ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5709 เรื่องราวในอดีตเมื่อหนึ่งร้อยปี（3）
หลินจู๋ว์หลูผิดหวังอย่างมาก：“เฟยเยี่ยน ตั้งแต่นี้ไป ผมไม่ใช่ศิษย์พี่คุณอีก และคุณก็ไม่ใช่ศิษย์น้องของผมอีกต่อไป จากวันนี้ไป ตระกูลอู๋ของคุณ ผมจะรู้จักแค่เฟยหยาง ส่วนคนอื่น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผมอีก！”
อู๋เฟยเยี่ยนร้อนใจทันที โพล่งไปว่า：“ศิษย์พี่！ทำไมพี่โง่ได้ขนาดนี้ล่ะ？！ไอ้แก่นั่นยังอยู่ได้พันปี ทำไมถึงให้โอสถที่อยู่ได้แค่ห้าร้อยปีแก่เรา？ชัดเจนว่ายังกั๊กพี่กับฉัน และยังกั๊กไว้มากด้วย！”
หลินจู๋ว์หลูโบกมือ：“ช่างเถอะเฟยเยี่ยน ผมกับพี่ชายคุณเป็นเพื่อนรักกัน ส่วนผมกับคุณเราจากกันด้วยดีดีกว่า ผมจะอยู่ที่นี่ ไว้ทุกข์ให้อาจารย์สามปี คุณไปจากที่นี่เองเถอะ”
อู๋เฟยเยี่ยนโกรธจนกระทืบเท้า โพล่งไปว่า：“ศิษย์พี่！พี่ให้ฉันไปจากที่นี่คนเดียวในตอนนี้ได้อย่างไร？ความรักที่ฉันมีต่อพี่หลายปีมานี้ พี่ไม่รู้งั้นเหรอ？ในเมื่อพี่ไม่ชอบที่ฉันตำหนิอาจารย์ โอเค งั้นฉันขอคืนคำพูดที่ฉันเพิ่งพูดไป ในเมื่ออาจารย์ให้โอสถสองเม็ดที่จะมีชีวิตอยู่ถึงห้าร้อยปีแก่พวกเราแล้ว แล้วทำไมพวกเราไม่กินโอสถ เป็นสามีภรรยากัน และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันห้าร้อยปีกันล่ะ？”
หลินจู๋ว์หลูพูดอย่างเย็นชาว่า：“เฟยเยี่ยน ตั้งแต่แม่ของหว่านเอ๋อร์เสียไป ผมก็สาบานแล้วว่าจะไม่แต่งงานใหม่อีก ชาตินี้ นอกจากสู้กับชิงเพื่อหมิงแล้ว ผมก็มีความปรารถนาเพียงอย่างเดียว คือดูแลหว่านเอ๋อร์ให้ดี แม้ว่าโอสถนี้จะอยู่ได้ห้าร้อยปี แต่ผมจะไม่กิน ผมไม่อาจมีชีวิตเพื่อมองดูหว่านเอ๋อร์แก่ลงได้ ถ้าคุณอยากอยู่ถึงห้าร้อยปี ก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองไปเถอะ！”
อู๋เฟยเยี่ยนกัดฟัน ถามว่า：“ศิษย์พี่ ฉันพูดถึงขนาดนี้แล้ว พี่ก็ยังไม่ยอมเป็นสามีภรรยากับฉันใช่ไหม？”
หลินจู๋ว์หลูพยักหน้า：“ผมบอกแล้วไง ชาตินี้ จะไม่แต่งงานใหม่อีก”
อู๋เฟยเยี่ยนถามเขาว่า：“งั้นโอสถนั้นของพี่ล่ะ？พี่ไม่คิดจะกินจริง ๆ เหรอ？”
หลินจู๋ว์หลูพยักหน้าอีกครั้ง：“ดูเหมือนจะดี แต่มันก็เหมือนสารหนู ยายั้งอายุนี้จะทำให้ผู้เป็นพ่อมองดูลูกสาวแก่ลงทีละนิด มองลูกสาวของลูกสาวค่อย ๆ แก่ไป โอสถแบบนี้ สำหรับผมแล้ว ไม่ต่างอะไรกับสารหนู ผมไม่กินแน่นอน”
“ได้！”อู๋เฟยเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา：“ในเมื่อศิษย์พี่ไม่สนใจโอสถนี้ ทำไมไม่เอามาให้ฉัน ถ้าฉันหาสามีที่ดีได้ ฉันจะอยู่กับเขาไปถึงห้าร้อยปี เสวยสุขในโลกนี้！”
พูดจบ อู๋เฟยเยี่ยนก็พูดอีกว่า：“ใช่สิ！ยังมีและแหวนวงนั้นที่อาจารย์ให้มา！ในเมื่อพี่ไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เก็บแหวนวงนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ ทำไมไม่เอาให้ฉันล่ะ！แค่พี่ให้สองสิ่งนี้กับฉัน ฉันก็จะไปจากภูเขาแสนลี้ทันที จากวันนี้ไป พี่ก็ไปตามทางของพี่ ส่วนฉันก็จะไปตามทางของฉัน ชีวิตนี้ ฉันจะไม่รบกวนพี่อีก！”
หลินจู๋ว์หลูส่ายหัว มองไปไกล และพึมพำว่า：“ที่ยายั้งอายุเป็นสารหนูสำหรับผม ทั้งหมดเป็นเพราะผมมีลูกสาวอย่างหว่านเอ๋อร์ แต่หว่านเอ๋อร์อายุเพียงสิบเจ็ดปี เธอยังไม่แต่งงาน หลังจากรอผมไว้ทุกข์ให้อาจารย์สามปีแล้ว ผมจะมอบโอสถนี้ให้เธอ เพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตต่อไปอีกห้าร้อยปี”
อู๋เฟยเยี่ยนยืนอยู่ด้านหลังของหลินจู๋ว์หลู เส้นเลือดปูดออก！
มือข้างหนึ่งเธอจับไว้ที่เอวเงียบ ๆ พูดอย่างเย็นชา：“ศิษย์พี่ พี่ทำร้ายหัวใจฉันมากจริง ๆ ฉันอู๋เฟยเยี่ยนโตมาขนาดนี้แล้ว มีหนุ่มมากมายที่อยากแต่งงานกับฉัน มีเพียงพี่ที่ไม่เคยเห็นฉันในสายตา วันนี้พี่ก็ทำลายจิตเต๋าของฉันแบบนี้อีก แล้วจะให้ฉันใช้ชีวิตอีกสี่ร้อยกว่าปีที่เหลืออย่างมีความสุขได้อย่างไร！”
พูดจบ เธอก็ไม่รอให้หลินจู๋ว์หลูตอบสนอง รีบชักมีดคุไนอ่อนออกมาจากเอวทันที ข้อมือสั่น มีดคุไนอ่อนก็แข็งอย่างมากเมื่อยกขึ้น ทันใดนั้น เธอก็ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด เอามีดคุไนอ่อนแทงไปที่หลังหัวใจของหลินจู๋ว์หลู！
หลินจู๋ว์หลูไม่เคยคิดเลยว่า อู๋เฟยเยี่ยนที่ติดตามอยู่ข้างกายอู๋เฟยหยาง วนเวียนอยู่รอบตัวเขาทั้งวัน และได้รับการปฏิบัติจากตัวเองเหมือนเป็นน้องสาวในตอนนั้น จะฆ่าตัวเองลับหลัง
เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกสาวที่กำลังคิดถึง
จากนั้น ดวงตาของเขาก็มืดลง เขานั้นหายไปจากภูเขาแสนลี้ จากตรงหน้าดาบของอู๋เฟยเยี่ยนทันที！
ตอนที่อู๋เฟยเยี่ยนคิดว่าหลินจู๋ว์หลูจะต้องตายอย่างแน่นอนหากถูกตัวเองโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี หลินจู๋ว์หลูก็หายไปต่อหน้าเธอทันทีอย่างไร้ร่องรอยในทันที！
สิ่งที่เหลืออยู่ คือดาบที่ห้อยอยู่ และบนดาบ ก็มีเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด……
YOU MAY ALSO LIKE
