มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1041

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1041

เมื่อช่วยเหลือซาเวียหลังจากการตื่นจากอาการโคม่าระยะสั้นของเขา เจอรัลด์จึงสั่งให้เวลสันและคนของเขารีบเร่งมาที่นี่ในทันที เจอรัลด์ยังบอกเขาให้ใช้เทคนิคสกานเน็ตของพระราชวังจิตวิญญาณเช่นกัน ซึ่งเป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดสำหรับพวกเขาในการดักจับโมลเดลทั้งหมดไว้ภายในบ้านของเขาเมื่อเริ่มเกิดไฟไหม้ เจอรัลด์จะไม่เสี่ยงโอกาสใด ๆ ที่จะให้พวกเขาคนไหนได้ออกไปโดยมีชีวิตอยู่

“แม้มีคนไม่กี่คนจากการหนีรอดไปจากพวกเราได้ แต่พวกเราก็สามารถคาดคะเนตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาทั้งหมดได้นะครับ นายน้อย” เวลสันรายงาน

“เยี่ยมมาก อย่าลืมตามล่าพวกเขาทุกคนไม่ยกเว้นใคร ผมต้องการให้พวกเขาประสบกับความรู้สึกสิ้นหวังอย่างแท้จริงว่าเป็นยังไง…” เจอรัลด์ตอบกลับ ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือดสด ๆ ขณะที่เขาหันกลับไปมองคฤหาสน์ที่กำลังถูกเผาไหม้ เมื่อเฝ้ามองเปลวเพลิง เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากของเขาเป็นการยิ้มเยาะที่มุ่งร้าย

เป็นตอนนั้นเองเมื่อหัวใจของเวลสันเต้นสั่น

‘… เนื่องจากนายน้อยดื่มเลือดศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว ตอนนี้เขาก็น่าจะสามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อย่างสบาย…แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับนายน้อยล่ะ…? ออร่าที่เขาปล่อยออกมาในเวลานี้มันให้ความรู้สึก…แตกต่างไปจากที่เขามักจะมี…ช่างน่ากลัวที่สุด!’

กระแสความคิดของเวลสันถูกตัดขาดลงด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของซาเวีย ที่ดังเสียดท้องฟ้ายามค่ำคืนขณะที่ไฟนรกยังคงแผดเผาต่อไปตลอดทั้งคืนนี้…

เนื่องจากหน้าหนาวเพิ่งสิ้นสุดลงในจังหวัดโลแกน อากาศจึงเย็นยะเยือกเมื่อตอนเช้ามาถึงในท้ายที่สุด

“นี่ครับ คุณยูวาน…ดื่มน้ำบ้างเถอะครับ…” ยาชกล่าว ขณะที่เขายื่นขวดน้ำพร้อมกับถุงนอนให้ยูวานที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ยูวานเองที่มีใบหน้าซีดเซียวในตอนนี้ก็อ่อนแอมากเกินกว่าจะโต้เถียงได้ด้วยซ้ำ

ยูวานและคนของเขาหลบหนีการจับกุมมาตลอดทั้งคืน ราวกับว่าช่องทางการสื่อสารทั้งหมดของพวกเขาถูกตัดขาดยังไม่เลวร้ายพอ แต่ยังมีความไม่เข้าใจได้ถึงการขาดแคลนรถยนต์ภายในจังหวัดโลแกนเช่นกัน นั่นคือปัญหาสำหรับพวกเขา เนื่องจากเดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะโบกรถด้วยความหวังว่าจะได้ติดรถไปด้วย เพื่อออกไปจากสถานที่ที่ถูกตัดขาดแห่งนี้

สุดท้ายแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบรถยนตร์หรูที่ดูราคาแพงคันหนึ่ง และเมื่อยาชเห็นมัน เขาจึงพยายามที่จะหยุดมันไว้ในทันที

พวกเขามีความต้องการที่หลบซ่อนอย่างเร่งด่วน ที่ไหนก็ได้ที่เป็นที่กำบัง ในขณะที่รอให้หัวหน้าตระกูลกลับมา

ด้วยความประหลาดใจของทุกคน บุคคลที่ก้าวออกมาจากรถคือซาเวีย!

“เช่นนั้น เป็นคุณนั่นเอง คุณยอร์ค ช่างยอดเยี่ยมมาก! นายน้อยสองได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นโปรดรีบพาพวกเราไปยังที่ที่ปลอดภัยด้วยเถอะครับ!” ยาชกล่าว ขณะเขามองไปที่ผู้หญิงที่ดูซีดเซียวเล็กน้อยคนนั้น

“…ฉัน…ฉันขอโทษด้วย แต่นั่นจะไม่เป็นการสะดวกเล็กน้อยสำหรับฉัน…” ซาเวียตอบกลับ

“…ว่าไงนะ?”

ขณะที่ยาชถูกทิ้งให้มึนงง เสียงหึ่ง ๆ ของเฮลิคอปเตอร์หลายลำก็ได้ดึงดูดความสนใจของเขาเอาไว้ เมื่อเงยหน้ามอง เฮลิคอปเตอร์สิบกว่าลำกำลังบินวนอยู่เหนือพวกเขาอยู่!

“มีร้านอาหารไม่ไดลมากเกินไปอยู่ข้างหน้า…คุณอาจไปขอหลบภัยที่นั่นได้…” ซาเวียกล่าว ขณะที่เธอแอบมอบเงินให้พวกเขาก่อนจะกลับเข้าไปในรถของเธออีกครั้ง และขับจากไปยังร้านอาหารในทันทีโดยไม่มีพวกเขา

“…เช่นนั้นพวกเขากำลังทรมานพวกเราให้ตายงั้นเหรอ? ถ้าก่อนหน้านี้ฉันรู้ถึงแผนการของพวกเขาล่ะก็ พ่อของฉันและฉันคงจะทำลายคลอฟอร์ดให้สิ้นไปนานแล้ว…” ยูวานที่โมโหมากในตอนนี้ เขาคำรามขึ้นมาจนเขาลงเอยด้วยการอาเจียนออกมาเป็นเลือดเล็กน้อย

“โปรดยั้งจากการพูดมากเกินไปด้วยเถอะครับ นายน้อยสอง… มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารนั่นกันก่อนเถอะ…ร่างกายของคุณต้องการการบำรุง…ผมจะพันแผลของคุณเช่นกัน เมื่อพวกเราอยู่ที่นั่นกันแล้ว…” ยาชตอบกลับ

ไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็มาถึงยังร้านอาหารที่ซาเวียบอกพวกเขา

ซาเวียเอง พร้อมกับลูกน้องหลายคนของเธอ ก็อยู่ด้านในอยู่แล้วเมื่อพวกเขาเข้ามา อย่างไรซะ คราวนี้เธอดูเหมือนจะไม่กล้าพูดคุยกับโมลเดลคนไหนอีกต่อไปแล้ว

“รีบไปกินข้าวกันให้ไวกันก่อนเถอะ ในขณะที่พวกเราทำได้…เมื่อดูเวลาแล้ว หัวหน้าตระกูลก็น่าจะมาถึงจังหวัดโลแกนในอีกไม่ช้านี้ หลังจากที่อดทนผ่านความเจ็บปวดมาทั้งหมดได้สำเร็จ พวกเราจะได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัยแน่นอน!” ยาชกล่าว ขณะที่โมลเดลคนอื่น ๆ เห็นด้วย และเริ่มทานอะไรก็ตามที่พวกเขาสามารถซื้อได้ในทันที

ขณะที่พวกเขากำลังทานอาหารต่อไปเหมือนว่าชีวิตของพวกเขาต้องพึ่งพามัน ประตูของร้านอาหารก็เหวี่ยงเปิดออกอีกครั้งในเวลาต่อมา

เมื่อโมลเดลเห็นกลุ่มคนที่เพิ่งเข้ามา พวกเขาหลายคนจึงเริ่มตัวสั่นกันขึ้นมาอย่างฉับพลัน พวกเขาบางคนยังหวาดกลัวมาก จนไม่กล้าแม้แต่จะกลืนอาหารในปากของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

“เชิญครับ นายน้อย…” หนึ่งในผู้ใต้บัญชาจากกลุ่มที่เพิ่งเข้ามากล่าว

หลังจากลูกน้องคนนั้นดึงเก้าอี้ออกมาให้เขา เจอรัลด์ก็นั่งลง ขณะที่ซาเวีย ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ หันไปมองเขา

แม้ดวงตาของเธอมีน้ำตารื้อ แต่ริมฝีปากของเธอก็ยังคงปิดไว้แน่น

เจอรัลด์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่คนเดียวกันกับที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป หลังจากเผชิญการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ตอนนี้เขาดูคล้ายกับเจ้านายคนหนึ่ง เจ้านายที่ร่ำรวยมหาศาล ที่รู้เพียงแต่จะเรื่องโหดร้ายเท่านั้น

มันเป็นเรื่องน่าขันเสียจริงตั้งแต่ตอนที่เธอยังคงเป็นคนรักของเจอรัลด์ เธอมักจะนึกฝันว่าวันหนึ่งเจอรัลด์จะร่ำรวยขึ้น เธอปรารถนาถึงวันนั้นเมื่อเขาจะได้รับความมั่งคั่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้เขาสามารถทำอะไรก็ตามที่เขาพอใจ

‘เขาไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้ที่ถ่อมตัวและด้อยค่าอีกต่อไปแล้ว…แต่…แม้เขากลายมาเป็นอย่างที่ฉันต้องการให้เขาเป็นมาโดยตลอด…ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวมากกว่าสิ่งใดด้วยล่ะ…?’