มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1681
เมื่ออาจารย์อิคินก์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ความประทับใจของเขาที่มีต่อเจอรัลด์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้ สถานะของเขาตอนนี้แตกต่างออกไปเนื่องจากเขาเป็นศิษย์ของคณบดี
“อาจารย์อิคินก์ การต้องอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูแต่น่าเบื่อไปสักหน่อย ผมขอให้มีคนสักสองสามคนมาอาศัยอยู่ที่นี่กับผมด้วยได้ไหม? ผมเองก็มีเพื่อนที่กำลังศึกษาอยู่ในสำนักศึกษาด้วยเช่นกัน!”
หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เจอรัลด์ก็เสนอต่อคาร์สเตน
“อืม… นี่…”
อาจารย์อิคินก์มีสีหน้าสงสัยขึ้นทันที
เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสำนักศึกษามาก่อน เนื่องจากตัวตนของเจอรัลด์แตกต่างจากคนอื่น ๆ
เจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมาจากแหวนยุทธของเขาในทันที แล้วมอบให้คาร์สเตน
“อาจารย์อิคินก์ นี่เป็นสิ่งของแทนความขอบคุณจากผม ได้โปรดช่วยผมในเรื่องนี้ด้วย!” เจอรัลด์อ้อนวอนคาร์สเตน
ในตอนที่คาสเตนเห็นเจอรัลด์หยิบแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ออกมา เขาก็ถึงกับตกตะลึง
เขาไม่เคยคาดหวังว่าเจอรัลด์จะมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่กับตัว
“แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์! เธอ…เธอไปได้สิ่งนี้มาจากไหน!” คาร์สเตนมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถาม
ทั่วทั้งทวีปไลคอม มีสถานที่เพียงแห่งเดียวเท่านั้นที่สามารถปลูกแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ได้ คาร์สเตน อิคินก์ย่อมรู้เรื่องนี้ดี แต่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าเจอรัลด์มีมันอยู่จริง ๆ
“อ๋อ มีคนมอบมันให้ผมมาน่ะ!”
เจอรัลด์ยิ้มเล็กน้อยและอธิบายสั้น ๆ
อย่างไรก็ตาม คาร์สเตนรู้สึกได้ว่าเจอรัลด์กำลังเก็บงำบางสิ่งไว้ แต่เขาไม่อยากที่จะตั้งคำถามกับอีกฝ่ายอีกต่อไปแล้ว
เนื่องจากเจอรัลด์จริงใจกับเขาถึงขนาดนี้ เขาจึงเต็มใจช่วยชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เขารีบคว้าผลแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ไปจากเจอรัลด์ และเก็บมันไว้ในกระเป๋าของตัวเอง
แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์เป็นสิ่งล้ำค่าที่ไม่ใช่ใครจะได้รับมันไปง่าย ๆ แน่นอนว่าคาร์สเตนย่อมไม่คิดจะปฏิเสธของขวัญชิ้นนั้น
“บอกมาเถอะ เจอรัลด์ คนสองสามคนที่เธออยากอยู่ด้วยเป็นใคร? ฉันจะจัดการให้เธอเอง!”
หลังจากนั้น คาร์สเตนก็ตอบตกลงทันที
เจอรัลด์โน้มตัวเข้าหาคาร์สเตน และกระซิบชื่อสามชื่อให้คาร์สเตนได้ยิน
“เอาล่ะ ไม่มีปัญหา ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ แต่เจอรัลด์ นี่จะเป็นความลับระหว่างเราสองคนเท่านั้น เธอไม่ควรบอกให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ ไม่เช่นนั้น คณบดีและเหล่าอาจารย์จะตำหนิฉันเอาได้!”
คาร์สเตนไม่ลืมที่จะเตือนเจอรัลด์
เจอรัลด์เข้าใจเรื่องนี้ดี เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่เขาไม่อยากอยู่คนเดียวที่นี่
นอกจากนี้เซลิก โนริ และไซริลก็เป็นเพื่อนกับเขาอีกด้วย ในเมื่อเขาได้รับสิ่งดี ๆ เช่นนี้ เขาก็ต้องแบ่งปันให้พวกเขาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เจอรัลด์ก็ไม่อยากให้พวกเขาอยู่ที่นี่ด้วยความอึดอัด
“ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็เรียบร้อย เธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะเตรียมการให้พวกเขามาอาศัยอยู่ที่นี่พร้อมกับเธอเอง!”
คาร์สเตนสั่งเจอรัลด์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะหันหลังกลับและจากไป
จากนั้น เจอรัลด์ก็นั่งรออยู่ด้านนอกตำหนัก
หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เขาก็เห็นคาร์สเตนกลับมาที่ตำหนักอีกครั้งพร้อมกับสหายทั้งสามคนของเขา
“เจอรัลด์!”
เมื่อเห็นเจอรัลด์ โนริก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียก เธอกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
“เจอรัลด์ ฉันจะไม่รบกวนพวกเธอทุกคนแล้ว จัดการทำความสะอาดกันเอาเองนะ ถ้าติดขัดตรงไหนก็บอกฉันได้เลย!” คาร์สเตนไม่ต้องการรบกวนพวกเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงจากไปหลังจากแนะนำพวกเขาแล้ว
เมื่อเห็นว่าคาร์สเตนปฏิบัติต่อเจอรัลด์ด้วยความเคารพเช่นนี้ โนริและอีกสองคนก็ตกตะลึง
“เจอรัลด์ นายไปทำอะไรให้อาจารย์อิคินก์มา ทำไมเขาถึงปฏิบัติกับทุกคนแบบนี้? แล้วทำไมนายได้อยู่ที่นี่? เรียกเรามาทำไมหรือ?”