เสียงห้าวกระด้างทรงอำนาจของแซคคารีย์ทำให้พนักงานที่กำลังรุมล้อมโต๊ะทำงานของอลินดาอยู่แตกฮือ

“มีค่ะท่านประธาน”

“นึกว่าไม่มี จะได้ให้กลับไปอยู่บ้านกันเฉยๆ” แซคคารีย์เค้นเสียงไม่พอใจออกมา

“พวกเรากำลังจะกลับไปทำงานน่ะค่ะ ไปพวกเรา”

แล้วพนักงานทุกคนที่อยู่รอบตัวของอลินดาก็พากันกลับไปทำงานอย่างว่องไว

แซคคารีย์ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของอลินดา พร้อมกับอิงสะโพกกับขอบโต๊ะไม้

“ทำอะไรอยู่”

อลินดาช้อนตาขึ้นมองคนตัวโตที่ทำให้หล่อนลำบากใจอย่างโมโห

“คุณแซคบอกทุกคนว่าลินดาเป็น… เอ่อ… ภรรยาเหรอคะ”

“ใช่ ฉันส่งเมลบอกทุกคนเองแหละ”

อลินดาเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงตามความเคยชินแต่ก็ถูกแซคคารีย์ดุเหมือนเช่นทุกครั้ง

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากัดปาก เดี๋ยวช้ำหมด”

หล่อนมองค้อนคนเจ้ากี้เจ้าการ

“แต่นี่มันร่างกายของลินดานะคะ คุณแซคไม่มีสิทธิ์มาบังคับสักหน่อย”

“แน่ใจหรือ”

คนตัวโตโน้มศีรษะต่ำลงมาหา ต่ำมากจนสายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“ต้องให้แสดงให้ดูไหมว่าฉันมีสิทธิ์อะไรในตัวของเธอบ้าง อลินดา”

แก้มนวลแดงก่ำ และเสหลบสายตาคมกริบด้วยความเอียงอายขัดเขิน

“เอ่อ… คุณแซคมาที่นี่มีอะไรเหรอคะ” หล่อนชวนเปลี่ยนเรื่องคุยกะทันหัน

แซคคารีย์ไหวไหล่กว้างน้อยๆ ก่อนจะหันไปลากเก้าอี้ที่ว่างอยู่มานั่งข้างๆ อลินดา

“ก็เธอไม่ยอมย้ายขึ้นไปนั่งทำงานบนห้องของฉันนี่ ฉันก็เลยต้องย้ายตัวเองมานั่งกับเธอในแผนกบัญชีแทน”

“คุณแซค…” หล่อนเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้สิคะ”

“ฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ”

ใบหน้าหล่อเหลาแสดงท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ ในขณะที่หล่อนอดเกรงใจเพื่อนพนักงานที่ทำงานร่วมกันในแผนกไม่ได้ เพราะทุกคนคงอึดอัดมากแน่ๆ หากแซคคารีย์จะเดินเข้าเดินออกที่นี่บ่อยๆ เช่นนี้

“คุณแซคเป็นประธานกรรมการนะคะ ไม่ควรจะมาอยู่ในห้องของแผนกบัญชี”

“ก็เมียฉันอยู่ที่นี่นี่น่า” เขายังคงยียวน “อ้อ ฉันลืมบอกเธอไป ฉันกำลังให้คนไปย้ายโต๊ะทำงานของฉันมาประจำที่นี่แล้วล่ะ”

“คะ?” อลินดาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คุณแซค… พูดเล่นใช่ไหม”

ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาน้อยๆ และหัวเราะ “คนอย่างฉันพูดเล่นเป็นที่ไหนกันล่ะ นั่นไง มาพอดี…”

อลินดาหันไปมองประตูห้องของแผนกบัญชีที่เปิดกว้างออก พร้อมๆ กับพนักงานผู้ชายแผนกซ่อมบำรุงสองคนที่ยกโต๊ะไม้ขนาดใหญ่เข้ามา

นี่แซคคารีย์พูดจริงทำจริงเหรอเนี่ย!

“ท่านประธานจะให้เอาโต๊ะตั้งไว้ตรงไหนครับ”

แซคคารีย์ลุกขึ้น และมองไปรอบๆ ก่อนจะชี้มือชี้ไม้

อลินดาฝืนยิ้มให้กับหัวหน้างานที่ตอนนี้ย่องกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิมแล้ว ก่อนจะหันมามองแซคคารีย์ที่กำลังชี้มือชี้ไม้สั่งลูกน้องด้วยสายอ่อนอกอ่อนใจ

และในที่สุดหล่อนก็ต้องยอมแพ้ หญิงสาวก้าวเดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ ร่างสูงใหญ่ “ตกลงค่ะคุณแซค ลินดาจะย้ายขึ้นไปนั่งทำงานในห้องของคุณแซคค่ะ”

คนตัวโตเอียงหน้ามามอง ก่อนจะระบายยิ้ม “ทำไมเปลี่ยนใจง่ายนักล่ะ เมื่อเช้ายังยืนกรานว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ยอมขึ้นไปนั่งให้ฉันจ้องในห้องทำงานอยู่เลย”

ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ… อลินดาค่อนขอดผู้ชายจอมบงการตรงหน้าอย่างหมั่นไส้

“ก็ถ้าลินดาไม่ยอมขึ้นไป แผนกบัญชีก็คงจะระส่ำระสายน่ะค่ะ”

เสียงหัวเราะพึงพอใจดังออกมาจากลำคอแกร่ง เขามองหล่อนด้วยรอยยิ้มกริ่ม พร้อมกับโน้มศีรษะต่ำลงมาหา

“ก็ถ้าไม่ดื้อตั้งแต่เช้า คนอื่นก็ไม่เดือดร้อนหรอก” เขายังหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะเอ่ยสั่งพนักงานซ่อมบำรุง “คุณสองคนยกโต๊ะทำงานของผมกลับไปไว้ที่เดิมนะ”

สีหน้าของพนักงานซ่อมบำรุงมีความแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามออกมา

“ครับท่านประธาน”

แซคคารีย์ดึงมือเล็กของอลินดามากุมเอาไว้แน่น และไม่ยอมปล่อยไม่ว่าเจ้าของมือจะพยายามดึงหนีแค่ไหนก็ตาม

“พวกคุณทำงานกันต่อเถอะ ขอโทษด้วยนะครับที่ลงมาทำให้วุ่นวายแต่เช้า”

“เอ่อ… พวกเราไม่ได้วุ่นวายเลยค่ะ ท่านประธานทำดีทำถูกต้องแล้วค่ะ”

หัวหน้างานของหล่อนรีบตอบกลับอย่างเอาอกเอาใจ และนั่นก็ทำให้แซคคารีย์ยิ่งยิ้มกว้าง ในขณะที่หล่อนอับอายจนหน้าแดงก่ำไปหมด

“เห็นไหม ทุกคนยังมีสมาธิในการทำงานดีเหมือนเดิม”

แซคคารีย์เอียงหน้ามากระซิบกระซาบที่ข้างหู

“เก็บของซะ แล้วก็ตามฉันขึ้นไปที่ห้องทำงาน โอเคนะ”

“เจ้าค่ะ”

หล่อนตอบรับเสียงกระแทกกระทั้นอย่างขัดใจ แต่คนตัวโตกลับไม่สะทกสะท้านอะไร

“ให้ฉันอยู่ช่วยเก็บของไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ลินดาเก็บของเองได้”

เขาไหวไหล่กว้างน้อยๆ “งั้นให้เวลาสิบห้านาทีนะ ถ้าเกินกว่านี้ ฉันจะลงมาตาม”

“ขอครึ่งชั่วโมงไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่ได้”

แล้วคนเผด็จการก็ผิวปากเดินออกจากประตูห้องทำงานของแผนกบัญชีไปในที่สุด ท่ามกลางเสียงเป่าปากถอนใจของพนักงานบัญชีทุกคนที่ดังขึ้น

อลินดาหันขอโทษขอโพยทุกคน ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของๆ ตัวเอง

“พี่ทำงานที่โรงแรมนี้มานานมากแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นท่านประธานจะเกเรแบบนี้มาก่อนเลย”

คำพูดของหัวหน้างานทำให้อลินดาหน้าแดงร้อนผ่าว

“ท่านประธานคงจะหวงลินดาจริงๆ นั่นแหละ”

“เอ่อ… คงไม่ใช่หรอกค่ะ”

“จะไม่ใช่ได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อลินดาเป็นภรรยาของท่านประธานนี่น่า จริงไหมพวกเรา”

หัวหน้างานของหล่อนหันไปถามเพื่อนร่วมแผนกอย่างหาพวก และทุกคนก็สนับสนุนความคิดนั้นเป็นเสียงเดียวกัน

“จริงค่ะพี่แป้ง”

“เอ่อ…”

หล่อนพูดตะกุกตะกัก ทั้งรู้สึกขัดเขิน ทั้งรู้สึกอับอาย จนไม่รู้จะวางตัวยังไงดี

“พวกเราขออวยพรให้ลินดามีความสุขมากๆ นะ แล้วก็อย่าลืมบอกให้ท่านประธานจ่ายโบนัสให้พวกเราหลายๆ เดือนด้วย”

เพื่อนๆ ร่วมแผนกทุกคนต่างยินดีกับหล่อน แต่หล่อนยังมีความรู้สึกค้างคาบางอย่างติดหนึบอยู่ภายในใจ ทำให้ไม่อาจจะมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้เต็มที่นัก

“ขอบคุณทุกคนมากค่ะ”

อลินดาเก็บข้าวของของตัวเองใส่กล่อง โดยมีเพื่อนๆ ช่วยกันคนละไม้ละมือ จากนั้นก็ย้ายตัวเองขึ้นมานั่งทำงานอยู่ภายในห้องของแซคคารีย์ตามคำบัญชาของเขาอย่างไร้ทางเลือ