ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 128 เขาแค่รู้จักฉันคนเดียวก็พอ

พี่จูดิ้นรนและพูดว่า "คุณจะจับฉันทำไม? ฉันทำผิดอะไร?

ฟางจิ้งเหยากล่าวอย่างเย็นชา: "ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ คุณกับหวังหยงใกล้ชิดกันมากเกินไป ฉันต้องการพาคุณกลับไปที่สำนักงานความมั่นคงเพื่อทำการตรวจสอบ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของพี่จูก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

หากจะสืบสวนจริงๆ สิ่งที่เข้าทำร่วมกับหวังหยงจะต้องถูกสืบออกมาแน่ๆ เมื่อถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ออกจากงานเลย ไม่แน่อาจจะต้องเข้าคุกด้วยซ้ำ!

"หัวหน้าฟาง เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิดแล้ว!" พี่จูกังวล "ฉันไม่รู้จักหวังหยงเลย!"

"ระยำ!กูให้เงินแกใช้ตั้งมากมาย? วิลล่าในชานเมืองฉันก็เป็นคนให้แกเองไม่ใช่หรือ?"หวังหยงด่าออกมา

ฟางจิ้งเหยาอ้าปากและโบกมือ: "เอาตัวไปให้หมด!"

จากนั้น เขาก็เดินไปตรงนั้นฉินเฉิงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ฉินเฉิง คุณเป็นหนี้บุญคุณหนึ่งครั้งแล้วนะ"

ฉินเฉิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่ามันไม่ง่ายเลยที่เขาจะออกห่างจากสำนักงานความมั่นคง

"ขึ้นรถแล้วคุยกัน" ฟางจิ้งเหยาพูด

ฉินเฉิงส่ายหัวและพูดว่า "ตอนนี้ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ค่อยคุยกันตอนว่างก็แล้วกัน"

ฟางจิ้งเหยาพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า: "ฉันเพิ่งช่วยเธอ คุณจะไปแบบนี้เลยหรือ?"

ฉินเฉิงพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำจริงๆ"

ทันทีที่พูดจบ ราวกับว่าฉินเฉิงนึกอะไรบ้างอย่างได้

เขามองไปที่ใบหน้าของเฮยฉานและเฝิงเหยน ใบหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ทำไมฉันถึงลืมเรื่องนี้ไปนะ…" เมื่อมองดูศพทั้งสอง ฉินเฉิงก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

จะดีแค่ไหนหากปล่อยให้พวกเขายังมีลมหายใจและซึมซับพลังภายในของพวกเขาในตอนนี้? น่าเสียดายที่ตายแบบนี้!

"นั่นสินะ" ฉินเฉิงโบกมือ "ไว้วันหลังค่อยฆ่าอีกสองคนก็แล้วกัน…"

หลังจากส่งฟางจิ้งเหยาออกไปแล้ว ฉินเฉิงก็นั่งแท็กซี่และไปที่ภูเขาร้าง

เข้าสู่หน้าหนาวแล้ว และทางเหนือก็หนาวมาก

และในภูเขาลึกนี้มีหญิงสาวสวมผ้าขาด

เธอเป็นลมและล้มลงกับพื้นจนแทบหมดสติ

ในช่วงเวลานี้ เฮยฉานจะมาถ่ายทอดพลังภายในของเธอทุกวัน เพื่อให้เธอมีสติเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหมดสติ

สำหรับหลินชิงชือ นี่เป็นความเจ็บปวด

เธอยังหวังว่าเธอจะหมดสติและตายโดยเร็วที่สุดเพื่อที่เธอจะได้ไม่เจ็บปวด

เมื่อยืนอยู่ที่เชิงเขา ฉินเฉิงมองดูภูเขาที่แห้งแล้งไร้ชีวิตชีวา เขาถอนหัวใจ

" เมืองซวนหมิงไม่ควรจะอยู่ในโลกนี้" ฉินเฉิงกระซิบ

เขาตัดสินใจแล้วว่า หลังปีใหม่เข้าจะไปทางตะวันตกเฉียงใต้เพื่อกวาดล้างเมืองซวนหมิง

และทวงหนี้กับประธานซาด้วย

"ให้ฉันตายเถอะ…" หลินชิงชือหลั่งน้ำตาออกมา หลังจากใช้ชีวิตมานาน มันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเช่นนี้ ให้เธอตายไปซะยังดีกว่า

"คุณยังตายไม่ได้" ในขณะนั้น ฉินเฉิงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าถ้ำ

หลินชิงชือตกตะลึงแล้วร้อง "อ้า"

หลังจากระงับความคับข้องใจมาเกือบสองเดือน ทั้งหมดก็ปะทุขึ้นในขณะนี้

เมื่อเห็นหลินชิงชือที่กำลังร้องไห้ ฉินเฉิงไม่รู้สึกสงสารแม้แต่น้อยในใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นรูปลักษณ์ของ หลินชิงชือที่ไม่มีเสื้อผ้า ทำให้ฉินเฉิงนึกถึงการใส่ร้ายตัวเองในวันนั้น

ฉินเฉิงขมวดคิ้วและเดินไปหาหลินชิงชือแล้วยกมือขึ้น เพื่อถ่ายพลังเข้าไปในตัวของหลินชิงชือ

ในช่วงเวลาสั้นๆ กระแสน้ำอุ่นก็ไหลผ่านร่างกาย และอากาศเย็นก็ถูกขับออกจากร่างกายในทันที

หลังจากนั้น ฉินเฉิงก็ยกนิ้วขึ้นและกดที่คิ้วของหลินชิงชือ และเวทมนตร์คาถาของ เฮยฉานก็หายไป

หลินชิงชือวิ่งมาอย่างกะทันหัน พยายามจะกระโจนไปที่แขนของฉินเฉิง แต่ฉินเฉิงหลีกเลี่ยงอย่างไร้ความปราณีและทำให้เธอกระโจนไปในอากาศ

"อยู่ให้ห่างจากฉันหน่อย" ฉินเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา "กลับบ้านไปเองซะ"

หลินชิงชือปาดน้ำตาของเธอและเธอก็กระซิบ "หลังจากผ่านเรื่องมามากมาย ฉันพบว่าคุณดีที่สุด พี่เขย ฉันรู้ว่ามันผิด คุณจะกลับไปที่บ้านตระกูลหลินได้หรือไม่?"

ฉินเฉิงได้ยินแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ

เมื่อเห็นฉินเฉิงไม่ได้พูด หลินชิงชือพูดต่อ: "ฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับคุณและพี่สาวของฉัน แต่คุณเติบโตในตระกูลหลิน! คุณเป็นสมาชิกของตระกูลหลินอยู่แล้ว!"

"ถ้าเธอยังพูดคำไร้ยางอายเช่นนี้อีก ฉันจะโยนเเธอลงไปในภูเขาลึกแห่งนี้" น้ำเสียงของฉินเฉิงเย็นชา

สำหรับตระกูลหลิน ฉินเฉิงเกลียดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว และเขาแทบไม่อยากจะอธิบายกับหลินชิงชือเลย

"ถ้าอย่างนั้น…คุณให้เสื้อผ้าฉันสักชุดได้ไหม" เมื่อเห็นฉินเฉิงไม่สนใจ หลินชิงชือก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้

ฉินเฉิงเหลือบมองหลินชิงชือและพบว่าทุกส่วนของร่างกายของเธอสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

ร่างกายสีขาวจนหลายเป็นสีแดงจากความหนาวเย็น และรูปร่างที่วิจิตรงดงามยังคงเต็มไปด้วยเสน่ห์

แต่ในสายตาของฉินเฉิง สิ่งเหล่านี้กลับกลายเป็นกระโหลกศีรษะเท่านั้น

เขาถอดเสื้อผ้าแล้วโยนให้หลินชิงชือและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "กลับไปด้วยตัวเอง คราวหน้าฉันจะไม่มาช่วยเธออีก"

หลังจากพูดจบหลินชิงชือก็หันศีรษะและจากไป

หลินชิงชือมองดูร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของฉินเฉิง เธอก็รู้สึกหวั่นไหว

"รูปร่างของเขาค่อนข้างดี ทำไมฉันถึงไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย" หลินชิงชือแสดงความคิดนี้โดยไม่รู้ตัว

น่าเสียดายที่ในวันนี้ หัวใจของฉินเฉิงมีแค่คนคนเดียวเท่านั้น

นั่นก็คือซูวาน

แผ่นน้ำแข็ง ไม่มีมนุษย์ มีคนแก่และเด็กอยู่คนหนึ่ง

ชายชรามีรูปร่างผอมเพรียว แต่เขาเดินอย่างมั่นคง

หญิงสาวดูเหมือนนางฟ้า ผมยาวของเธอราวกับนางฟ้าที่ตกลงมาในโลก

สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือมีหมีขั้วโลกตัวใหญ่อยู่ตรงหน้าเธอ

"กรร….!"

เสียงคำรามของหมีขั้วโลกดังก้องไปทั่ว และหลังจากที่มันคำราม ร่างขนาดใหญ่ของมันก็พุ่งเข้าหาหญิงสาว

หญิงสาวไม่กลัว แต่กอดกับหมีขั้วโลก

หลังจากผ่านไปสองสามรอบ เด็กสาวมีบาดแผลบนร่างกาย แต่ดวงตาที่แน่วแน่ของเธอไม่สะดุ้ง

"พอแล้ว" ชายชราโบกมือและพูด

ซูวานไม่ขยับเขยื้อน และสุดท้าย "ปัง" หมีขั้วโลกก็ถูกตีถอยหลังไปหลายก้าว

ดูเหมือนว่าจะพบอันตรายในชายชราและหนีไป

"ซูวาน คุณไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้น" ชายชราพูดเบาๆ "ยกเว้นฉินเฉิง ความก้าวหน้าของคุณเร็วที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา"

ซูวานไม่ตอบคำพูดของชายชรา แต่พูดอย่างเย็นชา: "ต่อเถอะ"

เมื่อมองดูดีๆ ก็มีบาดแผลตามร่างกายของหญิงสาวมากมาย แม้ว่าบาดแผลเหล่านี้จะไม่ร้ายแรง แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายที่โตแล้วทนไม่ได้

ชายชรามองไปที่ซูวานและถอนหายใจเบาๆ

…

วันนี้ป่าหลงไห่ได้รวบรวมหัวหน้าจำนวนมาก

และหน้าบ้านของฉินเฉิงก็มีรถหรูจอดอยู่นับไม่ถ้วน

"คุณฉิน" กลุ่มคนคำนับต่อหน้าฉินเฉิง

ฉินเฉิงจิบชาและพูดเบาๆว่า "ความวุ่นวายในปีนัง ฉันได้ยินมาบ้างแล้ว และมันควรจะจบลงในวันนี้"

ทุกคนยังคงนิ่ง ไม่ว่าฉินเฉิงจะตัดสินใจอย่างไร พวกเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะละเมิดอีกต่อไป

"ตั้งแต่วันนี้ จินฮู่จะเป็นเจ้านายคนใหม่ของปีนัง" หลังจากจิบชาที่เข้มข้นแล้วฉินเฉิงก็พูดเบาๆ

เมื่อจินฮู่ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ดีใจและพูดอย่างตื่นเต้น: "ขอบคุณ คุณฉิน!"

ฉินเฉิงกวาดไปทางทุกคนและพูดเบาๆ "พวกคุณเห็นด้วยหรือไม่?"

"ฉันไม่เห็นด้วย!" ในขณะนี้ ชายวัยกลางคนในชุดสูทและรองเท้าหนังเริ่มพูด

คนนี้ชื่อเกาหง และเขาได้แข่งขันกับจินฮู่มาหลายปีแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ชายชราซูออกไปแล้ว เขายังนำนักธุรกิจจากเมืองจิงมาเพื่อคานอำนาจจินฮู่

ฉินเฉิงรู้จักเกาหงคนนี้เป็นอย่างดี บุคคลนี้เป็นคนมักใหญ่ใฝสูง ครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้าเฮยฉาน เขาค่อยช่วยเหลือ และอยากจะทำลายฉินเฉิง

ครั้งที่สองที่เฮยฉานมาปีนัง เขาก็ได้ไปหาเฮยฉาน และได้หาโอกาส

เขาคิดว่าฉินเฉิงไม่รู้อะไรเลย แต่เขาไม่คิดว่า ฉินเฉินรู้ทุกอย่าง

"จินฮู่เป็นแค่เด็กรุ่นน้องเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมารับตำแหน่ง?" เกาหงพูด

ฉินเฉิงเหลือบมองเขาและพูดอย่างแผ่วเบา: "แล้วคุณคิดว่าใครเหมาะสมกว่ากัน?"

เกาหงกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า: "ฉันคิดว่าฉันเป็นตัวเลือกที่ดี! มูลค่าตลาดของฉันเกินหนึ่งพันล้านและเหนือกว่าตระกูลู่! และเครือข่ายสัมพันธ์ของฉันกว้างกว่าเขา!"

"จินฮู่รู้จักคนกี่คน? ฉันรู้จักผู้คนจากทุกวงการ!" เกาหงมองที่จินฮู่อย่างท้าทาย

"คุณ?" ฉินเฉิงลูบถ้วยน้ำชาของเขา "คุณสมควรได้รับมันด้วยเหรอ?"

ทันทีที่พูดจบ ถ้วยชาในมือของฉินเฉิงก็ขว้างไปที่เกาหง!

ถ้วยน้ำชาตีทุบหัวของเขาจนเป็นหลุมเลือด!

"ความเครือข่ายสัมพันธ์?" ฉินเฉิงเยาะเย้ย "จินฮู่ไม่จำเป็นต้องรู้จักคนอื่น เขาแค่รู้จักฉันคนเดียวก็พอ"