอย่างรวดเร็วไม่นานก็พุ่งกลับออกมา

“มีทางเดินเข้าไปด้านใน

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟง ทั้งสองก็เดินหายเข้าไปในทางเล็กแคบด้านข้างเมื่อเข้าไปด้านในมีทางเดินยาวเกือบหนึ่งเค่อทั้งสองก็เดินทะลุออกมาเป็นห้องโถงใหญ่ตรงกลางมีศิลาจารึกขนาดใหญ่ตั้งอยู่ รอบด้านไร้ซึ่งสิ่งใดแต่ทว่าเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ศิลาจารึกเกราะสายฟ้าก็พุ่งออกมาป้องกันปราณฝ่ามือสีแดงที่พุ่งเข้ามาเปรี้ยง ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองทิศทางที่ฝ่ามือพุ่งออกมา เป็นชายหนุ่มสวมชุดสีน้ำตาลมัดผมหางม้ายืนจ้องมองทั้งสองอย่างไม่วางตาไม่นานก็เอ่ยวาจาออกมา

“พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน ถึงได้บังอาจบุกรุกที่นี่”

เนี่ยฟงรีบก้มคารวะก่อนกล่าววาจาตอบ

“ต้องขออภัยพี่ชายขอรับ พวกข้าทั้งสองเป็นชาวยุทธทั่วไปที่สนใจเกี่ยวกับศิลาจารึกจึงออกตามหามันเพื่ออ่านและทําความเข้าใจมัน”

ชายหนุ่มผู้นั้นถึงกับตื่นตกใจเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

“เจ้าว่าอย่างไร เจ้าสามารถอ่านมันได้เช่นนั้น”

“แน่นอนขอรับ

สิ้นเสียงกล่าวของชายหนุ่มด้านหน้า ชายหนุ่มชุดสีน้ำตาลก็ยืนครุ่นคิดบางอย่างไม่นานก็เอ่ยวาจาออกมา

“เช่นนั้นเจ้าอ่านศิลาก่อนนี้ได้หรือไม่

“แน่นอนหากท่านอนุญาต

“เช่นนั้นเชิญเถอะ”

ไม่รอช้าเนี่ยฟงโบกสะบัดมือขวา ประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาศิลาจารึกมันค่อยปรากฏเป็นอักษรอักขระศักดิ์สิทธิ์ออกมา มันค่อยๆถูกแปลเปลี่ยนเป็นภาษาที่เข้าใจเนี่ยฟงจ้องมองวงอักขระศักดิ์สิทธิ์อยู่นานหลังจากนั้นก็อ่านแต่ละด้าน ในระหว่างนั้นชายสวมชุดสีน้ำตาลก็เอ่ยถามบางอย่าง

“เป็นอย่างไรบ้างในศิลามันกล่าวถึงวิธีรักษาหรือไม่”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วทั้งสองขึ้นหันมากล่าวต่อชายหนุ่มชุดสีน้ำตาล

“จากที่ข้าอ่านมันเป็นเพียงศิลาจารึกข้อมูลการก่อเกิดของภูเขาไฟขนาดใหญ่และการปะทุระเบิดออกมาทําลายพื้นที่แถบนี้จนหมดอีกทั้งยังกล่าวถึงผู้คนทั้งหมดย้ายหลบหนีไปทางใต้หาได้มีสิ่งใดกล่าวถึงการรักษาที่ท่านกล่าวไม่”

ชายหนุ่มชุดสีน้ำตาลเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีอารมณ์โกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับสบถออกมาเสียงดัง

“บัดซบ พวกเจ้าต้องโกหกแน่ๆ พี่ใหญ่ต้องไม่กล่าววาจาหลอกลวงข้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็ทิ้งชีวิตของพวกเจ้าไว้ที่นี่เถอะ”

หยางเวยได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

“เฮ พี่ชาย เหตุใดจึงไร้เหตุผลเช่นนั้นเล่า เพื่อนข้าก็บอกข้อมูลในศิลาจารึกให้ท่านไปแล้วข้าว่าท่านคงถูกพี่ใหญ่ท่านหลอกลวงแล้ว”

“ไร้สาระ พวกเจ้าจงทิ้งชีวิตไว้ที่นี้เถอะ”

ชายชุดสีน้ำตาลกําลังจะพุ่งทะยานเข้าหาชายหนุ่มทั้งสอง แต่ทว่าถูกเถาวัลย์สีฟ้ามีประกายสายฟ้าล้อมรอบพุ่งเข้ารัดตัวเสียก่อนเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น เสื้อผ้าที่สวมใส่ถูกไหม้จนเห็นผิวหนังพลังปราณระดับสีแดงขั้นต้นพุ่งระเบิดออกมาจากชายหนุ่มชุดสีน้ำตาลเพียงแต่ว่าก็ไม่อาจจัดการกับเถาวัลย์สีฟ้าลงได้ไม่นานก็ลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นจ้องมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างไม่วางตาเนี่ยฟงรีบเดินเข้าไปจับชีพจรที่ข้อมือในระหว่างนั้นก็ขมวดคิ้วจ้องมองชายหนุ่มสวมชุดสีน้ำตาลพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง

“ท่านลุ่ยกง ท่านคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติหรือไม่ขอรับ”

“เด็กหนุ่มผู้นี้น่าเสียดายนักที่อาจต้องจบชีวิตลงอย่างรวดเร็วเพราะอาการผิดปกติทางร่างกายแต่เจ้าสามารถรักษาได้เพียงแต่ว่าชายผู้นี้จะยอมรับความจริงที่ว่าต้องฝึกพลังปราณใหม่ทั้งหมดหรือไม่”

เนี่ยฟงลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยบางอย่างออกมา

“พี่ชายข้าไม่รู้ว่าท่านพบเจอสิ่งใดมา ทําให้ร่างกายท่านผิดปกติเช่นนี้ จุดตันเถียนของท่านมีพลังธาตุสองธาตุแอบแฝงอยู่ ตัวข้าสามารถรักษาให้แก่ท่านได้ เพียงแต่ว่าตัวท่านจะต้องฝึกพลังปราณใหม่ทั้งหมดท่านสนใจหรือไม่”