ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 193 พลังที่น่าสยดสยอง

เซินอี้เมิ้งก็จับหัวของตัวเอง แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความสยดสยอง

แต่หลังจากผ่านไปนาน ใบมีดสีดำมันก็ไม่กระแทกเข้าไปที่หัวของเธอ

เธอลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธออย่างเฉยเมย

"คะคะ…คุณฉิน!" หลังจากเห็นฉินเฉิง เซินอี้เมิ้งก็มีความหวังขึ้นมาในทันที

เธอได้เห็นความสามารถของฉินเฉิงด้วยตาของเธอเอง แม้แต่เมืองซวนหมิงเองเค้าก็ยังสามารถกวาดล้างมันไปได้อย่างง่ายดาย นี่มันไม่ต้องพูดถึงปีศาจน้อยตัวเล็กๆนี่เลย?

ฉินเฉิงเหลือบมองไปที่ผู้คน เค้าพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า: "ถ้าไม่อยากตาย ก็เข้ามายืนข้างฉัน"

คนพวกนี้กลัวจนฉี่จะราด หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเฉิงแล้ว พวกเค้าก็วิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

พวกเค้าสั่นสะท้านอยู่ที่หลังของฉินเฉิง เซินเฉิงเจิ้งก็กระซิบถามขึ้นมาว่า: "คะคะ..คุณฉิน นี่มันอะไรกัน พวกเราจะตายไหม…"

ฉินเฉิงเหลือบมองเค้าแล้วพูดว่า: "นายไม่ได้อยากเห็นสิ่งสกปรกนี่อย่างงั้นเหรอ? ตอนนี้โอกาสก็มาแล้ว"

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเฉิงแล้ว เซินเฉิงเจิ้งก็ถึงกับสั่นสะท้านขึ้นมาในทันที

เค้าร้องไห้แล้วพูดว่า: "คุณฉิน คุณ… อย่ามาล้อผมเล่นนะ ผมจะไปกล้าแบบนั้นได้ยังไงกัน…"

ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา จากนั้นเค้าก็มองไปที่ประตูอย่างเย็นชาแล้วพูดเบาๆว่า: "ฉันเองก็รอมานานแล้ว ออกมาซะ"

"ฮู้ววว…"

ทันทีที่เค้าพูดจบ เสียงลมมันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง!

นักยุทธ์ธรรมดาย่อมมองไม่เห็นสิ่งสกปรกเหล่านี้ แต่ฉินเฉิงแตกต่างออกไป สิ่งที่เค้าปลูกฝังมามันก็คือพลังงานทางจิตวิญญาณ ไม่ใช่พลังปราณ! พูดอย่างจริงจัง เค้าก็คือเทพที่ยังไม่จุติก็เท่านั้น!

ตามที่ฉินเฉิงพูดขึ้นมา ประตูก็ถูกกระแทกอีกครั้ง จากนั้นเค้าก็มองเห็นพลังสีดำที่รวมตัวกันอยู่ที่ประตู

จากนั้นไม่กี่วินาที อากาศสีดำนี้ก็ควบแน่นเป็นรูปร่างขึ้นมา!

มันเห็นเพียงแค่ศูนย์กลางของพลังสีดำขนาดใหญ่ มันห่อหุ้มร่างเล็กๆที่น่าสะพรึงกลัว เมื่อใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆ สิ่งที่ซ่อนอยู่ในเงาดำนั้น แท้ที่จริงแล้วก็คือทารก!

ดูเหมือนว่าทารกนี่มันจะยังไม่โต มันมีเลือดอยู่ตามร่างกายแล้วปากของมันก็มีเขี้ยว!

แต่ร่างของมันถูกห่อหุ้มด้วยมวลอากาศสีดำ มันเป็นก้อนขนาดใหญ่ มันใหญ่โตมาก!

ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที นี่มัน… มันจะเป็นทารกได้ยังไงกัน?

"นี่มัน… นี่มันอะไรกัน!" เซินเฉิงเจิ้งตกใจจนเยี่ยวราดกางเกง เค้ากอดเอวของฉินเฉิงแล้วหลับตาแน่น

"อย่า… เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้…" ปากของทารกส่งเสียงคำรามออกมา เสียงนี้มันก็ทำให้ทุกคนต่างก็ต้องกลัวจนขนลุกขึ้นมา!

ฉินเฉิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: "อธิบายกับฉันให้ชัดเจนแล้วฉันจะไม่ฆ่าแก"

มันมีสีแดงวาบในดวงตาของทารกแล้วเขี้ยวของมันก็ส่งเสียงแหลมขึ้นมา จากนั้นพวกเค้าก็ได้ยินมันพูดซ้ำอีกครั้งว่า: "อย่า… เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้!"

"ท่าทีของแกมันอาจะทำให้คนอื่นกลัวได้ แต่มันไม่สามารถทำให้ฉันกลัวได้" ฉินเฉิงก็ส่ายหัวขึ้นมา

ทารก มันก็ใช่ปีศาจที่ร้ายอาจอะไร มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉินเฉิงที่จะรับมือกับมัน

"ฟ่อ!"

แต่ทารกก็ไม่ได้เชื่อฟัง หลังจากคำรามแล้ว ร่างของมันก็พุ่งเข้าหาฉินเฉิงด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก!

พลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ แม้แต่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้เลย!

พลังงานสีดำรอบตัวของมันก็ยิ่งควบแน่นยิ่งขึ้นไปอีก! มันคือมนต์ดำ ถ้าโดนมันเข้าไปหละก็ คนที่สัมผัสก็จะตายได้ในทันที!

อย่างไรก็ตาม ในตอนที่มันพุ่งเข้ามานี้เอง ฉินเฉิงก็โบกมือขึ้นมาแล้วตบมันออกไป

"แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ" ฉินเฉิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

พลังหยั่งรู้นี่มันก็เป็นประกายขึ้นมาบนนิ้วของเค้า เค้าเหล่ตามองแล้วพูดขึ้นมาว่า: "รู้จักสิ่งนี้หรือไม่?"

พลังหยินและหยางก็ประทะเข้าหากันในทันที พลังการหยั่งรู้ของฉินเฉิง มันสามารถที่จะยับยั้งพลังมนต์ดำได้!

ดูเหมือนทารกจะหวาดกลัวพลังนั่น เวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

เค้าก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า: "พลังแห่งการหยั่งรู้…น่าเสียดาย พลังของแกมันน้อยเกินไป มันไม่ควรค่าแก่การพูดถึงเลย…"

"ฮู้วววว!"

หลังจากพูดจบ พลังงานสีดำรอบร่างของมันก็แข็งแกร่งขึ้นในทันที! มันแทบจะกวาดทั้งห้องนั่งเล่นนั่นให้พังไปในทันที!

ฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า: "อย่างงั้นเหรอ?"

ทันทีที่เค้าพูดจบ เค้าก็รวบรวมพลังทั้งหมดในร่างกายของเค้าแล้วพลังที่น่าจะพรึงกลัวมันก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างของฉินเฉิงในทันที!

พลังนี้แผ่กระจายไปราวกับพายุในทันที!

พลังขนาดใหญ่นี้ มันเกือบจะครอบงำมนต์ดำนั่นในทันที!

"ตอนนี้หละ?" ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพูดเยาะเย้ย

ทารกตัวสั่นด้วยความตกใจ ปากของมันคำรามออกมาอย่างน่าสยดสยอง

"ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง" เสียง "หวด" ของฉินเฉิงที่ดังขึ้นมา เค้าก็ตรงเข้ามาหาทารกแล้วเอื้อมมือออกไปในอากาศเพื่อจับมันขึ้นมา

ทารกตกใจกลัวมาก มันพูดขึ้นมาด้วยความกลัวว่า: "อย่า… อย่าฆ่าฉัน…"

"อย่างงั้นก็บอกว่า" ฉินเฉิงปล่อยมันแล้วพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

ทารกได้กลายเป็นปีศาจไปแล้ว คนที่จะปลุกมันขึ้นมาได้จะต้องมีพลังจิตศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ก็เท่านั้น แต่ต่อหน้าของฉินเฉิงมันก็ทำอะไรไม่ได้เลย

หลังจากที่มันพูดจบ ฉินเฉิงก็ได้รู้ว่าทารกคนนี้เป็นน้องสาวของเซินอี้เมิ้งจริงๆ! แล้วก็เป็นลูกสาวของเซินเฉิงอัน!

อย่างไรก็ตาม เซินเฉิงอันก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการมีลูกชาย เธอตั้งครรภ์หลายครั้งติดต่อกัน ทั้งหมดเป็นลูกสาว ทุกครั้งที่รู้ว่าเป็นลูกสาว เธอก็จะทำแท้ง

ทารกคนนี้เป็นลูกคนที่หกที่เซินเฉิงอันฆ่าทิ้ง!

ที่แตกต่างจากอีกห้าคนก็ในตอนที่ทำแท้ง มันก็ห้าเดือนเข้าไปแล้ว

แล้วร่างของเด็กก็ถูกนำกลับมาโดยเซินเฉิงอันและฝังอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้

คฤหาสน์แห่งนี้ช่วงหลายปีที่ผ่านมาก็ไม่ค่อยมีคน ร่างของมันก็ถูกฝังอยู่ในดิน

หลังจากที่ได้ฟังทารกเล่าออกมา ฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะทุกใจ

เค้ามองทารกแล้วส่ายหัวและพูดว่า: "เนื่องจากพลังแห่งจิตศักดิ์สิทธิ์ได้ถูกสร้างขึ้น มันก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องไปเกิดใหม่…"

"ฉันเป็นผีขี้เหงา ฉันไปเกิดไม่ได้ ต้องให้ปรมาจารย์เป็นคนทำมันถึงจะได้…" ทารกน้อยพูดขึ้นมาอย่างเศร้าสลด "แต่ตระกูลเซินก็ลืมฉันไปตั้งนานแล้ว ยังไงซะ พวกเค้าเคยคิดที่จะทำมันเพื่อฉันบ้างไหม! เคยทำอะไรเพื่อฉันบ้างไหม!"

ในตอนที่พูดออกมานี้เอง มนต์ดำรอบตัวของมันก็รุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง บรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัวก็อยู่ที่รอบตัวของมัน!

ที่ไม่ไกลออกไปเซินเฉิงเจิ้งกับคนอื่นๆก็ตัวสั่นด้วยความกลัว พวกเค้าถึงกับคุกเข่าแล้วร้องขอความเมตตา

ฉินเฉิงถอนหายใจและสัมผัสเบาๆด้วยปลายนิ้วของเค้า พลังที่น่ากลัวนั่นมันก็ลดลงไปในทันที

"หึ ฉันจะให้คนมาช่วยแกให้เร็วที่สุด" ฉินเฉิงก็พูดขึ้นมาว่า "อย่าทำร้ายผู้คนต่อไปอีกเลย"

ดูเหมือนทารกจะไม่ค่อยเต็มใจซะเท่าไหร่ มันหลุดเขี้ยวออกแล้วมองขึ้นไปข้างบน

เมื่อเห็นแบบนี้ ฉินเฉิงก็ยกมือขึ้นมาในทันทีแล้วพูดอย่างข่มขู่ว่า: "ทำไม ไม่พอใจเหรอ?"

มนต์ดำมันก็ค่อยๆสลายหายใจ เด็กก็พยักหน้าแล้วพูดว่า: "พอใจ…"

"อืม" ฉินเฉิงตอบตกลง "อย่างงั้นก็ไปเถอะ ฉันสัญญา เธอจะเป็นเด็กคนสุดท้ายที่ถูกตระกูลเซินทำแบบนี้"

การมีฉินเฉิงอยู่ที่นี่ เด็กนี่ก็ไม่กล้าสร้างปัญหาใดๆ

เธอถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นร่างกายของเธอก็ค่อยๆสลายไป มันเปลี่ยนไปเป็นพลังงานสีดำอีกครั้งแล้วลอยไปที่ประตู

ทั้งห้องก็ค่อยๆสงบลง ยกเว้นห้องที่รก มันก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ฉินเฉิงกวาดสายตามองไปทางเซินเฉิงเจิ้งอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: "ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม"